ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΚΟΡΥΦΑΙΟ - Ο διχαστικός κοινωνικός κολλεκτιβισμός, είναι η πρωταρχική κινητήρια δύναμη του ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ, πάνω στους ανθρώπους! Η μάστιγα του σημερινού ΤΕΧΝΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ....

[ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΛΟΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΟΥΣ!] 

Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη φύση του διχαστικού κοινωνικού κολλεκτιβισμού, ίσως θελήσουμε να εξοικειωθούμε με τον Antonio Gramsci, τον οποίο ορισμένοι ειδικοί των πολιτικών επιστημών δικαίως θεωρούν τον μεγαλύτερο σχεδιαστή πολιτικής στρατηγικής στην ιστορία (https://mises.org/wire/antonio-gramsci-greatest-political-strategist-history).

Σε ένα άρθρο με τίτλο, Από τον Μαρξ στον Λένιν, τον Gramsci και τον Αlinsky (https://www.crossroad.to/Quotes/communism/marx-gramsci.htm), το οποίο περιλαμβάνει αποσπάσματα από τα Κλειδιά αυτού του Αίματος (Keys of this Blood) του Μalachi Martin (*) (https://www.crossroad.to/articles2/forcing-change/09/9-vatican.htm), μπορούμε να εκτιμήσουμε καλύτερα το σχέδιο PSYOP-ΝΕΟ-ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ όπως επιταχύνθηκε υπό την αρχική δημιουργία της CIA στον υποψήφιο Μανδαρίνο Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα.

Ο ιδεολογικός πατέρας του Ομπάμα (http://www.humanevents.com/article.php?print=yes&id=30986): «ο Gramsci (https://www.crossroad.to/Quotes/communism/marx-gramsci.htm#gramsci)... οργάνωσε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το 1921.... Δεδομένου ότι αυτό συνέβη τέσσερα χρόνια μετά τη Ρωσική Επανάσταση, ο Gramsci υπέθεσε ότι οι Ιταλοί θα καλωσόριζαν έναν δικό τους μπολσεβικισμό. Αλλά δεν συνέβη.... Βρήκε τρεις εξηγήσεις: τον Χριστιανισμό, τον εθνικισμό και τη φιλανθρωπία. Ο τρόπος για να τεθεί το σκηνικό για μια μαρξιστική επανάσταση ήταν η αντιμετώπιση αυτών των τριών προϋποθέσεων.

• Το πρώτο τέχνασμα ήταν η επίθεση στον Χριστιανισμό με το επιχείρημα ότι η θρησκεία δεν πρέπει να ενημερώνει ή να χρησιμοποιείται στον δημόσιο λόγο. Ο Gramsci συνειδητοποίησε ότι αν η θρησκεία περιοριζόταν στην ιδιωτική λατρεία (https://www.crossroad.to/articles2/009/memory.htm), η επιρροή της στους Ιταλούς θα εξανεμιζόταν.
• Δεύτερον... Ο Gramsci υποστήριξε ότι οι Ιταλοί ήταν μέρος μιας μεγάλης παγκόσμιας αποστολής.
• Τέλος... Ο Gramsci συμμετείχε σε προσπάθειες να πείσει τους Ιταλούς ότι ο τρόπος, ο μόνος τρόπος, να εκφραστεί το ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για τους φτωχούς ή εκείνους που έμειναν πίσω ως συντρίμμια του καπιταλισμού είναι μέσω μιας κυβέρνησης που μπορεί να είναι καλοπροαίρετη.
• «Ο Ομπάμα... έχει προτείνει ανοιχτά και σιωπηρά ότι η θρησκεία θα πρέπει να είναι ένα ζήτημα που υποβιβάζεται στην ιδιωτική λατρεία έξω από τα όρια της δημόσιας ζωής (https://www.crossroad.to/articles2/009/memory.htm). [Μέσω] της πρότασής του να αρνηθεί τις φορολογικές εκπτώσεις για φιλανθρωπικές δωρεές, η κυβέρνηση μετατρέπεται στη μόνη δημόσια φιλανθρωπική οργάνωση. 
•  Επιπλέον, η μεταφορά πλούτου στο πακέτο κινήτρων και η αυξημένη φορολογική επιβάρυνση του πιο παραγωγικού στοιχείου της κοινωνίας θα μειώσει αναπόφευκτα τα κίνητρα και θα και επεκτείνει το μέγεθος και την επιρροή της κυβέρνησης. 
• Οι ηγέτες μας μπορεί να μην αυτοπροσδιορίζονται ως Γκραμσιανοί και μπορεί ακόμη και να χλευάζουν τον χαρακτηρισμό, αλλά μην κάνετε κανένα λάθος: το DNA του Gramsci βρίσκεται στην κυκλοφορία του αίματός τους».

Είναι κρίσιμο να καταλάβουμε ότι η κακή ιδιοφυΐα του Gramsci, να επικαιροποιήσει την ταξική πάλη του μαρξισμού, έγκειται σε διάφορα κοινωνικά ζητήματα. Η CIA πήρε αυτή την ιδέα και έτρεξε με αυτήν, δημιουργώντας τον φεμινισμό και, για παράδειγμα, αναπτύσσοντας πράκτορες όπως η Gloria Steinam (**):

(βίντεο: Η Gloria Steinem συζητά για την εποχή στη CIA, διάρκεια: 03:16, https://youtu.be/4HRUEqyZ7p8)

Φυσικά, ο φεμινισμός άσκησε τεράστια πίεση στην πυρηνική οικογένεια και έτσι τροφοδότησε τη μαρξιστική «ταξική πάλη» κατασκευάζοντας κοινωνικά λιγότερο οικογενειακό πλούτο προγραμματίζοντας τις γυναίκες να επιθυμούν «καρριέρα» αντί να μεγαλώνουν παιδιά και να είναι νοικοκυρές. 

Αυτό το πρόγραμμα βοηθήθηκε και υποκινήθηκε από την άλλη παράνομη ομοσπονδιακή κυβερνητική «υπηρεσία» τον IRS:

(Το προπατορικό αμάρτημα της κοινωνικής μηχανικής

"... Τα κοινωνικο-ψυχολογικά θεμέλια του σοσιαλισμού είναι ταυτόσημα με εκείνα των θεμελίων ενός κράτους, αν δεν υπήρχε κανένας θεσμός που να επιβάλλει τις σοσιαλιστικές ιδέες της ιδιοκτησίας, δεν θα υπήρχε χώρος για ένα κράτος, καθώς ένα κράτος δεν είναι τίποτα άλλο από έναν θεσμό που βασίζεται στη φορολογία και την αυτόκλητη, μη συμβατική παρέμβαση στη χρήση που μπορούν να κάνουν οι ιδιώτες της φυσικής τους ιδιοκτησίας. 

Δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός χωρίς κράτος, και όσο υπάρχει κράτος υπάρχει σοσιαλισμός. 

Το κράτος, λοιπόν, είναι ο ίδιος ο θεσμός που θέτει τον σοσιαλισμό σε δράση. 

