Ο επόμενος αμερικανικός πόλεμος: Το Ιράν ως νέο σύνορο της παγκοσμιοποίησης

Γιατί το Ιράν θα μπορούσε να είναι η επόμενη μεγάλη ζώνη συγκρούσεων υπό τη διοίκηση του Trump, επηρεασμένη από τις ατζέντες της παγκοσμιοποίησης.

Οι παγκοσμιοποιητές, ή αυτό που κάποιοι θα μπορούσαν κυνικά να αποκαλέσουν «αρχιτέκτονες του χάους», έχουν την ικανότητα να παίζουν μουσικές καρέκλες με τα ιδρύματα-μαριονέτες τους, πάντα ένα βήμα μπροστά από τον έλεγχο του κοινού. 

Πάρτε το έτος 2020, για παράδειγμα, όταν αύξησαν την υστερία γύρω από το COVID-19 με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) να ηγείται της κατηγορίας. 

Ο Klaus Schwab, με την παρέλαση των σεναρίων της Ημέρας της Κρίσεως, ήταν πανταχού παρών στα μέσα ενημέρωσης, πιέζοντας για δρακόντειες πολιτικές υπό το πρόσχημα της δημόσιας υγείας. «Για την ασφάλειά σας», είπαν, καθώς προσπαθούσαν να μετατρέψουν τη ζωή μας σε ένα δυστοπικό μυθιστόρημα.

Αλλά ας μην προσποιούμαστε ότι αυτές οι προσπάθειες ήταν ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αποτυχίες. Το κοινό, σε πολλές περιπτώσεις, πέταξε στην άκρη τα lockdown, χλεύασε τις εντολές μάσκας και απέρριψε εντελώς τα διαβατήρια εμβολίων. Και όταν το CDC πιάστηκε με το χέρι του στο βάζο με το μέλι, διογκώνοντας τους αριθμούς εμβολιασμού, ο Schwab και η χαρούμενη ομάδα του από τους παγκοσμιοποιητές γρήγορα ξεθώριασαν στο παρασκήνιο σαν μια άσχημη μυρωδιά που διασκορπίζεται.

Στη συνέχεια ήρθε η ώθηση για κριτήρια Περιβάλλοντος, Κοινωνίας και Διακυβέρνησης (ESG), με το Συμβούλιο για τον Περιεκτικό Καπιταλισμό να βρίσκεται στο επίκεντρο. Με αιχμή του δόρατος την Lynn de Rothschild, και παραδόξως, το Βατικανό, προσπάθησαν να πουλήσουν το ESG ως εταιρική σωτηρία. Αλλά τι ήταν πραγματικά; Μια ελάχιστα συγκαλυμμένη προσπάθεια να εγκαινιαστεί μια μορφή εταιρικού κομμουνισμού, όπου οι επιχειρήσεις θα επιβάλουν τον κοινωνικό ανασχεδιασμό. Όταν η πρόσοψη της καλοσύνης της ESG κατέρρευσε, αποκαλύπτοντας το πραγματικό της πρόσωπο, ξαφνικά το Συμβούλιο εξαφανίστηκε από τα φώτα της δημοσιότητας, σαν να μην ήταν ποτέ εκεί.

Ωστόσο, παραμονεύει σταθερά σε αυτό το θέατρο σκιών το Ατλαντικό Συμβούλιο. Αυτή η οντότητα, που υποτίθεται ότι είναι μια δεξαμενή σκέψης, φαίνεται να έχει τα δάχτυλά της σε κάθε πίτα όπου διακυβεύεται η ελευθερία ή όπου το χάος εξυπηρετεί την ατζέντα τους. Έχουν βυθιστεί βαθιά στην παραπληροφόρηση για τον COVID, την κινδυνολογία για το κλίμα, αλλά το πραγματικό τους φόρτε; Αναζωπυρώνοντας τις φλόγες των περιφερειακών συγκρούσεων που απειλούν να κλιμακωθούν σε παγκόσμιες πυρκαγιές.

Κάθε φορά που υπάρχει μια νέα εκστρατεία προπαγάνδας, μια πολιτική που έχει σχεδιαστεί για να αποκόψει τις ελευθερίες σας ή ένας πόλεμος που θα μπορούσε να προκαλέσει μια μεγαλύτερη σύγκρουση, θα βρείτε το Ατλαντικό Συμβούλιο, όχι μόνο να ψιθυρίζει στους διαδρόμους της εξουσίας, αλλά συχνά να ηγείται της κατηγορίας. Δεν επηρεάζουν μόνο - ενορχηστρώνουν. Και ενώ καλύπτουν τις ενέργειές τους με το πρόσχημα της παγκόσμιας σταθερότητας ή της περιβαλλοντικής σωτηρίας, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς, τίνος σταθερότητα; Τίνος σωτηρία; Σίγουρα όχι αυτή του κοινού άνδρα ή γυναίκας, των οποίων οι ελευθερίες διαβρώνονται με κάθε μία από τις «πρωτοβουλίες» τους.

Το Ατλαντικό Συμβούλιο θέτει τις βάσεις εδώ και μια δεκαετία, όχι για να προωθήσει την ειρήνη, αλλά για να ενορχηστρώσει μια άμεση αντιπαράθεση μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσσίας.

ΠΗΓΗ: The Next American War: Iran as the Globalist's New Frontier

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