50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ Ή «ΨΕΥΔΟ-ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ» ;

 

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα τις 23/7/74 και ο Ιωαννίδης προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της δικτατορίας του. Το πραξικόπημα στον Μακάριο του είχε γυρίσει μπούμερανγκ, οι Τούρκοι αλώνιζαν στην Κύπρο για τρίτο εικοσιτετράωρο, πάρα την συμφωνηθείσα ανακωχή, το ΝΙΚΗ4 είχε βληθεί από φίλια πυρά (κατά λάθος ή σκόπιμα ; ) και η γενική επιστράτευση είχε αποδειχθεί φιάσκο. Εκείνο το ξημέρωμα πραγματοποιήθηκε σύσκεψη στο Μέγαρο Μαξίμου υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ποιας ; ) Φαίδων Γκιζίκη, με τους αρχηγούς των τριών κλάδων (Γαλατσάνο, Αραπάκη, Παπανικολάου) και τον Αρχηγό ΕΔ Γρηγόριο Μπονάνο και ορισμένα πολιτικά πρόσωπα, όπως ο πρώην πρωθυπουργός Π. Κανελλόπουλος, κατά την οποία συζητήθηκε η παραχώρηση της εξουσίας σε πολιτικά πρόσωπα. Μετά από πολύωρη συζήτηση και λογομαχία επικράτησε η άποψη να προταθεί η πρωθυπουργία στον Κων/νο Καραμανλή, ο οποίος ξημερώματα της 24/7/74 επέστρεψε με το αεροσκάφος του Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εσταίν, και έτυχε θερμούς υποδοχής από τον λαό. Κατόπιν επικράτησαν πανηγυρισμοί, η δικτατορία έπεσε και ο Καραμανλής σχημάτισε την λεγομένη κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

Φέτος συμπληρώνεται μισός αιώνας από εκείνη την νύχτα που έμεινε στην ιστορία ως η αρχή της μεταπολίτευσης. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα εορτάζεται και η γιορτή της δημοκρατίας στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου. Όμως στα αλήθεια, υπάρχει κάποιος λόγος για να θυμάται ένας πολίτης της χώρας αυτή τη μέρα και να έχουν αξία οι δεξιώσεις και τα λόγια των πολιτικών ; Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Μεταπολίτευση σημαίνει ριζική πολιτική αλλαγή, πολιτική ανανέωση, συνταγματική ανάπλαση και οικοδόμηση νέου πολιτικού βίου. Στη χώρα μας (κακώς) έχει επικρατήσει ως η περίοδος μετά τις 24-7-2024. Ενώ θα περίμενε ο λαός να αλλάξει ο πολιτικός κόσμος (νέοι πολιτικοί, νέα κόμματα κλπ) αυτό που συνέβη ήταν μία επιστροφή στον παλαιοκομματισμό, αφού ο Κ. Καραμανλής και όλοι οι υπουργοί της κυβέρνησης του, είχαν ήδη εκλεγεί σε προηγούμενες αναμετρήσεις. Επομένως, αυτό που συνέβη ήταν επιστροφή σε πολιτικές καταστάσεις πριν το 1967 και ουδόλως πρέπει να ερμηνεύεται ως μία ανανέωση.

Ο Κ. Καραμανλής ορκίστηκε ενώπιον του ΠτΔ Φαίδωνος Γκιζίκη σύμφωνα με το ΠΔ 517/1974 που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 210. Η πράξη αυτή σημαίνει ότι ο Καραμανλής αναγνώρισε τον Γκιζίκη ως νόμιμο ΠτΔ, άρα και το καθεστώς του Ιωαννίδη και το Πολίτευμα της Αβασίλευτης Δημοκρατίας του δημοψηφίσματος του 1973. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση η εθνικής ενότητας είναι η συνέχεια της δικτατορίας και ουσιαστικά την νομιμοποίησε. Δεν είναι όμως μόνο αυτό…

α.) Ο Φ. Γκιζίκης παρέμεινε ΠτΔ μέχρι την ημερομηνία των εκλογών στις 17/11/1974 και αφού τον διαδέχτηκε ο Μιχαήλ Στασινόπουλος, έτυχε τιμών και σύνταξης τέως ΠτΔ έως το 1999 που απεβίωσε.

β.) Η ηγεσία των ΕΔ παρέμεινε η ίδια. Ο Α/ΕΔ Στρατηγός Γρηγόριος Μπονάνος και Α/ΓΕΣ Ανδρέας Γαλατσάνος παρέμειναν στις θέσεις τους έως τις 29 Αυγούστου 1974. Ο Α/ΓΕΝ Πέτρος Αραπάκης έως τις 8/1/1975 και Α/ΓΕΑ Αλέξανδρος Παπανικολάου μέχρι την 23/1/1975. Όλοι τους αποστρατεύτηκαν και έλαβαν τιμές ως επίτιμοι Αρχηγοί Γενικών Επιτελείων.

γ.) Η ηγεσία της Εκκλησίας παρέμεινε αυτή που επέλεξε το καθεστώς του Ιωαννίδη. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ αφού όρκισε τον Κ. Καραμανλή παρέμεινε Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου μέχρι και την κοίμηση του το 1998.

δ.) Το καθεστώς του Ιωαννίδη με τις Συνταγματικές Πράξεις της 17/12/1973 και 31/12/1973 νόθευσε το Σύνταγμα 1968/73 και η κυβέρνηση Καραμανλή με την συνταγματική πράξη της 1/8/1974 το κατήργησε, πράγμα που σημαίνει ότι αποδεχόταν το Σύνταγμα που υπήρχε.

Εν κατακλείδι η κυβέρνηση εθνικής ενότητας η οποία νόμιμα και ειρηνικά διαδέχτηκε το καθεστώς του Ιωαννίδη άσκησε δοτή εξουσία απορρέουσα de facto από αυτό. Συνεπώς ο Κ. Καραμανλής υπήρξε νομικά και πολιτικά ο διάδοχος του Δ, Ιωαννίδη και εν τέλει αυτό που βιώνουμε τα τελευταία πενήντα χρόνια, όσο και να μας φαίνεται παράλογο, είναι η κληρονομιά του !