Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος: "Εκεί «ψηλά», το πρώτο που θα μάς ερωτήσουνε θά είναι: «έζησες σαν άνθρωπος στήν γή;»

 

Τον ιεροδιάκονο Ηλιόδωρο τον πρωτοσυνάντησα στο βιβλίο της Νίνας Πάβλοβα ''Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ''(Εκδ.''Πορφύρα'').

Πραγματικά μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση το χάρισμα αυτού του ανθρώπου.

Με τρόπο θαυμαστό κατάφερε και έφερε στην ορθόδοξη πίστη χιλιάδες ανθρώπους, κάποτε με έναν μόνο λόγο του.Παραθέτω το κεφάλαιο από το βιβλίο το οποίο αναφέρεται στον ιεροδιάκονο Ηλιόδωρο. Θα το βρείτε σε αυτό το λίνκ:

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ.Αληθινή ιστορία από τον «κήπο της Όπτινα»

Ο Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος (Γκαριγιάντς) τής Μονής τής Όπτινα ανεχώρησε εις Κύριον στις 13/26 Οκτωβρίου 2020

«Το πρώτο πρόσωπο που γνώρισα στην Όπτινα» – ακούτε συχνά να λένε για τον πατέρα Ηλιόδωρο από εκείνους που προσεύχονται με αγάπη στον Κύριο να δεχτεί την ψυχή του στη χώρα των δικαίων.

Όσοι έρχονταν στην Όπτινα, ήθελαν να γευθούν το πνεύμα των γερόντων, της προσευχής, του ελέους και της συμπόνιας -να νιώσουν την θεία βοήθεια των αγίων της μονής και να αναπαυθούν από τις φουρτούνες της ζωής και, σαν να απαντούσε σε αυτό το θερμό αίτημα των προσκυνητών, ο πατήρ Ηλιόδωρος εμφανίζονταν μπροστά τους. 

Στα χρόνια που το προσκύνημα στο μοναστηριού αναπτύσσονταν, μιλούσε στους ανθρώπους που έρχονταν για τους Γέροντές της, έδειχνε τα λείψανά τους, άκουγε και παρηγορούσε τους ανθρώπους, προσεύχονταν μαζί τους, βοηθούσε με πνευματικές συμβουλές όσους τις χρειάζονταν. 

Πολλοί θυμούνται τις «απύθμενες» τσέπες του, όπου μπορούσαν να χωρέσουν τόσα πολλά μήλα, γλυκά, παιχνίδια, κάτι που ήταν αρκετό για όλους όσους γνώριζε. 

Κανείς δεν τον άφησε αδιάφορο. Για πολλούς ανθρώπους, η σχέση τους με την Μονή της Όπτινα ξεκίνησε με μια επικοινωνία με τον πατέρα Ηλιόδωρο και παρέμεινε για πάντα η πνευματική τους πατρίδα. 

Ήταν αυτή η πρώτη συνάντηση που έγινε για αυτούς το σημείο εκκίνησης του δρόμου προς τον Θεό.

Και όσοι μένουν στο μοναστήρι θυμούνται με ευγνωμοσύνη πώς βοηθούσε τους αρρώστους και τους ανάπηρους, τους εργάτες – με τις σοκολάτες και τα πορτοκάλια του, τα οποία, πιθανώς, στην αρχή, που είχαν έλθει στο μοναστήρι για διακονία τους έλειπαν. 

Ενέπνευε τους ευεργέτες να δωρίσουν χρήματα για τις υπό κατασκευή εκκλησίες, βοηθούσε σε ορφανοτροφεία, γηροκομεία, ξενώνες, ορθόδοξα ασκητήρια, πολύτεκνες οικογένειες και φτωχούς, περαστικούς, ξένους, απελπισμένους, παιδιά ορφανα, με ειδικές ανάγκες,… και εκείνους που, όπως πίστευε ακράδαντα, είχαν την ελπίδα να καταλάβουν. 

Όλους. Βοηθούσε τους πάντες! 

Πως; 

Πώς είναι αυτό δυνατόν;

Ένοιωθε όλους τους αγίους φίλους του κι έτσι επικοινωνούσε μαζί τους. 

