"Σώπασε κυρά Δέσποινα καί μή πολυδακρύζης, πάλι μέ χρόνους, μέ καιρούς, πάλι δικά μας θά 'ναι"...

Ἡ πύλη τοῦ Ρωμανοῦ

• Η ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΗ ΒΑΣΙΛΙΔΑ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΛΛΩΠΙΖΕΤΑΙ!
• ΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΛΙΤΕΣ ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΞΑΝΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΤΟΥΣ ΚΥΡΟΣ, ΑΙΓΛΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ
• Η ΑΘΕΗ ΣΙΩΝΟ-ΔΥΣΗ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΦΡΙΚΤΟ, ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΑΘΗΜΑ
• Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΝΤΟΛΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ, ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΣΚΗΤΩΝ ΜΑΣ ΕΊΝΑΙ ΜΙΑ ΜΟΝΟΝ ΛΕΞΗ: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ!»

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, το έτος 1912, ο Ελληνισμός αποτελούσε σχεδόν το 20% της Μικράς Ασίας. Αποτελούσε τη μεγαλύτερη μειονότητα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τότε, γενικότερα, οι απογραφές του πληθυσμού γίνονταν με σημείο αναφοράς την θρησκεία. Οι μουσουλμάνοι (Τούρκοι, Κούρδοι, Άραβες, Αλβανοί κλπ) ανέρχονταν σε 7,2 εκατ. Οι Έλληνες σε 2 εκατ. Οι Αρμένιοι σε 649 χιλ. Οι Εβραίοι σε 78 χιλιάδες. Οι Βούλγαροι σε 6 χιλ. Οι αθίγγανοι σε 19 χιλ. Και ο υπόλοιπος ξένος πληθυσμός σε 220 χιλιάδες. Σύμφωνα με την απογραφή, το σύνολο του πληθυσμού της Μικράς Ασίας τότε άγγιζε τα 10,2 εκατ.

Μετά τις συμφωνίες της Λωζάννης (1923), οι οποίες ανάμεσα στα άλλα περιελάμβαναν και υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών, περισσότεροι από 130.000 Έλληνες μειονοτικοί παρέμειναν στην Βασιλίδα των Πόλεων, στην Ίμβρο και στην Τένεδο. Έκτοτε, το ελληνικό μειονοτικό στοιχείο οδηγήθηκε στη σταδιακή και ραγδαία συρρίκνωσή του: με τον ξεριζωμό και τη μετανάστευσή του. Και αυτό, ως συνέπεια των συστηματικών διώξεων του Τουρκικού κράτους, οι οποίες διώξει κορυφώθηκαν με τα Σεπτεμβριανά το 1955 και τις απελάσεις το 1964. Και όλα ετούτα, σε πλήρη αντίθεση με τις ρητές δεσμεύσεις που είχε αναλάβει η Τουρκία με την Συνθήκη της Λωζάννης.

Οι πρώτοι πρόσφυγες από την Θεοφύλακτη Πόλη αφίχθησαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο 1922-1923. Σύμφωνα με την γενική απογραφή του 1928, στην Ελλάδα ήλθαν συνολικά 39.458 πρόσφυγες. Ειδικότερα, οι τότε πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Αθήνα εγκαταστάθηκαν κυρίως στην Καλλιθέα, τη Νέα Σμύρνη και την Θεσσαλονίκη. Στην πιο αναβαθμισμένη περιοχή της Κοκκινιάς, με κέντρο το ναό του Αγίου Νικολάου, διέμεναν οι «αριστοκράτες» των προσφύγων. Οι Κωνσταντινουπολίτες.

Μέσα σε λίγα χρόνια, πολλοί από αυτούς τους πρώτους εκδιωχθέντες ένιωσαν την ανάγκη της δημιουργίας μιας κοινής εστίας συνάντησης, ανταλλαγής σκέψεων, διατήρησης των παραδόσεων και εν γένει της  μεταλαμπάδευσης των αρχών, των ηθών και εθίμων τους. Και έτσι, στις 29 Ιανουαρίου 1928, ορισμένοι Κωνσταντινουπολίτες συγκεντρώνονται στο Δημοτικό Σχολείο Αρρένων της Καλλιθέας και υπογράφουν το ιδρυτικό κείμενο του Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών. Η πρώτη Γενική Συνέλευση, με πρόεδρο τον καθηγητή Ιωάννη Ασπιώτη εκλέγει και τον πρώτο πρόεδρό της, τον Κων. Ζαννή. Μάλιστα, ο εν λόγω Σύλλογος των Κωνσταντινουπολιτών βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών το 1981.