Και καθώς ο σοσιαλισμός βασίζεται στην επιθετική βία που στρέφεται εναντίον αθώων θυμάτων, η επιθετική βία είναι η φύση κάθε κράτους».)

Ας ρίξουμε μια ματιά στις 10 εντολές του Κομμουνιστικού Μανιφέστου και ας δούμε πώς η σημερινή παράνομη ομοσπονδιακή κυβέρνηση κυριολεκτικά επιβάλλει αυτά τα ίδια μαρξιστικά εγκλήματα σε εμάς τους ανθρώπους:

1. Κατάργηση της ιδιοκτησίας στην ξηρά (http://en.wikipedia.org/wiki/Land_ownership) και διάθεση όλων των ενοικίων (http://en.wikipedia.org/wiki/Renting) γης για δημόσιους σκοπούς.
2. Ένας βαρύς προοδευτικός ή κλιμακωτός φόρος εισοδήματος.
3. Κατάργηση κάθε κληρονομικού δικαιώματος.
4. Δήμευση της περιουσίας όλων όσων μεταναστεύουν (http://en.wikipedia.org/wiki/Emigration) και εναντιώνονται (http://en.wikipedia.org/wiki/Rebellion).
5. Συγκέντρωση της πίστωσης (http://en.wikipedia.org/wiki/Credit_(finance)) στα χέρια του κράτους (http://en.wikipedia.org/wiki/State), μέσω μιας εθνικής τράπεζας (http://en.wikipedia.org/wiki/National_bank) με κρατικό κεφάλαιο (http://en.wikipedia.org/wiki/Capital_(economics))  και αποκλειστικό μονοπώλιο (http://en.wikipedia.org/wiki/Monopoly).
6. Συγκέντρωση των μέσων επικοινωνίας (http://en.wikipedia.org/wiki/Communication) και μεταφοράς (http://en.wikipedia.org/wiki/Transport) στα χέρια του κράτους.
7. Επέκταση των εργοστασίων (http://en.wikipedia.org/wiki/Communication) και των μέσων παραγωγής (http://en.wikipedia.org/wiki/Means_of_production) που ανήκουν στο κράτος, καλλιέργεια των χέρσων εκτάσεων (http://en.wikipedia.org/wiki/Tillage) και βελτίωση του εδάφους (http://en.wikipedia.org/wiki/Wasteland) γενικά σύμφωνα με ένα κοινό σχέδιο (http://en.wikipedia.org/wiki/Agricultural_science).
8. Ίση ευθύνη (http://en.wikipedia.org/wiki/Liability) όλων προς την εργασία. Δημιουργία βιομηχανικών στρατών (http://en.wikipedia.org/wiki/Army), ειδικά για τη γεωργία (http://en.wikipedia.org/wiki/Agriculture).
9. Συνδυασμός της γεωργίας με τις μεταποιητικές βιομηχανίες (http://en.wikipedia.org/wiki/Manufacturing), σταδιακή κατάργηση της διάκρισης μεταξύ πόλης (http://en.wikipedia.org/wiki/Town) και υπαίθρου (http://en.wikipedia.org/wiki/Country), με μια πιο ισότιμη κατανομή του πληθυσμού (http://en.wikipedia.org/wiki/Population_density) σε όλη τη χώρα.
10. Δωρεάν εκπαίδευση (μάλλον κατήχηση...) (http://en.wikipedia.org/wiki/Free_education) για όλα τα παιδιά στα δημόσια σχολεία (http://en.wikipedia.org/wiki/Public_school). Κατάργηση της παιδικής εργοστασιακής εργασίας (http://en.wikipedia.org/wiki/Child_labor) στη σημερινή της μορφή. Συνδυασμός εκπαίδευσης με βιομηχανική παραγωγή ^[6] (https://www.crossroad.to/Quotes/communism/marx-gramsci.htm#cite_note-5)
11. Σύμφωνα με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όλα αυτά ήταν προϋποθέσεις για τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό (αλλά ο Μαρξ και ο Ένγκελς εξέφρασαν αργότερα την επιθυμία να εκσυγχρονίσουν αυτό το απόσπασμα^[7]). (https://www.crossroad.to/Quotes/communism/marx-gramsci.htm#cite_note-6)

Ας περάσουμε τώρα στο μυθιστόρημα του Gramsci που εκείνη την εποχή προσέγγισε την κομμουνιστική απάτη που σήμερα έχει γεννήσει τις μετα-ανθρώπινες τεχνοκομμουνιστικές αρπαγές εξουσίας των παγκοσμιοποιητών:

Αntonio Gramsci (Κεφάλαιο 13)

«... Η πολιτική φόρμουλα που επινόησε ο Gramsci έχει κάνει πολύ περισσότερα από τον κλασσικό λενινισμό – και σίγουρα περισσότερα από τον σταλινισμό – για να διαδώσει τον μαρξισμό σε όλη την καπιταλιστική Δύση. [σ. 243]

Μέχρι το 1913, ήταν μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Το 1919, ίδρυσε μια εφημερίδα, της οποίας το όνομα και μόνο – L'Ordine Nuovo, Η Νέα Τάξη – έδωσε σαφή ένδειξη της κλίσης του μυαλού του και του γεγονότος ότι, όπως ο Λένιν, ήταν τόσο οραματιστής όσο και εκτελεστής πράξεων. Το 1921... Ο Gramsci [συν]ίδρυσε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Την επόμενη χρονιά... Ο Μπενίτο Μουσσολίνι ήρθε στην εξουσία... Η Ιταλία έγινε φασιστικό έθνος. 

Και ο Gramsci απογειώθηκε για αυτό που αναμφίβολα περίμενε ότι θα ήταν το ασφαλέστερο καταφύγιο της ΕΣΣΔ του Λένιν.

«Όσο μαρξιστής αν ήταν, και τόσο απόλυτα πεπεισμένος όσο ο Λένιν ότι υπήρχε μια δύναμη εντελώς εσωτερική στην ανθρωπότητα που την οδηγούσε στο σύνολό της στο μαρξιστικό ιδεώδες του «Εργατικού Παραδείσου», ο Gramsci ήταν πολύ ενήμερος για τα γεγονότα της ιστορίας και της ζωής για να δεχτεί άλλες βασικές και άσκοπες υποθέσεις που έκανε ο Μαρξ και έγιναν αποδεκτές χωρίς αμφισβήτηση από τον Λένιν.

«Ο ίδιος ο Gramsci απέρριψε τον Χριστιανισμό και όλες τις υπερβατικές αξιώσεις του. Παρ' όλα αυτά, ήξερε ότι υπήρχε χριστιανικός πολιτισμός. Γιατί αυτή ήταν η δύναμη που δέσμευε όλες τις τάξεις... σε μια ενιαία, ομοιογενή κουλτούρα. 

Ήταν ένας ειδικά χριστιανικός πολιτισμός, στον οποίο μεμονωμένοι άνδρες και γυναίκες κατανοούσαν ότι τα πιο σημαντικά πράγματα για την ανθρώπινη ζωή υπερέβαιναν τις υλικές συνθήκες στις οποίες ζούσαν τη θνητή ζωή τους.

