Συμπληρώθηκαν 6 χρόνια, που δεν είναι κοντά μας. Ο Αγωνιστής αρχιμανδρίτης Αυγουστίνος Ανδριτσόπουλος.

(ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΗ!) Ο πατήρ Αυγουστίνος, (κατά κόσμον Ανδρέας) Ανδριτσόπουλος, καταγόταν από ένα μικρό χωριό της Μακρυνείας, το Δαφνιά. Γεννήθηκε μέσα σε μια αγροτική οικογένεια, που χαρακτηριζόταν για την ευλάβειά της. 

Ο κ. Χαράλαμπος, ψάλτης του χωριού, μαζί με την πιστή σύζυγό του Βασιλική, τηρώντας το θέλημα του Θεού απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Την Ευφροσύνη, τον Ανδρέα, τον Ιωάννη και τον Γεώργιο.

Ο Ανδρέας γεννήθηκε ανήμερα του Αγίου Κωνσταντίνου, στις 21 Μαΐου του 1968. Από το πρώτο δευτερόλεπτο της ζωής του, θεωρήθηκε «ξεγραμμένος», αφού την ώρα της γεννήσεώς του, συνέβη το εξής περιστατικό. 

Όταν το ταξί, με το οποίο η μητέρα του μεταφερόταν στην κλινική, έφτασε στην περιοχή «Ερμίτσα» (είναι το ενδιάμεσο σημείο μεταξύ πατρικού του σπιτιού και της Ι. Μ. Μυρτιάς!), ένιωσε έναν γλυκό αναστεναγμό και ξεκουράστηκε από τους πόνους της. 

Φτάνοντας στην κλινική, ο ιατρός προσπάθησε να βγάλει την μητέρα από το αυτοκίνητο, και διαπίστωσε ότι το έμβρυο είχε γεννηθεί και «κύλισε» στο εσωτερικό του αυτοκινήτου! 

Ο μαιευτήρας ζήτησε από την κ. Βασιλική να της προσφερθούν οι πρώτες βοήθειες και να κάνει υπομονή για το παιδί που «χάθηκε». Η Παναγία όμως είχε άλλα σχέδια. Σε λίγο το «ξεγραμμένο» ανένηψε και ο μικρός Ανδρέας ξεκίνησε την προσωπική του πορεία, προς τα έσχατα.

Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα. Η οικογένειά του ήταν φτωχή και ο Ανδρέας έπρεπε όλο το καλοκαίρι να βοηθά στην καλλιέργεια του καπνού. Παράλληλα ξεκίνησε τα μαθητικά του χρόνια στο δημοτικό σχολείο του χωριού Δαφνιάς και στην συνέχεια τελείωσε το γυμνάσιο και το Λύκειο στην Γαβαλού.

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, άρχισε να διαφαίνεται μια ξεχωριστή κλίση προς την Εκκλησία. Τις πρώτες του πνευματικές εμπειρίες, τις ζωγράφισαν στην παιδική ψυχή του η ευλάβεια της μητέρας του και ο ζήλος του ιεροψάλτη πατέρα του. 

Κάθε Κυριακή με την έναρξη του όρθρου έτρεχε στην Εκκλησία για να διακονήσει. Μάλιστα ο μακαριστός Λευίτης π. Κωνσταντίνος Παπαναστασίου τον ξεχώρισε και τον όρισε υπεύθυνο για το ιερό του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. 

Σε εκείνη την περίοδο, ο παππούς του Χρήστος Ανδρεόπουλος (θείος της μητέρας του), τον έγραψε συνδρομητή στο περιοδικό «ΣΠΙΘΑ» και του έδωσε δώρο, το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης κυρού Αυγουστίνου Καντιώτη, που είχε τίτλο «Ο Έλεγχος». 

Από τότε ο Ανδρέας άρχισε να έχει την καλή ανησυχία για την πορεία της Εκκλησίας και να ποθεί την ηθική ζωή.

