Το κατόρθωμα του ασκητισμού, όπως και τα κατορθώματα της διδασκαλίας και της ανοησίας1, απαιτούν μια ιδιαίτερη πνευματική κλίση και αποστολή, διαφορετικά δεν θα είναι μόνο ατελέσφορα, αλλά, όπως λένε οι Άγιοι Πατέρες, και μοιραία για την ψυχή.
Πώς κατάφερε, άραγε, ο ευγενής γιος Ιβάν Ουσακόβ, δραπετεύοντας στα δάση βόρεια της πρωτεύουσας Αγίας Πετρούπολης, στην αρχή μιας λαμπρής στρατιωτικής σταδιοδρομίας, όχι μόνο να μην βλάψει την ψυχή, ή το λογισμό του, αλλά και, αφού πέρασε πολλές δοκιμασίες και πειρασμούς, να καταστεί ο άγιος γέροντας Θεόδωρος του Σαναξάρ;
Το 1847, δημοσιεύθηκαν κάτω από ένα εξώφυλλο, δύο βιβλία: «Ο Βίος του πατρός Θεοδώρου, του πρώην Ηγουμένου της Μονής Σαναξάρ, ο οποίος απεβίωσε το Φεβρουάριο της 19ης ημέρας του 1791» τυπωμένο στο τυπογραφείο του Πανεπιστημίου της Μόσχας από τον εκδότη του, μοναχό Πορφύριο Γκριγκόροβ της ερήμου Κοζέλσκαγια Βεντένσκαγια Όπτινα2 και αφιερωμένο από αυτόν στην ευλογημένη Μονή Σαναξάρ, καθώς και «Μια σύντομη διδαχή του Γέροντα Θεοδώρου, του ηγούμενου της Μονής Σαναξάρ», τυπωμένο στο ίδιο τυπογραφείο σε 42 σελίδες...