ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ: «Σκοτώστε και συλλέξτε». Οι ασθενείς υποβάλλονται σε ευθανασία με στόχο την συλλογή των οργάνων τους

Στην Ολλανδία, το Βέλγιο, την Ισπανία και τον Καναδά, οι άνθρωποι που θέλουν ευθανασία μπορούν να γίνουν δωρητές οργάνων.

(Μια πρόσφατη έκθεση στην Ισπανία έδειξε ότι το 13% αυτών που υποβλήθηκαν σε ευθανασία δώρισαν όργανα.) Ας το ονομάσουμε «σκοτώστε και θερίστε», μια πολιτική που εγκρίθηκε εγκάρδια από το όλο και πιο χονδροειδώς ωφελιμιστικό ιατρικό κατεστημένο μας.

Πράγματι, μια πρόσφατη μελέτη στο JAMA Surgery επικροτεί την προμήθεια των νεφρών από τους δότες που υποβλήθηκαν σε ευθανασία επειδή, μετά από πέντε χρόνια, τα όργανα εκείνων που σκοτώθηκαν από τους γιατρούς και στη συνέχεια μεταμοσχεύθηκαν λειτούργησαν καλά - ακόμη καλύτερα από τα νεφρά που δωρίστηκαν από ανθρώπους μετά από εγκεφαλικό θάνατο. Από το συμπέρασμα της μελέτης, η οποία συζητά τη δωρεά μετά από κυκλοφορικό θάνατο από ευθανασία (DCD-V):

Αυτή η μελέτη διαπίστωσε ότι η μεταμόσχευση νεφρού DCD-V απέδωσε χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης DGF [καθυστερημένη λειτουργία μοσχεύματος] σε σύγκριση με τη μεταμόσχευση νεφρού DCD-III [ελεγχόμενος κυκλοφορικός θάνατος μετά την αφαίρεση της υποστήριξης ζωής] και έδωσε μακροπρόθεσμα αποτελέσματα παρόμοια με εκείνα της μεταμόσχευσης νεφρού DCD-III και DBD [δωρεά μετά από εγκεφαλικό θάνατο]. Τα ευρήματα δείχνουν ότι το DCD-V είναι ένας ασφαλής και πολύτιμος τρόπος για την αύξηση της δεξαμενής δωρητών νεφρού.

Ναι, το DCD-V, ή θανάτωση και συγκομιδή, είναι πλέον η δική του κατηγορία στην ιατρική μεταμόσχευσης οργάνων.

Αυτό είναι τόσο αποκαρδιωτικό.

Το να επιτρέπεται η θανάτωση και η συγκομιδή αντιπροσωπεύει για μένα μία κατάρρευση στην ηθική της μεταμόσχευσης οργάνων. Ο κανόνας του νεκρού δότη υποτίθεται ότι αποτρέπει τη θανάτωση ανθρώπων για τα όργανά τους. 

Αφήνοντας τους αυτοκτονικούς ανθρώπους που πληρούν τις προϋποθέσεις για ευθανασία να γνωρίζουν ότι μπορούν να γίνουν δωρητές οργάνων έρχεται επικίνδυνα κοντά στο να κάνει ακριβώς αυτό, και σε ορισμένες περιπτώσεις, η δωρεά ήταν ένας παράγοντας για την επιλογή του πότε θα υποβληθεί σε ευθανασία. Μεταξύ των σοβαρών προβλημάτων αυτής της προσέγγισης:

Οι άνθρωποι που ζητούν ευθανασία σχεδόν ποτέ δεν λαμβάνουν υπηρεσίες πρόληψης αυτοκτονιών και, αντ' αυτού, μπορεί να έρθουν σε επαφή με οργανώσεις δωρεάς οργάνων οι οποίες ζητούν τα όργανά τους. Αυτή είναι μια βαθιά αποτυχία της αληθινής συμπόνιας και μια μορφή εγκατάλειψης, ιδιαίτερα επειδή η ικανότητα δωρεάς θα μπορούσε να γίνει το σημείο καμπής στην επιθυμία να πεθάνεις.

• Η θεώρηση των αυτοκτονικών που θέλουν ευθανασία ως δωρητές οργάνων μπορεί να οδηγήσει στην αντικειμενοποίησή τους, επειδή η απόκτηση ή η δωρεά των οργάνων μπορεί να γίνει το πρωταρχικό μέλημα και όχι η προσωπική τους ευημερία.

• Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, από αυτούς που σκοτώθηκαν και των οποίων τα όργανα συλλέχθηκαν δεν είναι άρρωστοι σε τελικό στάδιο. Μερικοί από τους ψυχικά ασθενείς που υποβάλλονται σε ευθανασία στην Ολλανδία και το Βέλγιο (και σύντομα, στον Καναδά) είναι ψυχικά άρρωστοι αλλά σωματικά υγιείς. Με άλλα λόγια, ο μόνος λόγος που είναι νεκροί είναι ότι υποβλήθηκαν σε εθελοντική ανθρωποκτονία.

• Τα νοσοκομεία μετατρέπονται σε κέντρα εξόντωσης επειδή η ευθανασία που ακολουθείται από τη συγκομιδή πρέπει συνήθως να πραγματοποιείται σε νοσοκομείο δίπλα στη χειρουργική σουίτα όπου θα προμηθευτούν τα όργανα.

Πού θα πάει αυτό στη συνέχεια; Λοιπόν, γιατί να μην ζήσουμε τη συγκομιδή ως μέσο ευθανασίας; Εξάλλου, ο ασθενής θέλει να πεθάνει και αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε ακόμη πιο βιώσιμα όργανα! Και μην με αποκαλείτε κινδυνολόγο. Η θανάτωση με αφαίρεση οργάνων συζητείται ήδη σε περιοδικά ιατρικής και βιοηθικής μεταμόσχευσης οργάνων.

Αν ποτέ βυθιστούμε σε αυτό το επίπεδο της αναισθησίας, αναλγησίας και της εγκατάλειψης των ασθενών, δεν έχω καμμία αμφιβολία ότι μια μελέτη θα εμφανιστεί μια μέρα στο JAMA Surgery επικροτώντας την προσέγγιση ως «έναν πολύτιμο τρόπο για να αυξηθεί» η δεξαμενή οργάνων.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