Όλοι έστελναν τους πάντες σε αυτόν. Υπάρχουν 100 μοναχοί στην Όπτινα, και 100 άτομα υπήρχαν πάντα γύρω από τον πατέρα Ηλιόδωρο! 

Δεν αρνήθηκε τη βοήθειά του σε κανέναν – ακόμα κι αν δεν υπήρχε τρόπος, θα προσευχόταν όλη μέρα! Μέχρι να πάνε όλα καλά. 

Η πίστη του ήταν πανίσχυρη, ζωντανή, εκμηδένιζε κάθε απόσταση μεταξύ των δυο κόσμων.

Πάντα προσπαθούσε να ταΐσει κάποιον – “Έφαγες; Έφαγες; Πάμε, να σου δώσω να φας, πάμε για τσαι, πάμε στην τραπεζαρία. ” Ποιος πήγε για πρώτη φορά στην Όπτινα και δεν σκεπάστηκε από την ζεστασιά της αγάπη του. 

Τι άρτοι, τι εικονάκια, τι βιβλιαράκια με τους χαιρετισμούς δεν έβγαιναν απο τις απύθμενες τσέπες του, έδινε ο,τι χρειαζόταν η κάθε ψυχή. 

Ακόμα και λίγα απλά λόγια γεμάτα αγάπη και στοργή, έλεγαν αργότερα οι ίδιοι, ”σαν να μας ανάστησε, δεν είχαμε ξανακουσει τέτοια λόγια”. ”Πως πάτε στο σπιτι; 

Χρειάζεστε χρήματα; 

Πάρε. Έχεις σύζυγο, παιδιά; 

Πως ζείτε; 

Πάρε αυτο, πάρτο, σε παρακαλω μην αρνηθείς.” Υπήρχε μια αίσθηση ότι έδινε περισσότερα από όσα έπαιρνε, λες και τα χρήματα στα χέρια του πολλαπλασιάζονταν. 

Μια ατελείωτη πηγή μητρικής αγάπης και δώρων γέμιζε τον προσκυνητή που έφταναν στην καρδιά του, και φτάνοντας στην εκκλησία συνέχιζε με τον Ακάθιστο στη Θεοτόκο, ”πηγαίναμε στον άνθρωπο και φτάναμε στην Μητέρα του Θεού”. Να θυμιάζεις έτσι, να ψέλνεις έτσι, να ζεις έτσι ώστε να ζεις με τον Χριστό. 

Προσεύχου συνεχώς. Ήταν σαν μια ανεξάντλητη πηγή. Η αγαπημένη του Μητέρα του Θεού. ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ και γη.

“Χαίρε παραδείσου θυρών ανοικτήριον“· – χαίρε εσύ πού μας ανοίγεις τις πόρτες του Παραδείσου!”

 Η αγάπη του προς την Παναγία ήταν απέραντη, ήταν η μυστική ζωή της καρδιάς του, όταν έψαλλε τον ακάθιστο ύμνο οι ψυχές αγαλλιούσαν και χαίρονταν – ποιος δεν θυμάται τις αγγελικές ψαλμωδίες του με το μελωδικό τόνο του. 

Ακόμα και οι πλέον άσχετοι στο ψάλσιμο, δίπλα του έψελναν. Λες και φύτευε την χάρη της Παναγίας στις καρδιές των ανθρώπων! Πώς τιμούσε όλες τις εικόνες της! 

Ήταν πάντα τόσο χαρούμενος και τόσο συμπονετικός, τόσο ευγενικός!

Στη συνέχεια κάποιοι πνευματικοί του λόγοι που αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα gr.pravoslavie.ru"Χαίρε, Προστάτιδα, Εσύ που κρατάς τις πόρτες τού ουρανού ανοικτές στους πιστούς!" - ποιος δεν θυμάται τον ηχηρό μελωδικό τόνο του. 

Ακόμα και οι πλέον άσχετοι στο τραγούδι, τραγουδούσαν δίπλα του. 

Mετά τούς ακαθίστους, παντού και για πολλή μάλιστα ώρα, η ψυχή των μυημένων από τον πάτερ Ηλιόδωρο, τραγουδούσε και χαίρονταν.

