'Χ Ρ Υ Σ Ο Ι Λ Ο Γ Ο Ι' , Αγ.Γρηγορίου του Παλαμά.

Έλεγε ο ονομαστός Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, έζησε 1296 - 1357), ότι "νούς αποστάς του Θεού, ή κτηνώδης γίνεται, ή δαιμονιώδης". Και αυτό σημαίνει πώς ο άνθρωπος, όταν ΔΕΝ έχει στον νού τον Θεό, τότε μοιάζει είτε στα ζώα, είτε στους δαίμονες. (ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΟΛΥ Ξ Ε Χ Ω Ρ Ι Σ Τ Α  ΣΤΟΙΧΕΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ).

Πράγματι, ο χωρίς Θεό νούς, τί αποζητά και τί υποβάλλει στον άνθρωπο; Αφ΄ενός επιθυμίες πονηρές, είτε σε σχέση με σαρκικά πάθη, είτε σε σχέση με φιλαργυρία και απληστία, αφ΄ετέρου δαιμονικής διαστροφής ιδέες και θεωρήσεις, σε μία προσπάθεια καταστροφής της σχέσεως 'Θεού-ανθρώπου', ή των παντοδαπών ανθρωπίνων σχέσεων σε όλα τα επίπεδα.

Η προσευχή που για χρόνια απηύθυνε στην Υπεραγία Θεοτόκο ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, κατά την εγκαταβίωσή του στο Αγιώνυμο Όρος, ήταν "φώτισόν μου το σκότος"!

Διεκδικούσε τον φωτισμό του νού, ώστε ελεύθερος απο το σκότος των παθών, του εγωϊσμού και των προσωπικών επιδιώξεων, να μπορεί να τον κατευθύνει απλανώς στο θείο θέλημα, σε αποφάσεις άγιες και ιερές, δηλαδή κατ' εξοχήν σωστές, χρήσιμες και ουσιαστικές, για τον ίδιο και τον κόσμο στον οποίο ζούσε.

[ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΕΥΓΛΩΤΤΟ! "Ορθοδοξίας ο φωστήρ, Εκκλησίας το στήριγμα και διδάσκαλε, των μοναστών η καλλονή, των θεολόγων υπέρμαχος απροσμάχητος, Γρηγόριε θαυματουργέ, Θεσσαλονίκης το καύχημα, κήρυξ της χάριτος, ικέτευε δια παντός, σωθήναι τας ψυχάς ημών."

Στην χρυσή αλυσίδα των μεγάλων διδασκάλων και Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, συναριθμήθηκε και ο μέγας Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο οποίος και αναδείχθηκε ισάξιος των Αγίων Αθανασίου, Βασιλείου, Γρηγορίου, Χρυσοστόμου, Κυρίλλων, Μαξίμου, Δαμασκηνού, Φωτίου και Θεοδώρου Στουδίτου. 

Το τίμιο σώμα του, μετά από την εκταφή, υπήρξε ΑΦΘΑΡΤΟ, δηλαδή δέν σάπισε, αλλά ευωδίαζε και θαυματουργούσε! Στούς λατίνους όμως, τους υποτελείς του Πάπα, ήταν χονδρό αγκάθι η ενθύμιση του Αγίου και μάλιστα ολόσωμου... 

Γι αυτό πολλες φορές τον συκοφαντούσαν λέγοντας, πως για τα αμαρτήματά του έμεινε «άλυωτος», δέν δέχθηκε από απέχθεια η γη να τον διαλύσει «στα εξ ων συνετέθη»! Τον 19ο αιώνα μ.Χ. ο ναός του Αγίου καταστράφηκε από φωτιά και το τίμιο σκήνωμά του κάηκε, αφήνοντας μόνον τα οστά Α Ν Ε Π Α Φ Α!

Τόσο 'γινάτι' κράτησαν οι Ρωμαιοκαθολικοί, που όταν τυπώνονταν οι εκκλησιαστικές μας ακολουθίες στην Βενετία - κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας - ο Δόγης έδινε την άδειά του για την έκδοση, μόνον εφ' όσον δέν υπήρχε ...σχετική αναφορά στον Αγιο! 

Έτσι για αρκετά χρόνια που κυκλοφορούσαν τα έντυπα από την Βενετία, η εορτή του είχε σχεδόν ξεχαστεί. Περί τα μέσα και τέλη του 20ου αιώνος, επανήλθε η μνήμη των ενδόξων αγώνων του και έλαβε την πρέπουσα θέση στον χώρο των Ορθόδοξων ναών.

Σπάνια έγινε τόσος αγώνας, τόση προπαγάνδα, τόση δυσφήμησι και κατασυκοφάντησι προσώπου, όσον εναντίον του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Και μέχρι σήμερα (!), οι Δυτικοί διατηρούν στο Παρίσι αντιπαλαμική Σχολή, δυσφημούντες τον Άγιο και την διδασκαλία του. "Παπαφλέσσας"]