Χριστούγεννα, μέσα στόν δ υ σ τ ο π ι κ ό εφιάλτη....

Φωτεινά Χριστούγεννα μέσα στά

 δυστοπικά ἐρέβη…

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

      Ἔτος 2021 ἀπό τῆς Θείας Σαρκώσεως. Δυστοπικό κατοχικό ἔτος 2. Μέ ἄλλους καιρούς νά ἔχουν ξημερώσει πιά. 

Μέ τά πάντα γκρεμισμένα γύρω μας, μέ τόν κόσμο μας ἀναποδογυρισμένο, μέ ὅλη μας τη ζωή, ὅπως τήν ξέραμε, νά ἔχει ὁριστικά ἀλλάξει. 

Πάλι ἦρθαν βέβαια τά Χριστούγεννα, πάλι φωταγωγήθηκαν οἱ πόλεις καί στολίστηκαν τά σπίτια. 

Ποιός ὅμως τολμᾶ νά ἱσχυριστεῖ ὅτι βρίσκει τήν παραμικρή ὁμοιότητα μέ τό παρελθόν; 

Ἐντελῶς ἄλλοι καιροί μᾶς κύκλωσαν ἐδῶ καί δύο χρόνια πλέον. Καιροί ζοφεροί καί ἀπάνθρωποι. Ἡμέρες τρόμου καί ἀγωνίας.

       Δυστοπικό κατοχικό ἔτος 2. 

Θυμᾶμαι κάποια παλαιότερα κείμενά μου, μέ πικρά σχόλια γιά τό πραγματικό (καί τόσο τραγικά ξεχασμένο) νόημα τῶν Χριστουγέννων. 

Πικρά σχόλια γιά τήν ἀνόητη φενάκη τῶν ρεβεγιόν, γιά τήν κούφια λάμψη στά φωταγωγημένα μπαλκόνια, γιά τήν κενότητα στίς εὐχές, γιά μία ἑορτή πού ἐδῶ καί πολλά χρόνια κατάντησε πλέον ἀνέορτη. 

Νεκρή χωρίς τήν Πηγή τῆς Ζωῆς. 

Ἄλογη δίχως τόν Λόγο. 

Κενή χωρίς τόν Κενωθέντα. Καί γιά ἕνα λαό πού ἔχει ξεχάσει πια τό παρελθόν του καί ζεῖ αὐτοεξόριστος μέ σκουπίδια καί ξυλοκέρατα, μακριά ἀπό τή Φωτεινή Χώρα τοῦ Πατρός. 

Ἕνα λαό πού ἔχει ἐπιλέξει νά ζεῖ μέσα στόν βάλτο καί δέν θυμᾶται πιά ἄλλον τρόπο ζωῆς. 

Ἐδῶ καί πολλά χρόνια ἀπλῶς περιφέρουμε τίς ζωές μας, δεσμῶτες σ’ ἕναν ἀτελεύτητο φαῦλο κύκλο. Διαλυμένοι καί ἀνίδεοι, σωρηδόν σκύβαλα καταπίοντες καί εἰδωλόθυτα κατεσθίοντες. 

Λαός τῆς παραφροσύνης καί τῆς ἀποστασίας. 

Καί κυρίως βέβαια, λαός τῆς ἀμετανοησίας.

       Δυστοπικό κατοχικό ἔτος 2. Καί ὄχι βέβαια πώς ὅλα αὐτά ἔχουν πιά πάψει νά ἰσχύουν. 

Ἀντίθετα, φέτος ἔχουν πολλαπλασιαστεῖ. 

Φέτος εἶναι ἀδύνατο νά πεῖς πόση περίσσια θλίψη κρύβουν μέσα τους τῶν μπαλκονιών τά ἑορταστικά λαμπιόνια. 

Ἴσως τόση, ὅση ἀκριβῶς θά ἐμφορεῖ τά βλέμματα ὅσων ἔχασαν ἀνθρώπους δικούς τους, χωρίς λόγο καί αιτία, μέσα στήν ἄφατη ὑγειοναζιστική κτηνωδία τῶν τελευταίων μηνῶν. 

Τόση θλίψη, ὅση κυριεύει τούς πονεμένους λογισμούς τῶν πιστῶν πού ἀντίχριστες πολιτικές ἐξουσίες καί ἀνάξιοι ψευδοποιμένες τούς κλείδωσαν οὐσιαστικά ἔξω ἀπό τό Σπίτι τοῦ Πατέρα τους. 