Εισέτι, το έτος 1927, η ελληνική μειονότητα της Βασιλεύουσας Πόλης περιοριζόταν στις 100.000 περίπου άτομα. Συν άλλες 25.000 περίπου Έλληνες πολίτες. Ενώ κατά το 1924, ο Ελληνικός πληθυσμός της ευρύτερης περιοχής περί την Πόλη υπολογιζόταν σε 300.000 περίπου άτομα. Ωστόσο, από την επομένη της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάννης, η Τουρκία άρχισε να περιορίζει τα δικαιώματα που παρείχε στους Έλληνες η συνθήκη, καταπατώντας έτσι ή βάναυσα και με απροκάλυπτο τρόπο διάφορα άρθρα της.

Και όλα αυτά τα αντεθνικά γεγονότα να λαμβάνουν τότε χώρα, χωρίς να υπάρξει ουδεμία σχεδόν αντίδραση από το Ελληνικό κράτος, πλην ελαχίστων περιπτώσεων. Αποκορύφωμα της εν λόγω Τουρκικής εχθρικής πολιτικής κατά της Ελληνικής μειονότητας, ήταν η στρατολόγηση είκοσι κλάσεων ομογενών, ηλικίας 25 – 45 ετών και η αποστολή τους σε «τάγματα εργασίας» το έτος 1941 (Κατοχή της Ελλάδας). Τάγματα που είχαν ως κύριο έργο τους την πραγματοποίηση εκχιονισμών, εκβραχισμών και άλλων έργων οδοποιίας υπό άθλιες καιρικές συνθήκες. Μάλιστα δε, πολλοί εξ αυτών πέθαναν από τις κακουχίες ή όσοι σώθηκαν επέστρεψαν σε εξαθλιωμένη κατάσταση.

Έτι, το Νοέμβριο του 1942, η Τούρκικη κυβέρνηση έθεσε σε ισχύ τον Νόμο 4305, με τον οποίο επέβαλε επαχθή «φόρο περιουσίας» στην ιδιοκτησία. Τον λεγόμενο Varlik Vergisi. Σύμφωνα μ’ αυτόν το νόμο, οι Τουρκικές αρχές, με το έτσι θέλω ή με αυθαίρετο τρόπο, όρισαν για τους μειονοτικούς φόρο που έφθανε να είναι διπλάσιος ή τριπλάσιος της συνολικής αξίας της συνολικής τους περιουσίας. Και, σε εκείνη την περίπτωση που ο φορολογούμενος δεν κατέβαλλε τον αναλογούντα φόρο εντός δεκαπέντε ημερών, οι έφοροι είχαν δικαίωμα να κατάσχουν κάθε κινητή και ακίνητη περιουσία του. Ενώ, αργοπορία τριάντα ημερών, σήμαινε αυτομάτως τον εκτοπισμό και την αναγκαστική εξορία των «οφειλετών» σε ειδικά στρατόπεδα και εκτέλεση καταναγκαστικών έργων.

Ο αριθμός των ομογενών εξόριστων ανήλθε τότε στα 2.500 άτομα. Αφού κατέστρεψε τις μη μουσουλμανικές μειονότητες, ο εν λόγω νόμος καταργήθηκε το έτος 1944. Πρέπει να σημειωθεί ότι η Ελληνική μειονότητα, αν και αποτελούσε το 0,5% του συνολικού Τουρκικού πληθυσμού, συνεισέφερε το 20% περίπου του συνολικού εισοδήματος της χώρας, που προήλθε από τον εν λόγω φόρο.

Αποτέλεσμα αυτού του φρικτού νόμου υπήρξε η δήμευση πολλών περιουσιών ή η πώλησή τους σε Τούρκους έναντι ευτελών ποσών. Ευτυχώς που μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία αναγκάστηκε να χαλαρώσει τα μέτρα κατά της ελληνικής μειονότητας, καθώς η Ελλάδα βρέθηκε με το μέρος των νικητών του πολέμου. Ενώ, αντιθέτως, η Τουρκία είχε τηρήσει ευμενή ουδετερότητα και στάση προς την κατεστραμμένη και ναζιστική Γερμανία και ωσαύτως βρίσκονταν σε πολύ δύσκολη πολιτική θέση.