Αυτός είναι ο απόστολος τής, θεμελιώδους σημασίας για τον άνθρωπο, ευτυχίας τού να είσαι μαζί με τον Θεό, υπό την Σκέπη τής Παναγίας, που τόσο ασύγκριτη χαρά φέρνουν. 

Έτσι και η Μητέρα του Θεού τον άφησε να εισέλθει στην ουράνια κατοικία την ημέρα τής εορτής τής Πορταϊτισσας των Ιβήρων. 

Αλλά και τα σαρανταήμερά του συμπίπτουν χρονικά με την εορτή των Εισoδίων τής Θεοτόκου - την γιορτή τής Μονής των Εισοδίων τής Θεοτόκου τής Όπτινα.

Ο πατέρας Ηλιόδωρος μάς παρότρυνε: "Πρέπει να χρησιμοποιούμε όλον τον χρόνο που δίνει ο Κύριος στον καθέναν από μας: 24 ώρες την ημέρα!".

Συμπεριλαμβανομένου τού χρόνου τών διακοπών.
Δημοσιεύουμε τα όσα μάς είπε εν όσω πίναμε ένα φλιτζάνι τσάι μαζί.

-Πότε κάποιος αισθάνεται καλά

-Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος (Γκαριγιάντς):Συμβαίνει συχνά κάποιος να «ψάχνεται» για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. 

Περιπλανήθηκα στη ζωή μου μέχρι τα 40 μου: μια από δω πήγαινα, μια από κει ... 

Και τότε ο Κύριος με οδήγησε στην Λαύρα.

 Και τότε κατάλαβα τα πάντα! Ε, και με το που τα κατάλαβα όλα, τότε πήρα μπροστά! Έτσι έγινα μοναχός. Έμεινα εκεί στο μοναστήρι. 

Άρχισα να προσεύχομαι όπως κι όλοι εκεί. Εδώ άρχισαν να αποκαλύπτονται τα μυστικά και η σοφία της ύπαρξής μας, των σχέσεων με τον Θεό. 

Όλη η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να χτίσουμε μια σχέση με τον Θεό, «καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (βλ. κατά Ματθαίο κεφ. 6 εδ.33).

Πάνω από τον ευφυία υπάρχει ο σωφροσύνη, πάνω από τον σωφροσύνη υπάρχει η σοφία, πάνω από την σοφία υπάρχει η ιερή απλότητα. 

Παραπάνω δεν πάει. 

Όλα είναι απλά με τον Θεό. «Όπου υπάρχει απλότητα, εκεί υπάρχουν εκατό άγγελοι, εκεί όπου υπάρχει περιπλοκότητα, δεν υπάρχει ούτε ένας», έλεγε ο άγιος Αμβρόσιος της Όπτινα. 

Εμείς οι ίδιοι, κάνουμε τα πάντα δύσκολα για τον εαυτό μας. «Ο Θεός δεν δημιουργεί κανέναν σταυρό για τον Άνθρωπο. 

Όσο δύσκολο κι αν είναι για κάποιον να κουβαλάει τον σταυρό στη ζωή, το δέντρο από τον οποίο έχει φτιαχτεί το ξύλο του, μεγαλώνει πάντα πάνω στην καρδιά του», δίδασκε, και δείχνοντας την καρδιά, προσέθετε: «όπως το δέντρο φυτρώνει εκεί που είναι η πηγή τού νερού, έτσι και το δέντρο τού σταυρού φυτρώνει εκεί που στροβιλίζουν τα πάθη». 

Από αυτό πηγάζουν και όλα τα προβλήματά μας.

Η ζωή μας όλη είναι στα χέρια του Θεού. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι να οικοδομήσουμε μια σχέση με τον Θεό

Αλλά, τι είναι η αγιότητα; 

Εξωτερικά, μιλάμε για ανθρώπους μετριοπαθείς, απλοϊκούς, καλοσυνάτους, προσβάσιμους, με αμεσότητα, καλοπροαίρετους και που δεν έχουν κακία μέσα τους. 

Εάν κάποιος δεν κακιώνει με κανέναν, αυτός θεωρείται ήδη άγιος. Εάν δεν κρίνει,  δεν κατακρίνει κανέναν.