Καθώς η ζωή του κυλούσε ήρεμα, μέσα στην κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, ο Θεός του έδωσε ένα μεγάλο δώρο. Ήταν περίπου 14 ετών, εορτή της Αναλήψεως και στο παραλίμνιο Εκκλησάκι της Μακρυνείας που πανηγύριζε, ο Ανδρέας με τους γονείς του, έφτασε πριν την πρώτη καμπάνα για να διακονήσει στο ιερό. 

Εκείνη η ημέρα ήταν η πλέον καθοριστική για την μετέπειτα πορεία του. Ως ιεροκήρυκας κατέφθασε στον Ι. Ν. Αναλήψεως ο πατήρ Κοσμάς Παπαχρήστος, ο σημερινός Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας. 

Ο Ανδρέας, όπως ο ίδιος ομολογούσε, εντυπωσιάστηκε με τον τρόπο που λειτουργούσε ο ιεροκήρυκας αλλά και ενθουσιάστηκε από το φλογερό κήρυγμά του. Μίλησε μαζί του και έκτοτε ο π. Κοσμάς, έγινε ο πνευματικός του, τον οποίο ακολούθησε πιστά μέχρι το τέλος της ζωής του.

Από εκείνη την στιγμή αυξήθηκε η πνευματικότητα και συστηματοποιήθηκε ο αγώνας του. Ο ζήλος του για την Εκκλησία μεγάλωνε. 

Πολλές φορές ξεκινούσε από το χωριό του για να πάει με τα πόδια, διαδρομή 7 χιλιομέτρων ως το μοναστήρι της Κατερινούς για να εκκλησιαστεί. Τότε δέχθηκε και έναν πειρασμό. 

Άρχισαν κάποιοι να τον ειρωνεύονται και να τον χλευάζουν για την ξεχωριστή συμπεριφορά και το ντύσιμο του, που διέφερε από αυτό των συνομηλίκων του. Το γεγονός αυτό δεν τον αποθάρρυνε, αλλά τον βοήθησε να οριοθετήσει την πορεία του, να προσέχει την καθαρότητα του και να μιμείται την ζωή των Αγίων.

Σε εγκόλπιο της Θείας Λειτουργίας που χρησιμοποιούσε ως μαθητής λυκείου – δώρο του πνευματικού του – σημειώνει με τα γράμματά του δεήσεις που αντικατοπτρίζουν τον προσωπικό του αγώνα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού του ζώντος, δια της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων Σου, ελέησόν με τον αμαρτωλόν. Άγιε Ισαπόστολε Κοσμά, πρέσβευε τω ελεήμονι θεώ ίνα πταισμάτων άφεσιν, παράσχη ταις ψυχαίς ημών» Κυριακή των Απόκρεων, Δαφνιάς 17-2-84. 

Και σε άλλη σελίδα δύο χρόνια μετά σημειώνει: «Εν πλήθει αμαρτιών μεμολυσμένον, μη με εξουθενώσης ο Θεός ο Σωτήρ μου» Δαφνιάς 24-5-1986.

Αποφοιτώντας από το Λύκειο Γαβαλούς έδωσε εξετάσεις και πέτυχε στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών. Στα πρώτα φοιτητικά του χρόνια έμενε στο οικοτροφείο της αδελφότητος «ΣΤΑΥΡΟΣ» και είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον φλογερό Μητροπολίτη Φλωρίνης κυρό Αυγουστίνο Καντιώτη και την ιεραποστολική του αδελφότητα. Ιδιαιτέρως συνδέθηκε με τον Θεολόγο κ. Νικόλαο Σωτηρόπουλο, με τον οποίο συνεργάστηκαν ιεραποστολικά.

Μετά τις σπουδές του στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών, με εξετάσεις πέτυχε την είσοδό του στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατά την διάρκεια των θεολογικών του σπουδών, διέμεινε στο φοιτητικό οικοτροφείο «Μέγας Βασίλειος». 

Για να εξοικονομεί τα τροφεία δούλευε στο τυπογραφείο των εκδόσεων «Σωτήρ» και συνοδός σε σχολικά λεωφορεία της «Ελληνικής Παιδείας». Εργαζόταν ακόμα και στην καθαριότητα του οικοτροφείου, ώστε να μην επιβαρύνει την οικογένειά του.

