ΡΩΜΗΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ (ΜΕΡΟΣ Α')

Συζήτηση μέ τόν Ὁσιολογιώτατο Μοναχό Νεόφυτο Γρηγοριάτη γιά τό θέμα τῆς Ἑλληνορθοδόξου Μακεδονίας ἐν σχέσει μέ τήν Ἑλληνορθόδοξη Κύπρο

«Ἡ Μακεδονία εἶναι μόνο μία καί εἶναι μόνο Ἑλληνορθόδοξη».

Μία ἐμπειρική ἐν Χριστῷ καί ἐν Ἑλληνισμῷ οἰκουμενικῷ ἀπάντηση πρός τούς προδότες τῆς Ρωμηοσύνης.

Μάρτιος 2018

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Κατ’ἀρχήν, ἐπιθυμοῦμε νά τονίσουμε ὅτι δέν εἴμαστε πρῶτοι καί ἀλάθητοι, ὅπως ἐσφαλμένως ἰσχυρίζεται ὁ αἱρεσιάρχης Πάπας τῆς Ρώμης, οὔτε ἀνήκουμε σέ διάφορες αἱρετικές προτεσταντικές παρασυναγωγές, οὔτε εἴμαστε μονοφυσῖτες, οὔτε οἰκουμενιστές, οὔτε δεξιοί, οὔτε ἀριστεροί, οὔτε κεντρῶοι, οὔτε ἀναρχοφασῖστες, οὔτε ἀναρχοκομμουνιστές. Ἐπίσης, δέν εἴμαστε οὔτε μουσουλμάνοι, οὔτε ἰνδουϊστές, οὔτε βραχμανιστές, οὔτε βουδδιστές, οὔτε ταοϊστές, οὔτε λοιποί αἱρετικοί καί σχισματικοί. Γι’αὐτό καί δέν θέλουμε νά κάνουμε πλύση ἐγκεφάλου ἤ πραπαγάνδα ἤ νά σᾶς ἐκμεταλλευθοῦμε σωματικά, ψυχικά, πνευματικά, θεολογικά, ἐκκλησιαστικά, οἰκονομικά, ἐκπαιδευτικά ἤ πολιτικά. Θέλουμε νά καταθέσουμε ταπεινά, υἱϊκά καί εὐσέβαστα στούς Ρωμηούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες Μακεδόνες καί Ἑλληνοκυπρίους καί γενικά στούς ἐνσυνειδήτους πιστούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τήν προσωπική ἐμπειρική ἐν Χριστῷ καί ἐν Ἑλληνισμῷ οἰκουμενικῷ ἀπάντηση πρός τούς προδότες τῆς Ρωμηοσύνης ἐν σχέσει μέ τήν Μακεδονία.

Ἀναφερόμαστε στήν πολιτική ἀπόφαση τῶν περισσοτέρων Ἑλληνικῶν καί Ἑλληνοκυπριακῶν κομμάτων νά παραχωρήσουν οἱ Ἕλληνες μία σύνθετη ὀνομασία στήν Δημοκρατία τῶν Σκοπίων, πού θά περιλαμβάνει τό ὄνομα Μακεδονία. Δέν καταλαβαίνουμε ὅτι, ἄν τούς παραχωρήσουμε τό ὄνομα Μακεδονία, θά προχωρήσουν πιό πολύ στόν ἀλυτρωτισμό, πού τούς διακατέχει, καί θά ζητήσουν νά πάρουν μετά ἀπό καιρό ὅλη τήν ἐλεύθερη Ἑλληνική Μακεδονία;

Πρόσφατα, ὁ Πρόεδρος τῆς Καταλονίας τῆς Ἰσπανίας εἶπε ὅτι πρέπει νά δημιουργηθοῦν οἱ Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, κατά τό πρότυπο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς.

Αὐτό θέλουν νά κάνουν οἱ σκοτεινές δυνάμεις στά Βαλκάνια : Νά γίνουν πολλά μικρά-μικρά κρατίδια ὁμόσπονδα, ὅπου θά κάνουν στρατιωτικές βάσεις παντοῦ, γιά νά προστατεύουν τούς ἀγωγούς πετρελαίου καί φυσικοῦ ἀερίου, καί γιά νά ἐμποδίσουν τούς Ρώσσους νά σλαυοποιήσουν τήν Βαλκανική χερσόνησο.

Κάποτε ἐρωτήσαμε τόν ἅγιο Παΐσιο Καππαδόκη Ἁγιορείτη : «Τί θά γίνει μέ τό θέμα τῶν Σκοπίων»; Αὐτός εἶπε : «Μή φοβᾶστε! Κάποτε θά διαλυθοῦν τά Σκόπια. Ἀλλά, μέχρι νά διαλυθοῦν, νά φοβᾶστε τά φαρμακερά φίδια, πού κρύβονται πίσω ἀπό τά Σκόπια. Νά κάνουμε ὑπομονή καί προσευχή καί ἐνημέρωση σωστή καί μέσα στήν Ἑλλάδα καί στίς ξένες χῶρες. Ἄν χρειασθεῖ, νά γίνουν καί συλλαλητήρια, γιά νά ἔχουν ἕνα διαπραγματευτικό χαρτί οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες στίς τυχόν συνομιλίες, πού θά γίνονται κατά καιρούς».

Στήν προσπάθειά μας, λοιπόν, νά κάνουμε σωστή ἐνημέρωση, παρακαλέσαμε τόν ὁσιολογιώτατο μοναχό Νεόφυτο Γρηγοριάτη νά μᾶς πεῖ λίγα λόγια γιά τό θέμα τῆς Ἑλληνορθοδόξου Μακεδονίας ἐν σχέσει μέ τήν Ἑλληνορθόδοξη Κύπρο. 

Α΄ ΜΕΡΟΣ

Αὐτός μᾶς εἶπε περίπου τά ἑξῆς : «Ὅταν ἤμουνα μικρός, 8-10 ἐτῶν, ὁ πρόπαππος μου, Κωνσταντῖνος ὁ Μελαχρινός, καί ὁ γυιός του, ὁ παππούς μου, Ἀναξαγόρας, ἀπό τήν μεριά τοῦ κατά σάρκα πατέρα μου, Κωνσταντίνου, μοῦ ἔμαθαν δύο δημοτικά τραγούδια, τά ὁποῖα καί αὐτοί ἔμαθαν, ὅταν ἦλθαν μαζί μέ δύο χιλιάδες (2.000) Ρωμηούς Ὀρθοδόξους Ἑλληνοκυπρίους ἐθελοντές στρατιῶτες, γιά νά πολεμήσουν γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας καί Θράκης τό 1912-1913. Ἦσαν ἤρωες Μακεδονομάχοι τότε καί μοῦ εἶπε ὁ παππούς μου ὅτι : 

«Ἐπολεμούσαμεν στήν Ἔδεσσα, στήν Φλώρινα, στήν Καστοριά, στίς Σέρρες καί στήν Καβάλα. Βέβαια, πολλοί Ἑλληνοκύπριοι ἐκουβαλοῦσαν μέ τά Κυπριώτικα γαϊδούρια πυρομαχικά, πυροβόλα καί ὅπλα ἀπό τά μετόπισθεν στήν πρώτη γραμμή. Ἄλλοι σκοτώθηκαν ἐκεῖ καί ἄλλοι ἐπέζησαν. Ἐμεῖς ἐγλυτώσαμεν, ἀλλά τότε παίζαμε ὅλοι τήν ζωή μας κορώνα-γράμματα. Ἐθέλαμεν νά ἐλευθερώσουμε, μαζί μέ τόν ὑπόλοιπο Ἑλληνικό στρατό, τήν Μακεδονία καί τήν Θράκη. 

Καί μετά τήν ἀπελευθέρωση αὐτῶν τῶν περιοχῶν, ἐζητήσαμεν ἀπό τόν Βασιλέα Κωνσταντῖνο καί τόν τότε Πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος Ἐλευθέριο Βενιζέλο νά μεσολαβήσουν στήν Κυβέρνηση τῆς Μεγάλης Βρετανίας νά δώσει τήν Ἑλληνορθόδοξη Κύπρο στήν Ἑλλάδα τῶν δύο ἠπείρων καί τῶν πέντε θαλασσῶν, ὅπως τό 1864 ἡ Μεγάλη Βρετανία ἔδωσε στό νέο τότε ἑλληνικό κράτος τήν ἀποικία τῶν Ἑλληνορθοδόξων Ἐπτανήσων στόν Ἄγγλο νέο βασιλέα τῆς Ἑλλάδος Γεώργιο ὡς δῶρο πρός τούς Ἕλληνες, ἐπειδή διάλεξαν καί ἐδέχθησαν ὡς νέο βασιλέα τους τόν νεαρό Ἄγγλο πρίγκηπα Γεώργιο. 

Τό αἴτημά μας ἔγινε δεκτό ἀπό τόν Βενιζέλο μόνο τό 1915, στόν Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ὅταν οἱ σύμμαχοι Ἀγγλο-Γάλλοι πρότειναν στούς ἄρχοντες τῆς Ἑλλάδος νά τούς παραχωρήσουν τήν Κύπρο, μέ ἀντάλλαγμα ἡ Ἑλλάδα νά συμμαχήσει καί νά πολεμήσει μέ τούς Ἀγγλο-Γάλλους ἐναντίον τῶν Γερμανῶν. Ὁ Βασιλεύς Κωνσταντῖνος ἦταν φιλογερμανός καί δέν δέχθηκε, ὁ Βενιζέλος ὅμως δέχθηκε καί συγκρούσθηκε μέ τόν Κωνσταντῖνο. Ἔτσι, διχασθήκαμε καί στήν Ἑλλάδα καί στήν Κύπρο σέ Βασιλικούς καί Βενιζελικούς, γεγονός πού εἶχε ὡς συνέπεια τήν καταστροφή καί τόν ξερριζωμό τῶν Ἑλλήνων Ὀρθοδόξων ἀπό τήν Μικρά Ἀσία, τόν Πόντο, τήν Καππαδοκία, τήν Ἀνατολική Θράκη καί τήν Ἀνατολική Ρωμυλία. 

Γι’αὐτόν τόν λόγον, ἄγγονά μου Τζυρκάκο, λεβέντη μου (ἔγγονέ μου Κυριακέ), νά μήν γίνεις ποτέ αἰτία διχασμοῦ στήν οἰκογένειά σου, στό σχολεῖο, στήν Ἐκκλησία, στήν ἐνορία καί, ὅπου βρεθεῖς, νά ἑνώνεις καί ὄχι νά χωρίζεις καί νά διαιρεῖς τούς συγγενεῖς, τούς φίλους σου, τούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες Ρωμηούς. Δυστυχῶς, ἡ πολιτική καί οἱ πολιτικοί σχεδόν συνολικά ἔνι βέρκα ξιμαρισμένη (εἶναι ραβδί ἀκάθαρτο, λερωμένο). Ἀπό ὅπου καί νά τήν πιάσεις, θά λερωθεῖς, τζιαί ἐν’ νά ξιμαρίσης τζιαί τούς ἄλλους. Μακρυά ἀπό τά διχαστικά πολιτικά καί ἐκκλησιαστικά κόμματα καί διαιρέσεις. «Ἡ ἰσχύς ἐν τῇ ἐνώσει» ».

