ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ Ή ΑΠΛΩΣ ΥΠΗΚΟΟΙ;

ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ Ή ΑΠΛΩΣ ΥΠΗΚΟΟΙ;

Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί γιατί οι νομικοί όροι ιθαγένεια και υπηκοότητα αντιμετωπίζονται ως ταυτόσημοι από πλευράς κράτους ή χρησιμοποιούνται εναλλακτικά εν αντιθέσει με το νομικό καθεστώς άλλων χωρών που κάνουν σαφή διάκριση μεταξύ των δύο; Υπό το φως των εξελίξεων που πυροδοτήθηκαν από τον λαθρεποικισμό των διαφόρων αλλοφύλων η σύγχυση αυτών των εννοιών έχω βάσιμες υποψίες ότι δεν συνιστά μια κατεστημένη τυχαιότητα αλλά μια μακρόχρονη καλοσχεδιασμένη συνθήκη προκειμένου το κράτος που θα αναλάμβανε να διεκπεραιώσει το εν λόγω εγκληματικό σχέδιο βίαιης αντικατάστασης πληθυσμών να μπορούσε να το χειριστεί όσο πιο ανώδυνα - από νομοκανονικής απόψεως - γινόταν.

Γιατί λοιπόν λυσσάνε να αποδώσουν ιθαγένεια στους λαθραίους και όχι απλώς υπηκοότητα;; Μήπως για να καταντήσουμε υπηρέτες τους, κοινώς να καταστούμε υπήκοοι του μελλοντικώς αναγνωρισμένου ως «γηγενή» πληθυσμού;;;

Τα σημερινά hot spots λοιπόν είναι τα αυριανά γκουλάγκ, τα οποία προορίζονται για εμάς, γι’ αυτό και βιάζονται να αποκαταστήσουν και να στεγάσουν τους λαθροεισβολείς ενώ παράλληλα εμάς μάς εκδιώκουν από τις οικίες μας οι οποίες εκχωρούνται στο διεθνές σιωνιστικό τραπεζικό κεφάλαιο υπό την υψηλή επιστασία της δήθεν Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, εντεταλμένο όργανο των δυναστών μας.

Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα που εμμονικά μου έχει καρφωθεί αυτές τις ημέρες στο μυαλό. Γιατί υπάρχει ταύτιση υπηκοότητας και ιθαγένειας στην Ελλάδα;;; Μήπως αυτό λειτουργεί παραπλανητικά;; Γιατί κόπτονται όλοι οι ανθέλληνες πολιτικοί να παραχωρήσουν αβλεπεί και άκριτα ιθαγένεια σε λαθρεποίκους; Μήπως οι έχοντες ιθαγένεια έχουν ή πρόκειται να αποκτήσουν κάποια δικαιώματα ή προνόμια τα οποία εμείς δεν γνωρίζουμε και για τα οποία φρόντισαν να δασκαλέψουν τους εισερχόμενους λαθραίους γι’ αυτό και εξυπηρετούνται άμεσα και κατά προτεραιότητα;;; Η ταύτιση λοιπόν πιστεύω ότι είναι ψευδεπίγραφη και σκοπίμως συγχέει τα όρια μεταξύ των δύο ώστε να αποδίδονται εξίσου εύκολα και οι δύο ιδιότητες όπου αυτό οι δυνάστες μας θεωρούν σκόπιμο και αναγκαίο προκειμένου να καταπιέσουν τον πραγματικά γηγενή πληθυσμό….

Εκτός από το Σύνταγμα του 1832, το οποίο δεν εφαρμόστηκε ποτέ, που διακρίνει την απόκτηση ιθαγένειας από τα πολιτικά δικαιώματα με τους όρους πατριογράφηση και πολιτογράφηση αντίστοιχα, τα επόμενα Συντάγματα κάνουν λόγο για Έλληνες πολίτες.

Eπομένως στην αρχή της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους επιχειρήθηκε να διαχωριστούν οι όροι, άγνωστο όμως γιατί επικράτησε η πλήρης ταύτιση….

Ας δούμε λίγο σύντομα το ισχύον καθεστώς:[1]

Υπηκοότητα: ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη ενός κράτους με το κράτος αυτό!

Ιθαγένεια: ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη με το κράτος στο οποίο ανήκει!

Συνειδητοποιείτε την διαφορά μεταξύ των 2 όρων; Στην υπηκοότητα έχουμε να κάνουμε απλά με τον πολιτικό δεσμό ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος, ενώ στην ιθαγένεια έχουμε να κάνουμε με τον πολιτικό δεσμό ανάμεσα στον πολίτη και το κράτος στο οποίο αυτός ανήκει! Πιο αναλυτικά:

Τι είναι η ιθαγένεια και πως αποκτάται; Ιθαγένεια είναι ο νομικός, πολιτικός,  πολιτιστικός, πολιτισμικός  και συναισθηματικός δεσμός που συνδέει το άτομο με την κοινότητα από την οποία κατάγεται, η οποία κοινότητα αποτελείται συνήθως από τα μέλη μιας φυλής και χαρακτηρίζεται από κοινή γλώσσα, χρήση κοινού εδάφους, κοινά ήθη, έθιμα, παραδόσεις και πολιτισμός. Όσο για την απόκτηση, η ιθαγένεια μεταδίδεται από γονιό σε τέκνο. Συνεπώς η όποια ιθαγένεια είναι μια ιδιότητα την οποία απλά έχεις ή δεν έχεις. Δεν χορηγείται και δεν αφαιρείται. Και επειδή μόνο μια ιθαγένεια μπορεί να έχει κάποιος, η εκ των υστέρων αναγνώρισή της γίνεται βάσει του δίκαιου της καταγωγής (ius sanguinis) εφόσον υπάρχουν τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά που συνδέουν το άτομο με την εν λόγω ομάδα. ΣτΕ 1644/2010 (Δ ́ Τμήμα) Για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας από ομογενή απαιτείται, πέραν της ελληνικής καταγωγής και η ύπαρξη ελληνικής εθνικής συνείδησης, συναγομένης από την εν γένει συμπεριφορά του και τα λοιπά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ενδιαφερόμενου (στοιχεία προσδιορισμού της ελληνικής εθνικής συνείδησης, η γνώση της ελληνικής γλώσσας ή της ποντιακής διαλέκτου, η επαφή του ενδιαφερομένου με τα ελληνικά ήθη, έθιμα και τις παραδόσεις, όπως διαμορφώθηκαν στους τόπους διαμονής των Ελλήνων, αλλά και κάθε άλλο πρόσφορο στοιχείο) (Δημοσιευμένη στην Επετηρίδα Δικαίου Προσφύγων και Αλλοδαπών 2010, εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα). Παρά ταύτα όμως, η ελληνική νομοθεσία, εντελώς αυθαίρετα βέβαια, απονέμει ελληνική ιθαγένεια σε αλλογενείς. Πως το πετυχαίνει αυτό;; Συγχέοντας την έννοια της ιθαγένειας με εκείνη της υπηκοότητας!

Τι είναι η υπηκοότητα;  Υπηκοότητα είναι ο νομικός και πολιτικός δεσμός που συνδέει το άτομο ως πολίτη με την Πολιτεία (κράτος) και από την οποία πηγάζουν τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις για αμφότερα τα μέρη. Η υπηκοότητα αποκτάται: – αυτομάτως από εκείνους που έχουν την ιθαγένεια του συγκεκριμένου κράτους έθνους ή είναι μέλη μειονοτήτων που κατοικούν στην επικράτεια του – με την διαδικασία της πολιτογράφησης από τους υπόλοιπους. Με αυτή την διαδικασία, σε εξαιρετικές περιπτώσεις υπάρχει και η δυνατότητα απόκτησης τιμητικής υπηκοότητας, λόγω προσφοράς εξαίρετων υπηρεσιών. Πολιτογράφηση ονομάζεται η επίσημη διοικητική πράξη, με την οποία ένα κράτος απονέμει την ιδιότητα του πολίτη σε κάποιον που έως τότε ήταν πολίτης άλλου ή κανενός κράτους. Μετά την πολιτογράφησή του, το άτομο εφοδιάζεται με τα απαραίτητα δημόσια έγγραφα (δελτίο ταυτότητας, διαβατήριο κ.ά.) και εξομοιώνεται νομικά με τους υπόλοιπους πολίτες του κράτους, τόσο στα δικαιώματα όσο και στις υποχρεώσεις. Ενδεχόμενες εξαιρέσεις από την αρχή της ισότητας αφορούν συνήθως ακραία για τον μέσο άνθρωπο ενδεχόμενα, για παράδειγμα στις ΗΠΑ δεν μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος. Το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα. Βάσει των διεθνώς ισχυόντων, πολιτογράφηση μπορεί να τελεστεί μόνο εάν το ζητήσει ο ενδιαφερόμενος και μόνο από την αρμόδια γι’ αυτό δημόσια αρχή. Από εκεί και πέρα, κάθε κράτος θέτει διαφορετικές προϋποθέσεις οι οποίες κατά κανόνα αφορούν την απόδειξη ότι ο αιτούντος έχει προσαρμοστεί στο καινούργιο περιβάλλον, που σημαίνει και ότι είναι σε θέση να ασκήσει αποτελεσματικά τα δικαιώματα του και να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που ως πολίτης έχει. Με αυτή την διαδικασία, σε εξαιρετικές περιπτώσεις υπάρχει και η δυνατότητα απόκτησης τιμητικής υπηκοότητας, λόγω προσφοράς εξαίρετων υπηρεσιών. Υπό πολύ συγκεκριμένες και αυστηρές προϋποθέσεις, η Πολιτεία μπορεί να αφαιρέσει την υπηκοότητα κάποιου. Με σχετική δήλωση στις αρμόδιες Αρχές, υπάρχει βέβαια και η δυνατότητα παραίτησης από την υπηκοότητα. Τέλος, σε αντίθεση με την ιθαγένεια, η υπηκοότητα μπορεί να είναι πολλαπλή.

Και συνεχίζω… Μήπως ο όρος «υπηκοότητα» δεν συνιστά απλώς ένα απηρχαιωμένο κατάλοιπο αλλά ένας ουσιώδης αυτοπροσδιορισμός μας ως υπηκόων ενός προτεκτοράτου το οποίο κατ’ ευφημισμόν αποκαλείται κράτος και το οποίο είχε πάντα ένα Σύνταγμα βιτρίνα προκειμένου να παριστάνει το κράτος;;;

Μήπως και το Σύνταγμα δεν μας ανήκει γι’ αυτό και δεν μπορούμε να δικαιωθούμε βάσει αυτού;; Αν παρατηρήσετε το πώς μας αντιμετωπίζει η ελληνική πολιτεία σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας θα καταλάβετε και το τι πραγματικά είμαστε για αυτήν...

Όλα τα παραπάνω είναι απλά προβληματισμοί οι οποίοι αναρωτιέμαι αν μπορούν να αποκτήσουν ένα νομικό έρεισμα και συνεπακόλουθα μια υπερασπιστική γραμμή ανυπακοής μας απέναντι στο σύγχρονο κράτος!

Ευπρόσδεκτη και αναγκαία η παρέμβαση όποιου έχει συνταγματική ή σχετική κατάρτιση!

Εύχομαι να βρίσκομαι σε πλάνη και να μην ισχύει τίποτα από τα παραπάνω γιατί αλλιώς θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για τις αποκαλυπτικές ημέρες που κείτονται απειλητικά εγγύς…

Χ.Π / Γ.Σ

---

[1] http://www.tilestwra.com/pia-i-diafora-ithagenias-apo-tin-ipikootita/