«Ο Gramsci συμφωνούσε ότι η μεγάλη μάζα του παγκόσμιου πληθυσμού αποτελούνταν από εργάτες. Αυτό ήταν απλά γεγονός. Αυτό που του έγινε σαφές, ωστόσο, ήταν ότι πουθενά – και ειδικά όχι στη χριστιανική Ευρώπη – οι εργάτες του κόσμου δεν έβλεπαν τους εαυτούς τους διαχωρισμένους από τις άρχουσες τάξεις από ένα ιδεολογικό χάσμα. ...

«Δεν θα υπάρξει ποτέ μια ένδοξη εξέγερση του προλεταριάτου. Δεν θα υπήρχε μαρξιστικής έμπνευσης βίαιη ανατροπή του κυρίαρχου «εποικοδομήματος» από τις εργαζόμενες «κατώτερες τάξεις». Γιατί όσο καταπιεσμένες κι αν ήταν, η «δομή» των εργατικών τάξεων καθοριζόταν όχι από τη δυστυχία ή την καταπίεσή τους, αλλά από τη χριστιανική τους πίστη και τον χριστιανικό πολιτισμό τους.

«Η μαρξιστική επιμονή ότι ο,τιδήποτε πολύτιμο στη ζωή ήταν μέσα στην ανθρωπότητα – ήταν εγγενές στην ανθρωπότητα και τη γήινη κατάστασή της – ήταν ανίσχυρη απέναντι σε ένα τέτοιο προπύργιο». [σελ. 244-245]

«Ο Gramsci δεν έζησε για να δει την προδοσία του Στάλιν από τον Χίτλερ και την αποτυχία ενός ακόμη σχεδίου βίαιης προλεταριακής εξέγερσης. Ούτε έζησε για να δει ούτε τα πρώτα ίχνη της δικαίωσης και της νίκης των ιδεών του. 

Παρ' όλα αυτά, όταν ο πρώτος τόμος όσων είχε γράψει στη φυλακή δημοσιεύθηκε το 1947 – δέκα ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατό του – η φωνή του από καιρό νεκρού μαρξιστή προφήτη έγινε μια πραγματικότητα για την οποία ο κόσμος γενικά δεν είχε έτοιμη απάντηση. 

Μια πραγματικότητα που θα ταλαιπωρούσε τον Ιωσήφ Στάλιν και κάθε έναν από τους διαδόχους του μέχρι ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ (http://www.crossroad.to/text/articles/gorb10-95.html), που άκουσε επιτέλους, να πάρει τελικά το χέρι του φαντάσματος του Gramsci και να ξεκινήσει τον λενινιστικό-μαρξιστικό δρόμο προς τον εικοστό πρώτο αιώνα. [σ. 247]

«Ένα βασικό στοιχείο του σχεδίου του Gramsci για την παγκόσμια νίκη του μαρξισμού στηριζόταν στη διάκριση του Έγελου ανάμεσα σε αυτό που ήταν «εσωτερικό» ή «έμφυτο» για τον άνθρωπο και σε αυτό που ο άνθρωπος θεωρούσε ότι ήταν έξω και πάνω από αυτόν και τον κόσμο του – μια ανώτερη δύναμη που υπερβαίνει τους περιορισμούς των ατόμων και των ομάδων, τόσο των μεγάλων όσο και των μικρών. [σ. 247]

[Το επόμενο τμήμα δείχνει πώς η εκκλησία πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτό το κοσμικό όραμα ενός υλικού παραδείσου. Η αναδυόμενη εκκλησία έχει ήδη αγκαλιάσει αυτό το πλαστό όραμα μιας επίγειας «βασιλείας του Θεού».]

«Το "υπερβατικό" του μαρξισμού», έλεγε ο Gramsci, ήταν το ουτοπικό ιδεώδες.

«Ο Gramsci υποστήριζε ότι αν δεν μπορείς να αγγίξεις συστηματικά αυτό που είναι έμφυτο και άμεσο για τα άτομα, τις ομάδες και τις κοινωνίες στην καθημερινή τους ζωή, δεν μπορείς να τους πείσεις να αγωνιστούν για οποιοδήποτε υπερβατικό». [σ. 248]

"... Επομένως, το κάλεσμα του Μαρξ και του Λένιν να επιβάλουν την «υπερβατική τους βία» ήταν μια μάταιη αντίφαση στην ανθρώπινη λογική. Δεν ήταν περίεργο που... το μόνο μαρξιστικό κράτος που υπήρχε επιβλήθηκε και διατηρήθηκε από fora και από τρομοκρατικές πολιτικές. Αν ο μαρξισμός δεν μπορούσε να βρει έναν τρόπο να αλλάξει αυτή τη φόρμουλα, δεν θα είχε μέλλον.

«Αυτό που ήταν ουσιώδες», επέμενε ο Gramsci, ήταν η μαρξοποίηση του εσωτερικού ανθρώπου (!!!!!!!!!!!!!!!!). Μόνο όταν έγινε αυτό θα μπορούσατε να κρεμάσετε με επιτυχία την ουτοπία του «Εργατικού Παραδείσου» [της αταξικής κοινωνίας] μπροστά στα μάτια του. Και ήταν απόλυτα πεπεισμένος ότι η υλική διάσταση των πάντων... ήταν το όλον....

Ακόμα και οι σταλινικές τρομοκρατικές μέθοδοι, προέβλεψε ο Gramsci, δεν θα μπορούσαν να εξαλείψουν αυτό που αποκαλούσε «δυνάμεις της αστικής αντίδρασης». Αντίθετα, προειδοποίησε,
αυτές οι αντιδραστικές δυνάμεις – η οργανωμένη θρησκεία, το πνευματικό και ακαδημαϊκό κατεστημένο, οι καπιταλιστικοί και επιχειρηματικοί κύκλοι – όλες θα συμπιεστούν από οποιαδήποτε τέτοια καταστολή σε πυκνά ρεύματα παράδοσης, αντίστασης και δυσαρέσκειας.
Σαφώς, αν ο Gramsci ήθελε να αλλάξει την κοινή πολιτισμική προοπτική, η πρώτη σειρά εργασιών έπρεπε να είναι να αλλάξει το εξωτερικό πρόσωπο του Κομμουνιστικού Κόμματος. Για αρχή, οι μαρξιστές θα έπρεπε να εγκαταλείψουν όλα τα λενινιστικά συνθήματα. 

Δεν θα έκανε να κομπάζουμε για «επανάσταση» και «δικτατορία του προλεταριάτου» και τον «Εργατικό Παράδεισο». 

Αντιθέτως... 

Οι μαρξιστές θα έπρεπε να εξυμνούν τέτοιες ιδέες όπως η «εθνική συναίνεση» και η «εθνική ενότητα».

«Επιπλέον, συμβούλευε ο Gramsci, οι μαρξιστές σε όλο τον κόσμο... θα πρέπει να συμμετάσχουν στις πρακτικές και συνήθως αποδεκτές δημοκρατικές διαδικασίες, στην άσκηση πίεσης και στην ψηφοφορία και στο πλήρες φάσμα της κοινοβουλευτικής συμμετοχής.

