Ἀπόστολος Σαραντίδης, Τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Τετάρτῃ σωτηρίου ἔτους 1989

του Απόστολου Σαραντίδη 
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Τη Αγία και Μεγάλη Τετάρτη σωτηρίου έτους 1989.

Μνήμη εμπειρίας, τριάντα χρόνων

Μεγάλη Τετάρτη του έτους 1989. Τριάντα χρόνια πριν. Περιοχή χερσόνησος Παναγία Καβάλας. Μέσα στην πόλη. Κάτω από το Φρούριο. Απέναντι από τη θάλασσα. Προσανατολισμός νοτιοανατολικός. Ο καλύτερος. Ούτε πολλή ζέστη το καλοκαίρι ούτε πολύ κρύο τον Χειμώνα. Ο Απόστολος εκεί ακριβώς, έχτιζε το σπίτι του, χρόνια πριν από τον γάμο του, επάνω από το πατρικό του. Πάντοτε προνοητικός και λεπτολόγος. Τελειομανία που δεν βγαίνει πάντα στο καλό. Τις περισσότερες φορές όμως εξυπηρετεί πολύ.

Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα για δυτικά ή βορεινά σπίτια. Τα πρώτα τα κατακαίει το καλοκαιρινό απομεσήμερο ακόμη και με τις τέντες κατεβασμένες. Τα δεύτερα παγώνουν στον Χειμώνα. Ούτε τα ανατολικά ήθελε. Ο ήλιος κατά την ανατολή του καθημερινά, ως γνωστόν μετακινείται από το θερινό στο χειμερινό ηλιοστάσιο και αντίστροφα, καλύπτοντας μεγάλη απόσταση στον γεωμετρικό ορίζοντα. Πολλές μοίρες. Αυτά τα ήξερε. Δάσκαλος γαρ. Εικοσιπεντάρης αλλά διορισμένος μόνιμα προ διετίας. Από τους τυχερούς. Αρκετά χρόνια μετά, «κορέσθηκε» το επάγγελμα λόγω λανθασμένων πολιτικών επιλογών. Παράλληλα, σπούδαζε και Πολιτική. Όχι κομματική. Πολιτική Επιστήμη. Από ενδιαφέρον. Πες το και χόμπι. Και προετοιμάζονταν για μετεκπαιδεύσεις που κράτησαν ως τα 28 του. Φανταρικό, είχε ξεχρεώσει. Αδέρφια δεν είχε. Δέκα χρόνια σε πανεπιστήμια. Πήρε γνώση πολύ. Μετά κατάλαβε, σε μέση ηλικία, ότι τρύπες στο νερό έκανε δίχως την πραγματική Ορθοδοξία. Πάλι καλά που κατάλαβε. Θα μπορούσε να κοιμόταν ακόμη όρθιος, παρέα με τις γνώσεις που απέκτησε. Πάλι καλά!

Καλό παιδί. Έτσι έλεγαν. Από οικογένεια, που λένε. Μικρασιάτης στην καταγωγή που με υπερηφάνεια εξιστορούσε αλλά και με μια φλέβα ελλαδίτικη. Ο ένας παππούς, πλοιοκτήτης από την Άνδρο, πέθανε ο κακομοίρης με μια βάρκα όλη κι όλη, στη Θάσο το 1942, σε Βουλγαρική Κατοχή. Τελευταίος σταθμός περιήγησης της σκληρής προσφυγιάς. Τέκνα 10. Τα μισά αρσενικά, πέθαναν όλα σταδιακά σε βρεφική και παιδική ηλικία πριν από την Κατοχή. Απέμειναν οι 5 θυγατέρες που ευδόκησαν σε βαθιά γεράματα. Ξαδέρφι του μεγάλου Δαμασκηνού, του Αρχιεπισκόπου και Αντιβασιλέα. Ο Ηλίας Βενέζης ξέρει περισσότερα. Έγραψε γι’ αυτόν.