«Να ζεις, να μην θλίβεσαι, να μην κατακρίνεις κανέναν, να μην ενοχλείς ή πικραίνεις κανέναν, και να ΄χεις σεβασμός προς όλους» - υπάρχει κάποιος που να μην ξέρει τα λόγια αυτά τού Αγίου Αμβροσίου; «Μην αναζητείς για τον εαυτό σου ούτε τιμές, ούτε δόξες. 

Και να είσαι συγκαταβατικός με όλους, προσεχτικός. Να τούς αγαπάς όλους ... Ναι, απλά ξεκίνησε να το κάνεις αυτό, και θα έχεις ήδη γαλήνη στην ψυχή σου. 

Ακόμη κι αν δεν υπάρχει αγάπη μέσα σου, κάνε πράξεις αγάπης, ακόμη και χωρίς αγάπη, και ο Θεός, βλέποντας την επιθυμία σου και τα πάθη σου, θα δώσει αγάπη στην καρδιά σου», αυτές είναι οι διδαχές τών Γερόντων τής Όπτινα.

Σε τελική ανάλυση, πότε είναι καλά για κάποιον; Όχι όταν τον αγαπάνε, αλλά όταν αυτός αγαπά. 

Τότε όλα είναι καλά για αυτόν: κι ο καιρός είναι όμορφος, και όλοι οι άνθρωποι που τον περιβάλλουν είναι θαυμάσιοι... 

Και όταν δεν αγαπά, τίποτε δεν είναι καλό, όλα είναι δύσκολά, αφόρητά. Αυτός είναι ο λόγος που ο Κύριος δίνει την εντολή: «.. καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (βλ. κατά Ιωάννη κεφ. 13, εδ. 34).

-Χωρίς αγάπη, τίποτα δεν έχει νόημα

Λένε: ο κόσμος θα χαθεί όταν στερέψει η αγάπη. Χωρίς αγάπη τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει. 

Γιατί ο κόσμος θα καταρρεύσει σε αυτήν την περίπτωση; 

Γιατί χωρίς αγάπη, τίποτα δεν έχει νόημα. Εάν δεν υπάρχει αγάπη, τότε πολλά δεινά μπορεί να συνεφέρουν τούς ανθρώπους, τουλάχιστον για λίγο. 

Όλα είναι στο θέλημα του Θεού. Υπήρξαν και προφητείες, και αν οι άνθρωποι είχαν μετανοήσει, ο Κύριος θα άλλαζε γνώμη. 

Αν υπήρχαν ακόμη και 10 δίκαιοι άνθρωποι στα Σόδομα και Γόμορρα, πέντε σε κάθε πόλη, που απλά θα μετανοούσαν - ο Θεός δεν θα είχε καταστρέψει αυτές τις πόλεις (βλ. Γένεση κεφ. 18, εδ. 32 

[ΣτΜ; ἐὰν ὦσιν ἐν Σοδόμοις πεντήκοντα δίκαιοι ἐν τῇ πόλει, ἀφήσω ὅλην τὴν πόλιν καὶ πάντα τὸν τόπον δι᾿ αὐτούς. .. .. μήτι κύριε, ἐὰν λαλήσω ἔτι ἅπαξ· ἐὰν δὲ εὑρεθῶσιν ἐκεῖ δέκα; καὶ εἶπεν· οὐ μὴ ἀπολέσω ἕνεκεν τῶν δέκα. ])!

Είναι επιτακτική ανάγκη για όλους μας να χρησιμοποιήσουμε όλο τον χρόνο που μάς δίνει ο Κύριος στον καθέναν από μάς, δηλαδή: 24 ώρες την ημέρα! 

Ακριβώς τόσες δίδονται τόσο στον Πατριάρχη όσο και στον καθέναν από μάς. 

Όπως τα ταχτοποιήσεις εσύ, έτσι και θα είναι. Όπως λέει κι ο λαός μας: κάθε άτομο είναι ο χτίστης τής δικής του ευτυχίας και δυστυχίας. 

