ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΑ τραγούδια! – Ακόμη καί ΜΕΣΑ στό ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ!!!!!!

"Όχι πλέον το 'L'Amour toujours' σε μεγάλες εκδηλώσεις! Power word for Oktoberfest and Fanfest" – τίτλοι όπως αυτοί εμφανίζονται τώρα στα γερμανικά μέσα ενημέρωσης. 

Και μόλις πρόσφατα μάθαμε ότι σε ένα ιδιωτικό πάρτυ στον κήπο με 20 καλεσμένους στο Weinstadt, Ρηνανία-Παλατινάτο, εισέβαλε ομάδα από 70 αστυνομικούς επειδή τραγουδήθηκαν εκεί «απαγορευμένα τραγούδια». 

Οι γείτονες είχαν παραπονεθεί γι' αυτό - και για την διατάραξη της ειρήνης. Στο παρελθόν, αυτό ονομαζόταν καταγγελία, σήμερα ονομάζεται «προώθηση της δημοκρατίας» (δείτε εδώ).

Ένοιωσα πολύ ανήσυχος και με τα δύο μηνύματα. 

Ειδικά ενόψει της αλυσίδας των ενώσεων που προκάλεσαν. 

Ίσως είμαι αφελής, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν μπορούν να υπάρξουν απαγορευμένα τραγούδια σε μια ελεύθερη δημοκρατική δημοκρατία με πραγματική ελευθερία έκφρασης. 

Στις ΗΠΑ, αυτή η ελευθερία είναι απεριόριστη· στην Γερμανία από τις σχετικές απαγορεύσεις εθνικοσοσιαλιστικών τραγουδιών όπως το "Horst Wessel Song". 

Αυτό μπορεί ακόμα να εξηγηθεί και να δικαιολογηθεί – ακόμη και αν έρχεται σε αντίθεση με το καθαρό δόγμα της ελευθερίας της έκφρασης.

Αλλά το γεγονός ότι ένα 'hit' όπως το "L'Amour toujours" βρίσκεται τώρα δακτυλοδεικτούμενο μόνο και μόνο επειδή γίνεται κατάχρηση από μερικούς ανθρώπους για ξενοφοβικά συνθήματα - αυτό δεν έχει καμμία σχέση με ένα ελεύθερο δημοκρατικό κράτος που βασίζεται στο κράτος δικαίου.

Πρέπει να παραδεχτώ ειλικρινά: όταν άκουσα την είδηση, σκέφτηκα αμέσως το γεγονός ότι υπήρχε κάποτε ένας θεσμός στη Γερμανία που υποτίθεται ότι καθόριζε ποια τραγούδια και ποια μουσική επιτρέπονταν και ποια όχι. 

Αυτό ήταν το Μουσικό Επιμελητήριο του Ράϊχ. 

Ένας εθνικοσοσιαλιστικός θεσμός που υποτίθεται ότι προωθούσε την μουσική που ταίριαζε στους Ναζί και κατέπνιγε εκείνους που έρχονταν σε αντίθεση με την «στάση» που επιθυμούσαν εκείνη την εποχή.

Η επόμενη, σωστή σκέψη μου ήταν ότι θα ήταν εντελώς παράλογο να εξισώσουμε την σημερινή κατάσταση με εκείνη την εποχή, ή ακόμα και με το Μουσικό Επιμελητήριο του Ράϊχ.

Όσο απαράδεκτο κι αν είναι αυτό, θα ήταν λάθος στα μάτια μου να ξεχάσω το σύνθημα «αντισταθείτε στις αρχές» και να μην συνειδητοποιήσω πόσο επικίνδυνη είναι μια κοινωνική διάθεση στην οποία η μη δημοφιλής μουσική καταλήγει στο ευρετήριο της Bundesprüfstelle für jugendgefährdende Medien (BPjM: Εθνική αρχή επιθεώρησης για τα μέσα ενημέρωσης που βλάπτουν τους νέους) για επιβλαβές περιεχόμενο.

Στην κοκκινοπράσινη Ομοσπονδιακή Δημοκρατία, δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για επίσημες ρυθμίσεις – η κοινωνική πίεση που ασκείται από την πολιτική και τα μέσα ενημέρωσης είναι τόσο μεγάλη που αναλαμβάνεται δράση με προληπτική υπακοή.

Αυτό με τρομάζει. Πολύ. Εσάς;

Υ.Γ.: Μόλις δημοσίευσα αυτό το άρθρο, διάβασα την είδηση ότι η αστυνομία στο Μαγδεμβούργο σταμάτησε ένα αυτοκίνητο, έψαξε τους επιβάτες και κατάσχεσε τα κινητά τους τηλέφωνα. 

Το έγκλημά τους: «Όπως αναφέρει η αστυνομία, ένας μάρτυρας από ένα αυτοκίνητο είχε ακούσει την ποπ επιτυχία του Gigi D'Agostino "L'amour toujours", γράφει η "Mitteldeutsche Zeitung". 

Οι δύο κρατούμενοι λέγεται ότι τραγούδησαν το "Ausländer raus" (Έξω οι ξένοι). Η εφημερίδα το αποκαλεί αυτό «ξενοφοβική πράξη» - σαν να μην υπήρχε η τρέχουσα νομολογία, σύμφωνα με την οποία αυτές οι λέξεις δεν τιμωρούνται και καλύπτονται από την ελευθερία της έκφρασης.

Προφανώς, μια τέτοια μόνιμη, επιδεικτική παραβίαση του νόμου έχει σκοπό να καταστήσει σαφές στους ανθρώπους στην Γερμανία: 

Ακόμη και στο δικό σας αυτοκίνητο, το κράτος ή οι πληροφοριοδότες του ακούνε, ακόμη και στον πιο ιδιωτικό τομέα πρέπει να είστε πολιτικά ορθοί στην (κοκκινοπράσινη) γραμμή και να δώσετε προσοχή.

Αυτή η χώρα μόνο με φοβίζει. 

Νομίζω ότι έχουμε φτάσει στο σημείο όπου κάθε αξιοπρεπής δημοκράτης, είτε αριστερός είτε δεξιός, ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος, λευκός ή μαύρος, πρέπει να αντιταχθεί σε αυτό το ολοκληρωτικό τέρας, το οποίο αναστήθηκε αυτή την φορά με κόκκινο και πράσινο προσωπείο.

ΠΗΓΗ: Verbotene Lieder – selbst im eigenen Auto - reitschuster.de

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΜΑΡΙΓΩ ΖΑΡΑΦΟΠΟΥΛΑ