ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Ο πανάκριβος πόλεμος δι' αντιπροσώπων του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσσίας έχει τελικά ολοκληρώσει την πορεία του, καταλήγοντας σε πλήρη και απόλυτη αποτυχία.
Αντί να αποδυναμωθεί, η Ρωσσία είναι ισχυρότερη τώρα από ό, τι όταν ξεκίνησε ο πόλεμος πριν από τρία χρόνια. Αυτό το καταστροφικό αποτέλεσμα εκθέτει την παραφροσύνη των ευρωπαϊκών ελίτ και μπορεί να οδηγήσει στην εξάλειψη των κανόνων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, στους οποίους οι ΗΠΑ πληρώνουν και, αν χρειαστεί, διεξάγουν τους πολέμους της Ευρώπης.
Οι ευρωπαϊκές παγκοσμιοποιημένες ελίτ ουρλιάζουν σαν τρελλές ύαινες επειδή έμειναν έξω από τις ειρηνευτικές συνομιλίες του προέδρου Τραμπ που επιδιώκουν τον τερματισμό του αιματηρού συνοριακού πολέμου Ρωσσίας-Ουκρανίας.
Είναι τόσο ταραγμένοι με την προοπτική ότι αυτός ο 3χρονος εξαιρετικά δαπανηρός πόλεμος θα μπορούσε να τελειώσει, χωρίς την άδειά τους, που συγκάλεσαν μια «έκτακτη συνάντηση» στο Παρίσι αυτή την εβδομάδα για να συζητήσουν πώς μπορούν να συνεχίσουν τον πόλεμο ελλείψει περαιτέρω συμμετοχής των ΗΠΑ στη δολοφονία.
Παρά την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση, η Ουκρανία δεν μπόρεσε να νικήσει τη Ρωσσία.
Και ας είμαστε ειλικρινείς, ποτέ δεν θα το κάνει.
Αυτή δεν είναι μόνο η γνώμη μου, αλλά η γνώμη των λίγων έντιμων στρατιωτικών ανδρών που εξακολουθούν να υπάρχουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο και δεν έχουν πιει από το άθλιο, αιματοβαμμένο ποτήρι της διαρκούς δημιουργίας πολέμου.
Ο απόστρατος στρατηγός της γερμανικής Πολεμικής Αεροπορίας προέβλεψε ότι μετά από τρία χρόνια συγκρούσεων, ο ουκρανικός στρατός θα βρίσκεται σε ερείπια, παρά τα δισεκατομμύρια που επενδύθηκαν σε αυτόν, τα όπλα που παρασχέθηκαν, την εκπαίδευση του προσωπικού και την άνευ προηγουμένου βοήθεια από τη Δύση. Μόνο οι ΗΠΑ έχουν επενδύσει περίπου 200 δισεκατομμύρια δολλάρια στην αποτυχημένη προσπάθεια να μαυρίσουν τα μάτια της Ρωσσίας μέσω του ουκρανικού πληρεξουσίου.
Ο στρατηγός Kujat τόνισε ότι ο Zelensky απέτυχε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που παρουσιάστηκε και δεν θα έχει άλλη ευκαιρία. Αλλά στην πραγματικότητα, ήταν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη που απέτυχαν στον πόλεμο, όχι η Ουκρανία, η οποία δεν ήταν ποτέ ίση με τη Ρωσσία στο πεδίο της μάχης και ποτέ δεν θα είναι.
Ο Γερμανός στρατηγός πιστεύει ότι η συνέχιση της στρατιωτικής δράσης με στόχο την «αποτελείωση της Ρωσσίας», όπως προτείνεται από ορισμένους παραληρηματικούς δυτικούς πολιτικούς που εξακολουθούν να φωνάζουν για την ήττα της Ρωσσίας, θα οδηγήσει μόνο σε ακόμη μεγαλύτερη ταπείνωση για την Ουκρανία.
Ο Kujat αναφέρθηκε από τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης λέγοντας:
«Είναι καιρός οι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης μας να σημειώσουν την πικρή αλήθεια ότι για τρία χρόνια, παρά την τεράστια οικονομική και υλική υποστήριξη από τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους συμμάχους, καθώς και την εκπαίδευση και τα σύγχρονα οπλικά συστήματα, η Ουκρανία δεν μπόρεσε να επιτύχει στρατιωτική επιτυχία. Και ότι μια τέτοια δυνατότητα, αν υπήρξε ποτέ, δεν υπάρχει πια».
Το ρωσικό ηλεκτρονικό περιοδικό, Military Review, δήλωσε:
«Από την πλευρά μας, σημειώνουμε ότι υπάρχει μια ομάδα χωρών στην Ευρώπη που θέλουν να ηττηθεί η Ρωσσία. Διευθύνεται, όπως μπορείτε να μαντέψετε, από τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία. Υπάρχει επίσης ένα σωρό χώρες που ακολουθούν, αλλά με χαμηλότερο καθεστώς. Το πιο σημαντικό ερώτημα τώρα είναι αν θα τολμήσουν να πάνε εναντίον των ΗΠΑ».
Αυτό, φυσικά, ήταν μια αναφορά στη νέα αμερικανική κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος έκανε εκστρατεία με την υπόσχεση να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία και φαίνεται να έχει εντείνει τις προσπάθειές του τις τελευταίες ημέρες για να κάνει ακριβώς αυτό.
Αλλά τώρα οι πολεμοκάπηλοι Ευρωπαίοι γαβγίζουν ότι θέλουν μια θέση στο τραπέζι για να διαπραγματευτούν τους όρους της ειρήνης μεταξύ Ρωσσίας και Ουκρανίας. Ο Τραμπ φαίνεται να αισθάνεται ότι επιτρέποντας στους Ευρωπαίους να συμμετάσχουν σε αυτές τις ειρηνευτικές συνομιλίες θα τους επέτρεπε να ρίχνουν τους παραβάτες της συμφωνίας σε κάθε ευκαιρία, γιατί το Λονδίνο και το Παρίσι πραγματικά δεν θέλουν ειρήνη με τη Ρωσσία. Θέλουν μια παράταση του πολέμου για όσο διάστημα χρειαστεί για να ενισχύσουν τις δικές τους δυνάμεις για να εισβάλουν σε αυτό που ελπίζουν ότι θα είναι μια αποδυναμωμένη Ρωσσία.
Γιατί θα πρέπει να έχουν λόγο στην ειρηνευτική διαδικασία όταν έχουν εκφράσει μηδενικό ενδιαφέρον για την ειρήνη μέχρι τώρα, όταν ο Τραμπ εμφανίζεται στο προσκήνιο απαιτώντας το;
Το Λονδίνο, το Παρίσι και, σε μικρότερο βαθμό, το Βερολίνο, θέλουν να έχουν λόγο στο πώς θα διαμορφωθούν οι όροι της ειρήνης μεταξύ Ρωσσίας και Ουκρανίας. Αυτές οι χώρες θέλουν ίση βάση με τις ΗΠΑ, αλλά θέλουν οι ΗΠΑ να πληρώσουν το μεγαλύτερο μέρος των αμυντικών λογαριασμών τους.
Εν ολίγοις, θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη στρατιωτική ισχύ των ΗΠΑ για το δικό τους γεωπολιτικό πλεονέκτημα, ενώ επωμίζονται μόνο ένα κλάσμα του οικονομικού βάρους.
Με την άνοδο της διοίκησης Τραμπ, αυτή η μέρα τελείωσε. Ακόμη και ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι ωθεί τους Ευρωπαίους να βγουν μπροστά και να βάλουν τα χρήματά τους εκεί που είναι τα λόγια τους.
Απευθυνόμενος στη διάσκεψη του Μονάχου, ο Ζελένσκι ζήτησε τη δημιουργία ενός νέου «Στρατού της Ευρώπης» εν μέσω αυξανόμενης ανησυχίας ότι η Ουάσιγκτον μπορεί να μην είναι πλέον πρόθυμη να παίξει τον ανόητο.
Ο Ζελένσκι δήλωσε: «Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα η Αμερική να πει όχι στην Ευρώπη σε θέματα που την απειλούν».
Ο ηγέτης της Ουκρανίας δήλωσε σύμφωνα με το AP ότι «τρία χρόνια πολέμου πλήρους κλίμακας έχουν αποδείξει ότι έχουμε ήδη τα θεμέλια για μια ενωμένη ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη. Και τώρα, καθώς διεξάγουμε αυτόν τον πόλεμο και θέτουμε τις βάσεις για ειρήνη και ασφάλεια, πρέπει να οικοδομήσουμε τις ένοπλες δυνάμεις της Ευρώπης».
Καλή τύχη. Για να σας δούμε.
Ο Ζελένσκι ισχυρίστηκε ότι ένας τέτοιος στρατός δεν θα αντιπροσώπευε την «αντικατάσταση» της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, αλλά μάλλον «θα έκανε τη συμβολή της Ευρώπης στην εταιρική μας σχέση ίση με αυτή της Αμερικής».
Πρόσθεσε ότι:
«Πριν από λίγες ημέρες, ο πρόεδρος Τραμπ μου είπε για τη συνομιλία του με τον Πούτιν. Ούτε μία φορά δεν ανέφερε ότι η Αμερική χρειάζεται την Ευρώπη στο τραπέζι. Αυτό λέει πολλά. Οι παλιές μέρες έχουν τελειώσει, όταν η Αμερική υποστήριζε την Ευρώπη μόνο και μόνο επειδή πάντα το έκανε».
Φυσικά, όλοι γνωρίζαμε ότι θα ερχόταν αυτή η μέρα, όταν η Ευρώπη θα επιδιώξει να δημιουργήσει τον δικό της στρατό σε ολόκληρη την ήπειρο. Ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν το έχει ζητήσει εδώ και χρόνια. Ίσως ο χρόνος είναι τελικά ώριμος για μια τέτοια κίνηση. Γιατί θα πρέπει οι ΗΠΑ να επωμιστούν το βάρος για την άμυνα της Ευρώπης;
Και εδώ είναι το μεγαλύτερο ερώτημα: Τι γίνεται αν η Ευρώπη δεν ψάχνει για «άμυνα», αλλά μάλλον κάτι που μοιάζει περισσότερο με μια επιθετική «επίθεση»;
Η Ευρώπη είναι γεμάτη με πλούσιες χώρες. Πρέπει να ανδρωθούν. Και όταν αρχίσουν να πληρώνουν τον δικό τους λογαριασμό άμυνας, οι φορολογούμενοί τους πιθανότατα θα συνειδητοποιήσουν ότι οι πολιτικοί τους τους λένε ψέμματα.
Η Ρωσσία δεν ενδιαφέρεται να τους καταλάβει. Η Ρωσσία θέλει απλώς να γίνει σεβαστή ως το κυρίαρχο έθνος και η παγκόσμια υπερδύναμη που είναι και δεν θα εκφοβίζεται πλέον από τη Δύση, υπαγορευόμενη όσον αφορά το πού και πόσο από τους δικούς της φυσικούς πόρους μπορεί να πουλήσει στην παγκόσμια αγορά και σε ποια τιμή.
Η Ρωσσία θέλει ανοικτές αγορές για το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και άλλους πόρους της. Δεν θέλει την ευθύνη της διακυβέρνησης των ευρωπαϊκών χωρών.
Σε όλη την ιστορία της, όποτε η Ρωσσία πειραματίστηκε με τον ιμπεριαλισμό, δεν εξελίχθηκε καλά γι' αυτούς. Ο Πούτιν το καταλαβαίνει αυτό. Εκτός αυτού, βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 24 χρόνια και δεν προσπάθησε ούτε μία φορά να εισβάλει τα στρατεύματά του σε οποιαδήποτε χώρα του ΝΑΤΟ. Ολόκληρη η βάση για την υπόθεση της Δυτικής Ευρώπης εναντίον του Πούτιν έγκειται στη μισαλλοδοξία του για την ένταξη της Ουκρανίας στη συμμαχία του ΝΑΤΟ.
Η ύπαρξη μιας στρατιωτικοποιημένης Ουκρανίας στα σύνορα της Ρωσσίας ήταν ανέκαθεν απαράδεκτη στα μάτια της Μόσχας και η Δύση το γνωρίζει. Ο χαρακτηρισμός του ως στρατιωτικής απειλής για την Πολωνία, τις χώρες της Βαλτικής και τη Δυτική Ευρώπη φαίνεται παράλογος στην καλύτερη περίπτωση, προπαγάνδα που προκαλεί φόβο στη χειρότερη.
Και αν η Ευρώπη είναι τόσο αποφασισμένη να προκαλέσει φόβο μεταξύ των ανθρώπων της για τη ρωσική αρκούδα, πρέπει να αναρωτηθείτε αν ίσως είναι η Ευρώπη που θα ήθελε να κάνει πόλεμο εναντίον της αρκούδας, και όχι το αντίστροφο.
Ίσως αυτό είναι πραγματικά ο ευρωπαϊκός στρατός. Όχι άμυνα, αλλά επίθεση.
Όποιος και αν είναι ο σκοπός, το κόστος της οικοδόμησης ενός ικανού ευρωπαϊκού στρατού θα έφερνε ένα τέλος σε πολλά από τα κοινωνικά προγράμματα, τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και τα χαλαρά ωράρια εργασίας που τόσοι πολλοί Ευρωπαίοι έχουν συνηθίσει και βλέπουν ως μέρος του αναφαίρετου δικαιώματός τους.
Αν ο πρόεδρος Τραμπ παίξει σωστά τα χαρτιά του, θα αποκαλέσει μπλόφα τους Ευρωπαίους και ας δούμε από πού παίρνουν αυτή την ιδέα ενός ευρωπαϊκού στρατού.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!