(Αὐτά μοῦ ἔλεγε καί ὁ μακαριστός κατά σάρκα πατέρας μου, Κωνσταντῖνος, ὅταν τοῦ ζήτησα νά ἀνακατευθῶ στά πολιτικά πράγματα καί γεγονότα τοῦ διχασμοῦ μεταξύ τῶν Μακαριακῶν καί Γριβικῶν τῶν ἐτῶν 1968-1976. Τοῦ ἔκανα ὑπακοή καί δέν ἀνακατεύθηκα. Πίστευα τότε, ὅπως καί τῶρα, στήν ἕνωση τῆς Κύπρου μέ τήν Ἑλλάδα, ὅμως δέν ἔκανα σχῖσμα στό σχολεῖο, στήν ἐνορία, στά κατηχητικά σχολεῖα τῆς Παλλουριώτισσας καί τῆς Λευκωσίας καί μέσα στήν πατρική μας οἰκογένεια. Παραμείναμε ζωντανά μέλη τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, γιατί ἔτσι θά σωζόταν καί ἡ ψυχή καί τό σῶμα τοῦ καθενός μας, καί ἡ Ἑλληνορθόδοξη Κύπρος ἑνωμένη θά ἀντιμετώπιζε τούς διαβολικούς, προσωπικούς, οἰκογενειακούς, ἐνοριακούς, ἐκκλησιαστικούς καί ἐθνικούς κινδύνους. 

Ὡς οἰκογένεια Κώστα, Γλυκερίας, Κυριάκου (π. Νεοφύτου Γρηγοριάτου μετά), Θεοδώρου, Χρήστου, Ἀνδρέα καί Μάριου Ἀναξαγόρου καί οἱ ὑπόλοιποι κατά σάρκα συγγενεῖς μας, πλήν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, δικαιωθήκαμε ἐν Χριστῷ καί εὐλογηθήκαμε ἀπό τόν Θεό καί τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐγώ σπούδασα στήν Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὁ Θεόδωρος σπούδασε Χημεία στήν Θεσσαλονίκη, ὁ Χρῆστος σπούδασε Μαθηματικά στήν Πάτρα καί Θεολογία στήν Θεσσαλονίκη, ὁ Ἀνδρέας σπούδασε Μαθηματικά στήν Θεσσαλονίκη καί ὁ Μάριος σπούδασε Γυμναστική στήν Θεσσαλονίκη. Ἐγώ ἀπό τόν Φεβρουάριο τοῦ 1976 μέχρι σήμερα τόν Μάρτιο τοῦ 2018, ἔγινα δόκιμος καί μοναχός στήν Ἱερά Μονή Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους μέ τό ὄνομα Νεόφυτος Γρηγοριάτης. 

Ὁ Θεόδωρος παντρεύθηκε μέ τήν Ἐλένη Βαλανίδη καί ἀπέκτησε πέντε παιδιά. Ὁ Χρῆστος χειροτονήθηκε διάκονος καί ἱερέας, ἀφοῦ πρῶτα παντρεύθηκε τήν Ἐλένη πρεσβυτέρα καί ἀπέκτησαν ἕξι παιδιά. Ὁ Ἀνδρέας παντρεύθηκε τήν Παρασκευή καί ἔχει δύο ἀγόρια, καί ὁ Μάριος παντρεύθηκε τήν Σοφία καί ἔχει δύο κόρες. Ὅλες οἱ νύμφες καί τά ἀδελφοτέκνια μου (ἀνίψια) εἶναι εὐλογημένες καί εὐλογημένα. Δέν ἔμπλεξαν μέ ποτά, μέ ναρκωτικά, μέ ἀνηθικότητες καί σχεδόν ὅλοι μας εἴμαστε ἄνθρωποι-ζωντανά μέλη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ζητῶ συγγνώμη, διότι περιαυτολογῶ καί προβάλλω τήν οἰκογένειά μου Ἀναξαγόρου. Δέν τό ἐπεδίωξα, οὔτε τό ζήτησα. Τήν εὐλογία, τήν εὐτυχία καί τήν χαρά, πού ἔχουμε τώρα στήν ἐν Χριστῷ οἰκογένεια Ἀναξαγόρου, τήν ἔζησε, τήν εἶδε, τήν διδάχθηκε καί τήν χάρηκε μέ τόν πατέρα του, Κωνσταντῖνο, ὁ παππούς μου Ἀναξαγόρας ἐδῶ στήν Ἑλληνορθόδοξη Μακεδονία καί Θράκη κατά τούς Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913, ὅταν πολέμησαν γιά τήν ἀπελευθέρωσή τους, πού ἦσαν δοῦλες στούς Τούρκους, στούς Βουλγάρους καί στούς Σλαύους Σκοπιανούς). 

Λίγους μῆνες πρίν κοιμηθεῖ ἐν Κυρίῳ ὁ μακαριστός Μακεδονομάχος παππούς μου Ἀναξαγόρας τό 1979, μιλήσαμε στό τηλέφωνο μαζί. Ἀκόμη θυμᾶμαι τί μοῦ εἶπε : «Ἄγγονά μου π. Νεόφυτε (ἔγγονέ μου) διῶσου εὐτζήν τζιαί κατάραν μαζί, ἄν ἐν’ μέ ἀκούσεις (σοῦ δίδω εὐχή καί κατάρα μαζί, ἄν δέν μέ ἀκούσεις) : Νά κάνεις ὑπακοή στούς πνευματικούς σου πατέρες Ἁγιορεῖτες, γιατί εἶναι ἅγιοι καί ἀσκητικοί πατέρες, ὅπως μοῦ ἱστόρησεν καί διηγήθηκεν ὁ πατέρας σου καί γυιός μου Κώστας, πού ἐγνώρισεν τό Ἅγιον Ὄρος. Νά μέν ἰξιχάσης τήν Κύπρον μας καί τήν Ἑλλάδα μας, ἰδίως τήν Ἑλληνορθόδοξη Μακεδονία καί τήν Θράκη, πού τώρα πάλι κινδυνεύουν ἐκκλησιαστικά καί ἐθνικά. Ἀθθυμᾶσαι ὅταν ἦσουν μιτσής (μικρό παιδί), τί σοῦ ἐλαλοῦσα (ἔλεγα) καί ἐτραγουδοῦσα; «Μακεδονία ξακουστή, τοῦ Ἀλεξάνδρου ἡ χώρα, πού ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι Ἑλληνική καί Ὀρθόδοξη πέρα ὡς πέρα» ». 

Αὐτά μοῦ εἶπε ὁ Μακεδονομάχος παππούς μου Ἀναξαγόρας τό 1979, λίγους μῆνες πρίν κοιμηθεῖ ἐν Κυρίῳ. Τώρα, πού τά γράφω καί σᾶς κοινοποιῶ, ἀνακατεύω τό μελάνι τοῦ στυλοῦ μου μέ καυτά δάκρυα μετανοίας καί νοοκαρδιακό πόνο καί ἐν Χριστῷ ἀγωνία καί ἀνησυχία γιά τά ἐκκλησιαστικά, οἰκουμενιστικά, ζηλωτικά οὐ κατ’ἐπίγνωσιν καί ἐθνικά ζητήματα.

Ἤθελα ἐδῶ καί μερικά χρόνια νά γράψω γι’αὐτά τά θέματα καί τίς συμβουλές, πού μοῦ ἔδωσε ὁ παππούς μου καί ὁ πατέρας μου. Ἁπλῶς, ἐπαναλαμβάνω τί ἔλεγε ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κυρός Παντελεήμων Χρυσοφάκης στό συλλαλητήριο τοῦ 1992 γιά τό Μακεδονικό ζήτημα : «Ἡ Μακεδονία ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι μόνο μία, μόνον Ὀρθόδοξη καί μόνον Ἑλληνική». 

Καί ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κυρός Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης ἔλεγε συχνά : «Δέν θά πουλήσουμε, οὔτε θά ἀρνηθοῦμε τά ἱερά καί τά ὅσιά μας, ἀντί πινακίου φακῆς». Βέβαια, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κυρός Χριστόδουλος ἔφερε δυστυχῶς γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τόν Μάιο τοῦ 2001 στήν Ἀθήνα τόν αἱρεσιάρχη Πάπα Ρώμης Ἰωάννη-Παῦλο Β΄ καί ἐπέτρεψε τόν Μάιο τοῦ 2005 τήν σύγκληση τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, στήν Ἀθήνα, τό ὁποῖο ἔλαβε προδοτικές ἀποφάσεις γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη, γεγονότα τά ὁποία μόλυναν πολλές συνειδήσεις ὀρθοδόξων. Δέν μποροῦμε, ὅμως, νά ἀρνηθοῦμε ὅτι εἶχε καί ἀρκετά θετικά στοιχεῖα καί πράξεις. Μία ὑπερδύναμη, μέ τίς μυστικές ὑπηρεσίες της, προκάλεσε τριπλό καρκῖνο στόν Ἀρχιεπισκοπο κυρό Χριστόδουλο, διότι δέν ἦταν πειθήνιό της ὄργανο.

Δέν θά γράψω περισσότερα γιά τήν ἐν Χριστῷ οἰκογένειά μου Ἀναξαγόρου. Ὅσα ἔγραψα ἀρκοῦν. Ἁπλῶς θά πῶ γιά τόν πατέρα μου Κωνσταντῖνο ὅτι ἦταν πέντε χρόνια ἐκπαιδευτής στόν Ἀγγλικό στρατό τῆς Κύπρου καί ἐκπαίδευε Ἑλληνοκυπρίους, πού στέλλονταν στήν Ἀφρική κατά τήν διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου 1939-1945. Μετά τό 1955 παντρεύτηκε τήν μητέρα μου, Γλυκερία, καί συγχρόνως ἐργαζόταν στίς ἀποθῆκες τῆς Ἀγγλικῆς Κυβερνήσεως τῆς Κύπρου. Ὅμως, ἐπειδή ἦταν ὑπεράνω κάθε ὑποψίας, κάτω ἀπό τήν μύτη τῶν Ἄγγλων κυριάρχων, ἰμπεριαλιστῶν, ἀποικιοκρατῶν, ἦταν ἀπό τό 1955 ὡς τό 1959 μέλος-στέλεχος τῆς Ἐθνικῆς Ὀργανώσεως Κυπρίων Ἀγωνιστῶν (ΕΟΚΑ).

Κατά τήν διάρκεια τῆς Τουρκοκυπριακῆς ἀνταρσίας τά 1963-1964, μέ τίς στρατιωτικές ὁμάδες, πού ὀργάνωσε, ἐλευθέρωσε τό ἔνα τρίτο τῶν προαστίων τῆς Λευκωσίας ἀπό τήν παράνομη κατοχή, πού ἐπέβαλαν οἱ Τοῦρκοι.