 Θα έπρεπε να συμπεριφέρονται από κάθε άποψη με τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι δυτικοί δημοκράτες – όχι μόνο αποδεχόμενοι την ύπαρξη πολλών πολιτικών κομμάτων, αλλά σφυρηλατώντας συμμαχίες με κάποιους και φιλίες με άλλους. Θα πρέπει να υπερασπιστούν τον πλουραλισμό, στην πραγματικότητα». [σ. 249-250] (!!!!!!!)

Και – αίρεση όλων των λενινιστικών αιρέσεων – οι μαρξιστές θα έπρεπε ακόμη και να υπερασπιστούν διαφορετικούς τύπους κομμουνιστικών κομμάτων σε διαφορετικές χώρες.(!!!!!!)  

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ θα εξακολουθούσε να είναι το επιχειρησιακό κέντρο του παγκόσμιου μαρξισμού – θα εξακολουθούσε να κατευθύνει αυτό το νέο στυλ παγκόσμιας επανάστασης με διείσδυση και διαφθορά. 

Αλλά κανένα Κομμουνιστικό Κόμμα σε οποιαδήποτε χώρα εκτός της Σοβιετικής Ένωσης δεν θα ήταν αναγκαστικός κλώνος του ΚΚΣΕ.

Εκτός από όλα αυτά, οι μαρξιστές πρέπει να μιμηθούν, να τελειοποιήσουν και να επεκτείνουν τους ρόλους που έχουν ήδη εφευρεθεί από τον Λένιν και τον «εμπειρογνώμονα πληροφοριών» του. ... 

Οι μαρξιστές πρέπει να ενωθούν με τις γυναίκες, με τους φτωχούς, με εκείνους που βρίσκουν ορισμένους αστικούς νόμους καταπιεστικούς. 

Πρέπει να υιοθετήσουν διαφορετικές τακτικές για διαφορετικούς πολιτισμούς και υποκουλτούρες. 

Δεν πρέπει ποτέ να δείχνουν ένα ακατάλληλο πρόσωπο. 

Και, με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να εισέλθουν σε κάθε αστική, πολιτιστική και πολιτική δραστηριότητα σε κάθε έθνος, διογκώνοντάς τα υπομονετικά όλα τόσο διεξοδικά όσο το προζύμι ζυμώνει το ψωμί.

Ωστόσο, ακόμη και ένα τόσο διαδεδομένο σχέδιο όπως αυτό δεν θα λειτουργούσε στο τέλος, εκτός αν ο Gramsci μπορούσε να στοχεύσει με επιτυχία τον μεγαλύτερο εχθρό του μαρξισμού. ... ο Χριστιανισμός που είχε δημιουργήσει και εξακολουθεί να διαπερνά τον δυτικό πολιτισμό σε όλες τις μορφές, τις δραστηριότητες και τις εκφράσεις του. ....

«Για το σκοπό αυτό, ο Gramsci αισθάνθηκε ότι η χρονική στιγμή ήταν μάλλον καλή. 

Διότι, αν και ο Χριστιανισμός φαινόταν επιφανειακά ισχυρός, για κάποιο χρονικό διάστημα είχε εξασθενήσει από αδιάκοπες επιθέσεις εναντίον αποτυχημένων υπολειμμάτων του Χριστιανισμού. ... 

Οι μαρξιστές πρέπει να αλλάξουν το κατάλοιπο χριστιανικό μυαλό... έτσι ώστε να γίνει όχι απλώς ένας μη χριστιανικός νους, αλλά ένας αντιχριστιανικός νους». [σελ.250]

«... Χρειαζόταν να κάνει άτομα και ομάδες σε κάθε τάξη και σταθμό της ζωής να σκεφτούν τα προβλήματα της ζωής χωρίς αναφορά στο χριστιανικό υπερβατικό, χωρίς αναφορά στον Θεό και τους νόμους του Θεού. 

Έπρεπε να τους κάνει να αντιδράσουν με αντιπάθεια και θετική αντίθεση σε οποιαδήποτε εισαγωγή των χριστιανικών ιδεωδών ή του χριστιανικού υπερβατικού στη θεραπεία και τη λύση των προβλημάτων της σύγχρονης ζωής. [σ. 251]

«... Ο Gramsci ήταν μαρξιστής πέρα για πέρα. Και η θεμελιώδης ουσία του μαρξισμού – ο ακρογωνιαίος λίθος του μαρξιστικού ιδεώδους αυτού του εγκόσμιου Παραδείσου ως κορυφής της ανθρώπινης ύπαρξης – είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την ύλη αυτού του σύμπαντος. 

Δεν υπάρχει τίποτα στην ύπαρξη που να υπερβαίνει τον άνθρωπο – ο υλικός του οργανισμός μέσα στο υλικό του περιβάλλον».
«... Τέτοιοι στόχοι, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του σχεδίου του Gramsci, έπρεπε να επιδιωχθούν μέσω μιας ήσυχης και ανώνυμης επανάστασης. Όχι ένοπλες και αιματηρές εξεγέρσεις.... 

Αντίθετα, όλα πρέπει να γίνονται στο όνομα της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. 

[Ο νέος κόσμος δεν πρέπει μόνο να προχωρήσει πέρα – πρέπει να μάθει να περιφρονεί] τις αξιώσεις και τους περιορισμούς του Χριστιανισμού, πάνω απ' όλα. ...

«Κάντε το, υποσχέθηκε, και στην ουσία θα έχετε κάνει τη Δύση μαρξιστική. Το τελικό βήμα – η μαρξιστοποίηση της πολιτικής της ίδιας της ζωής – θα ακολουθήσει τότε». [σ. 251]

"Η Θεολογία (https://www.crossroad.to/articles2/006/conspiracy2.htm) της Απελευθέρωσης ήταν μια απόλυτα πιστή άσκηση των αρχών του Gramsci. Θα μπορούσε να ξεκινήσει με τη διαφθορά σχετικά λίγων καλά τοποθετημένων εκπροσώπων που ενσάρκωναν έναν σύγχρονο Ιούδα (!!!!!!!!). Ωστόσο, θα μπορούσε να στοχεύει στον πολιτισμό και τη νοοτροπία των μαζών. 

Απογυμνώστε και τους δύο από κάθε προσκόλληση στο χριστιανικό υπερβατικό. Κλειδώστε τόσο το άτομο όσο και τον πολιτισμό του στη στενή αγκαλιά ενός στόχου που ήταν εντελώς εγγενής. Η ταξική πάλη για κοινωνικοπολιτική απελευθέρωση. [σ. 260-261]

 

Στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, εν τω μεταξύ, οι φτωχοί ήταν πολύ μικροί σε αριθμούς, πολύ απομονωμένοι και πολύ αδιάφοροι για να χρησιμεύσουν ως πρωταρχικός στόχος για την ευκαιρία του Gramsci. 

Δεν έχει σημασία, γιατί και στις δύο περιοχές υπήρχαν μεγάλες σχολές που ήταν ήδη ένα... αντι-παραδοσιακή στη θεολογία τους. Γρήγορα κατοχύρωσαν τη Θεολογία της Απελευθέρωσης ως τον νέο τρόπο σκέψης για όλα τα παλιά ζητήματα. [σελ. 261-262]

Η διαδικασία της εκκοσμίκευσης στην Καθολική και την Προτεσταντική Εκκλησία προχώρησε τόσο γρήγορα και με τέτοια ενέργεια που, όπως είχε προβλέψει ο Gramsci, τροφοδότησε άλλα ρεύματα αντιεκκλησιαστικής επιρροής στη Δύση. Αυτά ήταν ρεύματα που, φαινομενικά ανεξάρτητα από τη μαρξιστική επιρροή, υποστήριζαν μια υλιστική ερμηνεία όλων των τομέων του ανθρώπου μέσω, έρευνας και δράσης. [σ. 262]

"... Οι ακαδημαϊκές σχολές της Ευρώπης και της Αμερικής, ήδη υπερήφανες για τη θέση στην εμπροσθοφυλακή της φιλελεύθερης και προοδευτικής πολιτικής σκέψης, πήραν σαν πάπιες την αυξανόμενη παλίρροια των μαρξιστικών ερμηνειών της ιστορίας, του δικαίου, της θρησκείας και της επιστημονικής έρευνας.

"(Dawkins - όχι Θεός - μόνο εξωγήινοι - Κοιτάξτε ποιος είναι παράλογος τώρα https://www.crossroad.to/articles2/08/1-current/part-3-spiriutal/irrational-no-god.htm).... Όλο το νόημα της ανθρώπινης ζωής και η απάντηση σε κάθε ανθρώπινη ελπίδα περιέχονταν μέσα στα όρια του ορατού, απτού, υλικού κόσμου του εδώ και τώρα. [σ. 262]

Η «φιλελευθεροποιημένη» κουλτούρα των δυτικών εθνών ουσιαστικά συνέκλινε με τη διαδικασία της αυξανόμενης εκκοσμίκευσης, συμμετέχοντας ελεύθερα και σταθερά στη νέα ιερή αρχή ότι όλη η ζωή, οι δραστηριότητες και οι ελπίδες της ανθρωπότητας στηρίζονταν μόνο στις στερεές δομές αυτού του κόσμου. [βλ. άρθρο της WSJ για τη θρησκευτική δεισιδαιμονία]

... κοσμικά συστήματα πεποιθήσεων – Ανθρωπισμός, Μεγα-θρησκεία και η τσάντα αρπαγής της Νέας Εποχής.... σφυρηλάτησαν τις δικές τους όχι και τόσο παράξενες συμμαχίες με τους κληρονόμους του Gramsci, σπεύδοντας στο θρησκευτικό κενό των πρώην χριστιανικών κοινωνιών. Γιατί και αυτοί ήταν ενωμένοι με την ίδια επιμονή... 

Αυτή η πίστη δεν είχε καμμία λειτουργία, προσδοκώντας να βοηθήσει όλη την ανθρωπότητα να ενωθεί και να είναι ειρηνική μέσα σε αυτόν τον κόσμο, προκειμένου να φτάσει στο τελικό αποκορύφωμα της ανθρώπινης ανάπτυξης. [σελ.264]

"... Το φάντασμα του Gramsci τους είχε αιχμαλωτίσει όλους στη «μαρξιστική ηγεμονία του νου». Το υπερβατικό είχε υποκλιθεί στο ενυπάρχον. Ο ολοκληρωτικός υλισμός υιοθετήθηκε ελεύθερα, ειρηνικά πλήρως και ευχάριστα παντού στο όνομα της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου... αυτονομία και ελευθερία από εξωτερικούς περιορισμούς. 

Πάνω απ' όλα, όπως είχε σχεδιάσει ο Gramsci, αυτό έγινε στο όνομα της ελευθερίας από τους νόμους και τους περιορισμούς του Χριστιανισμού». [σελ.265]

"Ο Τζωρτζ Όργουελ (https://www.crossroad.to/Quotes/communism/animal-farm-intro.htm) έγραψε κάποτε ότι «ανά πάσα στιγμή, υπάρχει ένα είδος ορθοδοξίας που διαπερνά τα πάντα – μια γενική σιωπηρή συμφωνία να μην συζητηθεί κάποιο μεγάλο και δυσάρεστο γεγονός». ... Αυτό που τώρα περνά για φιλοσοφία δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα υβριδικό σύμπλεγμα μόδας... και οι παρορμήσεις και οι θεωρίες διαμορφώνουν την κοινή γνώμη...» [σελ.266]

«Ενώνονται με τις χριστιανικές εκκλησίες σε αδελφικό διάλογο και σε κοινές ανθρωπιστικές επιχειρήσεις. Αλλά ο στόχος είναι να επιβεβαιωθεί ο νέος Χριστιανισμός στην αντι-μεταφυσική και ουσιαστικά αθεϊστική επιδίωξή του για απελευθέρωση από την υλική ταλαιπωρία, από το φόβο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος, από κάθε είδους σεξουαλικό περιορισμό και, τέλος, από όλους τους υπερφυσικούς περιορισμούς. 

Η ολοκληρωτική απελευθέρωση είναι η οικοδόμηση της από καιρό ονειρεμένης λενινιστικής-μαρξιστικής ουτοπίας. Με αυτή ακριβώς τη διαδικασία, γραμμένη από τον Αντόνιο Gramsci... έχει στερήσει ο δυτικός πολιτισμός τον εαυτό του από τη ζωογόνο δύναμή του». [σελ.267-268]

«Ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ ανεδείχθη στην παγκόσμια σκηνή ως ο πρώτος σοβιετικός ηγέτης αρκετά ανοιχτόμυαλος ώστε να εκτιμήσει και να αγκαλιάσει πλήρως την γκραμσιανή φόρμουλα. 

Ο Γκορμπατσώφ είναι πολύ πιστός στον σκληρό πυρήνα του λενινισμού του, ενώ προσθέτει τις δικές του ενημερώσεις και διορθωτικά». [σελ.272]

Ο Gramsci για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς είναι ο προπάτορας του υπερσυνθετικού κρατικιστικού προγράμματος διαίρει και βασίλευε των τρανσέξουαλ. Ακριβώς επειδή ο Gramsci καταλάβαινε ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός αποτελούνταν κατά τη διάρκεια της εποχής του από εργάτες που έπρεπε να χειραγωγηθούν ώστε να σκέφτονται συνεχώς εμείς εναντίον αυτών, με τη θρησκεία να είναι μια ισχυρή πολιτιστική κόλλα που κρατούσε την εξουσία του κράτους μακριά, κυνήγησε τον Χριστιανισμό όπως θα έκανε αργότερα ο Ομπάμα. Σήμερα η θρησκεία δέχεται επίθεση, με τους χριστιανούς να στοχοποιούνται ιδιαίτερα ως «εγχώριοι τρομοκράτες» από την πραγματική τρομοκρατική οργάνωση γνωστή ως ομοσπονδιακή κυβέρνηση.

Και τώρα που η τεχνητή νοημοσύνη σπέρνεται ως αντικατάσταση μεγάλων τμημάτων του εργατικού δυναμικού, ενώ τα νότια σύνορα παραμένουν σκόπιμα ορθάνοιχτα για το πρόγραμμα αντικατάστασης μετανάστευσης υπερ-σκλάβων, αυτά τα δύο γεγονότα δεν είναι άσχετα. 

Στην πραγματικότητα, το πρόγραμμα PSYOP-ΝΕΟ-ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟ διαίρει και βασίλευε απαιτεί συνεχείς μαζικές ενημερώσεις φόβου και μίσους για τον προγραμματισμένο πληθυσμό.

Μια άθεη, άφυλη, γενετικά τροποποιημένη κοινωνία που βρίσκεται σε διαρκή αντίθεση με τον εαυτό της, ενώ είναι φυλακισμένη στο ψηφιακό σύστημα 'γκουλάγκ' κοινωνικής πίστωσης X Everything App, είναι η ευκολότερη κοινωνία για έλεγχο. 

Αυτή είναι η υπερ-υλική διάσταση που πωλείται στην ανθρωπότητα, και έτσι ενισχύει περαιτέρω τον βρόχο εκμετάλλευσης. 

Το κράτος προσποιείται ότι παρέχει φυσικά δικαιώματα στον πληθυσμό, χαρίζει δωρεάν πράγματα που εκλάπησαν μέσω της βίας (π.χ. φορολογία) και τώρα αξιοποιεί τον απόλυτο υλισμό στο ίδιο το σώμα μέσω του DEATHVAX™, της σεξουαλικότητας, του φύλου και του μαζικού ακρωτηριασμού παιδιών μέσω διαδικασιών αλλαγής φύλου.

Όλα αυτά φυσικά εμπλουτίζουν τις εταιρείες που βρίσκονται στο κρεββάτι με τις παγκοσμιοποιημένες «εμβόλιμες» κυβερνήσεις του WEF / ΟΗΕ. Ένας πιο παχύρρευστος βρόχος ανατροφοδότησης υλισμού που απαιτεί από τους πολίτες να παραμείνουν παγιδευμένοι στα χαμηλότερα δονητικά και πνευματικά πεδία της ύπαρξης...

από τον Gary D. Barnett

Αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη και αυτή η τάση περιορισμού της εκμετάλλευσης των ταξικών προνομίων είναι ένα αρκετά κοινό συστατικό του ολοκληρωτισμού. Ο ολοκληρωτισμός δεν είναι απλώς ανήθικος. Είναι η ηθική της κλειστής κοινωνίας – της ομάδας ή της φυλής. Δεν είναι ατομικός εγωισμός, αλλά συλλογικός εγωισμός».

~ Karl Popper, Η ανοικτή κοινωνία και οι εχθροί της - Τόμος πρώτος: Το ξόρκι του Πλάτωνα (https://www.goodreads.com/work/quotes/1550916)

Η ισχύς του κράτους βασίζεται αποκλειστικά στην καταστροφή του ατόμου και στη συμμετοχή, αποδοχή, ανοχή και υποστήριξη του κράτους ως θεού, από τα συλλογικά μέλη της «κοινωνίας», τα οποία έχουν υποκύψει στις προσπάθειες του κράτους να τα χωρίσει σε ένα πλήθος ομάδων που έρχονται σε αντίθεση με κάθε άλλη ομάδα. 

Το επίκεντρο αυτού του σκόπιμου μαζικού ανταγωνισμού είναι η οικοδόμηση διαφορετικών επιθετικών προσωπικοτήτων, προκειμένου να τεθεί το σκηνικό για ανεξέλεγκτη διαίρεση και χάος. Αυτή η σκόπιμη μεθοδολογία απόσπασης της προσοχής στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου, στην πανάρχαια στρατηγική του διαίρει και βασίλευε. 

Έχει λειτουργήσει ενάντια στους ανθρώπους και την ελευθερία τους για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, αλλά έχει πάρει νέο νόημα σε αυτόν τον ανήθικο, βασισμένο στην κατανάλωση, ανεύθυνο, απαθή και μεταμοντέρνο πολιτισμό, που τώρα καταναλώνεται από μια ψυχρή τεχνολογική ύπαρξη.

Χωρίς αυτή τη χονδροειδή διαίρεση της κοινωνίας, το άτομο και τα άτομα μαζικά θα κυριαρχούσαν και η άρχουσα τάξη και η κυβέρνηση θα γίνονταν πολιτικά ανίκανες λαμβάνοντας υπόψη την ατελείωτη προσπάθειά της προς την εξουσία και τον έλεγχο μεγάλου αριθμού μη σκεπτόμενων κολεκτίβων. 

Αυτή η αποκάλυψη είναι προφανής, οπότε η λύση που είναι απαραίτητη για να μειωθούν ή να καταστραφούν όσοι επιδιώκουν και ασκούν αυταρχική κυριαρχία, φαίνεται προφανής και επίσης απλή, αλλά λόγω των αδυναμιών και των ελαττωμάτων του ανθρώπου, δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται.

Η ιστορία όλης της πολιτικής, της κυβέρνησης και της εξουσίας είναι μια ιστορία αχαλίνωτης εξουσίας, κλοπής, διαστροφής, οργανωμένου εγκλήματος, εξουσίας, ελέγχου και μαζικής δολοφονίας. 

Δεν είναι, και ποτέ δεν ήταν, οποιαδήποτε προσπάθεια να «υπηρετήσει» το λαό, αλλά μόνο να υπηρετήσει το κράτος ή προσωπικές και επιχειρηματικές επιθυμίες. 

Εκείνοι που επιλέγουν την πολιτική, έχουν επιλέξει οικειοθελώς το δρόμο της κυριαρχίας έναντι των άλλων, το οποίο στην πραγματικότητα, είναι μια παραδοχή της αναζήτησης εξουσίας, της καταπίεσης και της κυριαρχίας. 

Να προσκολληθείς στο σύστημα πολιτικών πεποιθήσεων, να αποδεχθείς εθελοντικά μια άρχουσα άρχουσα τάξη λόγω της νοθείας της ψήφου. Είναι λίγο περισσότερο από το να παραιτηθείς σκόπιμα από την ελευθερία σου υπέρ της τυραννικής κυριαρχίας και της δουλοπαροικίας.

Σκεφτείτε την διαταραγμένη διχαστική φύση αυτού του πληθυσμού σήμερα. Είναι αυτή των μαύρων εναντίον λευκών, των ανδρών εναντίον των γυναικών, των δημοκρατών εναντίον των ρεπουμπλικάνων, των θρησκευόμενων εναντίον των κοσμικών, συγκεχυμένων και ανυπότακτων «τρανσέξουαλ» εναντίον όλων, της πραγματικότητας της βιολογίας εναντίον της ηλιθιότητας, των νεομαρξιστών εναντίον των παιδιών και όλων των λευκών ανδρών, της παράδοσης εναντίον του μεταμοντερνισμού και της φυλής εναντίον της φυλής. Στην πραγματικότητα είναι ακόμη πολύ χειρότερο από αυτή την ηλιθιότητα. 

Είναι όλοι εναντίον όλων σε αυτό το περιβάλλον μίσους, με το κράτος (κυβερνήσεις και κυβερνώντες) να διεξάγει πόλεμο σε όλη την ανθρωπότητα.

Αυτή δεν είναι η φυσική εξέλιξη όλης της ανθρωπότητας όπως την βλέπω εγώ, παρ' όλο που το ανθρώπινο είδος είναι ελαττωματικό σχεδόν ακατανόητο. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ανθρωπότητα δεν αναλώνεται πάντα σε αυτή τη χονδροειδή αδιαφορία, απάθεια, άγνοια και νοοτροπία αγέλης. 

Η ιδέα του σωστού έναντι του λάθους, (το καλό έναντι του κακού) λαμβάνοντας υπόψη τους περισσότερους γενικούς πληθυσμούς, ήταν πολύ πιο εμφανής σε παλαιότερες εποχές, και αυτή η στάση έχαιρε μεγαλύτερης εκτίμησης συνολικά. 

Αλλά στη σύγχρονη εποχή, η μακροπρόθεσμη προετοιμασία των ανθρώπων μέσω της προπαγάνδας, που όλα προορίζονται να κατηχήσουν τα μυαλά προκειμένου να δημιουργήσουν μια κατάσταση απόκρυψης από την αλήθεια και απομάκρυνσης από τη συμπόνια, έχει φτάσει σε μια κρίσιμη μάζα.

Οι λεγόμενοι «πολιτισμοί» έχουν διεξάγει βάναυσο πόλεμο ο ένας εναντίον του άλλου από την αρχή, επιδιώκοντας περισσότερη δύναμη και έλεγχο σε κάθε στροφή, αλλά το πεδίο αυτής της επιθετικότητας είναι πλέον καθολικό στα περισσότερα κράτη και τους υπηκόους τους. 

Αυτό είναι πλέον εμφανές παγκοσμίως. Αυτό οφειλόταν μόνο στις προσπάθειες της κυβέρνησης και των κυρίαρχων τάξεων να ελέγξουν τα πάντα, ή φταίει ο ίδιος ο λαός; Μήπως το κράτος ξεκίνησε αυτή τη συνωμοσία και τελικά ο λαός υπέκυψε στην εξουσία και δέχτηκε ότι είναι φυσιολογικό; Προφανώς, το σφάλμα έγκειται και στα δύο. 

Η σφαγή αθώων κατά το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής μας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το θεμελιώδες στοιχείο της πτώσης μας, δημιουργώντας έλλειψη ενσυναίσθησης για τους άλλους, αλλά τι προκάλεσε τέτοια επιθετικότητα και δολοφονία μεταξύ ενός μόνο είδους αν δεν είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου; 

Κατά την άποψή μου, και όπως πάντα, πρόκειται για το κακό εναντίον του καλού, αλλά αυτή η αποφασιστικότητα βασίζεται στην πανάρχαια πεποίθηση του «Θεού» εναντίον του «@α@α@ά», ή έχει γίνει αποδεκτό αυτό το συμπέρασμα λόγω μιας σκόπιμα δομημένης αφήγησης από εκείνους που επιδιώκουν να ελέγξουν τις συλλογικές μάζες; 

Αν ναι, θα μπορούσε αυτό να εξηγήσει την εξέλιξη της αδιάφορης τύφλωσης που είναι φαινομενικά καθολική σήμερα;

Δεν θα μπορέσουμε να απαντήσουμε πλήρως σε μια τόσο αμφιλεγόμενη και φιλοσοφικά περίπλοκη ερώτηση εδώ, αλλά πρέπει να αναρωτηθεί κανείς γιατί τόσοι πολλοί έχουν απομακρυνθεί από τη λογική, τη συμπόνια, τη συνεργασία και την κοινή λογική, υπέρ της ψευδούς πεποίθησης ότι όλα κάτω από τον ήλιο πρέπει να γίνουν αποδεκτά ως φυσιολογικά. 

Ο μόνος τρόπος για να κανονικοποιηθεί αυτή η απόλυτη τρέλλα είναι οι άνθρωποι να έχουν εγκαταλείψει την ιδέα της ατομικότητας και ατομικής κυριαρχίας και να έχουν αποδεχθεί τον κοινωνικό κολεκτιβισμό, ο οποίος μπορεί μόνο να επιφέρει μαζική άγνοια και διαίρεση. 

Ο κολεκτιβισμός είναι ένας καρκίνος του νου και μπορεί να οδηγήσει μόνο σε μια ύπαρξη χωρίς νόημα.

Ένα ακραίο παράδειγμα παράλογης συλλογικής νοοτροπίας είναι το πρόσφατο ψευδές «φαινόμενο» που ονομάζεται «τρανσέξουαλ». 

Ανάλογα με το ποια συγκεκριμένη έρευνα είναι αποδεκτή και η αποδοχή οποιασδήποτε είναι αμφισβητήσιμη, αναφέρεται ότι περίπου 1 εκατομμύριο έως 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι υποτίθεται ότι «αναγνωρίζονται» ως «τρανσέξουαλ» στις ΗΠΑ. 

Οι παγκόσμιοι αριθμοί δείχνουν ότι μεταξύ 335,4% και 1,6% αυτοπροσδιορίζονται ως τρανσέξουαλ». 

Πρόκειται φυσικά για μια τεράστια μειοψηφία, ακόμη και αν οι αριθμοί αυτοί δεν είναι υπερβολικά υπερβολικοί. 

Αλλά αν ένας εξωγήινος ταξιδιώτης του διαστήματος από έναν άλλο πλανήτη προσγειωνόταν ξαφνικά στις ΗΠΑ, θα σκεφτόταν αμέσως ότι σχεδόν κάθε άνθρωπος ήταν τρανσέξουαλ και ήταν βιολογικά αδαής. 

Τα ερτζιανά, όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, το σύνολο της κυβέρνησης, μεγάλες και ακόμη μικρότερες εταιρείες, σχεδόν όλα τα ιδρύματα, ειδικά τα κυβερνητικά σχολεία, και σχεδόν κάθε εμπορική διαφήμιση, αθλητικό γεγονός, τηλεοπτικό πρόγραμμα και ταινία, μεταξύ σχεδόν όλων των άλλων χώρων, κατακλύζονται από «τρανσέξουαλ» χαρακτήρες και «τρανσέξουαλ» γενικά. 

Αυτό είναι φυσικά γελοίο.

Τα παιδιά βομβαρδίζονται με ψέμματα και στοχοποιούνται από κυβερνητικούς και ιδιωτικούς θεσμούς, προκειμένου να επιβληθεί η ειδεχθής ιδέα ότι όλοι πρέπει να σέβονται τις «τρανσέξουαλ» ταυτότητες και πρέπει να αποδεχτούν ότι μπορεί όλοι να μπερδευτούν σχετικά με το φύλο τους. 

Τα διεφθαρμένα «τρανς» προγράμματα που προορίζονται να μπερδέψουν και να κατηχήσουν τα παιδιά είναι ανεξέλεγκτα και εντελώς ανήθικα, και το προφανές εδώ και πιο αποκαλυπτικό στοιχείο αυτής της φρικτής εξαπάτησης, είναι ότι οι περισσότεροι που «αυτοπροσδιορίζονται» ως «τρανσέξουαλ», είναι μικρά παιδιά σε νέους ενήλικες. 

