Τό φ λ ο υ ρ ί τοῦ φτωχοῦ!

ἐδῶ

Τό πρῶτο φλουρί τῆς βασιλόπιτας, πού μοῦ ἔπεσε, βγῆκε μοιρασμένο. 

Ἦταν ἀληθινό φλουρί, γιατί ὁ πατέρας μου ἐκεῖνο τόν καιρό συνήθιζε νά βάζει στή βασιλόπιτα τοῦ σπιτιοῦ μας μιά χρυσή ἀγγλική λίρα.

Πῶς ἔρχονται τά πράματα καμμιά φορά!

Ὁ πατέρας μου ὄρθιος μπροστά στό ἁγιοβασιλιάτικο τραπέζι, ἔκοβε τήν πίτα, ὀνοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πρίν κατεβάσει τό μεγάλο μαχαίρι τοῦ ψωμιοῦ. Ἀφοῦ ἔκοψε τό κομμάτι τοῦ σπιτιοῦ, τῶν ἁγίων, τό δικό του καί τῆς μητέρας μου, πρίν ἀρχίσει τά κομμάτια τῶν παιδιῶν, σταμάτησε σάν νά θυμήθηκε κάτι.

- Ξεχάσαμε, εἶπε, τό κομμάτι τοῦ φτωχοῦ. Αὐτό ἔπρεπε νά' ρθεί ὕστερ΄από τους ἁγίους. Ἄς εἶναι ὅμως. Θά τό κόψω τώρα κι ὕστερα θ΄αρχίσω τά κομμάτια τῶν παιδιῶν. Πρῶτα ὁ φτωχός. Κατέβασε τό μαχαίρι. Καί εἶπε:

- Τοῦ φτωχοῦ.

Ἔπειτα θά ἐρχόταν τό δικό μου κομμάτι, πού ἤμουν ὁ μεγαλύτερος ἀπό τά παιδιά.

Καθώς τραβοῦσε ὅμως τό κομμάτι τοῦ φτωχοῦ, γιά νά κόψει τό δικό μου, τό χρυσό φλουρί κύλησε στό τραπεζομάντηλο. Τό κόψιμο τῆς πίτας σταμάτησε. Κοιτάζαμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον κι ὁ πατέρας ὅλους μας.

- Ποιανοῦ εἶναι τώρα τό φλουρί; Εἶπε ἡ μητέρα μου. Τοῦ φτωχοῦ ἤ τοῦ Πέτρου; Ἐγώ λέω πώς εἶναι τοῦ Πέτρου.

Ἡ καημένη ἡ μητέρα! Τό εἶχε καημό νά πέσει σ΄εμένα.

ἐδῶ

- Οὔτε τοῦ φτωχοῦ εἶναι, εἶπε ὁ πατέρας μου, οὔτε τοῦ Πέτρου. Τό σωστό, σωστό. Τό φλουρί μοιράστηκε. Ἦταν ἀνάμεσα στά δυό κομμάτια. Καθώς τά χώρισα μέ τό μαχαίρι, ἔπεσε κάτω. Τό μισό, λοιπόν, εἶναι τοῦ φτωχοῦ, τό μισό τοῦ Πέτρου.

- Κι τί θά γίνει τώρα; Ρώτησε στεναχωρημένη ἡ μητέρα μου.

- Μήν πονοκεφαλάτε..., εἶπε ὁ πατέρας. Ἄνοιξε τό πορτοφόλι του, ἔβγαλε ἀπό μέσα δυό μισές χρυσές λίρες- τό χρυσάφι δέν εἶχε κρυφτεῖ ἀκόμα- καί τίς ἀκούμπησε στό τραπέζι.

- Νά, τί θά γίνει. Αὐτή φυλάξτε τη, νά τή δώσετε στόν πρῶτο ζητιάνο, πού θά χτυπήσει τήν πόρτα μας. Εἶναι ἡ τύχη του. Ἡ ἄλλη μισή εἶναι τοῦ Πέτρου. Καί μου τήν ἔδωσε.

- Καλορίζικη! Καί τοῦ χρόνου, παιδί μου! Εἶσαι εὐχαριστημένος;

Ἤμουν καί μέ τό παραπάνω. Ἡ ἰδέα, μάλιστα, πώς εἶχα συντροφέψει μέ τό φτωχό, μέ διασκέδαζε πολύ.

- Θά τοῦ τή δώσω ἐγώ μέ τό χέρι μου, εἶπα.

Γελούσαμε ὅλοι μέ τήν παράξενη τύχη μου. Τ΄άλλα παιδιά μέ πείραζαν. Ὁ σύντροφος τοῦ φτωχοῦ. Μονάχα ὁ πατέρας μου δέ γελοῦσε. Ἐκεῖνος μέ τράβηξε κοντά του, μέ φίλησε καί μοῦ εἶπε:

- Μπράβο σου! Εἶσαι καλό παιδί.

Τό ἄλλο πρωί, μόλις ξυπνήσαμε, χτύπησε ἡ πόρτα. Κάτι μοῦ ἔλεγε πώς ἦταν ὁ ζητιάνος, πού ἔφτανε βιαστικός νά πάρει τό μερίδιό του.

Ἔτρεξα στήν πόρτα μέ τή μισή λίρα. Ἦταν ἕνας γέρος φτωχός, μέ κάτασπρή γενειάδα, γυρτός ἀπό τά χρόνια, καί τρέμοντας ἀπό τό κρύο μουρμούριζε εὐχές.

- Πᾶρε , παπποῦ..., τοῦ εἶπα.

Ὁ γέρος, πού δέν ἔβλεπε καλά καί πού εἶχε γυαλίσει, φαίνεται παράξενα ἀπό τά χρόνια τό χρυσό νόμισμα, τό ἔφερε κοντά στά μάτια του , γιά νά τό κοιτάξει καλύτερα. Δέν μποροῦσε νά πιστέψει πώς κρατοῦσε χρυσάφι στά χέρια του, τόν καιρό ἐκεῖνο πού ὅλοι ἔδιναν στούς φτωχούς δίλεπτα καί μονόλεπτα.

- Τί εἴν΄αυτό, παιδάκι μου; μέ ρώτησε.

- Μισή λίρα εἶναι, παππού...του εἶπα. Πᾶρε την. Δική σου εἶναι.

Ὁ καημένος δέν ἤθελε νά τό πιστέψει.

- Μήπως ἔκαμες λάθος, παιδάκι μου; Γιά ρώτησε τούς γονεῖς σου.

Τοῦ ἐξήγησα μέ τί τρόπο εἴχαμε μοιραστεῖ τό φλουρί τῆς βασιλόπιτας. Ὁ γέρος ἔτρεμε ἀπό τή χαρά του. Σήκωσε ψηλά τ΄αρρωστημένα του μάτια καί εἶπε:

- Ὁ Θεός εἶναι μεγάλος! Νά ζήσεις, παιδάκι μου, καί νά σέ χαίρονται οἱ γονιοί σου. Καί ὁ Θεός νά σ΄αξιώσει να΄χεις πάντα ὅλα τά καλά καί νά μοιράζεις μέ τούς φτωχούς καί τούς ἀδικημένους. Τήν εὐχή μοῦ να΄χεις!

Μοῦ ἔδωσε τήν εὐχή του, σήκωσε πάλι ψηλά κατά τόν οὐρανό τ΄αρρωστημένα του μάτια καί κατέβηκε μέ τό ραβδί του τή σκάλα.

Παύλου Νιρβάνα 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !  ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ! 

Ἡ Πελασγική

http://sxolianews.blogspot.com/2022/12/blog-post_31.html#comment-form