Θεοφάνεια 1954

Μετά το έτος 1947 βλέπουμε την Ελληνική ομογένεια να αναδιοργανώνεται. Γρήγορα. Να ανακάμπτει. Εκμεταλλευόμενη κυρίως μια αναπάντεχη χαλάρωση των ασφυκτικών όρων και συνθηκών της πολιτικής ζωής στην Τουρκία. Σ’ αυτό συνέτεινε ιδιαζόντως η ίδρυση και λειτουργία κομμάτων: Του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, που είχε ιδρύσει ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και ηγείτο τότε ο Ισμέτ Ινονού και το Δημοκρατικό Κόμμα των Τζ. Μπαγιάρ και Αντ. Μεντερές. Και, όταν τότε διεξήχθησαν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές, τα εν λόγω δύο μεγάλα κόμματα έπρεπε να προσεταιρισθούν τις ψήφους των ομογενών, που επέτρεπαν την εκλογή μειονοτικών βουλευτών στην Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση.

Εισέτι, εδώ θα πρέπει να τονισθεί κάτι που παραβλέπεται συνήθως και είναι η συμβολή των εθελοντών Ρωμηών της Πόλης στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1939 – 1945). Οι περισσότεροι ξεχνούν ή δεν γνωρίζουν τον μεγάλο ενθουσιασμό που έζησαν οι Ρωμηοί στη Βασιλεύουσα κατά το έπος του 1940. Όπου, η αυθόρμητη μαζική παρουσία των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης μπροστά στο Ελληνικό Προξενείο με την επιθυμία να καταταγούν εθελοντές για να πολεμήσουν στο αλβανικό μέτωπο, υπήρξε άοκνη, αγνή και μαζική. Παροιμιώδης.

Ο Ελληνισμός της Επτάλοφης Πόλης ήταν η πρώτη εκτός Ελλάδας Ελληνική κοινότητα από την οποία έσπευσαν εθελοντές για το Ιταλικό μέτωπο. Σε εκατοντάδες υπολογίζονται οι ομοαίματοι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης που πολέμησαν εθελοντικά μαζί με τον Ελληνικό στρατό. Μάλιστα δε, από αυτούς οι 123 δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους. Ο συγκεκριμένος ηρωισμός των Ρωμηών εθελοντών παραμένει αφανής. Άγνωστος. Μια εθνική προσφορά αγνοημένη. Καθώς η Ελληνική πολιτεία ποτέ δεν σκέφτηκε λ.χ. την ανέγερση ενός ηρώου ή ενός μνημείου για τους εθελοντές Κωνσταντινουπολίτες. 

Ένας άνθρωπος που γνωρίζει από μέσα την προσφορά των Κωνσταντινουπολιτών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ο κ. Αχιλλέας Ζαχαρόπουλος. Η προσωπική και βιωματική του μαρτυρία: «Όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος το 1940, οι Κωνσταντινουπολίτες, συγκεντρωθήκαμε μαζικά μπροστά στο Ελληνικό Προξενείο με σκοπό να καταταγούμε ως εθελοντές. Μεταξύ μας υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός Κωνσταντινουπολιτών Εφέδρων οι οποίοι είχαν υπηρετήσει την θητεία τους στον Ελληνικό στρατό και στην συνέχεια επέστρεψαν στην Πόλη. Την εποχή εκείνη στην Κωνσταντινούπολη ζούσαν περί τις 62.000 Έλληνες υπήκοοι. Οι εθελοντές προέρχονταν από αυτή την κατηγορία των Ρωμιών.. Η πρώτη αποστολή ήταν τέσσερα βαγόνια, περίπου 180 εθελοντές. Το σύνολο των εθελοντών Κωνσταντινουπολιτών που πήγε στο αλβανικό μέτωπο πρέπει να ξεπέρασε τα 400 άτομα».

Σεπτεμβριανά

Προσέτι, η Επτάλοφος Πόλη, τη νύχτα της 6ης Σεπτεμβρίου του 1955, ζει ένα πολύ μεγάλο δράμα. Φρίκη. Φοβερά και τρομερά γεγονότα. Προσχεδιασμένα. Όπου, βάσει σχεδίου, άγριος όχλος διαδηλωτών εστράφη κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Ελληνικής μειονότητας. Μέσα σε εννέα περίπου ώρες, καταστράφηκαν ολοσχερώς 1004 σπίτια και 2500 υπέστησαν εκτεταμένες ζημιές. Καταστράφηκαν επίσης 4348 καταστήματα, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 πολιτιστικοί σύλλογοι, οι εγκαταστάσεις 3 εφημερίδων, 12 ξενοδοχεία, 11 κλινικές, 21 εργοστάσια, 110 ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, 73 εκκλησίες. Ακόμη, συλήθηκαν πάρα πολλοί τάφοι σε 2 κοιμητήρια, καθώς και οι τάφοι των πατριαρχών στην Μονή Βαλουκλή.