Τά ἔτη 1964-1966 σπούδασε μέ ἀλληλογραφία σέ ἕνα Πανεπιστήμιο τοῦ Λονδίνου καί πῆρε πτυχίο «Charter Accountat». Τότε στήν Κύπρο μόνο τέσσερεις Ἑλληνοκύπριοι εἶχαν αὐτό τό πτυχίο. Καί ἐπειδή δέν ἦταν μασόνος καί δέν ἤθελε νά βάλει μέσον, ἄν και ἦταν πολύ γνωστός στήν Κυπριακή κοινωνία, δέν τόν ἔβαλαν σέ ἐπιτελικές μεγάλες θέσεις μέσα στόν Κυβερνητικό μηχανισμό. Ἐκεῖνο, πού τόν ἐνδιέφερε περισσότερο, ἦταν νά μεταδώσει στά κατά σάρκα παιδιά του καί στά παιδιά τῆς Χριστιανικῆς Κινήσεως στήν Παλλουριώτισσα τήν Ὀρθοδοξία καί τόν οἰκουμενικό Ἑλληνισμό, μακρυά ἀπό μισαλλοδοξία, φανατισμό, ἐθνικισμό, ἀριστερογενῆ ἐθνομηδενισμό καί τόν ἀμεταμόρφωτο ἀπό τήν θεία Χάρη ἀνθρωπισμό. Ἀπό τό 1963 ὡς τό 2004 ἀγωνίσθηκε γιά ὅλους τούς νέους τῆς Παλλουριώτισσας, τῆς Ἀγλαντζιᾶς, τοῦ Καϊμακλίου καί ἄλλων περιοχῶν τῆς Λευκωσίας. Τήν εὐχή του νά ἔχουμε.

Στίς 15 Ἰουλίου 1974 οἱ Ἀμερικανοί ἔδωσαν ἐντολή στούς δικτάτορες τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967 στήν Ἑλλάδα νά δολοφονήσουν καί νά κάνουν πραξικόπημα ἐναντίον τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου καί Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας κυροῦ Μακαρίου τοῦ Γ΄, διότι οἱ μασώνοι, οἱ ἑβραῖοι καί οἱ σιωνιστές ἤθελαν νά καταλάβουν τήν Κύπρο πρῶτα οἱ Τοῦρκοι καί μετά νά κάνουν τήν Κύπρο ἑβραϊκή, μασονική καί σιωνιστική.

Ὁ πατέρας μου δέν ἦταν ποτέ μέλος τῆς ΕΟΚΑ Β΄, πού κυρίως ἔφερε ἀπό τό 1970 ὡς τό 1975 τόν διχασμό μεταξύ Μακαριακῶν καί Γριβικῶν, μέ συνέπειες καταστροφικές γιά τήν Κύπρο καί γενικά γιά ὅλο τόν Ἑλληνισμό. Ὁ πατέρας μου δέν πῆρε ὅπλο, γιά νά σκοτώσει Ἕλληνα ἤ Ἑλληνοκύπριο. Ὅταν, ὅμως, στίς 20 Ἰουλίου 1974 ἄρχισε ἡ πρώτη φάση τῆς Τουρκικῆς εἰσβολῆς στήν Κύπρο, μοῦ εἶπε : «Κυριάκο, θά πᾶμε νά πολεμήσουμε, γιά νά ὑπερασπισθοῦμε τά ἱερά καί τά ὅσιά μας. Ἤ τάν ἤ ἐπί τάς». Αὐτός πῆγε στήν Ἀγλαντζιά καί στό Καϊμακλί καί ἐγώ στά «Παγκύπρια», Γυμναστικό Σύλλογο, καί στό τότε Γενικό Νοσοκομεῖο Λευκωσίας στήν πρώτη πολεμική γραμμή. 

Γιά τρεῖς ἡμέρες καί τρεῖς νύκτες ἀγωνιστήκαμε, χωρίς ξεκούραση σχεδόν καί χωρίς ὕπνο. Τό ἀπόγευμα τῆς 22ας Ἰουλίου 1974 ἔγινε ἐκεχειρία καί παύση τοῦ πολέμου καί ἐπέστρεψα στό πατρικό σπίτι. Ἡ Παναγία ἡ Παλλουριώτισσα μᾶς προστάτευσε.

Κατά τήν διάρκεια τῆς δεύτερης φάσεως τῆς Τουρκικῆς εἰσβολῆς στήν Κύπρο, στίς 14, 15 καί 16 Αὐγούστου 1974, ἀλλά καί τόν ἑπόμενο χρόνο, ἡ οἰκογένειά μας βοήθησε, στό μέτρο τοῦ δυνατοῦ, στήν ἀποκατάσταση χιλιάδων προσφύγων Ἑλληνοκυπρίων, στήνοντας τσαντήρια, παρέχοντας ἐνδύματα, τρόφιμα καί ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη, πού ἔστελλαν στήν Κύπρο ἀπό τό ἐξωτερικό, κυρίως ἀπό τήν Ἑλλάδα, χάριν τῶν προσφύγων. Βέβαια, δέν εἴμασταν οἱ μόνοι, πού βοηθούσαμε τούς πρόσφυγες. 

Ἐπίσης, τό βράδυ τῆς 15ης Αὐγούστου 1974, ὁ πατέρας μου, Κώστας, ἐπίταξε 80-90 μεγάλα φορτηγά αὐτοκίνητα καί φόρτωσε καί διέσωσε τό 90% τῆς περιουσίας τῆς Κυπριακῆς Κυβερνήσεως, πού ἦταν ἀποθηκευμένη στίς κεντρικές ἀποθῆκες τῆς Κυβερνήσεως παρά τό ΣΟΠΑΖ στό Καϊμακλί, ἐν μέσῳ πυρῶν, βομβαρδισμῶν καί κινδύνου νά σκοτωθεῖ ἤ νά αἰχμαλωτισθεῖ ἀπό τούς Τούρκους. Ἡ Παναγία ἡ Παλλουριώτισσα, τήν ὁποία ἐπεκαλεῖτο συνέχεια, τόν προστάτευσε γιά πολλοστή φορά.

