Ο ταπεινός μοναχός που προσευχόταν ...χ τ υ π ώ ν τ α ς το κεφάλι του στο πάτωμα !!!

(Ο καθηγητής, συγγραφεύς κ. Μανώλης Μελινός, στην εκπομπή ‘Επίσκεψη‘ με τον Κώστα Δαντίλη του ραδιοφώνου της 'Πειραϊκής Εκκλησίας 91,2 fm' - 16/03/2017)

Μου έλεγε ο προηγούμενος της Μονής Σίμωνος Πέτρας ο πατήρ Αιμιλιανός, μία μεγάλη μορφή το Αθωνικού μοναχισμού, ότι πήγε ένας μοναχός και του παραπονέθηκε,

– Γέροντα, δεν μπορώ τις ελάχιστες ώρες της νύχτας που προβλέπεται να ξεκουραστώ, να κλείσω τα μάτια μου, γιατί από τον πάνω όροφο ακούγεται συνεχώς ένας κτύπος...

– Καλά παιδί μου ας το, θα το κανονίσω εγώ, του λέει.

Πήγε ο Ηγούμενος λοιπόν στο αντίστοιχο κελλί πάνω από του μοναχού που παραπονέθηκε. Γιατί η Σιμωνόπετρα επειδή είναι πάνω σε ένα βράχο, είναι καθ’ ύψος ανεπτυγμένη, δηλαδή είναι εννέα επίπεδα και μάλιστα το Μοναστήρι είναι κτισμένο χωρίς τσιμέντο. 

Έχουν έρθει από το Τόκυο, από το Πολυτεχνείο του Τόκυο καθηγητές και μεταπτυχιακοί φοιτητές να κάνουν διατριβές πως αυτό το οικοδόμημα στέκεται χωρίς τσιμέντο! Εννέα όροφοι. Είναι κάτω 300 μέτρα η θάλασσα και 40 μέτρα ο βράχος! Είναι συγκλονιστική η εικόνα. Είναι ασύλληπτο δηλαδή. Όταν στέκεσαι στο χαγιάτι της Σιμωνόπετρας νοιώθεις συνοχή, σφίγγεται η καρδιά σου από το κενό...

Λοιπόν, ανεβαίνει στο από πάνω κελλί ο Γέροντας και χωρίς να χτυπήσει, γιατί για να μπεις στο κελλί ενός μοναχού πρέπει να πεις Δι’ ευχών και να ακούσεις Αμήν από μέσα, το εμπρός δηλαδή, περάστε. 

Αν δεν ακούσεις το Αμήν δεν μπαίνεις μέσα. Ο Ηγούμενος είναι ο μόνος ο οποίος έχει το δικαίωμα να μπει κατευθείαν μέσα στο κελλί, γιατί έχει την ευθύνη την πνευματική των πατέρων. Δηλαδή, κάνουν τον κανόνα τους; 

Μήπως εκείνη την ώρα υπάρχει μία ραθυμία, υπάρχει μία χαλαρότητα; Έχει πνευματική ευθύνη.

Ανοίγει λοιπόν την πόρτα ο Γέροντας, μπαίνει μέσα και βλέπει τον θορυβοποιό μοναχό να κάνει μετάνοιες εδαφιαίες, δηλαδή το κεφάλι μέχρι κάτω στο πάτωμα. Ξύλινα τα πατώματα βεβαίως στη Σιμωνόπετρα. Του λέει λοιπόν ο Γέροντας,

– Ευλογημένε, τι κάνεις;

Σηκώθηκε ο καημένος επάνω, φίλησε το χέρι του Ηγουμένου, λέει,

– Γέροντα με την ευχή σας, τον κανόνα που μου έχετε πει. Τόσες μετάνοιες μου έχετε πει να κάνω εδαφιαίες, αυτό κάνω τώρα.

– Και τι θόρυβος ακούγεται και από κάτω ο συ-μοναστής σου δεν μπορεί να ησυχάσει από τον συνεχή θόρυβο κάθε βράδυ;

Έβαλε τα κλάματα ο καημένος, έτσι από ταπεινοφροσύνη και από ευαισθησία και λέει,

– Γέροντα, επειδή η φωνή μου λόγω της αμαρτωλότητάς μου είναι τόσο βραχνή, τόσο ισχνή η φωνή μου, και όχι δεν βγαίνει πάνω από τους θόλους του Μοναστηριού μας (να πάει προς τον Θεό δηλαδή) αλλά ούτε απ’ το λαιμό μου δεν βγαίνει. 

Δεν πρόκειται να μ’ ακούσει ο Θεός επειδή είμαι πολύ αμαρτωλός. 

Δεν έχω άλλο τρόπο να εφελκύσω την προσοχή Του, να τραβήξω την προσοχή του Θεού. 

Και σε κάθε μετάνοια που κάνω χτυπάω και το κεφάλι μου, το μέτωπο, στα σανίδια στο πάτωμα, μήπως και ακούσει ο Θεός και με προσέξει και με σπλαχνιστεί.

Αν είχαμε όλοι ίχνος τέτοιας ταπείνωσης, πρώτον θα είμασταν εμείς καλύτεροι ως άνθρωποι, ως Χριστιανοί, και δεύτερον είμαι βέβαιος ότι και ο κόσμος μας θα ήτανε καλύτερος …

[ΠΗΓΗ : 'Άπαντα Ορθοδοξίας'/averoph.wordpress.com/2017/04/28/ο-ταπεινός-μοναχός-που-προσευχόταν-χτ/#more-94316]

"Π Α Π Α Φ Λ Ε Σ Σ Α Σ"