Είναι «νεκρή» η Βόρεια Ήπειρος; ( Δέν έχουμε ΞΕΧΑΣΕΙ! ΘΥΜΩΜΑΣΤΕ καί ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ! )

Βαγγέλης Παπαχρήστος

Η Βόρεια Ήπειρος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της Ηπείρου.  

Ήπειρος = Αρχέγονος Ελλάς, γράφει ο Κλαύδιος Πτολεμαίος  (2ος αι. μ. Χ.), ενώ ο Αριστοτέλης την Ήπειρο την αποκαλεί «Ελλάδα την αρχαίαν».

Το κάθε κράτος, ακόμα και η  κάθε περιοχή έχουν την ιστορία τους. 

Και η Βόρειος Ήπειρος έχει την ιστορία της. 

Μια ιστορία που απορρέει από τους αγώνες και τις θυσίες, για να κρατήσουμε ζωντανή την πίστη και την γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, το είναι μας.  

Και η ιστορία αυτή είναι πολύτομη. 

Είναι μια ιστορία αρχαία, ένδοξη που έγινε πλατινένια. 

Το αποδεικνύουν οι πανάρχαιες Εκκλησίες και τα Μοναστήρια. 

Τα αξιοθέατα αρχαιολογικά Μνημεία και τα ευρήματα των Χιλιετιών. 

Τα πλούσια λαογραφικά σύμμικτα, τα τραγούδια, οι ενδυμασίες, τα ήθη και έθιμα, οι παραδόσεις. 

Οι θρυλικοί Καπετάνιοι και Οπλαρχηγοί. 

Οι ένδοξοι αγώνες και τα ανδραγαθήματα, να κρατήσουν το χώρο αδούλωτο κι ελεύθερο. 

Άλλο που η τύχη δεν ήταν μαζί τους.

Άλλο που το πλούσιο αυτό μέρος της Ηπείρου ήταν πάντα ένα πιόνι στην σκακιέρα των μεγάλων καρχαριών.

Να γιατί ο αγώνας για τον χώρο αυτόν μετατράπηκε σε δάκρυ στον εδώ Ελληνισμό, όπως κάλλιστα το περιγράφει και ο αείμνηστος Αντώνης Φούσας στο βιβλίο του: 

«Βόρειος Ήπειρος- Το δάκρυ του Ελληνισμού».

Δάκρυσαν οι Βορειοηπειρώτες  το 1912 από τις επιδρομές των Τουρκολβανών που πυρπόλησαν και λεηλάτησαν χωριά στο Βούρκο και Ριζά του Δελβίνου, δολοφόνησαν κάτοικους, μία περίοδος που μπήκε στην ιστορία ως «Χαλασμός του Δώδεκα». 

Δάκρυσαν οι Βορειοηπειρώτες το 1913, 17η Δεκεμβρίου, όταν το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας, με την οριοθέτηση των συνόρων, προσάρτησε στην Αλβανία  το βόρειο μέρος της Ηπείρου, ξεκόβοντάς το από τον εθνικό κορμό. 

Δάκρυσαν και θρήνος έλαβε χώρα στον πικραμένο λαό της Β. Ηπείρου όταν ο ένδοξος Ελληνικός στρατός πήρε εντολή να εγκαταλείψει την Β. Ήπειρο το 1914, που είχε έρθει σε βοήθεια της Κυβέρνησης του Ζωγράφου. 

«Αν η Ευρώπη δεν εγκρίνει ενωθώμεν μετά Μητρός Πατρίδος και αυτή δε δύναται να μας προστατεύσει, τουλάχιστον ας μας αφήσει τα όπλα μας, αμυνθώμεν μόνοι…» έγραφε ο λεβέντης Σπυρομήλιος. 

Ξαναδάκρυσαν όταν είδαν και πάλι τον Ελληνικό στρατό το 1940 ν’ αφήνει τα αιματοβαμμένα χώματα της Βορείου Ηπείρου.

Το δάκρυ του αστείρευτο για 45 χρόνια στο αθεϊστικό δικτατορικό καθεστώς του (σ.σ. βαθιά μισέλληνος Ε. Χότζα). 

Δυστυχώς το δάκρυ πήγε να στερεωθεί καλά στα ματοτσίνορα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και στις σημερινές μέρες, που τα Βαλκάνια, μαζί μ’ αυτά και η Αλβανία νυχτοξημερώνουν με την προοπτική της Ευρώπης. 

Δολοφονούν την ημέρα της εθνικής μας εορτής εν ψυχρώ το παλλικάρι από τους Βουλιαράτες, τον Κωσταντίνο Κατσίφα, διότι γέμισε το χώρο με ελληνικές σημαίες. 

Με μια πυρετώδη καμπάνια κλοπών και καταστροφών  στις κοινότητες μας, με υφαρπαγές των περιουσιών. 

Με τήν άδικη πολύμηνη φυλάκιση του εκλεγμένου Δημάρχου Χιμάρας Φρέντη Μπελέρη…

Μήπως εννοεί αυτά ο Αλβανός Πρωθυπουργός, όταν εκφωνεί μεγαλοφώνως στήν Θεσσαλονίκη πως η Βόρειος Ήπειρος είναι νεκρή;  

Ασφαλώς μια νεκρή Β. Ήπειρο επιθυμεί ο κ. Ράμα, αλλά το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας είναι ακόμα ζωντανό. 

Γνωρίζει, επίσης,  καλά πως η ιστορία δεν διαγράφεται, δεν πεθαίνει. 

Αντιθέτως, όπως έλεγε  ο μακαριστός Σεβαστιανός, η Βόρειος Ήπειρος Ανέστη.

sfeva.gr