Καί πάλι, ἀπό τό 1974 ὣς τό 1987, ὁπότε συνταξιοδοτήθηκε ὁ πατέρας μου, δέν ἔτυχε νά τιμηθεῖ, νά ἐπαινεθεῖ καί νά βραβευθεῖ γιά τήν συνολική αὐτή προσφορά του. Ὁ ἴδιος πολέμησε τούς Ἄγγλους, τούς Τούρκους καί ὅλους ἐκείνους, πού διαφοροτρόπως πρόδωσαν καί δυστυχῶς ἀκόμη προδίδουν τήν Ρωμηοσύνη καί τήν Ἑλληνορθόδοξη Κύπρο μας, χωρίς ὑπερηφάνεια καί προσπάθεια αὐτοπροβολῆς τοῦ προσωπικοῦ, ἐκκλησιαστικοῦ, ἐνοριακοῦ καί ἐθνικοῦ του ἔργου. Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στίς 8 Φεβρουαρίου 2004, ἀφοῦ τήν προηγουμένη ἡμέρα ἐξομολογήθηκε καί κοινώνησε τό ἅγιον Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, γιά τόν Ὁποῖο ἀγωνίσθηκε νά ζήσει προσωπικά καί προσπάθησε νά μεταδώσει στούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἰδίως στά νέα παιδιά τῆς Ρωμαίϊκης Κύπρου μας. Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἡμέρα Κυριακή, κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀπό ἀνεπάρκεια νεφρῶν καί καρδιᾶς, εἰρηνικά, στά χέρια τῆς ἀρίστης συζύγου του καί στοργικῆς μητέρας μου Γλυκερίας.

Λέγει ἕνας ἁγιασμένος πνευματικός πατέρας Ἁγιορείτης ὅτι τό 50 μέ 60% τῆς πνευματικῆς ἐπιτυχίας μιᾶς ἐν Χριστῷ οἰκογενείας, καί ἰδίως τοῦ ἄνδρα, εἶναι ἡ πιστή, ἀφοσιωμένη στόν ἄνδρα της καί στά παιδιά της, σύζυγος καί μητέρα, γυναῖκα, που πιστεύει στόν Χριστό, στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί στόν οἰκουμενικό Ἑλληνισμό.

Τέτοια γυναῖκα ἦταν καί ἡ μητέρα μου, Γλυκερία. Στάθηκε συμπαραστάτης καί βοηθός τοῦ πατέρα μου στίς χαρές καί τίς λύπες, στούς πειρασμούς καί τις δυσκολίες τῆς καθημερινῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, καί στίς ἀνάγκες τῆς Χριστιανικῆς Κινήσεως τῆς Παλλουριώτισσας Λευκωσίας. Χωρίς τήν γυναῖκα του, Γλυκερία, ὁ πατέρας μου δέν θά μποροῦσε νά ἐπιτύχει τίποτε. Γηροκόμησε καί φρόντισε τόν ἄνδρα της τά τελευταῖα του χρόνια στήν ἐπίγεια ζωή. 

Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στίς 13 Ἰανουαρίου 2008 ἀπό καρκῖνο στά ἔντερα, ἡμέρα Κυριακή, κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως καί ὁ πατέρας μου καί σύζυγός της. Καί οἱ δύο γονεῖς μου ἦταν ἄνθρωποι φιλακόλουθοι, λειτουργημένοι, μύριζε λιβάνι τό σπίτι μας συχνά καί ἐπίσης ἦταν πολύ φιλόξενοι καί οἱ δύο. Τίς εὐχές τους νά ἔχουμε.

Γιά νά εἴμαστε ἀντικειμενικοί καί ἀκριβοδίκαιοι, δέν ἦσαν ἐξ ἀρχῆς ἀπό τήν νεότητά τους εἰρηνικοί καί λειτουργημένοι ἄνθρωποι ἤ ἄγγελοι ἐνσαρκωμένοι. Θύμωναν κάποιες φορές, τσακώνονταν μεταξύ τους γιά διάφορα θέματα, ὁ πατέρας μου κάπνιζε τσιγάρα, ἦταν πολύ αὐστηροί καί ὑπερπροστατευτικοί στά παιδιά τους, δέν προσεύχονταν ἀρκετά στήν ἀρχή τῆς συζυγίας τους, ἀλλά μετάνοιωναν γιά τά σφάλματά τους καί ἐξομολογοῦνταν στόν ἅγιο Γέροντα Ἀρχιμ. πατέρα Ἀθανάσιο Σταυροβουνιώτη, ἡγούμενο ἐδῶ καί πολύ καιρό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου Κύπρου. Εὐχαριστῶ πολύ καί εὐγνωμονῶ τόν Γέροντα Ἀθανάσιο γιά τήν πνευματική προσφορά του στήν ἐν Χριστῷ οἰκογένειά μας. Τήν εὐχή του νά ἔχουμε.

