Να λοιπόν τι ΔΕΝ κάναμε και ε π ι τ ρ έ ψ α μ ε να φτάσουν τα πράγματα εδώ....

Οι εξελίξεις πλέον δεν είναι απρόβλεπτες, και η διαχείριση που προδιαγράφεται δυστυχώς αλλά δεν είναι διόλου ελπιδοφόρα…

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας καρκινοβατεί τσαλαβουτώντας σε αποσπασματικά ημίμετρα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αναπληρώσουν την απουσία ολοκληρωμένης στρατηγικής διαχείρισης, στο πλαίσιο μιας συνεκτικής και ενιαίας Εθνικής στρατηγικής.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως η ασκούμενη εξωτερική πολιτική δεν διαθέτει αυθεντική ταυτότητα και αυτόφωτη φυσιογνωμία. 

Είναι μια αλληλουχία προσπαθειών με στόχο να απαντηθούν προκλήσεις, να περιοριστούν οι δυνητικές τους συνέπειες, να διεκπεραιωθούν σε πνεύμα φορμαλιστικό μια σειρά από αυτονόητες και τυπικές υποχρεώσεις.

Πρόκειται για μια πρακτική που δεν οχυρώνει την χώρα… Δεν οργανώνει με τρόπο μαχητικό ένα σύστημα ολοκληρωμένων παρεμβάσεων με εργαλείο τα κυριαρχικά δικαιώματα, το Διεθνές Δίκαιο και ένα περιβάλλον πραγματικά στρατηγικών συμμαχιών , ευέλικτο, διαρκές και επικαιροποιημένο… 

Δεν είναι προσανατολισμένη να τροποποιήσει τους όρους της αντιπαράθεσης, άρα και την κατεύθυνση των πιθανολογούμενων εξελίξεων. Η ελληνική εξωτερική πολιτική…

Παραμένει παρακολούθημα της ατζέντας τρίτων, με προσανατολισμό κατ’ αποκλειστικότητα απαντητικό…

Παραμένει εξάρτημα των επιλογών των «στρατηγικών» της εταίρων, με περιορισμένο το εύρος των κινήσεων άρα και κατ’ εξοχήν ατελέσφορη ως προς την αποτελεσματικότητά της…

Παραμένει ευτελές εργαλείο στα χέρια του πολιτικού της προσωπικού, που επιδιώκει να οργανώσει την δική του πολιτική άμυνα, να συγκαλύψει την διαχρονική του ολιγωρία, να ρετουσάρει των παραδοσιακή του δουλοπρέπεια, να συμψηφίσει με κινήσεις επικοινωνιακού εντυπωσιασμού, τις ευθύνες του για τα ανατροφοδοτούμενα αδιέξοδα, ακόμη και για εθνικές τραγωδίες.

Την περίοδο της απόλυτης μνημονιακής κατάρρευσης, μέσα από την οποία σαρώθηκαν η Οικονομία, η κρίσιμη εθνική στρατηγική υποδομή, η Εθνική Άμυνα και το θεσμικό οπλοστάσιο μιας υποτυπωδώς κυρίαρχης χώρας, η κυρίαρχη πολιτική και μιντιακή τάξη, αφού ολοκλήρωσε το πρώτο μέρος της αποστολής της που ήταν η οριζόντια ταπείνωση της Ελληνικής κοινωνίας και η μετατροπή της σε υποταγμένο αναλώσιμο του σχεδίου των δανειστών...

Επιδόθηκε σε μια συστηματική προσπάθεια να προσδώσει προστιθέμενη αξία στα ενεργειακά φούμαρα και στις δήθεν «στρατηγικές» πολυμερείς συμμαχίες, «πουλώντας δήθεν «αναβάθμιση» της θέσης της χώρας στο γεωπολιτικό μικροπεριβάλλον της Βαλκανικής, και της ΝΑ Μεσογείου.

Η πραγματικότητα όμως, υπήρξε δραματικά διαφορετική...

Τα φιλικά χτυπήματα στην πράξη κατέστησαν τους πρόθυμους προθυμότερους, και τις αυτοκτονικές πολιτικές κυρίαρχες, σε μια κοινωνία καταφανώς παραπληροφορημένη, ώστε να μπορεί εύκολα να πολιτογραφηθεί και συνένοχη στο διαρκές έγκλημα που βρίσκεται σε εξέλιξη σε βάρος της χώρας. Έτσι…

Η Ελληνική διπλωματία οδηγήθηκε σε πλήρη κατάρρευση, από την στιγμή που έπαψε να είναι μαχητικό εργαλείο ικανό να ανοίγει νέους δρόμους και να διατηρεί ανοικτούς και σε πρώτη ζήτηση όλους τους προϋπάρχοντες δίαυλους επικοινωνίας, και μετεξελίχθηκε σε κομπάρσος της Αμερικανικής στρατηγικής και του Γερμανικού οικονομικού imperium στην Ευρώπη.

Η διεθνής θέση της χώρας οδηγήθηκε σε καταστροφική περιχαράκωση με τις Ελληνορωσικές σχέσεις να οδηγούνται σε κατάρρευση, ομοίως και οι παραδοσιακά καλές σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο, και όλα αυτά σε μια περίοδο, που ο καιροσκοπισμός των Αθηνών, κατασπαταλούσε διπλωματικό και πολιτικό κεφάλαιο σε εμμονικές φιέστες με την Λατινική Αμερική ή ακόμη και με τους νεοναζί της Ουκρανίας.