Τόση θλίψη, ὅσο καί τό πανικόβλητο παραλήρημα ἀπό τόν παράλογο τρόμο τοῦ θανάτου, πού τόσους συνανθρώπους μας κυρίευσε ὁλόγυρά μας ὑπό τό κράτος τῆς χυδαίας προπαγάνδας καί τῆς ἐγκάθετης παραπληροφόρησης. Βαριά καί πανσθενουργός ἡ κατάθλιψη ἀπλώνεται παντοῦ. 

Καί ὅταν δέν ἐναλλάσσεται μέ τόν πανικό, τότε συναντά μονάχα τήν ἀπτή ἀχλύ τῆς ἀπελπισίας.

       Δυστοπικό ἔτος 2. 

Ἡ Παρθένος σήμερον ἐν σπηλαίω ἔρχεται ἀποτεκεῖν ἀπορρήτως τόν προαιώνιον Λόγον. Καί τήν ἴδια ὥρα, κάποιοι υἱοί τῆς Ἀπωλείας ἐν ἀδύτοις συνευρίσκονται ἀποτεκεῖν (ἀπορρήτως καί αὐτοί) τά ζοφοπνεμένα τους σχέδια γιά τήν εξόντωση τῶν λαῶν καί γιά τήν ὁλοκληρωτική ἐπιβολή τῆς παγκόσμιας κυριαρχίας. 

Τά ὄργανά τους εἶναι ἐδῶ. 

Ἀπό πάνω μας καί ἀνάμεσά μας. 

Δουλικοί ὑπηρέτες καί μαριονέτες θλιβερές, πού φοροῦν ράσα, τηβέννους, κοστούμια καί κάθε λογῆς ἀκόμη συστημικούς μανδύες εἰκονικῆς νομιμότητας. 

Καί στά χέρια τους κραδαίνουν τρομερά ὅπλα καταστροφῆς: φόρους καί μνημόνια, ἀποτρόπαιους φασιστικούς νόμους γιά τήν «προστασία» μας ἀπό δῆθεν πανδημίες, στυγνούς προγραμματισμούς ἐπιβολῆς, νεοταξικά νομοσχέδια πού κυοφορούν πνευματικό θάνατο, δημογραφική ἐξόντωση, ἐθνική διάλυση, κοινωνική κατάρρευση. 

Καί μαζί βεβαίως ἄθλιες ἐνδοεκκλησιαστικές ἐκστρατείες γιά τήν ποδηγέτηση τῶν πιστῶν, καινοφανεῖς διδασκαλίες μίας ψευτοθεολογίας ἀκραίου δαιμονισμοῦ, σχέδια «ἐνωτικά» πού κορυφώνονται, κλιμακούμενες πομφόλυγες τιποτένιας ἀγαπολογίας, κηρύγματα τυφλῆς ὑπακοῆς στήν ἀντίχριστη μανία τοῦ καθεστῶτος καί τήν ξεδιάντροπη προδοσία τῶν λυκοποιμένων, κείμενα καί δράσεις πού ἐτοιμάζουν ἀπροκάλυπτα πλέον τόν ζόφο τῆς Νέας Ἐποχῆς. 

Ὅλα τους εἶναι ὅπλα ἐξουθένωσης, μέσα καταρράκωσης, ὄργανα καταισχύνης. Καί ὅλοι τους εἶναι πάντα ἐδῶ ὁλόγυρα καί ἀκόμη μᾶς παραπλανοῦν, ἀκόμη μᾶς ἐμπαίζουν καί μᾶς βασανίζουν. Καί ἐμεῖς ακόμη τούς ἀποδεχόμαστε καί τους ἀνεχόμαστε, ἀκόμη συνεχίζουμε νά βουλιάζουμε στήν ἀπάθεια καί τήν ἀτονία. 

Κι οὔτε τολμᾶμε ἀκόμη ἔστω κἄν νά ὀνειρευτοῦμε τήν ποθητή ἐκείνη ἡμέρα τῆς ἀνάνηψης.

       Ἔτος 2021 ἀπό Θείας Σαρκώσεως, κατοχικό ἔτος 2. Ἡ Παρθένος σήμερον τόν Ὑπερούσιον τίκτει. 

Καί ἐσύ τώρα νά ἀκροβατεῖς ἀνάμεσα στήν ἄρρητη ὡραιότητα τοῦ Γλυκασμοῦ τῶν Ἀγγέλων καί στόν ἀφόρητο ἀποτροπιασμό τῶν ὀλετήρων. 

