Μία ΣΠΑΝΙΑ Μορφή Αρχιερέως, 90 έτη από τήν κοίμησή του! Μητρ. Γερμανός Καραβαγγέλης!

Μητροπολίτης ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΚΑΡΑΒΑΓΓΕΛΗΣ+:

Ο ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΠΑΡΑΠΕΤΑΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ @Ω@ΟΠΑΙΔΑ ΤΟΥ ΨΕΥΤΟΡΩΜΕΪΚΟΥ!...

Σὰν τέσσερεις ημέρες πρίν, 11η Φεβρουαρίου 1935, πεθαίνει στὸ προάστιο Μπάντεν τῆς Αὐστρίας, φτωχὸς καὶ παραγκωνισμένος, μία ἀπὸ τὶς σπουδαιότερες μορφὲς τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ: ὁ πρωταγωνιστὴς τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα καὶ ὁ ἐνορχηστρωτὴς τοῦ Ποντιακοῦ Ἀντάρτικου, μητροπολίτης Γερμανὸς Καραβαγγέλης.

Ἐντελῶς ἀδύνατον σὲ αὐτὴ τὴν μικρὴ ἀνάρτηση νὰ περιγράψουμε, ἔστω καὶ ἁδρά, τὸ πλουσιότατο ἔργο αὐτοῦ τοῦ μαχόμενου κληρικοῦ ποὺ ὑπηρέτησε μὲ αὐταπάρνηση τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Ὀρθοδοξία ἐπὶ 40 ὁλόκληρα χρόνια. 

Θὰ ἀναφέρουμε τηλεγραφικὰ μονάχα δύο μεγάλα ὁρόσημα τοῦ βίου του.

Ὡς μητροπολίτης Καστοριᾶς, ἀπὸ τὸ 1900, ὑπῆρξε ὁ πνευματικὸς ἡγέτης τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα ἀναλαμβάνοντας ἔντονη δράση κατὰ τοῦ Βουλγαρικοῦ Κομιτάτου γιὰ τὴν διάσωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Μακεδονίας. 

Ἐπιδόθηκε στὴν στρατολόγηση ἀρχηγῶν καὶ ἐνόπλων, δημιουργώντας ἔνοπλα ἀπελευθερωτικὰ σώματα ἀπέναντι στοὺς Βούλγαρους Κομιτατζῆδες καὶ χτίζοντας πολλὲς δεκάδες ἑλληνικὰ σχολεῖα.

«...Περνοῦσε καλπάζοντας μὲ τὸ ἄλογό του μεσ’ ἀπὸ τὰ Βουλγαρικὰ χωριά, τὴ στιγμὴ ποὺ κανένας ἀπ' αὐτοὺς δὲν περίμενε νὰ τὸν δεῖ ἐκεῖ πέρα κι ἴσως-ἴσως τοῦ εἶχαν στημένη ἐνέδρα καὶ τὸν περίμεναν κοντὰ στὰ ἑλληνικὰ χωριά. 

Πῶς μία μέρα ποὺ τὸν ἀναγνώρισαν, τὸν κυνήγησαν καὶ τὸν πρόφτασαν. 

Καὶ τότε αὐτὸς ἀφιππεύοντας ὀχυρώθηκε πίσω ἀπὸ ἕνα Βράχο καὶ πυροβολώντας μαζὶ μὲ τὸν Ἐμῖν, τὸν πιστὸ Τουρκαλβανὸ καβάση του, τοὺς ἀνάγκασε νὰ ὑποχωρήσουν καὶ νὰ φύγουν. 