Ειδικότερα, τότε, εφαρμόστηκε ένα στημένο και κεραυνοβόλο σχέδιο καταστροφής και εκδίωξης του Ελληνισμού της Πόλης, που προετοιμάστηκε μεθοδικά από τη Διοίκηση Ανορθόδοξου Πολέμου της Τουρκίας με τη συνεργασία της τότε κυβέρνησης. Με τα «Σεπτεμβριανά», ο καθοδηγούμενος όχλος προκάλεσε βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών των Ελλήνων ομογενών, πλην όμως Τούρκων υπηκόων. Αφορμή έδωσε μια βομβιστική επίθεση στο πατρικό σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη , γεγονός που αποδείχτηκε στην συνέχεια ότι ήταν μια σκηνοθετημένη προβοκάτσια από την ίδια τη Τουρκική κυβέρνηση.

Οι πρώτες ενδείξεις της επερχομένης θύελλας του έτους 1955 φάνηκαν από τις πολιτικές κινήσεις της κυβέρνησης Μεντερές που είχε ήδη αρχίσει να διαμορφώνει μια σαφώς πιο εχθρική θέση απέναντι της μειονότητας. Εκείνο όμως που έδωσε την κύρια αφορμή τόσο κυβέρνηση, στον Τύπο όσο και στον Τουρκικό όχλο να στραφεί απροκάλυπτα εναντίον των Ελλήνων, ήταν η ανακίνηση του Κυπριακού ζητήματος από τον Στρατάρχη Παπάγο το 1954. Ήτα τότε, όπου, με την υποκίνηση της Μεγάλης Βρετανίας η Τουρκία ενεπλάκη ενεργώς στο Κυπριακό ζήτημα: θέτοντας ευθέως θέμα αν όχι επιστροφής της νήσου στην Τουρκία, τουλάχιστον διχοτομήσεως, τάχα για την προστασία της μουσουλμανικής μειονότητας, η οποία τώρα βαφτίστηκε «Τουρκική» και αναβαθμίστηκε πλέον σε «κοινότητα».

Η κατάσταση έγινε ακόμη πιο δύσκολη για τους Έλληνες της Πόλης με την έναρξη του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνος της Ε.Ο.Κ.Α. την 1η Απριλίου 1955. Μάλιστα, στις 28 Αυγούστου συνέβη ένα ακραίο γεγονός, το οποίο μπορούμε να πούμε ότι υπήρξε το προανάκρουσμα των όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν. Την ώρα της Θείας Λειτουργίας είκοσι Τούρκοι, υπό τα απαθή όμματα της αστυνομίας, όρμησαν και λεηλάτησαν τις εκκλησίες Παναγίας Νεοχωρίου και Αγίων Ταξιαρχών Στένης.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Ραντικάλ (12-8-2008), τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τον Σεπτέμβριο του 1955 εναντίον των Ελλήνων της Πόλης είχαν οργανωθεί από το Γραφείο Ειδικού Πολέμου, το οποίο αποτελούσε τον κεντρικό μηχανισμό που είχε στηθεί από το ΝΑΤΟ για την αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου.  Τουλάχιστον 30 Έλληνες σκοτώθηκαν. Εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν βάναυσα. Σε 2000 υπολογίζονται από τους κύκλους της ομογένειας οι βιασμοί, αν και επισήμως καταγγέλθηκαν μόνο 200.

Ιδιαίτερο μίσος και εχθρότητα επεδείχθη κατά των ιερωμένων, αφού πολλοί απ’ αυτούς ξυλοκοπήθηκαν αγριότατα. Άλλοι γυμνώθηκαν και άλλοι διαπομπεύθηκαν. Πολλοί από αυτούς εξαναγκάζονταν να φωνάξουν: «Η Κύπρος είναι Τουρκική». Ο Επίσκοπος Παμφίλου Γεράσιμος και ο ηλικιωμένος μοναχός Χρύσανθος Μαντάς ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου. Ο Μητροπολίτης Ηλιουπόλεως Γεννάδιος παραφρόνησε από τους ξυλοδαρμούς και ύστερα από λίγο χρόνο απεβίωσε.

Ιστορικώς, και παρά το πογκρόμ των «Σεπτεμβριανών», μαζική άφιξη Κωνσταντινουπολιτών στην Ελλάδα σημειώνεται λίγα χρόνια αργότερα: το έτος 1964. Με αφορμή το Κυπριακό και της απέλασης 36.000 περίπου Ελλήνων υπηκόων. Οι απελάσεις διήρκεσαν μέχρι το 1968 και «επισφραγίστηκαν» με εξήντα αυτοκτονίες. Οι δήμοι της Αττικής όπου εγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες δε διαθέτουν ακριβή πληθυσμιακά στοιχεία για τους Κωνσταντινουπολίτες δημότες τους. Πανελλαδικά πάντως ανέρχονται περί τους 110.000.

Τον Οκτώβριο του 1961, ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Αντνάν Μεντερές δικάσθηκε από έκτακτο τουρκικό δικαστήριο μεταξύ άλλων και για τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου 1955 κατά της ελληνικής ομογένειας. Κατά τη διάρκεια της δίκης τονίσθηκε ο κεντρικός ρόλος που διαδραμάτισε η κυβέρνηση Μεντερές στα επεισόδια. Ο Μεντερές κρεμάσθηκε μαζί με 2 υπουργούς του. Επίσης, η Τουρκική αστυνομία είχε τότε συλλάβει για τα γεγονότα 3.151 άτομα. Από τα οποία, παρέμειναν υπό κράτηση τεσσάρων έως έξι μηνών 23 άτομα.

Στη συνέχεια, οι Ρωμηοί της Πόλης δέχονται μια ακόμη αποτρόπαια Ισλαμο-μαχαιριά! Στις 16 Μαρτίου του 1964, η Τουρκία κατήγγειλε παρανόμως τη διμερή Συμφωνία Εγκαταστάσεως (1930), αρνούμενη η ίδια ταυτόχρονα οποιαδήποτε διαπραγμάτευση για πιθανή αντικατάστασή της από μια έστω νέα συνθήκη. Εκείνη την περίοδο απελάθηκαν, σε διάστημα δύο ετών, περισσότεροι από 12.000 Έλληνες υπήκοοι, σε σύνολο 90.000 ομογενών. Ακολούθησε, επίσης και πέραν των απελάσεων και η εκ των ενόντων ή εκ φόβου φυγή χιλιάδων μειονοτικών. Παράλληλα με τις απελάσεις, μυστικό διάταγμα (6/3801, 2-11-1964) δέσμευσε όλα τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων και οι περιουσίες των απελαθέντων περιήλθαν στο Τουρκικό Δημόσιο ως δήθεν εγκαταλειμμένες περιουσίες.  

Οι απελάσεις του έτους 1964 επέφεραν καίριο χτύπημα για τον ελληνισμό της Πόλης. Διότι τότε, ο αριθμός των Ελλήνων της Πόλης μειώθηκε από περίπου 90.000 σε 30.000. Μέσα σε 1 χρόνο. Κορυφαία πράξη βίας εκ μέρους των Τούρκων υπήρξε ο εξαναγκασμός να υπογράψουν σχετική δήλωση που δεν επιτρεπόταν καν να διαβάσουν, αφού, οι ομογενείς είχαν διενεργήσει τάχα βλαπτικές ενέργειες κατά της Τουρκίας. Αυτές οι προσχεδιασμένες ενέργειες ενορχηστρώνονταν από την Ειδική Επιτροπή Μειονοτήτων (ιδρύθηκε το 1962) και λειτουργούσε μέσα στο πρωθυπουργικό γραφείο.

Και που βρισκόμαστε σήμερα; Δυστυχώς, η κατάσταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας βρίσκεται σε ένα άκρως οριακό σημείο. Η κατάσταση που υπάρχει πάνω, κάτω και γύρω από το Αιγαίο είναι κοχλάζουσα. Εκρηκτική. Πολεμική. Πλέον, όλα κρέμονται από μια κλωστή. Για του λόγου του αληθές, διαβάστε, για παράδειγμα: Υπουργός Άμυνας κ. Αποστολάκης (4-3-2019), «Τα υφιστάμενα προβλήματα και τα επικίνδυνα περιστατικά στον αέρα και στη θάλασσα μπορεί να οδηγήσουν σε σοβαρό ατύχημα». Πρόεδρος της Τουρκίας κ. Ερντογάν (30-3-2019): «Η Αγιά Σοφιά θα γίνει τζαμί με σοβαρές αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις» κοκ.

Πέραν αυτών, η Αγία Γραφή, τα κείμενα και οι λόγοι των Αγίων της Εκκλησίας μας μιλούν και μας υπαγορεύουν στο να διαβάζουμε τα εκάστοτε «Σημεία των Καιρών». Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τον προρρηθέντα από τους αγίους Ελληνο-Τουρκικό και Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όλα τα τρέχοντα «Σημεία των Καιρών» έχουν ήδη εμφανισθεί. Έχουν ήδη φανερωθεί. Όπως, είναι λόγου χάρη: τα «δύο καλοκαίρια» του Πατροκοσμά (ΝΑΣΑ: τα πιο θερμά έτη, τα τελευταία 180 χρόνια, ήταν τα 2016, 2017 και 2018). Ή, επίσης, του ιδίου Αγίου, ότι θα «πέσουν μαζί δύο Πασχαλιές» (το 2018, ο Ευαγγελισμός και το Πάσχα «έπεσαν» μαζί, έτσι όπως ακριβώς είχε γίνει το 1821, το 1912 και το 1992).

Προσθέστε δε σε αυτά και τις προρρήσεις-Θεοσημείες, όπως είναι για παράδειγμα: οι εκκλησίες, τα μοναστήρια, τα προσκυνήματα, τα εντυπωσιακά ψηφιδωτά, τα διάφορα μωσαϊκά, τα αρχαιολογικά μνημεία των Ρωμηών που «ανακαλύπτονται», σχεδόν κάθε εβδομάδα, στην Μικρά Ασία, οι ουράνιες ψαλμωδίες και η απροσδόκητη εμφάνιση του Άγγελου στον Τρούλο της Αγίας Σοφίας, τον εμφανισθέντα Σταυρό του Αποστόλου Αγίου Ανδρέα, οι καλυμμένες τοιχογραφίες που έχουν αναδυθεί μέσα στο ιερό ναό της Αγίας Σοφίας που μοσχομυροβλύζει πολλές φορές άγιο θυμίαμα και άρρητες ευωδίες, η ανάδυση της  χαμένης 10^ης Πριγκιποννήσου κλπ.

Προσέτι δε, εφημερίδα Σαμπάχ που παρουσίασε ειδικό αφιέρωμα για τα τόσα πολλά «Μυστήρια της Αγίας Σοφίας» που έρχονται στο φως, το «κάτι εκπληκτικό» που βρήκαν πρόσφατα οι Τούρκοι στην Παναγία Σουμελά, η εύρεση μετά από 800 χρόνια της Ιεράς Μονής της Αγίας Σκέπης, η ολοκλήρωση της Εγνατίας Οδού, το άλυτο θέμα που «θα αρχίσει από την Θράκη», η συζήτηση για τα «12 μίλια», κάποιοι «παλαβοί» (με αρχή τον εθνομάρτυρα Κ. Κατσίφα) που θα απελευθερώσουν περιοχές της παλαιάς Ρωμανίας-Βυζαντίου, τα ανεξήγητα καιρικά φαινόμενα, κοκ.

Ακόμη, τέλος, κάποιοι «ζηλωτές» περί του χρόνου και όχι των «Σημείων των Καιρών» ας ενθυμηθούν και ας «χαρούν», εντούτοις, με την γνωστή ρήση του Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ (1896-1993) ή ότι: «Η Κωνσταντινούπολη θα είναι πάλι ελληνική το 2020». Προσέτι, ο μακαριστός και θεοφόρος Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης της Ιεράς Μονής Δαδίου είπε, το έτος 2001: «Τα επόμενα 20 χρόνια θα δείτε πολλά… πόλεμοι παντού… Η Ελλάδα δεν θα συμμετέχει, αλλά θα πεινάσει!». Αυτό που ενδιαφέρει τον υπογράφοντα είναι η λέξη, η έννοια και η Άνωθεν πνευματική εντολή που λέγεται: «ΜΕΤΑΝΟΙΑ»! Άγιοι, γέροντες, μοναχοί και ασκητές του Αγίου Όρους και όχι μόνον, μας έστειλαν από καιρό τώρα την πνευματική εντολή τους ή ότι: «Μικροί μεγάλοι να έρθουν στην μετάνοια». Αμήν.

ΗΛΙΑΣ Δ. ΚΑΛΛΙΩΡΑΣ, PhD

Συγγραφέας, Καθηγητής,

Πρώην Βουλευτής Φθιώτιδας