Ἀνάμεσα στή γαλήνη τοῦ σπηλαίου, ἐν ᾦ ἀνεκλίθη ὁ Ἀχώρητος, καί στήν ὀργή γιά τά μιάσματα πού κατάστρεψαν μεθοδικά ἐδῶ καί δεκαετίες τόν τόπο σου, ὑλικά καί πνευματικά, καί πού τώρα ἐν τέλει ὁλοκληρώνουν ἀνερυθρίαστα τόν ὄλεθρο. 

Μέ ὅλη φυσικά τή δική μας συνέργεια, ἀνοχή καί συνενοχή. 

Ὅποια κι ἄν ἦταν ἄλλωστε τά σχέδιά τους, ὅσο μεθοδικά κι ἄν βυσσοδομήθηκαν καί ἐφαρμόστηκαν, πάνω ἀπ’ ὅλα δική μας δέν εἶναι τελικά ἡ εὐθύνη, πού τά ἀφήσαμε νά συμβοῦν;

       Δική μας πράγματι ἡ εὐθύνη. Δικό μας τό ὅτι ἐπιλέξαμε νά ζοῦμε μέσα στόν βοῦρκο, ἀγνοώντας προκλητικά ὅλα τά σημεῖα τῶν Oὐρανῶν καί πετώντας στά σκουπίδια ὅλες τίς εὐκαιρίες (καί ἤτανε πάρα πολλές) πού μᾶς ἔστειλε μέχρι τώρα ὁ Θεός γιά νά συνέλθουμε. 

Δική μας ἡ ἄνευ ὅρων παράδοση σέ κάθε είδους διαστροφή, κενότητα καί ἀνοησία. Δική μας ἡ προδοσία τῆς πίστης τῶν πατέρων μας, δική μας ἡ ἀποδοχή τῆς κάθε πλάνης καί ἡ ἄλογη ὑπακοή σέ διεστραμμένους ταγούς, δική μας καί ἡ πρόσφατη ὑποχώρηση σέ ὅλη τή νεοβαρλααμική βλασφημία τῶν μασκαράδων τῶν ναῶν, ἀλαλιασμένοι ἀπό τόν τρόμο τοῦ θανάτου. 

Δική μας ἡ πτώση, δική μας καί ἡ ἐπίμονη ἄρνηση νά ξανασηκωθοῦμε, δική μας ἡ νευρωσική ἐμμονή στόν ζόφο καί τήν ἀπόγνωση. 

Δικά μας θά εἶναι μοιραῖα καί τά ἐπίχειρα. 

Ἀπό τούς πνευματικούς νόμους πού πάντα λειτουργοῦν - καί ἄς ἀγνοοῦμε μυωπικά τήν ὕπαρξή τους.

      Χριστούγεννα τοῦ 2021. Χαραυγή τοῦ κατοχικοῦ ἔτους 3. Ἔχουμε μπεῖ σέ μία κατάμαυρη ἀντάρα. 

Σέ ποιόν ἄραγε δέν θυμίζει τίς τελευταῖες μέρες τῆς Πομπηΐας; 

Ποιός εἶναι τόσο τυφλός καί ἀνόητος, ὥστε νά ἀναμένει ὅτι αὐτό τό νέο ἔτος θά εἶναι καλύτερο ἀπό τό φετινό καί ὅτι θά σηματοδοτήσει ἐπιστροφή στήν «κανονικότητα» καί τήν «ὀμαλότητα»; Βουλιάζουμε στή λαίλαπα ἑνός ἀντίχριστου διωγμοῦ καί ἑνός καθεστωτικοῦ φασισμοῦ πού ὅμοιό του δέν ἔχει ξαναζήσει στήν Ἱστορία του αὐτός ὁ τόπος, ἀλλά καί ὁλόκληρος ὁ πλανήτης. 

Βουλιάζουμε πάντοτε βέβαια καί στή θανάσιμη περιπέτεια τοῦ ἀνεξέλεγκτου λαθροεποικισμοῦ καί ὅλων τῶν ἄλλων ἐθνικῶν ἀπειλῶν ὁλόγυρά μας. 