Είναι απαραίτητο, να μην είναι οι περιστάσεις που μάς κοντρολάρουν, αλλά εμείς να κοντρολάρουμε τις περιστάσεις. Διαφορετικά θα φτάσουμε στο σημείο, η συνήθεια να γίνει δεύτερη φύση μας, και μετά να το ρίχνουμε στις δικαιολογίες. "Η χαζή η γυναίκα μου φταίει.. ".

Τρεις είναι οι κύριες υποχρεώσεις τού κάθε ανθρώπου: εάν είναι οικογενειάρχης, η οικογένεια. 

Ακολούθως, η δουλειά – ο άντρας δεν μπορεί να κάνει χωρίς δουλειά, οι γυναίκες έχουν τις δικές τους δουλειές: παιδιά, σπίτι. 

Και η τρίτη, η Εκκλησία. Και βέβαια πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα η Εκκλησία. Όταν ο Θεός έρχεται πρώτος, όλα τα άλλα έρχονται από μόνα τους. 

Αλλά πρέπει να ωριμάσει κανείς για να φτάσει σε αυτό το σημείο. 

Και έπειτα, για πολλούς η οικογένεια δεν είναι κάτι που τούς απασχολεί ή κάτι απέναντι στο οποίο νιώθουν κάποια υποχρέωση... "Ε, δουλεύει, δουλεύει και στο σπίτι ούτε που τον τον βλέπουμε " – δουλειές όλη την ώρα. 

Και προς τι, τότε, μια τέτοια ζωή;

Ποια είναι το θέμα με τα άτομα που δεν έχουν σχέση με την Εκκλησία;

 Ότι δεν καταλαβαίνουν την ουσία τής ζωής. Αλλά κι όταν οι Χριστιανοί απομακρύνονται από την Εκκλησία, κι αυτό είναι ήδη καταστροφικό. «ὁ δοῦλος, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλάς·» (βλ. κατά Λουκά κεφ. 12, εδ. 47). 

Και να ΄σου ένα σωρό δικαιολογίες: «Μα δεν μπορούσαμε τότε, έχουμε ήδη αργήσει, δεν έγινε και τίποτε .. Ο Κύριος θα μάς συγχωρέσει». 

Και μετά έρχονται οι αρρώστιες και οι θλίψεις.Πρέπει να ξεκουραζόμαστε, ο Κύριος το κήρυξε και με το παράδειγμά Του αγίασε όχι μόνο έξι ημέρες εργασίας, αλλά και την έβδομη, τής ανάπαυσης (ο Άγιος Νικόλαος της Σερβίας έχει γράψει πολλά και καλά περί αυτού). 

Οι εντολές πρέπει να τηρούνται. Αλλά κι η ξεκούραση δεν είναι αυτοσκοπός, όπως πιστεύουν ορισμένοι. Πολλές είναι στρεβλώσεις: είτε εργασιομανισμός, είτε ξέφρενoς «αγώνας» για όσο πιο πολλή απόλαυση ... 

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η έλλειψη νοήματος. Γιατί αν δεν υπάρχει αγάπη στη ζωή, τότε και τίποτε δεν έχει νόημα.

-Ζήστε για να προετοιμαστείτε για την αιωνιότητα

«Στις θλίψεις, να προσεύχεστε στον Θεό και θα φύγουν, τις ασθένειες δεν τις διώχνεις με το ραβδί», έλεγε ο Όσιος Αμβρόσιος. Η θεραπεία συχνά δίνεται για να ενισχύσει την πίστη. Ήξερα μια κάποιαν Ελπίδα, από τη Φινλανδία. 

Έπεσε άρρωστη με καρκίνο. Οι γιατροί τής έδιναν ένα-δύο μήνες ζωής. Πούλησε ό,τι είχε και επισκέφθηκε διάφορα άγια μέρη. 

Προσεύχονταν, και τα λείψανα και ιερά προσκύνησε, και θαυματουργές εικόνες ασπάστηκε, άρχισε να ζει έναν χριστιανικό τρόπο ζωής, να βοηθά τους άλλους, να εξομολογείται, να λαμβάνει κοινωνία, έκανε ευχέλαια. 

Δεν παραμελούσε να αλείφεται κάθε μέρα με το λαδάκι από το ευχέλαιο, αλλά και με άλλα λάδια, αγιασμένα σε άγια λείψανα, σε εικόνες. 