Αὐτά ὅλα, ὅσα ἔγραψα γιά τήν ἐν Χριστῷ οἰκογένειά μου, τά ἔγραψα, γιά νά δείξω στά νέα παιδιά, πού θέλουν νά κάνουν κατ’οἶκον Ἐκκλησία-οἰκογένεια, ἕνα πρότυπο βίου καί φρονήματος σωστοῦ καί νά μήν ζητοῦν νά παντρευτοῦν προκατασκευασμένους ἀγγέλους, ὄμορφους, ξανθούς, γαλανομμάτες ἤ μαυρομμάτες, μέ ἴσα ἤ σγουρά μαλλιά, πού ἀπό ἔξω εἶναι κοῦκλοι καί μέσα εἶναι πανούκλοι καί πανούκλες.

Ἐπίσης, τά γράφω αὐτά ὅλα στήν μελέτη αὐτή, διότι μιά ὄμορφη ἐν Χριστῷ νέα χριστιανική συντροφιά, μέ κέντρο τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλήτου στήν Θεσσαλονίκη, μοῦ ζήτησε νά τούς γράψω τήν γνώμη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιά τά ἑξῆς θέματα :

α) Νέοι καί Ἐκκλησία : Σχέση ἀληθινῆς ἀγάπης ἤ μίσους;

β) Νέοι καί πατρίδα : Ποιό εἶναι τό χρέος μας;

γ) Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή ἀξία, πού ἔχουν τό ἐπισκοπικό καί ἱερατικό ἀξίωμα;

δ) Ἅγιοι ἄνθρωποι, ἱερεῖς καί λαϊκοί, πού γνώρισες.

ε) Τί πρέπει νά προσέξουν οἱ νέοι καί οἱ νέες, πού σκέφτονται νά δημιουργήσουν μιά οἰκογένεια-κατ’οἶκον Ἐκκλησία, ὀρθόδοξη χριστιανική;

στ) Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινή προσφορά τοῦ Ἁγίου Ὄρους σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού ἀναζητοῦν τήν πραγματική ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ;

ζ) Ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ σωστή πνευματική καί ἐθνική στάση γιά τό θέμα τῆς Ἑλληνορθοδόξου Μακεδονίας, Θράκης καί Κύπρου;

Δέν θέλησα νά γράψω ἰδέες, φιλοσοφικές θεωρίες, φανταστικά ἐγωϊστικά θελήματα, πολιτικές ἰσοπεδωτικές πράξεις, ἀκόμη καί ἀφηρημένη θεολογία. Ἡ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σύμφωνα μέ τούς παραδοσιακούς συγχρόνους μας θεολόγους πατέρες Ἰωάννη Ρωμανίδη, Γεώργιος Φλορόφσκυ, Δημήτριο Στανιλοάε, Θεόδωρο Ζήση, Γέωργιο Μεταλληνό, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο καί Ἀρχιμανδρίτη π. Γεώργιο Γρηγοριάτη-Καψάνη, εἶναι «θεολογία μυστική γεγονότων φυσικῶν καί ὑπερφυσικῶν, πνευματικῶν, νηπτικῶν, μυστηριακῶν καί ἀσκητικῶν».

Τά γράφω, ἐπίσης, διότι ἤθελα νά δώσω καί μιά ἀπάντηση καί νά ἐκφράσω καί ἕνα παράπονο στούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες Ρωμηούς, πού συγκρότησαν τά τρία πρόσφατα συλλαλητήρια διαμαρτυρίας στήν Θεσσαλονίκη στίς 21 Ἰανουαρίου 2018, στήν Ἀθήνα στίς 4 Φεβρουαρίου 2018, καί στό Πολύκαστρο τοῦ νομοῦ Κιλκίς στίς 4 Μαρτίου 2018 ἐναντίων ἐκείνων τῶν Ἑλλήνων, Σλαύων, Ἀμερικανῶν, Ρώσσων, Σκοπιανῶν καί Εὐρωπαίων, πού ἐπιθυμοῦν ἀπό τόν καιρό τοῦ Στάλιν τῆς Σοβιετικῆς  Ἑνώσεως καί τοῦ Τίτο τῆς Γιουγκοσλαυΐας, οἱ ὁποῖοι ἐχθροί τῆς Ἑλλάδος θέλουν νά παραχωρήσουμε τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας στούς Σκοπιανούς. 

Πολύ καλά ἔκαναν οἱ ὀκτακόσιες χιλιάδες Ρωμηοί Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες νά συναχθοῦν στήν Θεσσαλονίκη, οἱ ἑνάμιση ἑκατομμύριο Ρωμηοί Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες νά συναχθοῦν στήν Ἀθήνα καί οἱ χιλιάδες Ρωμηοί Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες νά συναχθοῦν στό Πολύκαστρο τοῦ νομοῦ Κιλκίς, γιά νά ὁμολογήσουν μαζί καί νά διαμαρτυρηθοῦν γιά τήν προδοσία, πού πάει νά γίνει ἐναντίον τῆς Ρωμηοσύνης, τῆς Ἑλληνικῆς Μακεδονίας καί Θράκης. Πολύ καλά, ἐπίσης, ἔκαναν οἱ τέσσερεις μέ πέντε χιλιάδες (4.000 - 5.000) Ρωμηοί Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες νά συναχθοῦν στήν Ἀθήνα στίς 4 Μαρτίου 2018, γιά νά διαμαρτυρηθοῦν ἐναντίον τῆς αἱρετικῆς πανθρησκειακῆς μορφῆς τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στά σχολεία τῆς Ἑλλάδος. 