Όσοι είναι άνω των 50 ετών που βρίσκονται σε σύγχυση, αποτελούν μόνο περίπου το 0,3% του συνόλου. Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη, καθώς τα παιδιά στοχοποιούνται σε αυτή την κακή εκστρατεία μόνο επειδή είναι αθώα και ευάλωτα σε ψέμματα, προπαγάνδα και κατήχηση.

Πρόκειται για μια μαζική προσπάθεια του κράτους να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτή και τις μελλοντικές γενιές παιδιών, έτσι ώστε οι μελλοντικοί ενήλικες να μην μπορούν να λειτουργήσουν ως φυσιολογικά ανθρώπινα όντα. 

Αυτό θα οδηγήσει φυσικά σε μείωση του πληθυσμού, έναν επιθυμητό στόχο των ηγετών της παγκοσμιοποίησης, αλλά θα οδηγήσει επίσης σε έναν εντελώς αποχαυνωμένο και χειραγωγημένο μελλοντικό ενήλικο πληθυσμό, καθιστώντας τον ευάλωτο στον απόλυτο έλεγχο. 

Η χρήση και η κακοποίηση παιδιών προκειμένου να αποκτήσουν εξουσία πάνω στις μελλοντικές γενιές είναι λυπηρή και πέρα από κάθε κακό, αλλά τώρα γίνεται αποδεκτή ως φυσιολογική από πολλούς σε αυτή τη χώρα. 

Πώς μπορεί να επιτραπεί να συμβεί μια τέτοια θηριωδία σε οποιαδήποτε χώρα που αποτελείται από αξιοπρεπείς και ηθικούς ανθρώπους; 

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι ότι δεν μπορεί να επιτραπεί από καμία ηθική κοινωνία, οπότε τι λέει αυτό για τη θλιβερή κατάσταση της ηθικής σε αυτό που αναφέρεται ως «Αμερική»;

Ο κοινωνικός κολλεκτιβισμός εν μέσω αυτής της διχαστικής ατμόσφαιρας, είτε υποδαυλίζεται από το κράτος είτε όχι, και γίνεται αποδεκτός από το αναλφάβητο κοπάδι, είναι η επιτομή της ακατανόητης ηλιθιότητας και μπορεί να οδηγήσει μόνο στην αυτοκαταστροφή. Η μόνη βιώσιμη λύση για να αλλάξει αυτή η πορεία που έχει καταναλώσει αυτή τη χώρα, είναι να αναστηθεί η σημασία του ατόμου στην κοινωνία, να αποκατασταθεί η ελευθερία με την εξάλειψη κάθε εξουσίας του κράτους και να εγκαταλειφθεί κάθε ιδέα ότι μια συλλογική μάζα οπαδών που περιμένουν από κάποιον άλλο να λύσει όλα τα προβλήματά τους γι' αυτούς, μπορεί να είναι επιτυχής με οποιονδήποτε τρόπο.

Αυτό απαιτεί προσωπική ευθύνη, και αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί από καμμία ομάδα, ούτε μπορεί οποιαδήποτε απλή λύση κατασκευασμένη από μια άλλη, να σας απελευθερώσει από τη δική σας σκλαβιά. Κάθε άτομο είναι υπεύθυνο για τη δική του μοίρα στη ζωή, οπότε είτε σταθείτε στο ύψος σας και αρνηθείτε κάθε τυραννία, είτε καταλάβετε ότι δεν έχετε δικαίωμα στην ελευθερία.

«Η σοσιαλιστική βύθιση του ατόμου κάτω από το προνόμιο της κολεκτίβας είναι ένα διεστραμμένο και σάπιο όραμα για την ανθρωπότητα».

~ Α.Ε. Samaan

Σύνδεσμος αναφοράς:

Αριθμοί τρανσέξουαλ (https://www.ny1.com/nyc/all-boroughs/news/2022/06/10/study-estimates-transgender-youth-population-has-doubled-in-5-years)

(Σημειώστε ότι οι πληροφορίες σχετικά με αυτό το θέμα είναι εικαστικές στην καλύτερη περίπτωση, και πιθανώς πολύ υπερεκτιμημένες, και παρουσιάζουν ακραία προκατάληψη υπέρ της κρατικής αφήγησης. Ανεξάρτητα από αυτό, οι αριθμοί και οι ηλικίες λένε για το σχέδιο καταστροφής παιδιών.)

ΜΗΝ συμμορφώνεστε.

 

(*) Malachi Martin - Wikipedia

https://en.wikipedia.org/wiki/Malachi_Martin

Ο Μαλαχίας Μπρένταν Μάρτιν (Malachi Brendan Martin, 23 Ιουλίου 1921 – 27 Ιουλίου 1999), γνωστός και με το ψευδώνυμο Μάικλ Σεραφίαν, ήταν Ιρλανδός γεννημένος Αμερικανός παραδοσιακός καθολικός ιερέας, βιβλικός αρχαιολόγος, εξορκιστής, παλαιογράφος, καθηγητής και παραγωγικός συγγραφέας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Χειροτονημένος ως Ιησουίτης ιερέας, ο Μάρτιν έγινε καθηγητής παλαιογραφίας στο Ποντιφικό Βιβλικό Ινστιτούτο στη Ρώμη. 

Από το 1958, υπηρέτησε ως γραμματέας του καρδινάλιου Augustin Bea κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών για τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού. Απογοητευμένος από το Βατικανό ΙΙ, ο Μάρτιν ζήτησε να απελευθερωθεί από ορισμένες πτυχές των όρκων των Ιησουιτών το 1964 και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη.

Τα 17 μυθιστορήματα και τα βιβλία του Μάρτιν ήταν συχνά επικριτικά για την καθολική ιεραρχία, η οποία πίστευε ότι είχε αποτύχει να ενεργήσει σε αυτό που ονόμασε «η Τρίτη Προφητεία» που αποκαλύφθηκε από την Παναγία στη Φάτιμα. ^[1] Τα έργα του περιελάμβαναν το The Scribal Character of The Dead Sea Scrolls (1958) και το Hostage To The Devil (1976) που ασχολήθηκε με τον σατανισμό, τη δαιμονική κατοχή και τον εξορκισμό. Το Τελικό Κονκλάβιο (1978) ήταν μια προειδοποίηση κατά της σοβιετικής κατασκοπείας στο Βατικανό.

 

(**) Η Gloria Steinam (γεννήθηκε 25 Μαρτίου του 1934) είναι Αμερικανίδα φεμινίστρια, δημοσιογράφος, και κοινωνική και πολιτική ακτιβίστρια, η οποία έγινε, αναγνωρισμένη από το αμερικανικό κράτος, ηγέτης και εκπρόσωπος του φεμινιστικού κινηματος στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ : ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ

https://www.2ndsmartestguyintheworld.com/p/divisive-societal-collectivism-is?utm_medium=email