Γιατὶ φαίνεται πὼς ἐκτὸς ἀπ' ὅλα τ' ἄλλα ἦταν καὶ δεινὸς σκοπευτής, πάνω σ' ἄλογο ... εἶχε ὅλη τὴ μεγαλοπρέπεια καὶ τὴν ἄγρια ὀμορφιὰ τῶν Ἀκριτῶν τοῦ Βυζαντίου. Ἀκρίτας κι αὐτὸς στὰ μακρινὰ κι ἐγκαταλειμμένα ἐκεῖνα σύνορα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, προσπαθοῦσε ν' ἀναχαιτίσει τὸ θεριεμένο κῦμα τῆς βουλγαρικῆς ἀπληστίας, ἔχοντας γιὰ μόνο ὅπλο του τὴν ἀλύγιστη ψυχὴ καὶ φλογερὴ φιλοπατρία του.». 

(Ἀντιγόνη Μπέλου-Θρεψιάδη, ««Μορφὲς μακεδονομάχων καὶ τὰ ποντιακὰ τοῦ Γερμανοῦ Καραβαγγέλη», ἐκδόσεις «Τροχαλία, 1992»).

Φαίνεται πὼς ὁ Καραβαγγέλης, παρὰ τὴν ὑψηλὴ θεολογικὴ καὶ φιλοσοφική του κατάρτιση καὶ παρὰ τὴν ρητορική του δεινότητα, δὲν ἐπιδιδόταν στὴν διανοουμενίστικη ἀπεραντολογία τῶν σύγχρονων θεολόγων καὶ σπουδαγμένων κληρικῶν, καὶ σίγουρα δὲν θὰ συμπαθοῦσε τοὺς σημερινούς «νεο-ὀρθόδοξους» ἀγαπουλισμούς.

Γράφει στά «Ἀπομνημονεύματά» του:

«Εἰς τὴν Μητρόπολίν μου πάντοτε εἶχον δύο θαυμάσια ἄλογα. 

Ἔπειτα ὅταν ἔκανα τέτοια ἐπικίνδυνα ταξίδια ντυνόμουν κάπως διαφορετικά. 

Ἔρριχνα ἐπάνω μου ἕνα μαῦρο ἐγγλέζικο ἀδιάβροχο, φοροῦσα μπότες ψηλὲς ὡς τὸ γόνατο, τὸ ἀντερί μου τὸ ἐσήκωνα κι ἔπιανα τὶς ἄκρες του μέσα στὶς τσέπες μου καὶ πάνω ἀπὸ τὸ καμηλαύκι μου ἔρριχνα ἕνα μαῦρο μαντήλι. 

Στὸν ὦμο μου κρεμόταν τὸ μάλιγχερ καὶ στὸ στῆθος μου σταυρωτὰ κάτω ἀπὸ τὸ ἀδιάβροχο διακρίνονταν οἱ φυσιγγιοθῆκες μὲ τὰ φυσέκια. 

Στὴν μέση φοροῦσα μία πέτσινη ζώνη ἀπ’ ὅπου κρέμονταν ἀπὸ τὴ μία μεριὰ ἡ θήκη τοῦ πιστολιοῦ μου, ποὺ ἦταν μεγάλο καὶ γίνονταν ἐν ἀνάγκη καὶ τουφέκι, κι ἀπ’ τὴν ἄλλη ἕνα μαχαίρι στὴ θήκη του. 

Ἔτσι ὅλοι μὲ πέρναγαν γιὰ στρατιωτικὸ, ἢ ἀστυνομικό. Συχνὰ γυμναζόμουν εἰς τὸ σημάδι...». 

(«Ἀπομνημονεύματα Γερμανοῦ Καραβαγγέλη-Ὁ Μακεδονικὸς Ἀγών», ἐκδόσεις Μπαρμπουνάκη, 1980).

Ὅπως εὔλογα μπορεῖ νὰ συμπεράνει κανείς, ἄν ζοῦσε σήμερα ὁ Καραβαγγέλης θὰ εὐλογοῦσε δεόντως τοὺς ἑκατοντάδες χιλιάδες κατατρεγμένους ἐπενδυτὲς ποὺ ἔχουν κατακλύσει τὴν σημερινή (γ)Ἑλλάδα, ποὺ ἔφτιαξαν οἱ Γενιὲς τοῦ Τίποτα, παρὰ τὸ ψωμί, τὴν παιδεία καὶ τὴν ἐλευθερία τους, ποὺ καμμία ἄλλη γενιὰ ἐκτὸς ἀπὸ τὶς δικές μας δὲν ἔλαβε σὲ τόσο πρωτόγνωρη κλίμακα.

Τὸ 1908 τὸ Πατριαρχεῖο τοποθέτησε τὸν Καραβαγγέλη μητροπολίτη Ἀμασείας τοῦ Πόντου, μὲ ἕδρα τὴν Σαμσοῦντα, ὅπου καὶ παρέμεινε ἕως τὸ 1922. 

Ἐκεῖ ὁ ἀκαταπόνητος ἱεράρχης ἀνέπτυξε ἔργο ἐκτενὲς καὶ ποικίλλο, μὲ τὴν δημιουργία ναῶν, σχολείων (115 μέσα σὲ τρία χρόνια!) καὶ ἄλλων εὐαγῶν ἱδρυμάτων. 

Δὲν περιορίστηκε ὅμως σὲ αὐτά. 

Ἡ ἐξόντωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἀπὸ τοὺς Τούρκους κατακτητὲς εἶχε ἤδη ξεκινήσει μὲ τὴν δημιουργία τῶν διαβόητων Ταγμάτων Ἐργασίας (amele taburu), ὅπου χιλιάδες Ἕλληνες γνώρισαν τὸν θάνατο, ἀλλὰ καὶ τὶς μαζικὲς ἐκτοπίσεις καὶ τοὺς βίαιους ἐξισλαμισμούς. 

Καὶ εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ ἀρχιτέκτονας τῆς Γενοκτονίας τῶν Χριστιανῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἦταν ὁ «Ἄρειος» Γερμανὸς ἀξιωματικὸς Λίμαν φὸν Σάντερς, ὁ ὁποῖος ὑλοποιοῦσε μὲ ζῆλο τήν (στρατηγικά) φιλότουρκη πολιτικὴ τῆς Γερμανίας.

Ἡ ἀντίδραση στὴν ἐξόντωση, ποὺ κορυφώθηκε μὲ τὴν Γενοκτονία 353.000 Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, ἦταν τὸ ἔνδοξο Ποντιακὸ Ἀντάρτικο, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Κεμᾶλ Ἀτατούρκ χαρακτήρισε ἔργο τοῦ Καραβαγγέλη, ὁ ὁποῖος ταυτόχρονα ἐπιδόθηκε σὲ ἕναν διπλωματικὸ μαραθώνιο γιὰ τὴν προστασία τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν τῆς περιοχῆς. 

Γιὰ τὴν δράση του ὁ Καραβαγγέλης συνελήφθη καὶ φυλακίστηκε τὸ 1917, καὶ ἀργότερα κατάφερε νὰ γλυτώσει, ὅταν ὁ Κεμὰλ τὸ 1922 τὸν καταδίκασε σὲ θάνατο, τὸν ὁποῖον ὡστόσο δὲν ἀπέφυγαν οἱ συνεργάτες του ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι πέθαναν μαρτυρικὰ στὰ χέρια αὐτῶν ποὺ ὁ Ἀμερικανὸς διπλωμάτης Τζῶν Χόρτον χαρακτήρισε «Μάστιγα τῆς Ἀσίας» στὸ ὁμώνυμο βιβλίο του.

Μετὰ τὴν ἄφιξή του στὴν Ἑλλάδα, ὁ Καραβαγγέλης τοποθετεῖται, τὸ 1924, μητροπολίτης Οὑγγαρίας, μὲ ἕδρα τὴν Βιέννη, «τὸν τόπο ἐξορίας μου», ὅπως θὰ τὴν χαρακτηρίσει ὁ ἴδιος. 