Ποιός τολμᾶ πλέον νά πεῖ ὅτι ὡς λαός ἀνθρωπίνως δέν ἀπέχουμε ἐλάχιστα πιά ἀπό τό ἱστορικό μας τέλος; 

Ποιός τολμᾶ νά τρέφει ἀκόμη αὐταπᾶτες ὅτι αὐτόν τόν κατήφορο ὑπάρχει ἡ παραμικρή ἐγκόσμια δύναμη πού νά μπορεί πλέον νά τόν ἀποτρέψει; 

Ἀνθρωπίνως ὅμως πάντα. Γιατί τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δέν σημαίνει πώς εἶναι καί ἀδύνατα γενικῶς. 

Γι’ αὐτό, ὅσο ἀνεπίστρεπτα δείχνουν ἀνθρωπίνως τά πράγματα, τόσο ἡ ἐλπίδα μας ὀφείλει νά μείνει ζωντανή. Ἐμεῖς, πολύ ἀπλά, ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας.

       Ἐμεῖς μέσα στήν ἀντάρα ὀφείλουμε νά δοῦμε καί ἐπιτέλους νά ἀξιοποιήσουμε τή μεγάλη εὐκαιρία πού δίνεται σ’ αὐτόν τόν λαό, τόν ἀμνησιακό καί ἐκμαυλισμένο. 

Ἡ ευκαιρία γιά νά ξανάβρει μέσα ἀπ’ τή βαθιά κατάπτωση καί παρακμή τό ἴσο του, ἐκεῖνο τό συνάμφω ὑψιπετές καί χοϊκό ἰσοκράτημα τοῦ προαιώνιού του Τρόπου, ἐκείνη τήν ἐπί πτερύγων ἀνέμων ἄναρχη περπατηξιά του, πού τοῦ τήν κολόβωσαν καί τήν εὐνούχισαν μερικές δεκαετίες «ἐκσυγχρονιστικῆς» χυδαιότητας καί ὑλόφρονης ἐξηλιθίωσης. 

Γιατί αὐτό πού θά ζήσουμε, θά τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός. Θά εἶναι σκληρό καί ἐπώδυνο, ἀλλά ζήδωρα παιδευτικό, σάν τό μοιραῖα πικρό κι ὀδυνηρό - ἀλλά καί τόσο ἀπαραίτητο - φάρμακο σέ μία θανάσιμη αρρώστια. Μία θεόθεν δοκιμασία γιά τά χάλια μας, ἕνας κανόνας πνευματικός γιά τόν ἐθελότρεπτο καλπασμό μας σε ὁδούς εἰδωλολατρείας, σαρκολατρείας καί πλάνης. Νά λοιπόν ἡ πραγματική ἐλπίδα. 

Καί ἡ μόνη μάλιστα πού μᾶς ἀπέμεινε.

       Χαραυγή τοῦ 2022. Τελευταῖες ἡμέρες τῆς Πομπηΐας. Φαινομενικά τουλάχιστον. Ἀσφαλῶς εἶναι δεδομένο ὅτι νέοι καιροί ἔχουν φτάσει, ἄγριοι καί δύσβατοι. 

Εἶναι σίγουρο ὅτι καιροί ὀργής καί θλίψης καί ὀδύνης ἀνοίγονται μπροστά μας. Αὐτούς δέν πρόκειται νά τούς γλιτώσουμε. 

Μά ὑπάρχει καί κάτι πού φεγγίζει μέσα στό σκότος, κάτι παυσίλυπο καί πανσθενές. Καί δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τό φῶς τοῦ δι’ ἡμᾶς Σαρκωθέντος. Πού ὅμως δέν θά λάμψει μέσα μας καταναγκαστικά, ἀλλά μόνο ἄν τό θελήσουμε εἰλικρινά καί Τοῦ τό ζητήσουμε ἐμπράκτως.

 Εἶναι πάντως τό μοναδικό πού μπορεῖ νά διασπάσει τά ἐρέβη καί νά καταυγάσει τό ζοφερό τοπίο.

       Καλά καί φωτεινά Χριστούγεννα λοιπόν. Δηλαδή Χριστούγεννα πνευματικά, μέ ἀνάνηψη, μετάνοια καί ἀγώνα. Ὁ διωγμός πού ζούμε - καί πού (ἄγνωστο γιά πόσο ἀκόμη) θά κλιμακωθεῖ - ἄς γίνει ἡ αφορμή γιά νά τό βροῦμε ἐπιτέλους αὐτό τό δύσβατο, ἀλλά πολύτιμο μονοπάτι. 

Καί νά μήν τό ξαναχάσουμε ποτέ πιά…

http://aktines.blogspot.com/2021/12/blog-post_41.html