Όταν ο Άγιος Νεκτάριος ανέβαινε για πρώτη φορά στον τόπο όπου λίγο αργότερα θα κτιζόταν το μοναστήρι του, συναντήθηκε - πνευματικώ τω τρόπω - με τον Άγιο Διονύσιο.
Οι Άγιοι έδωσαν μεταξύ τους τον εν Χριστώ ασπασμό.
«Έλα Νεκτάριε να αναλάβεις τώρα εσύ το νησί υπό την προστασία σου…», είπε στον Άγιο Πενταπόλεως ο Ιεράρχης της Ζακύνθου…
Αυτό το γεγονός της πνευματικής υποδοχής του Αγίου Νεκταρίου από τον Άγιο Διονύσιο παριστάνεται σε μία ωραία νεότερη εικόνα, η οποία φιλοτεχνήθηκε με τη μέριμνα του αειμνήστου Μητροπολίτη Ύδρας Ιεροθέου και σήμερα βρίσκεται στον παλαιό Ι. Ναό της Επισκοπής του Αγίου Διονυσίου, στην Παλιαχώρα.
Σε αυτήν την Ιερή εικόνα παρίστανται οι δύο Άγιοι Αρχιερείς σε στάση Ιερουργίας «εις το Υπερουράνιον Θυσιαστήριον»…
Είναι ένα γεγονός όπου καταφαίνεται ο θρίαμβος της Ζωής, η κατάργηση του ενδοκοσμικού χρόνου και η νίκη κατά του θανάτου!
Ο Άγιος Ιεράρχης Διονύσιος θεωρείται χρονικά ως ο πρώτος Πολιούχος της τοπικής Εκκλησιαστικής κοινότητας της Αίγινας• και ο Άγιος Νεκτάριος ως ο δεύτερος.
Με την υπερφυσική αυτή συνάντηση των δύο Αγίων ξεκίνησε και η πνευματική σχέση των δύο Πολιούχων και προστατών του νησιού:
Του αρχοντόπουλου από τη Ζάκυνθο και μετέπειτα Ιεράρχη Διονυσίου και του αποδιωγμένου από το Πατριαρχείο της Αλεξανδρείας ταπεινού Ιεράρχη της Κυρηναϊκής, του Πενταπόλεως Νεκταρίου…
Μία σχέση υπέρχρονη, μυστική, Ουράνια, ακατάληπτη για τον κοινό ανθρώπινο νου, που έχει συνηθίσει να βλέπει τα πράγματα μόνο με την επίγειά τους διάσταση…
Στην υπέρχρονη αυτή πνευματική υποδοχή του Αγίου Νεκταρίου από τον Άγιο Διονύσιο, παρευρισκόταν και κάποιος στρατιωτικός.
–Ο αδελφός ποιος είναι; ρώτησε ο Άγιος Νεκτάριος.
–Είναι ο Μηνάς και αυτός εδώ μένει, ήταν η απάντηση του Ζακυνθινού Ιεράρχη…
Όταν πια εγκαταστάθηκε ο Άγιος Νεκτάριος στο μοναστήρι του, κάποια μέρα ρώτησε τις Αιγινήτισσες μοναχές:
–Υπάρχει, εδώ στην Αίγινα, κάποια Εκκλησία ή μοναστήρι του Αγίου Μηνά;
-Μόνον ένα μικρό εκκλησάκι κοντά στην Αγία Μαρίνα υπάρχει, αλλά ο τόπος είναι δύσβατος.
Δύσκολο να πάει κάποιος εκεί…
Βάζουν και οι βοσκοί τα πρόβατά τους μέσα... είπε τότε μία μοναχή.
–Να πάμε εκεί κάποια μέρα…, είπε χαμηλόφωνα τότε ο Άγιος.
Πράγματι, έτσι κι έγινε…
Αργότερα, και με την συνοδεία δύο μοναχών, ο Άγιος έφτασε σε κείνο το σημείο με πολύ κόπο, ανοίγοντας κυριολεκτικά δρόμο ανάμεσα από πυκνά κλαδιά.
Εισήλθε στο μικρό εκκλησάκι του Αγίου Μηνά, που ήταν μαυρισμένο από τις φωτιές των βοσκών• είχε, μάλιστα, και κοπριές ζώων μέσα!
Για αρκετή ώρα έμεινε εκεί προσευχόμενος…
–Εδώ θα κτιστεί μεγάλο Μοναστήρι, είπε μόλις εξήλθε.
–Τι λέει ο Σεβασμιώτατος; σιγοψιθύρισε μία μοναχή…
Είναι ποτέ δυνατόν σε αυτόν τον αγριότοπο, που δεν έχει και νερό να γίνει μοναστήρι;
Και όμως, έτσι κι έγινε!
γεγονότα εκτυλίχθηκαν ως εξής:
Αρκετά χρόνια αργότερα ο Γέροντας της Πάτμου Αμφιλόχιος Μακρής βρέθηκε εξόριστος για ένα διάστημα στην Αίγινα από τις Ιταλικές Αρχές των Δωδεκανήσων.
Ένας άνθρωπος όμως του Θεού, όπου κι αν βρίσκεται, δεν αργεί να δημιουργήσει γύρω του κάποιον πνευματικό κύκλο!
Αυτό συνέβη και με την περίπτωση του π. Αμφιλοχίου:
Ο Γέροντας απέκτησε στην Αίγινα πνευματικά τέκνα!
Τότε ένα από τα πνευματικοπαίδια του, ο Κωνσταντίνος Καλοκέντης (ο οποίος αργότερα έγινε και μοναχός με το όνομα «Κύριλλος») έκανε τη δωρεά του χώρου και εκεί κατά το έτος 1953 κτίστηκε η Ιερά Μονή του Αγίου Μηνά!
Πρωτοπρεσβύτερος π. Εμμανουήλ Γιαννούλης
(Εφημέριος Μητροπολιτικού Ι. Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου και Αγίου Διονυσίου Αιγίνης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!