Αποφοιτώντας από το Πανεπιστήμιο, ξεκίνησε αυτό για το οποίο γεννήθηκε. Από παιδί ποθούσε την αφιέρωση και την ιεραποστολή. Ο Ανδρέας αφού ξεπέρασε όλα τα εμπόδια και τους πειρασμούς, αφιερώθηκε ως δόκιμος στην Ιερά Μονή Μυρτιάς. Το συγκεκριμένο μοναστήρι αποτελούσε χώρο συμπνευματισμού πολλών πνευματικών παιδιών του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. κ. Κοσμά.

Ο χρόνος που ο Θεός έσπρωξε τα βήματα του Ανδρέα στην Μυρτιά δεν ήταν τυχαίος. Ο από Παραμυθίας Μητροπολίτης Αγιάς και Συκουρίου Παύλος, οσιακά εξεδήμησε στους ουρανούς και ο ηγούμενος γέροντας Σωφρόνιος ήταν ηλικιωμένος μόνος και άρρωστος. Ο Ανδρέας τον διακόνησε μέχρι τον θάνατό του.

Μετά από ένα διάστημα δοκιμασίας, ορίστηκε η Κυριακή 9 Οκτωβρίου 1994, ως η ημέρα για την κουρά του, κατά την οποία έλαβε και το «βαρύ» όνομα Αυγουστίνος.

Αρκετοί οι πειρασμοί των τελευταίων ημερών. Η Παναγία με θαύμα τον έσωσε μία εβδομάδα πριν την κουρά, όταν βρισκόταν πάνω από το Ναό της Μεταμορφώσεως, στο σημερινό κοιμητήριο. Κατά παράδοξο τρόπο γλίστρησε και άθελά του πιάστηκε από τα δύο καλώδια της ΔΕΗ που υπάρχουν εκεί μέχρι σήμερα. Όταν συμφοιτητής του τον προσέγγισε, είδε τα χέρια του μελανά και τον άκουσε να λέει: «η Μαυροφόρα με τράβηξε…».

Αμέσως με την κουρά άρχισε μια καινούργια φάση στην ζωή του. Περιόδευε σε χωριά και πόλεις για να κηρύξει το μυστήριο της Αγίας Τριάδας, να ελέγξει την κακοδοξία. 

Μετέβη επανειλημμένως και στο εξωτερικό, στον Καναδά προσκεκλημένος της αδελφότητας «Ορθόδοξος Φωνή» του Μόντρεαλ και της αδελφότητας «Μέγας Αθανάσιος» του Τορόντο και κήρυξε σε διάφορες αίθουσες τις οποίες προσέφεραν η ενοικίασαν οι ομογενείς. 

Εκείνη την περίοδο δημιούργησε και τον ιεραποστολικό σύλλογο «Παναγία της Μυρτιάς» με έδρα το Αγρίνιο. Στον σύλλογο ξεκίνησε την ερμηνεία της Αγίας Γραφής, σε μαθήματα που εκφωνούσε κάθε Τετάρτη απόγευμα, με τρόπο που άλλος εύκολα δεν μπορούσε, προσφέροντας πολύτιμες γνώσεις και ωφέλεια στους ακροατές. 

Πολλά από τα θέματά του περιλαμβάνονται στις 60 τηλεοπτικές εκπομπές που έκανε στο τηλεοπτικό κανάλι «ΑΧΕΛΩΟΣ ΤV», αλλά και στις αναρίθμητες ραδιοφωνικές εκπομπές σε Ρ/Σ του Αγρινίου, του Μεσολογγίου, των Αθηνών και των Πατρών.

Αρχικά ο π. Αυγουστίνος δεν επιθυμούσε την Ιερωσύνη, αλλά την καθαρά ιεραποστολική δράση. Όταν όμως χειροτονήθηκε, την 26η Οκτωβρίου του 2001, στον Ι. Ν. Αγίου Δημητρίου Αγρινίου, αλλοιώθηκε. 

Ο ελεγκτικός λόγος του μοναχού παρέμεινε μαχητικός, αλλά έγινε γλυκύς και πατρικός, ώστε τα τελευταία χρόνια αναρίθμητες ψυχές από το Μεσολόγγι, το Αγρίνιο και αρκετοί άλλοι από την υπόλοιπη Μητρόπολη να αποκτούν καταφύγιο, καθοδήγηση και ανάπαυση στο πετραχήλι του. Το θυσιαστήριο της Μυρτιάς θα μαρτυρεί πάντα τις αλλοιώσεις του την ώρα του καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων.

Ως κληρικός για πολλά χρόνια δεν μισθοδοτούνταν και όταν ύστερα από πιέσεις έλαβε μισθό, τα «σκορπούσε» σε ελεημοσύνες. Συχνά έλεγε: «Ο αληθινός μοναχός είναι εκείνος που στον παρόντα βίο, δεν έχει τίποτα άλλο παρά μόνο τον Χριστό».

Όλα αυτά έκαναν και τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Κοσμά, να τον έχει στενό του συνεργάτη και να τον χειροθετήσει Αρχιμανδρίτη αμέσως μετά την χειροτονία του σε Επίσκοπο. 

Συχνά μάλιστα τον παρότρυνε να συμπληρώσει τα δικαιολογητικά για να τον εγγράψει στον κατάλογο των υποψηφίων για Αρχιερωσύνη, όμως ο π. Αυγουστίνος δεν το επιθυμούσε, αν και είχε όλα τα προσόντα.

Στις 12 Αυγούστου 2010, σε ηλικία 42 ετών, ο π. Αυγουστίνος έφυγε έξαφνα για την αιωνιότητα. Ο θάνατός του προκάλεσε συγκίνηση σε όλη την Μητρόπολη, αλλά και πέραν αυτής. 

Η συμμετοχή στην κηδεία του, στην Μονή της μετανοίας του, ήταν πάνδημη. Πλέον των 1500 λαϊκών και 100 κληρικών και μοναχών, συνέρρευσαν στην Μυρτιά για να τιμήσουν έναν αγωνιστή και ειλικρινή ιερομόναχο. 

Της νεκρωσίμου ακολουθίας προέστη ο Μητροπολίτης μας και Πνευματικός του Πατέρας, ο οποίος συγκινημένος εξήρε την προσωπικότητα και την αγωνιστικότητα του π. Αυγουστίνου. Επικηδείους ανέγνωσαν ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Μητροπόλεώς μας π. Επιφάνιος Καραγεώργος, ο Δήμαρχος Θέρμου κ. Πορφύρης, ο θεολόγος κ. Γεώργιος Βλαχογιάννης εξ ονόματος του κ. Νικολάου Σωτηροπούλου, ο θεολόγος κ. Φώτιος Μάλαινος εκπρόσωπος του τοπικού παραρτήματος της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων και η Ευφροσύνη Γκρίζη εκπρόσωπος των πνευματικών του τέκνων. 

Ο π. Αυγουστίνος σε ομιλία κατά την ημέρα της κουράς του σε μοναχό, είπε: «Ο μοναχός όταν εύρη τον μαργαρίτην Χριστόν, γίνεται ως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, όλος οφθαλμός, ως πυρ φλογιζόμενος όλος, κατά τον Αββά Ιωσήφ». 

Αυτή την φλόγα του Χριστού είχε αποκτήσει ο π. Αυγουστίνος. Αυτή βίωνε και αυτή κήρυττε. Και το δικό μας καθήκον απέναντί του είναι να κάνουμε την φλόγα του, φλόγα της δικής μας καρδιάς. 

ΣΥΜΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ 6 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ! Ας είναι αιωνία η μνήμη του.

[Λίγα χρόνια αργότερα, το 2013 ο μικρότερος αδελφός του Γεώργιος, που υπηρετούσε στην Αστυνομία, δολοφονήθηκε απο σπείρα Αλβανών, στο Δίστομο, εν ώρα καθήκοντος, αφήνοντας χήρα και 3 ορφανά παιδιά... Ανάπαυση να έχεις φίλε Γιώργο! "Παπαφλέσσας"].