Ἦταν ἐκ Θεοῦ τά συλλαλητήρια αὐτά, ἦταν μεγάλη ἐπιτυχία καί σήμανε μιά πνευματική ἀφύπνιση, ἀνάκαμψη καί ἀναγέννηση τῆς Ἑλλάδος. Ἐκεῖ πού οἱ ἐχθροί τῆς Ἑλλάδος νόμισαν ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔσβησε καί ἔμεινε τώρα νά κάνουμε τήν πνευματική καί ἐθνική της κηδεία, αὐτή σήκωσε κεφάλι καί διεκδικεῖ τά αὐτονόητα δικαιώματά της :

«Τήν Ρωμηοσύνη μήν τήν κλαῖς, σάν πάει νά σκύψει. Νά’την πετιέται ἀπό ἐξ ἀρχῆς καί ἀγριεύει καί θεριεύει».

Τό διαχρονικό μου παράπονο ἀπό τούς Ρωμηούς Ὀρθοδόξους Ἕλληνες εἶναι : γιατί δέν ἔκαναν ΠΟΤΕ στό παρελθόν συλλαλητήρια διαμαρτυρίας ἐναντίον 

α) τοῦ πολιτικοῦ γάμου, 

β) τῆς νομιμοποιήσεως τῶν ἐκτρώσεων (οἱ Ἕλληνες γυναικολόγοι ἀπό τό 1986 μέχρι τό 2018 σκότωσαν δώδεκα ἑκατομμύρια Ἑλληνόπουλα δωρεάν στά κρατικά νοσοκομεῖα. Δέν φταῖμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες γι’αὐτούς τούς φόνους;), 

γ) τοῦ συμφώνου ἐλεύθερης συμβιώσεως, 

δ) τῆς νομιμοποίησης τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καί τῶν λεσβιῶν, 

ε) τῆς νοθεύσεως καί παραχαράξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, στ) τῆς πλύσεως ἐγκεφάλου, πού ἀσκοῦν τά μέσα εὐρείας δημοσιογραφικῆς ἐπικοινωνίας, 

ζ) τῆς καταργήσεως τῶν δικαιωμάτων τῶν ἐργαζομένων, η) τῆς ἀνεργίας, ἰδίως τῶν νέων καί νεανίδων ἐπιστημόνων, πού μεταναστεύουν μαζικά ἐκτός Ἑλλάδος, 

θ) τῆς νομιμοποιήσεως τῆς ἀλλαγῆς φύλου τῶν ἐφήβων ἀπό δεκαπέντε ἐτῶν καί ἄνω, κατ’ἀπαίτηση τῶν Εὐρωπαίων καί Ἀμερικανῶν, 

ι) τῆς ὁμοφωνίας τῶν πολιτικῶν κομμάτων κατά 90% νά παραχωρηθοῦν ἐδάφη τῆς Ἑλλάδος, τῆς ἀνεξαρτησίας καί τῆς ἐθνικῆς ἀκεραιότητος, 

ια) τῆς πωλήσεως ἀεροδρομίων, λιμανιῶν, ὀργανισμῶν ὕδατος, ἠλεκτρισμοῦ καί οἰκονομικῶν ἑλληνικῶν ἐπιχειρήσεων σέ ξένες χῶρες καί πολυεθνικές ἑταιρεῖες καί ἄλλα πού δέν γνωρίζουμε;

Γιατί, πατριῶτες Ρωμηοί Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, δέν κάνατε συλλαλητήρια διαμαρτυρίας, ὅταν οἱ πολιτικοί καί ἐκκλησιαστικοί μας ἄρχοντες, χωρίς ἀντικειμενική καί σωστή ἐνημέρωση καί χωρίς δημοψήφισμα, ἐνέταξαν τήν Ἑλληνική Δημοκρατία στήν τότε Εὐρωπαϊκή Οἰκονομική Κοινότητα, τώρα Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, ἀποδεχόμενοι ἄκριτα καί χωρίς ἀσφαλιστικές, πνευματικές καί ἐθνικές δικλεῖδες, τήν μή διασφάλιση τῶν πνευματικῶν καί ἐθνικῶν δικαιωμάτων τῆς Ἑλληνορθοδόξου ἰδιοπροσωπίας καί τοῦ χαρακτῆρος μας; 

Γιατί δέν ἔγιναν ΠΟΤΕ συλλαλητήρια ὑπερ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, πού ἐσχάτως βάλλεται πανταχόθεν, καί ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῆς ληστρικῆς, αἱρετικῆς καί οἰκουμενιστικῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2016 καί ὅσων τά προωθοῦν, κηρύττουν, διδάσκουν καί ἐφαρμόζουν;

Ὁ μακαριστός ἅγιος Γέροντάς μας, Προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἅγίου Ὄρους, νέος θεολόγος καί οἰκουμενικός διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀρχιμανδρίτης κυρός Γεώργιος Γρηγοριάτης-Καψάνης, ἀπάντησε ὡς ἑξῆς στήν ἐρώτησή μας : «Ποῦ ὀφείλεται ἡ παγκόσμια οἰκονομική κρίση, πού ἔφτασε καί στήν Ἑλλάδα ἀπό τό 2008 καί μέχρι σήμερα»; 

«Ἡ παγκόσμια οἰκονομική κρίση ὀφείλεται πρωτίστως στήν πνευματική κρίση, ἡ ὁποία στηρίζεται στίς παγκόσμιες 350.000.000 ἐκτρώσεις, πού γίνονται κάθε χρόνο τά τελευταῖα τριάντα χρόνια, στίς παγκόσμιες ἀνηθικότητες, μοιχεῖες, πορνεῖες, ὁμοφυλοφιλίες καί λεσβιασμούς. Ἄν μάλιστα δέν μετανοήσουμε, δέν ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς καί σκέψεως, θά πάθουμε χειρότερα παγκοσμίως». 

«Τριβέλι Πᾶνος»