Θα μπορούσε να είχε γραφτεί από έναν σύγχρονο Χάνς Κρίστιαν Άντερσεν, ή Γκριμ, μόνο που η αληθινή ζωή τα λέει καλύτερα.
Η τετράχρονη Σαγκλάνα Σάλτσακ [φωτογραφία] ζούσε με τους παπούδες της, σε μια απομακρυσμένη φάρμα στην Ρωσική δημοκρατία Τούβα, κοντά στα σύνορα με την Μογγολία, πέντε μίλια από τον πλησιέστερο γείτονα και δώδεκα από το πιο κοντινό χωριό...
Πριν ένα μήνα, ξύπνησε ένα πρωΐ και είδε ότι η 60χρονη γιαγιά της ήταν ακίνητη. Το είπε στον τυφλό παππού της, και αποφάσισε να περπάτήσει, ως το πιο κοντινό σπίτι για βοήθεια.
Πήρε μαζί της μόνο ένα κουτί σπίρτα, για να μπορεί να ανάψει φωτιά και ξεκίνησε νύχτα ακόμη, με εξωτερική θερμοκρασία ...μείον 34 βαθμούς!!!
Χρειάστηκε πολλές ώρες για να βαδίσει τα πέντε μίλλια μέσα στο χιόνι και κατά μήκος ενός παγωμένου ποταμού! Ευτυχώς δεν συνάντησε λύκους, οι οποίοι επιτίθενται κατά αγέλες στα ζώα των χωρικών.
Παρά λίγο να χάσει το σπίτι των ‘γειτόνων’, αλλά κάποιος από εκεί την είδε και την περιμάζεψε. Όταν πήγαν στο σπίτι της, διαπίστωσαν, ότι η γιαγιά της είχε πεθάνει από έμφραγμα.
Η Σαγκλάνα είπε στις εφημερίδες, ότι δεν φοβήθηκε να διασχίσει μόνη της το δάσος. «Περπάτησα, περπάτησα, και έφτασα», είπε. Ωστόσο είπε ότι κρύωνε και ότι πεινούσε πολύ. Συνήλθε γρήγορα από το κρυολόγημά της και προχθές γιόρτασε τα πέμπτα της γενέθλια.
Τα τοπικά μέσα την ανακήρυξαν ηρωΐδα, αλλά οι κοινωνικές υπηρεσίες μήνυσαν τη μητέρα της (η οποία βόσκει ζώα σε άλλη απομακρυσμένη περιοχή) για παραμέληση ανηλίκου.
Πέρα από τον θαυμασμό που γεννά μια τέτοια ιστορία, αναρωτιέμαι πόσο εμείς στον καλοβολεμένο κόσμο μας, εκτιμούμε αυτά που έχουμε (ακόμη και μέσα στην κρίση) και πόσο σκεφτόμαστε τις συνθήκες διαβιώσεως σε άλλα μέρη της γης, όπου ο όρος ‘ευτυχισμένη παιδική ηλικία’ έχει τελείως διαφορετικό νόημα.
Λέμε τ ο υ λ ά χ ι σ τ ο ν ένα «Δ ό ξ α τω Θ ε ώ»;
"ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑΣ"
Δυστυχώς μόνο το ξεστομίζουμε και δεν το λέμε εγκάρδια, είμαστε χριστιανοί της ευδαιμονίας και της καλοπέρασης, είμαστε δεισιδαίμονες ή λέμε Δόξα τω Θεώ από κεκτημένη θρησκοληψία, Τον μεταχειριζόμαστε σαν υποχείριό μας για να μας ικανοποιεί τα θελήματά μας αν όμως προκύψει κάποια δοκιμασία ως ευκαιρία πνευματικού αγώνος και παιδαγωγίας Τον αποστρεφόμαστε άμεσα...Μας λείπει η αληθινή μετάνοια πρώτα σε ατομικό και ύστερα σε συλλογικό επίπεδο, σε επίπεδο έθνους και όσο δεν θα μετανοούμε τόσο η λευτεριά θα παραμένει ένα μακρινό όνειρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ σύγχρονος πατριωτικός χώρος χωλαίνει ακριβώς εδώ, ότι χρησιμοποιεί την Ορθοδοξία ως σύνθημα ή ως ιδεολόγημα, ή δεν πιστεύει καν σε αυτήν, ή την νοθεύει ή την απορρίπτει και βάλλει σφόδρα εναντίον της επιδεικνύοντας μία στείρα προγονοπληξία. Οι πρόγονοί μας, πριν από κάθε μάχη εκκλησιάζονταν, κοινωνούσαν, εξομολογούνταν, προσεύχονταν και έκαναν μετάνοιες, είχαν μυστηριακή κοινωνία με την Εκκλησία του Χριστού.Διέπονταν από εγκράτεια, γενναιότητα, αυτοθυσία, εντιμότητα και άλλες αρετές που χάριτι Θεού τους καθιστούσαν αδιάφθορους και πραγματικά ελεύθερους στο πνεύμα γιατί έλκυαν την Χάρη του Θεού λόγω της δυνατής τους πίστης. Εμείς ενθουσιαζόμαστε με αυτά τα κατορθώματά τους, επιθυμούμε να αποκτήσουμε τις αρετές τους αλλά αν δεν έχουμε μετάνοια δεν είναι δυνατόν να τους μοιάσουμε στο ελάχιστο γιατί είναι δώρα και πνευματικός εξοπλισμός που παρέχει αυθεντικά μόνο ο Θεός!Αν το καταλάβουμε και αγωνιστούμε να πλησιάσουμε τον Χριστό στην καθημερινότητά μας η ζωή μας και η σκέψη μας θα φωτιστεί, θα απομακρυνθεί από την προσκόλληση στα υλικά και την πνευματική εξάρτηση και δειλία που συνεπάγεται αυτό, με αποτέλεσμα η πατρίδα μας να αποκτήσει και πάλι μονάδες ανθρώπων που ομοιάζουν με τον Καποδίστρια, με τον Κολοκοτρώνη, με τον Μακρυγιάννη και όλους του άξιους εκείνους Έλληνες που θυσιάστηκαν για του Χριστού την πίστη την αγία και για της πατρίδος την ελευθερία!