Φαίνεται πὼς κάποια καλὰ παιδιὰ μέσα στὴν ἀνώτατη ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤθελαν νὰ ξεφορτωθοῦν τὸν ἀγωνιστὴ Ἱεράρχη (πέσαμε ἀπὸ τὰ σύννεφα!). 

Πιθανὸν νὰ ἦταν «ἀντιεμβολιαστής» ἤ νὰ μὴν ἤθελε νὰ πλέκει τὸ ἐγκώμιο μεγαλεμπόρων ναρκωτικῶν τῆς μητρόπολής του ἤ νὰ ἦταν «ἀκραῖος ἐθνικιστής». 

Ποιός ξέρει;

Ὁ ἴδιος πάντως γράφει:

«Κι ἔτσι σήμερα κατάντησα νὰ περιφέρομαι σχεδὸν ἄνεργος, σ' ἐρείπια, ἐξόριστος ἀπ' τὴν Καστοριά, ἀπ' τὴν Ἀμάσεια, ἀπ' τὴν Κωνσταντινούπολη, ἀφοῦ γλίτωσα πολλὲς φορὲς τὸ μαρτυρικὸ θάνατο στὴν Τουρκία, καὶ τελικὰ ἐξόριστος κι ἀπ' τὴν Ἑλλάδα… 

Ὁ κληρικὸς αὐτὸς φαίνεται πὼς δὲν θὰ ἦταν χρήσιμος πιὰ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ γι' αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ ταλαιπωρηθεῖ, νὰ ἐξευτελισθεῖ καὶ νὰ ἐξορισθεῖ τέλος ἀπ` τὴν ἴδια του τὴν πατρίδα, γιὰ νὰ πεθάνει μακριὰ της ἐξόριστος στὴν ξένη γῆ»!

Καὶ πράγματι, ἕνα παγωμένο πρωϊνὸ ὁ «Παπαφλέσσας» τοῦ Μακεδονικοῦ καὶ τοῦ Ποντιακοῦ Ἀγῶνα πεθαίνει, μόνος καὶ λησμονημένος, στὸ ξενοδοχεῖο «Μπρίστολ» τοῦ προαστίου Μπάντεν τῆς Βιέννης. Ἦταν 11 Φεβρουαρίου τοῦ 1935...

Καὶ τὸ ΨευτοΡωμέϊκο, τὸ νεοελληνικὸ (βοθρο)κράτος τῶν πολιτικάντηδων, ἀρνεῖται νὰ ἀναλάβει, ἔστω καὶ μέρος, τῶν ἐξόδων τῆς κηδείας του. 

Ἡ δὲ μετακομιδὴ τῶν ὀστῶν του ἀπὸ τὴν Βιέννη στὴν Καστοριὰ κατέστη δυνατὴ μόλις τό... 1959. 

Πιθανὸν νὰ ἐξαρτιόταν κι αὐτὴ ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ κάποιου κομματικοῦ Κωλόπαιδου (σὰν αὐτὸ τὸ Κωλόπαιδο ποὺ εἶπε «Ἀρκετὰ εἶπες!»).

Ὁ Καραβαγγέλης ὅμως ἔχει ἤδη ἀπαντήσει μὲ ἀξιοπρέπεια στήν «Διαθήκη» του στὸν βόθρο τοῦ ΨευτοΡωμέϊκου:

«...Ἡ κηδεία μου θὰ γίνει στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Καρύτση μὲ ἕνα μόνο ἱερέα, χωρὶς διάκονο. 

Δὲν δέχομαι δὲ στὴν κηδεία μου οὔτε ἀντιπρόσωπο τοῦ κράτους, οὔτε τῆς ἐκκλησίας, ἐὰν τυχὸν ἤθελαν ἀναμνησθῆ μετὰ θανάτου τὰς ἐθνικάς μου ὑπηρεσίας. 

Δὲν χρεωστῶ εἰς κανένα οὐδὲ ὀβολόν......