Και στην ελληνική κοινωνία, σερβιρίστηκε ενεργειακός μικρομεγαλισμός, και δήθεν στρατηγικές πολυμερείς συμμαχίες, χωρίς κανόνες, χωρίς υπόβαθρο, με μηδενική μέριμνα για πραγματικά αναβαθμισμένη θέση της χώρας. Οι πολυδιαφημισμένες ενεργειακές συμφωνίες…

ΔΕΝ συνδυάστηκαν από σαφείς και αμετάκλητες δεσμεύσεις ΟΛΩΝ, για την απόλυτη διασφάλιση, την καθολική μη αμφισβήτηση και την πάση θυσία υπεράσπιση του status στο Αιγαίο και στην ΝΑ Μεσόγειο.

ΔΕΝ συνοδεύτηκαν από την προκαταβολική ισχυροποίηση του περιβάλλοντος άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων, με τον σαφή και αμετάκλητο προσδιορισμό τους από το σύνολο των εμπλεκομένων μερών, από την Αδριατική ως την Αττάλεια και τούμπαλιν.

Ενώ οι κατά τα λοιπά «στρατηγικοί σύμμαχοι», επιμένουν να αρκούνται σε δηλώσεις ανώδυνες και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, και δεν επεκτείνονται σε σαφείς και αδιαπραγμάτευτες προειδοποιήσεις με τελικό αποδέκτη τον Πειρατή και τις αλήτικες πρακτικές του.

Αυτά, είναι ορισμένα μονάχα από εκείνα που θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει, σε όλους όσους επιμένουν υποκριτικά να αναρωτιούνται, για το τί άραγε θα μπορούσαν να είχαν κάνει και δεν το έκαναν στο πλαίσιο των ύψιστων και αδιαπραγμάτευτων υποχρεώσεών τους απέναντι στην χώρα.

Στον αντίποδα η Τουρκία...

Δουλεύει συστηματικά και χωρίς να αποστασιοποιείται ούτε κατ’ ελάχιστον, από την βάση μιας καλά σχεδιασμένης στρατηγικής, με συνέχεια και επαρκώς επικαιροποιημένης, αμφισβητώντας status, κλειδώνοντας τετελεσμένα, κλιμακώνοντας απειλές και αναλαμβάνοντας διπλωματική και επιχειρησιακή (όχι στρατιωτική προς το παρόν) δράση.

Από το 1974 και εντεύθεν (για να πιάσουμε την πλέον πρόσφατη ιστορία)… Από τα Ίμια και την ντροπή της Μαδρίτης… Από την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων στο Μον Πελεράν…

Αυτό το οποίο καταγράφουμε από τους εκπροσώπους του ελληνικού και του κυπριακού πολιτικού κόσμου (με εξαίρεση την υπερήφανη διαχείριση του αειμνήστου Τ. Παπαδόπουλου), είναι: Μειοδοσία, υποχωρητικότητα, υποκρισία, ενδοτισμός, δουλοπρέπεια και εξαπάτηση των πολιτών.

Την ίδια στιγμή, η Τουρκική πολιτική ηγεσία, διευρύνει τις απαιτήσεις της… Πολλαπλασιάζει τις διεκδικήσεις της… Και σε όλα όσα αφορούν στους χειρισμούς της, υπάρχουν τρεις λέξεις που μπορούν να περιγράψουν με σαφήνεια την πραγματικότητα: Κλιμάκωση.. Κλιμάκωση… Κλιμάκωση…

Είναι λοιπόν φανερό, ότι η υπεράσπιση των εθνικών δικαίων, περνά αναγκαστικά μέσα από την μαχητική επίλυση στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας.

Καμία απολύτως σοβαρή συζήτηση δεν μπορεί να υπάρξει, όσο αυτό το πολιτικό προσωπικό συνεχίζει ανεμπόδιστο να διαχειρίζεται κρίσιμες εθνικές υποθέσεις, και όσο η μήτρα που γεννά και αναπαράγει αυτό το σύστημα αντιλήψεων, παραμένει αλώβητη και συνεχίζει ανεμπόδιστη το καταστροφικό της έργο.

Δυστυχώς, υπήρξε πλήρης η επιβεβαίωση όλων όσων επιμέναμε πως Η ΕΝΑΛΛΑΓΗ στα τυπικά προσόντα των διαχειριστών ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ, και πως η αναγκαία μεταστροφή σε πολιτικές ουσιαστικής υπεράσπισης της πατρίδας, προϋποθέτει την δραστική παρέμβαση της κοινωνίας στο ίδιο το DNA της πραγματικής εξουσίας.

Μια παρέμβαση που θα αποκαθηλώσει οριστικά την δουλοπρέπεια και τον παρασιτικό προστατευτισμό, και θα αναγορεύσει τον Δημοκρατικό Πατριωτισμό σε δύναμη πραγματικής εξουσίας.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

http://anatropitora.blogspot.com/2019/12/blog-post_24.html#more

"ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ"