«Σου γράφω από μία αετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη από την κορυφή της Πάρνηθας.
Η φύση τριγύρω είναι πάλλευκη.
Σκοπός μου [...]είναι να σου μεταδώσω αυτό που έζησα, αυτό που είδα με τα μάτια μου και που φοβάμαι μήπως, ακούγοντάς το από άλλους, δεν το πιστέψεις.
Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας, είδαμε σε απόσταση περίπου δεκατριών μέτρων μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη.
Ο σκοπός φώναξε: «τις ει;».
Μιλιά δεν ακούστηκε.
Φώναξε ξανά θυμωμένος.
Τότε, σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα, ψιθυρίσαμε: «η Παναγία!».
Εκείνη όρμησε εμπρός σα να είχε φτερά αετού.
Εμείς από πίσω της.
Συνεχώς αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Ολόκληρη εβδομάδα παλέψαμε σκληρά για να καταλάβουμε τα οχυρά Ιβάν-Μόροβας. [...]
Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά.
Και όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η Υπερμάχος έγινε ατμός, νέφος απαλό και απλά χάθηκε».
(Τάσος Ρηγόπουλος, πολεμιστής στο μέτωπο της Κορυτσάς)
"Εκείνη ορμούσε πάντα μπροστά"
ΑπάντησηΔιαγραφή!!!!!!!!!!...