Α, είχε και χρήματα αρκετά. Όχι ο παππούς. Εκείνος τα έχασε όλα στην Καταστροφή. Τη Μικρασιατική. Μεγάλο κακό! Ο Απόστολος είχε, τόσα ώστε να του εξασφαλίζουν μια άνετη διαμονή και ζωή στο σπίτι που προετοίμαζε. Ωραιότατο! Με θέα το απέραντο γαλάζιο. Με πρωτότυπη διαρρύθμιση και ανέσεις. Πόσο το καμάρωνε που διαμορφώνονταν με προσωπική του επιστασία! Και πόσο σίγουρος αισθάνονταν! Ισχυρός! Έτσι πίστευε. Όλος ο κόσμος μπροστά του. Μπορεί και να άλλαζε τον…κόσμο! Υγιής. Προνομιούχος. Ποιος τον έπιανε! Τώρα υπάρχει αλλά σε άλλον ιδιοκτήτη. Πωλήθηκε το 2001. Τυφλή ελπίδα κι αυτό!

Με την εκκλησία είχε πολύ καλές σχέσεις. Χάρη σε δυο του θειάδες. Ευγνώμων! Τη Μεγάλη Εβδομάδα την τιμούσε ιδιαιτέρως. Τι ύμνοι! Τι τροπάρια! Τι εγκώμια! Απολάμβανε κάθε χρόνο. Αλλά τη συγκεκριμένη Μεγάλη Τετάρτη, που είχε τον συνηθισμένο νεφελώδη για Μεγάλη Εβδομάδα μουντό καιρό, το πήγαινε για βροχή. Το σπίτι ακόμη ατελείωτο και τα λούκια, οι υδρορροές, είχανε μείνει από την προηγούμενη εβδομάδα μισοτελειωμένα από τον υδραυλικό. Κι αν έβρεχε; Μήπως το νερό έμπαινε στο σπίτι και έκανε ζημία;

Μόνος. Το δίλημμα…φοβερό! Να πάει στην εκκλησία όπως κάθε χρόνο στην κατανυκτική ιερή ακολουθία ή να προσπαθήσει με τη σκάλα από το μπαλκόνι – το νοτιοανατολικό – να κάνει μια παρέμβαση; Να ενώσει ένα ασύνδετο μέρος για να φύγουν τα νερά. Κι αν δεν πάει και μια μέρα, τι θα γίνει; Δεν είναι δα και Μεγάλη Παρασκευή! Συζήτησε με τον λογισμό του για λίγο και κέρδισε ο λογισμός. Έτσι γίνεται συνήθως άμα τον κουβεντιάζεις. Πήρε λοιπόν τη σκάλα και ανεβασμένος εκεί, στο χείλος, κρεμάστηκε στην άκρη του εξώστη για να κάνει την εργασία. Από κάτω, το υψόμετρο 15 μέτρα.

Και γλιστράει η σκάλα. Το σώμα αιωρείται στο κενό από την έξω μεριά. Αν ήταν από τη μέσα θα γλίτωνε πέφτοντας επάνω στο μπαλκόνι με κάποια ίσως μικρογδαρσίματα. Αλλά έπεφτε απ’ έξω. Σε δέκατα του δευτερολέπτου, το κορμί διπλωμένο κι έτοιμο για την οριστική και μοιραία βουτιά. Αίφνης, αισθάνεται ένα σπρώξιμο, ένα τράβηγμα σαν με λάσο. Ένα απότομο ανέβασμα, μια βίαια ανόρθωση κι ένα πισωγύρισμα από την αντίθετη μεριά του μπαλκονιού και βρέθηκε δίχως να το καταλάβει πεσμένος επάνω στο μπαλκόνι. Εκεί που έπρεπε. Κίτρινος, ταραγμένος, αποσβολωμένος αλλά σώος και ασφαλής. Με δικές του δυνάμεις ήταν αδύνατο να το πετύχει. Ούτε γυμνασμένος ήταν αλλά και να ήταν, πάλι ήτο αδύνατον διότι το κέντρο βάρους βρίσκονταν πολύ χαμηλά και δεν πιάνονταν από πουθενά. Ούτε ένα δευτερόλεπτο! Από τις στιγμές που σημαδεύουνε τη ζωή. Ακολούθησαν στην πορεία των χρόνων κι άλλες παρόμοιες. Μπορεί να έρθουν και περισσότερες. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.

Μαντέψτε τώρα αν από τότε ο φίλος μας, που το γράφει δημόσια για πρώτη φορά, έχασε ακολουθία Μεγάλης Τετάρτης! Ποτέ! Όχι από φόβο. Δόξα και τιμή σε Αυτόν που τον διέσωσε! Τη Αγία και Μεγάλη Τετάρτη, ξημερώνοντας τα Άγια Πάθη, στο Μέγα Ευχέλαιο και τον ιερό Νιπτήρα. Δόξα τη Αυτού παρουσία, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.