Έπινε αγιασμένο νερό, δεν ξεκινούσε την μέρα της χωρίς πρόσφορο, ασχολούνταν ενδελεχώς με τούς βίους των αγίων. Έγινε πιστή. Κι ούτε ήταν πλέον επιφυλακτική, στο στυλ, «μα τι χρειάζονται όλα αυτά τώρα»... 

Κι οι γιατροί δεν μπορούσαν να πιστέψουν τα μάτια τους:

– Μα καλά, σε ποιόν ακολουθείτε θεραπεία;

– Έχω το άγιο λαδάκι μου, το αγιασμένο νερό, τα πρόσφορά μου... – τούς απαντούσε με ευθύτητα.

– Τι πράμα! ... – λέγανε οι γιατροί και κοίταζαν ο ένας τον άλλον.
Αυτή η γυναίκα έζησε ακόμη 12 χρόνια, παρακαλώ! 

Και αυτά τα δώδεκα παραπάνω χρόνια ήταν αρκετά για να προετοιμαστεί για την αιωνιότητα. Άφησε αυτόν τον κόσμο πολύ απλά και εύκολα. 

Το να σωθείς, όπως έλεγε ο Όσιος Αμβρόσιι, δεν είναι δύσκολο, αλλά σοφό. Βαρύτερο, όταν κάποιος πιστεύει κι αρρωσταίνει ...

Διηγούνται ο Ντμίτρι Βολόντικοβ και η Νατάλια Βολοντίκοβα:
Μια φορά, προς έκπληξή μου, πίναμε τσάι οι δυο μας και ο πατήρ Ηλιόδωρος μου διηγήθηκε μια ιστορία. 

Έπρεπε να πάει επειγόντως στο Άγιον Όρος, για να προσευχηθεί στα ιερά του Άθω. Ποιο ήταν το σπουδαίο θέμα, για το οποίο ήθελε να προσευχηθεί, δεν μου είπε. Το μόνο που ανέφερε, ήταν ότι έχει μόνο δύο μέρες για να το κάνει. 

Δηλαδή την Παρασκευή να ξεκινήσει το ταξίδι και τη Δευτέρα πρωί-πρωί να έχει γυρίσει στην Όπτινα.

Έτσι, το απόγευμα του Σαββάτου, ο πατήρ Ηλιόδωρος βρέθηκε στο λιμάνι της Ουρανούπολης. Στέκεται και περιμένει το ταχύπλοο για το Άγιον Όρος. 

Οι Έλληνες κουνάνε τα κεφάλια τους και λένε πως το τελευταίο ταχύπλοο της γραμμής έφυγε και σήμερα δεν υπάρχει δυνατότητα να φτάσει κανείς στο Όρος.

Ο πατήρ Ηλιόδωρος πήγε στην προκυμαία και άρχισε να προσεύχεται στον αγαπημένο του Άγιο Νικόλαο. Ξαφνικά, βλέπει να έρχεται το ταχύπλοο, το οποίο αράζει, ο καπετάνιος μουρμουρίζει και ο ναύτης ξεφορτώνει ένα τσουβάλι ταχυδρομείου. 

Αποδείχθηκε ότι στο Άγιον Όρος ξέχασαν να στείλουν το ταχυδρομείο κι έτσι το ταχύπλοο αναγκάστηκε να κάνει μια επιπλέον διαδρομή.

 Ο καπετάνιος κοίταξε τον Ρώσο μοναχό και είπε:

– Στο Όρος;

– Ναι, στο Άθως.

– Έλα μέσα!

Οι Έλληνες γύρω έμειναν με το στόμα ανοιχτό!

Ο πατήρ Ηλιόδωρος πρόλαβε την ολονυκτία, το πρωί προσευχήθηκε στη Θεία Λειτουργία, πρόλαβε να κάνει αυτά που σκόπευε και τη Δευτέρα το πρωί ήταν ήδη στην Όπτινα.

Ιεροδιάκονος Ηλιόδωρος (Γκαριγιάντς)
Κατεγράφη από την Όλγα Ορλόβα

Μετάφραση για το gr.pravoslavie.ru: Γρηγόριος Μάμαλης