Δηλαδή ότι το να αναζητεί κάποιος την ερμηνεία των λέξεων, είναι η αρχή προς τη σοφία του.
Και τούτο διότι όλες οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας, έχουν μία ερμηνεία.
Αναφέρομαι βεβαίως στην καθαρά ελληνική γλώσσα και όχι στις λεκτικές προσμίξεις οι οποίες γέμισαν το λεξιλόγιό μας είτε από τη ρωμαϊκή – βυζαντινή εποχή είτε από την εποχή της τουρκοκρατίας, είτε από την εποχή της κατοχής, είτε – τέλος – από την εποχή της σύγχρονης ξενομανίας.
Με την πάροδο των ετών – αιώνων, πολλές αρχαίες ελληνικές λέξεις έγιναν είτε «αντιδάνεια» (ήτοι ήταν αρχικώς ελληνικές, ύστερα τη δανείστηκαν οι ξένοι και επανήλθαν στην ελληνική γλώσσα με άλλον τονισμό), είτε άλλαξαν ερμηνεία.
Η ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΩΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, Ε Δ Ω :
Η ΔΙΤΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ << ΦΑΡΜΑΚΟ >> ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ , ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΙΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΧΑΙΑ , ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ ΜΕΤΕΓΕΝΕΣΤΕΡΗ. ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΗΞΕΡΑΝ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΥ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΕΞΗΣ ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ Η ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ. ΤΟ ``ΦΑΡΜΑΚΟΝ`` ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΛΕΞΗ Η ΟΠΟΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ : ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΙΑΜΑ. ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗ. ``ΦΑΡΜΑΚΟΝ`` : ΠΑΡΑ ΤΟ ΦΕΡΕΙΝ ΑΚΟΣ (= ΘΕΡΑΠΕΙΑ) ΚΑΙ ΑΧΟΣ ( =ΛΥΠΗ, ΠΑΘΟΣ). ``ΦΑΡΜΑΚΑ, ΠΟΛΛΑ ΜΕΝ ΕΣΘΛΑ `` (= ΑΓΑΘΑ) .. `` ΠΟΛΛΑ ΔΕ ΛΥΓΡΑ`` ( =ΟΛΕΘΡΙΑ) … (ΟΔΥΣΣΕΙΑ, Δ 230)… Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΗ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΕΤΕΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ . ΑΡΑ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΡΜΑΚΟΥ ΑΠΟΚΤΑ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΤΗΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ, ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ ΚΙΡΚΗΣ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ, ΕΝΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΙΑΜΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφή