Φ Ρ Ι Κ Η! Η συγκλονιστική ταινία "Dara of Jasenovac" και η τ ρ ο μ α κ τ ι κ ή ΣΦΑΓΗ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ Σέρβων από τούς Ρωμαιοκαθολικούς Ναζί 'Ουστάσι' ( 1941-1945 ) / ΠΡΟΣΟΧΗ - Σ Κ Λ Η Ρ Ε Σ ΕΙΚΟΝΕΣ.

ΟΣΟΙ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, 
ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ
ΨΥΧΡΑΙΜΟΙ, ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΑΣ
ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ
ΟΛΕΘΡΙΟ ΝΑ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ
ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ.

OΠΩΣ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΙΤΑΛΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΩΣ ΤΙΤΛΟ ΓΙΑ ΤΟ
ΦΟΒΕΡΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΘΥΝΩΝ ΝΟΥΣ
ΚΑΙ  'Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ' ΤΩΝ 800.000 ΣΕΡΒΩΝ
(ΚΑΙ ΒΑΛΕ)
ΑΠΟ ΤΟΥΣ
ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ ΚΡΟΑΤΕΣ 'ΟΥΣΤΑΣΙ'!
ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΒΙΚΤΟΡ ΑΛΟΪΣ ΣΤΕΠΙΝΑΤΣ.
Ο ΠΑΠΑΣ ΙΩΑΝΝΗΣ - ΠΑΥΛΟΣ Ο Β' ΜΑΛΙΣΤΑ,
ΤΟΝ
...."ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕ"!!!!!!
(ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΙΧΑΝ ΦΡΙΞΕΙ).

The film "Dara of Jasenovac", directed by Predrag Antonijević and written by Nataša Drakulić, is the first feature film about the suffering of Serbs, Jews and Roma, including children, in the Ustasha death camp in #Jasenovac, during the so-called Independent State of Croatia, a fascist/nazi puppet-state during World War II. 

(ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ).

ΟΙ ΔΥΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΑΝ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ
ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΕΡΒΟΥΣ, ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΟΤΕ
ΠΑΠΑ ΠΙΟΥ ΤΟΥ 12ου!
ΑΡΙΣΤΕΡΑ Ο ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΑ ΣΚΛΗΡΟΣ ΚΡΟΑΤΗΣ
ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ
ΑΝΤΕ ΠΑΒΕΛΙΤΣ ΚΑΙ ΔΕΞΙΑ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΖΑΓΚΡΕΜΠ
ΒΙΚΤΩΡ ΑΛΟΪΣ ΣΤΕΠΙΝΑΤΣ.

The historical war drama about one of the most horrific concentration camps in history was filmed 76 years after its closure, based on authentic testimonies of camp survivors and with the support of the Film Center of Serbia.

It is about twelve-year-old Dara who, after the Ustasha-German offensive on Kozara, ends up in concentraion camps with her mother and two brothers. 

Ο ΠΑΠΙΚΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΣΤΟ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟ
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΥΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ:
ΤΟΝ "ΧΑΪΔΕΨΑΝ" ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΗ ΠΟΙΝΗ
ΤΟΥ ...ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΚΑΤ' ΟΙΚΟΝ!!!!!!

The horrors she will survive in the Stara Gradiška camp will make her grow up overnight. Dara's mother and older brother are killed, and the mission of her life becomes to save the life of her younger brother.

Από το βιβλίο 'Νεομάρτυρες Σέρβοι στον 20ο αιώνα, δύο γενοκτονίες μέσα σε 50 χρόνια', του ιστορικού Στεφά­νου Σωτηρίου, των εκδόσεων Αρμός, Αθήναι 1995, δημοσιεύουμε λίγα αποσπάσματα, μέσα από τα οποία δια­πιστώνεται το σατανικό μίσος των λεγομένων χριστιανι­κών κρατών της Ευρώπης εναντίον ορθοδόξων λαών, δυ­στυχώς και με τις ευλογίες του παπισμού. 

Αξίζει να τα προσέξουμε, γιατί και σήμερα οι άσπονδοι εχθροί της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού εργάζονται υπούλως για την καταστροφή μας.

Από το αρχείο της Ιεράς Συνόδου της Ορθοδόξου Σερβικής Εκκλησίας 1941-45.

Προσωπική μαρτυρία της Γιοβάνκα Τριβούντσιτς από το Γιασένοβατς, για τη μεταφορά των Σερβίδων και των παιδιών τους στα στρατόπεδα Γιασένοβατς και Στάρα Γκράντισκα.

«...Στο στρατόπεδο της Στάρα Γκράντισκα τρώγαμε κοκκινογούλια βρασμένα σε νερό, χωρίς αλάτι και λάδι, τροφή δηλαδή που δεν έκανε ούτε για τους χοίρους. 

Αυ­τό το είδος της τροφής, μάλιστα, μας το έδιναν μία φορά τη μέρα. ψωμί, δεν παίρναμε ποτέ, ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας... 

Ήταν γνωστό ότι σχεδόν κάθε πρωί, η καινούργια μέρα ξημέρωνε με 30 νεκρά παιδιά. 

Οι Εβραίοι συγκρατούμενοί μας μάζευαν κάθε πρωί τα πτώματα και τα μετέφεραν κάπου και τα έθαβαν... Στο διάστημα που έμεινα στη Στάρα Γκράντισκα πέθαναν στο στρατόπεδο 200 περίπου παιδιά από την πείνα.

Μια ομάδα παιδιών που μόλις τα είχαν χωρίσει από τις μητέρες τους, στο στρατόπεδο Στάρα Γκράντισκα.

Δεκατέσσερις μέρες μετά την άφιξη στο στρατόπεδο της Στάρα Γκράντισκα, ξεχώρισαν όλες τις κοπέλες και τις νέες γυναίκες, που ήταν χωρίς παιδιά, με σκοπό, όπως ανέφεραν, να τις στείλουν στη Γερμανία για εργα­σία.

Τις ηλικιωμένες γυναίκες, που από την αδυναμία δεν ήταν ικανές για καμιά εργασία, τις φόρτωναν κατά τη διάρκεια της νύχτας σε φορτηγά και τις οδηγούσαν έξω από τη Στάρα Γκράντισκα, όπου τις εκτελούσαν. 

Με αυ­τόν τον τρόπο, δολοφονήθηκαν γύρω στις 500-600 γυναί­κες...

Στις 28.6.1942, οι Ούστασι ξεχώρισαν τα παιδιά από εμάς, δηλώνοντας ότι θα τα στείλουν για εκπαίδευση στο Ζάγκρεμπ, ενώ εμάς (τις νεώτερες γυναίκες), για ερ­γασία στη Γερμανία. 

Αμέσως μεταφέρθηκαν τα παιδιά μας σε άλλη πτέρυγα της φυλακής και από τότε, δεν τα ξαναείδαμε.

Στις 29.6.1942... μας συνόδευσαν σιδηροδρομικώς οι Ούστασι μέχρι το Μάριμπορ (Σλοβενία), αλλά οι εκεί Γερμανικές αρχές δεν ήθελαν να μας δεχτούν, επειδή εί­μαστε όλες εξαντλημένες από την πείνα και ανίκανες για κάθε εργασία. 

Τότε οι Ούστασι μας οδήγησαν πίσω και μας εγκατέστησαν σε διάφορα χωριά, για εργα­σία......

Τριβούντσιτς Γιοβάνκα (Γνήσια υπογραφή).

Αρχείο Ι. Συνόδου 1941-45

(Από την σελ. 64-65 του βιβλίου).

Ορόσημο αυτών των σφαγών το Γιασένοβατς, μια μικρή πόλη δίπλα στο ποταμό Σάβα. 

Το τρίτο σε μέγεθος στρατόπεδο συγκέντρωσης στην κατεχόμενη από τις δυνάμεις του άξονα Ευρώπη. Σ' αυτό το στρατόπεδο εξόντωσης δολοφονήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβοι, Εβραίοι και Τσιγγάνοι. Αποτέλεσε το "επιχειρησιακό κέντρο", την καρδιά του Βαλκανικού Ολοκαυτώματος, της μαζικής γενοκτονίας μέσα από την εθνικοθρησκευτική εκκαθάριση. Σχεδιάστηκαν, δοκιμάσθηκαν και υλοποιήθηκαν φρικτές μέθοδοι δολοφονίας όπως το Σρμπό-Σέκ ("η κοπτική μηχανή για τους Σέρβους", καμπυλωτές λάμες για την μαζική δολοφονία με αποκεφαλισμό των κρατουμένων). Από εδώ (η φωτο από εδώ, όπου & οι 4 ασπρόμαυρες εικόνες νεομαρτύρων επισκόπων - βλ. παρακάτω).

Η σφαγή και η πυρπόληση των Σέρβων από τους Ούστα­σι, στην εκκλησία του Κορντούν στις 17.04.1942.

Αποσπάσματα της μαρτυρίας του Μίλε Νάκιτς, αυτόπτη μάρτυρα.

«...Το οργισμένο πλήθος των Ούστασι, με τα όπλα στα χέρια, έτρεχε από το Βόινιτς προς το Κόλαριτς. Στο δρόμο, έπιαναν τους πολίτες και φώναζαν: «Άιντε κό­σμε, στο βάπτισμα»! Ο κόσμος συγκεντρώνεται και οδη­γείται απ' όλους τους δρόμους προς την εκκλησία...

Τρόμος και κιτρίνισμα. Τα λευκά φανελάκια γεμάτα αίμα. Στα μάγουλα μελανιές από χτυπήματα, τα χέρια σπασμένα. Κέρινα πρόσωπα, ακίνητες ματιές, όπως κι ε­κείνες των Αγίων στις τοιχογραφίες. Οι οικογένειες κρατιούνται χέρι-χέρι. Μόνο οι γυναίκες και τα παιδιά βογγούν... Ο Κροάτης αντισυνταγματάρχης φωνάζει:

-Ποιος από σας είναι ο μεγαλύτερος στην ηλικία; Να βγει μπροστά αμέσως! Οι άνθρωποι σαλεύουν.

-Μετά το θάνατο του δασονόμου Νίκολα, ο πιο ηλι­κιωμένος είμαι εγώ, πετιέμαι ο Στέφαν Ναπίγιαλο.

-Μα, μήπως είσαι από τη γενιά του Στέφανου του πρωτοστεφή*; Μα γιατί σιωπάς, Στέφανε; Αν δεν κατά­φερες να γίνεις πρωτοστεφής θα γίνεις δευτεροστεφής σήμερα, εδώ και τώρα... Έπρεπε να γνωρίζετε τη θέση σας και τι σημαίνει η δήλωση του ηγέτη μας, ότι οι Σέρ­βοι στην Κροατία πρέπει να φτάσουν στο τίποτα! Στο μηδέν! Και μηδέν, είναι μόνο οι άνθρωποι που βρίσκο­νται μέσα στη γη. Εμείς αυτό, δεν το κρατάμε πλέον μυ­στικό. Είναι η πολιτική αυτής της χώρας...

Τα μαχαίρια άστραψαν! 

Η εκκλησία γέμισε αίμα σ' ένα λεπτό. Κραυγές παιδιών προς τους γονείς, τους α­δελφούς, τις αδελφές. Ουρλιαχτά και παρακλήσεις για βοήθεια, για έλεος. 

Κι εκείνοι οι ξένοι, οι εντελώς ά­γνωστοι, έσφαζαν, μόνο έσφαζαν. Αίμα και αγκομαχητά και καμιά λέξη καθαρή.... «Μαμά!».... μετά φωτιά....

Στο δρόμο, ο αντισυνταγματάρχης συνάντησε ένα σκύλο. Τον κάλεσε κοντά του και του έδωσε ένα κομμά­τι ψωμί. Ύστερα έφερε από την κατοικία του Σέρβου ιε­ρέα ένα ράσο και το τύλιξε στο λαιμό του σκύλου λέγο­ντας: «Άιντε σκύλε! Κάνε το γύρο του Ορθόδοξου χω­ριού. 

Φέρε και το αγιασμένο νερό! Αγίασε τους αβάπτιστους και τους αντίχριστους».... Το πιστόλι ακούστηκε πέντε φορές, ο σκύλος έπεσε εμπρός σε μια οξυά σπαρ­ταρώντας, τυλιγμένος με το ιερό ράσο του παπά Ντούσαν Μαλομπάμπς».

Mile Dakic, «Έγκλημα στο Κόλαριτς», Vojnic, 1983.

* Σέρβος Βασιλιάς 1196-1228, γιος του Στέφανου Νεμάνια, α­δελφός του Αγίου Σάββα, ιδρυτή της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας το 1219.

«Το Βάπτισμα των παιδιών»: Από τις αναμνήσεις ενός αιχμαλώτου, στο στρατόπεδο Γιασένοβατς.

«...Με φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο και κοστούμι κυνηγετικό, ο Ρωμαιοκαθολικός ιερέας Μαστόροβιτς πα­ρατηρούσε με ευχαρίστηση τα θύματά του. 

Πλησίασε τα παιδιά, χαϊδεύοντάς τα στο κεφάλι. 

Στη συντροφιά προ­στέθηκε και ο Λιούμπο Μίλος και ο Ίβιτσα Μάτκοβιτς.

Ο ιερέας Ούστασι Μαστόροβιτς, είπε στις μητέρες των παιδιών ότι έφτασε εκείνη η στιγμή που θα βαπτιστούν τα παιδιά τους. Άρπαξαν βίαια τα παιδιά από τις μητέρες, ενώ το αθώο χεράκι του παιδιού, που κρατούσε ο Μαστόροβιτς, χάιδευε το πρόσωπο του μελλοντικού φο­νιά του. 

Οι μητέρες τρελλές από την αγωνία, παρακολουθούσαν τη σκηνή και πρόσφεραν τη ζωή τους, ζητώντας έλεος για τα μικρά παιδάκια. 

Δυο παιδιά έπεσαν α­μέσως στο χώμα, ενώ το τρίτο το πέταξε σαν μπάλα ο ιερέας Μαστόροβιτς, κρατώντας στο χέρι το στιλέτο στραμμένο προς τα πάνω. 

Τρεις φορές αστόχησε, αλλά την τέταρτη, το παιδί βρέθηκε καρφωμένο, με έκδηλη την ικανοποίηση του Ρωμαιοκαθολικού ιερέα Μαστόρο­βιτς, που αποτυπωνόταν στα μάτια και στο χαμόγελό του. 

Οι μητέρες έπεσαν στα γόνατα θρηνώντας......

Έγκον Μπέργκερ («44 μήνες στο Γιασένοβατς», Ζάγκρεμπ, 1966, σελ. 57-58).

Επιστολή του Γερμανού υποστρατήγου των «SS» Ernest Fick, στις 16.3.1944, προς τον Ραΐχσφίρερ Χάινριχ Χίμλερ ότι οι Ούστασι στα στρατόπεδα του Γιασένοβατς σκό­τωσαν 600.000  - 700.000 θύματα!!!!!!!!!!!!!!!!

SS Ταξιαρχία-ηγέτης και υποστράτηγος των μονά­δων των «SS»

Έρνεστ Φικ

Κούλμπαχ Πλάσενμπουργκ 16.3.44

Προς SS Ραϊχσφίρερ Χάινριχ Χίμλερ

Βερολίνο

Οδός Πρίγκηπος Άλμπρεχτ 8

Ραϊχσφίρερ!

Σύμφωνα με την προφορική γνωστοποίηση του «SS» Μπάγερ, πολιτικού ηγέτη στη διοίκηση V «SS» του ο­ρεινού σώματος, η κατάσταση στην Κροατία, περιοχή της χερσονήσου των Βαλκανίων είναι η ακόλουθη:

1. Οι κομματικές ομάδες -Ούστασι- συμπαθούν τον καθολικισμό, είναι απείθαρχοι, με κακή εκπαίδευση ως προς τη μαχητικότητα, μερικώς αναξιόπιστοι. 

Είναι γνωστό ότι οδήγησαν περίπου 600-700.000 πολιτικώς α­ντίθετους, σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και τους «έ­σφαξαν» σύμφωνα με το βαλκανικό τρόπο (δηλ. Οθωμανικό τρόπο). Αγωνίζονται εναντίον των Τσέτνικ και των Παρτιζάνων. Θεωρούν τους εαυτούς τους «SS».

2. Η εξοπλισμένη δύναμη του Α.Κ.Κ. Ντόμομπρανι, είναι περίπου 200.000, μερικώς τους εξοπλίσαμε εμείς, αλλά η αγωνιστική τους αξία είναι εντελώς ασήμαντη (...).

Πάντα πιστός, με το χαιρετισμό Ζήτω ο Χίτλερ!

Φικ (Γνήσια υπογραφή)

(Δημοσίευσε ο Α. Miletic, «Στρατόπεδο συγκεντρώ­σεως Γιασένοβατς», Βιβλ. III, σελ. 720).

(Από την σελίδα 82-85 του βιβλίου).

Η κατάθεση του Ρωμαιοκαθολικού ιερέα Μίροσλαβ Φιλίποβιτς-Μαστόροβιτς, διοικητή στο Γιασένοβατς επί 4 μήνες.

Ο Μίροσλαβ Φιλίποβιτς-Μαστόροβιτς ήταν Κροάτης Ρωμαιοκαθολικός ιερέας. 

Η αφοσίωση των Ρωμαιο­καθολικών ιερέων στην ιδεολογία των Ούστασι, δεν εκ­δηλωνόταν μόνο με τη μορφή παράφορων κηρυγμάτων, αλλά ακόμη πολλοί απ' αυτούς ανήκαν σε ομάδες των Ούστασι. 

Μεταξύ άλλων ήταν και ο ιερέας Μίροσλαβ Φιλίποβιτς, γνωστός με το όνομα «Αββάς Σατανάς». Ήταν μέλος του Ρωμαιοκαθολικού τάγματος των Φραγκισκανών και εφημέριος στο χωριό Πετρίτσεβατς κοντά στην Μπάνια Λούκα, στη Βοσνία.

Ορκισμένος Ούστασι πριν από τον πόλεμο του 1941-45 και στενός συνεργάτης του γνωστού κακοποιού Βίκτωρα Γκούτιτς, αξιωματού­χου των Ούστασι. ο Φιλίποβιτς ήταν ο οργανωτής των σφαγών στα χωριά Ντράκουλιτς, Σάργκοβατς και Μότκε, κοντά στην Μπάνια Λούκα, στα οποία μέσα σε δύο ώρες σφαγιάστηκαν 2.300 άντρες, γυναίκες και παιδιά. 

Ο ίδιος συμμετείχε ενεργά στη σφαγή. 

Με αίτηση των Γερμανών φυλακίστηκε, για λίγο μετά απ' αυτές τις σφα­γές, αλλά με τη βοήθεια του Κροάτη Μαξ Λούμπουριτς, γενικού διοικητή των Ούστασι, κατάφερε να πάει στο στρατόπεδο Γιασένοβατς, με το όνομα Μίροσλαβ Μαστόροβιτς, όπου έγινε διοικητής για κάποιο διάστημα. Στη δίκη του, μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ανέφερε και τα εξής:

«Έμεινα στο Γιασένοβατς ως αξιωματικός των Ού­στασι και διοικητής του στρατοπέδου, από τα τέλη Ιου­νίου 1942 μέχρι το τέλος Οκτωβρίου 1942. Ομολογώ ό­τι εγώ προσωπικά σκότωσα 100 περίπου αιχμαλώτους των στρατοπέδων Γιασένοβατς και Στάρα Γκράντισκα, στις ομαδικές εκτελέσεις, διότι αυτό με διέταξαν οι προϊστάμενοι του Ανεξάρτητου Κροατικού Κράτους. 

Ο­μολογώ επίσης ότι κατά τήν διάρκεια της παραμονής μου στο Γιασένοβατς, έγιναν μαζικές σφαγές στη γειτονική Γκράντινα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, 20.000 - 30.000 Σέρβοι αιχμάλωτοι σφαγιάστηκαν, όσο ήμουν διοικητής στο στρατόπεδο....» (Μέσα σε 4 μήνες δηλαδή)!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΓΙΑΣΕΝΟΒΑΤΣ

«Κάνε παιδί μου τη δουλειά σου»

Ιανουάριος 1943. Ο τότε διοικητής του στρατοπέ­δου του Γιασένοβατς Ίβιτσα Μάτκοβιτς, διέταξε να σχηματιστεί «ιατρική επιτροπή», η οποία συστηματικά θα εξετάζει έναν ορισμένο αριθμό εκτελεστών Ούστασι, γιατί ήθελε να έχει αρμόδια γνώμη για την κατάσταση της υγείας τους. 

Πρόεδρος αυτής της επιτροπής ήταν ο ονομαστός Ούστασι, υπολοχαγός Πρίπιτς και σαν για­τροί ο Δρ. Ν. Νίκολιτς κι εγώ*.

Πριν από το βράδυ, την παραμονή της ημέρας που η επιτροπή έπρεπε ν' αρχίσει να εργάζεται, ξαφνικά, με κάλεσαν στην κατοικία του αξιωματικού, όπου, στο δω­μάτιό του με περίμενε ο Ζήλε Φριγκάνοβιτς, ένας από τους πιο αιμοχαρείς εκτελεστές στο Γιασένοβατς.

Όταν μπήκα στο δωμάτιο, ο Ζήλε καθόταν σε μια πολυθρόνα, με ανακατωμένα τα μαλλιά, με κατακόκκινα μάτια και με έκφραση ενός μεθυσμένου. 

Στο δωμάτιο ή­ταν αισθητά έντονη η μυρωδιά από ρακί. 

Και πραγματι­κά στο τραπέζι υπήρχε ένα μισο-άδειο μπουκάλι και με­ρικά ποτηράκια χωρίς τάξη.

-Α, ήρθες, γιατρέ. Κάθισε εκεί στην καρέκλα κι αν θέλεις να σερβιριστείς ρακί, μου είπε και στράφηκε στον Ούστασι που με είχε συνοδεύσει: 

Κι εσύ, είσαι ε­λεύθερος να πας στη δουλειά σου.

Μείναμε στο δωμάτιο μόνοι. 

Ο Ζήλε, από την αρχή με μετρούσε με το μισόκλειστο, επίμονο αλλά και αβέ­βαιο βλέμμα του. 

Μετά ξαφνικά πήδηξε από την πολυ­θρόνα, ακούμπησε τα χέρια του στο τραπέζι και μου έρριξε ένα άγριο βλέμμα.

-Ξέρεις, γιατρέ, ότι μπορώ να σε σφάξω σαν αρνί ε­δώ και τώρα και να μη δώσω λόγο σε κανένα γι' αυτό;

Δε μου απόμενε τίποτε άλλο παρά να κατεβάσω τους ώμους και κουβαριασμένος να πω:

-Ξέρω.

Κοίταζε επίμονα προς εμένα.

-Ξέρεις, γιατρέ, γιατί σε κάλεσα σήμερα εδώ; Είναι ευνόητο πως δε γνωρίζεις. 

Αλλά μη φοβάσαι, δε θα σε σκοτώσω. Σήμερα έχω άλλη δουλειά μαζί σου. 

Εσύ ο­φείλεις να μου υποσχεθείς ότι θα με βοηθήσεις.

Δεν μπορούσα καθόλου να βρω τι σκοπό είχε για μέ­να αυτός ο εκτελεστής, αμήχανα απάντησα:

-Θα κάνω ό,τι μπορώ.

-Λοιπόν, γιατρέ, είμαστε τώρα εμείς οι δυο μόνοι. Και αν κάποιος μάθει κάτι απ' αυτό που θα συζητήσου­με, εσύ ξέρεις τι σε περιμένει... Εγώ δεν μπορώ περισ­σότερο να υποφέρω αυτό το μαρτύριο. 

Δεν με βοηθούν πια ούτε οι σφαγές, ούτε οι βασανισμοί, ούτε το αίμα, ούτε οι κραυγές, ούτε οι γυναίκες, ούτε το ρακί. Έχω μια έμμονη ιδέα και με τίποτε δεν μπορώ να απαλλαγώ απ' αυτήν. 

Μάλιστα, αυτός ο γέρος μου στριφογυρίζει στο κεφάλι και δεν μπορώ ολότελα να βρω ειρήνη.

Σταμάτησε σαν να δίσταζε. Και μετά συνέχισε ακό­μα πιο ταραγμένα.

-Εσύ γνωρίζεις πολύ καλά, ποιος είμαι εγώ. Είσαι παλιός αιχμάλωτος και γι' αυτό θα παίξω με ανοιχτά χαρτιά. 

Να, εγώ, ο Ζήλε, ο πιο αιμοχαρής Ούστασι στο Γιασένοβατς, που έσφαξε χιλιάδες αιχμαλώτους, να αυ­τός ο Ζήλε έγινε κουρέλι εξ αιτίας κάποιου γέρου, του βρωμερού χωριάτη Βουκάσιν από το Κλέπατς.

Σταμάτησε ξανά, ήπιε ένα ποτήρι ρακί και συνέχισε

-Εσύ θα θυμάσαι, ότι τον Αύγουστο του 1942 είχε γίνει μια μεγάλη παράταξη, όταν ο Γέρε Μάριτσιτς έ­στειλε στην Γκράντινα 3.000 άτομα για σφάξιμο. 

Τότε, ο Πέρο Μπρίζιτς, ο Ζρίνουσιτς, ο Σίπκα κι εγώ, είχαμε βάλει στοίχημα, ποιος θα σφάξει περισσότερους αιχμαλωτούς αυτό το βράδυ. 

Άρχισε η σφαγή και μετά μία ώρα, είχα ήδη προχωρήσει πολύ πιο μπροστά από τους άλλους σε σχέση με τον αριθμό των σφαγμένων. 

Αυτό το βράδυ με είχε καταλάβει ένα ασυνήθιστο πάθιασμα.

Και τότε, ενώ βρισκόμουν στη μεγαλύτερη παραφορά έρριξα, τυχαία, μια ματιά στο πλάι και είδα ένα γεροντό­τερο χωρικό, ο οποίος με κάποια ανεξήγητη ηρεμία στε­κόταν και έβλεπε ήσυχα πώς έσφαζα. 

Αυτή του η ματιά με έκοψε στα δύο. 

Για κάποια ώρα δεν μπορούσα να κου­νηθώ... Πλησίασα αυτόν τον χωρικό, από τον οποίο έμα­θα, ότι είναι κάποιος Βουκάσιν από το χωριό Κλέπατς κοντά στο Τσάπλιν. 

Στο σπίτι του όλοι είχαν σκοτωθεί κι αυτόν τον πήραν από κάποια δουλειά και τον έστειλαν στο Γιασένοβατς. Όλα αυτά μου τα είπε τόσο ήσυχα, που με σημάδεψε βαθιά. Βλέποντας κι ακούγοντας αυτόν το γέροντα, ξαφνικά αναστατώθηκα από την επιθυμία να του τσακίσω αυτή την ηρεμία με απάνθρωπα βασανιστήρια. 

Τον πήρα και τον κάθισα σ' ένα σπασμένο πολυβόλο που ήταν εκεί. Τον διέταξα να κραυγάσει «Ζήτω ο αρχηγός Πάβελιτς», και πως αν δεν το πει, θα του κόψω το αυτί. 

Ο Βουλάσιν σιωπούσε. 

Του έκοψα το αυτί. 

Αυτός δεν εί­πε λέξη. 

Του ξαναείπα να κραυγάσει «Ζήτω ο Πάβελιτς», αλλιώς θα του κόψω και το δεύτερο αυτί. 

Αυτός συνέχιζε να σιωπά. 

Του έκοψα και το δεύτερο αυτί. 

Του λέω, φώνα­ξε «Ζήτω ο Πάβελιτς», αλλιώς θα σου κόψω τη μύτη! Αυ­τός σιωπούσε. 

Τότε του έκοψα τη μύτη. 

Κι όταν για τέ­ταρτη φορά τον διέταξα να φωνάξει «Ζήτω ο Πάβελιτς» και τον απείλησα ότι θα του ξερριζώσω την καρδιά, αυ­τός με κοίταξε και ρίχνοντας το βλέμμα του κάπου πέρα και πάνω από μένα, στο άπειρο, αργά και καθαρά μου εί­πε: «Κάνε, παιδί μου, τη δουλειά σου».

Μετά απ' όλα, αυτή η τελευταία φράση με τρέλλανε εντελώς. Πήδησα επάνω του, του έβγαλα τα μάτια, του ξερρίζωσα την καρδιά, του έκοψα το λαιμό και από τα πόδια τον έσπρωξα στο λάκκο! 

Αλλά τότε κάτι έσπασε μέσα μου εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα πια να σκοτώσω κανέναν. 

Από τότε δε βρήκα πια ησυχία. Οποτεδήποτε επιχειρήσω να κάνω την παλιά μου δουλειά, πάντοτε προβάλλει μπρος μου η όψη του Βουκάσιν. 

Και τότε, σπάω, διαλύομαι, πέφτει η δύναμή μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. 

Άρχισα να πίνω όλο και περισσότερο, αλ­λά αυτό με βοηθάει μόνο για μια στιγμή. Και συχνά, πί­νοντας, ιδιαίτερα προς το βράδυ, ξαφνικά με τραβά η φωνή: «Κάνε, παιδί μου, τη δουλειά σου». 

Και τότε, σαν τρελλός, αναγκάζομαι να τριγυρίζω παντού, να βουλώνω τα αυτιά, να χτυπώ το κεφάλι μου, να φωνάζω, να τα σπάω όλα γύρω μου σαν δαιμονισμένος. 

Το βράδυ δεν έ­χω πουθενά ησυχία, κάθε ώρα τινάζομαι από τον ύπνο και τότε ξαφνικά στο σκοτάδι βλέπω τη εφιαλτική μορ­φή του Βουκάσιν και ακούω αυτό: 

«Κάνε, παιδί μου, τη δουλειά σου». 

Και, να τώρα έχω γίνει σαν πτώμα και με τίποτε δεν μπορώ πια να βοηθήσω τον εαυτό μου. Μετά από αυτή την τραγική εξομολόγηση, ο Ζήλε ξαφνικά σιώπησε. Παρατηρούσε άγρια κάπου μακριά, ό­λος μουδιασμένος και έτσι για λίγο έμεινε σαν κάποια α­πολιθωμένη φιγούρα. 

Τότε άρχισαν να συσπώνται οι μυς του προσώπου του. Τα μάτια του άστραψαν, έδεσε σφι­χτά τις παλάμες. Άρχισε να λαχανιάζει κι αβοήθητος να στριφογυρίζει επί τόπου. Με μιας, ξέσπασε σε κάποια αλλόκοτα αναφυλλητά. 

Ξαφνικά σε μια στιγμή, σηκώθη­κε βίαια από την πολυθρόνα, γονάτισε μπροστά μου, πή­ρε με φόρα το χέρι μου και άρχισε να το φιλά.

 Φοβερά ταραγμένος από αυτή την απροσδόκητη τροπή, μόλις μετά την πρώτη κατάπληξη, μέσα από τους θρήνους του μπόρεσα να διακρίνω ότι μιλούσε.

-Γιατρέ, σαν Θεό σε παρακαλώ, βοήθησέ με. 

Ξέρω πως είμαι ένας άθλιος άνθρωπος και δεν μπορώ μόνος μου να σταματήσω το βάσανό μου με μια σφαίρα. 

Δεν με βοηθά πια ούτε η εξομολόγηση, ούτε η προσευχή του ιερέα του στρατοπέδου, Μπρέκαλ. Δε με βοηθά ούτε η ακόλαστη ζωή, ούτε το πιοτό. 

Και αύριο είμαι ορισμένος για ιατρική εξέταση στην «επιτροπή». 

Εσύ εκεί θα είσαι γιατρός και θα κάνεις ειδική γνωμάτευση. Γιατρέ, σε ικετεύω, στείλε με κάπου για ανάπαυση, σε κάποια μπάνια κι εκεί θα προσπαθήσω να ηρεμήσω. 

Σε παρακαλώ, γιατρέ, θέλεις να μου το κάνεις; 

Υποσχέσου μου! Αυτό μου είναι η μοναδική σωτηρία. 

Έλεος, κάνε μου έλεος!

Έμεινα βουβός. η συσσώρευση τόσων εντυπώσεων και πιέσεων από μια φοβερή μανιακή κρίση που παρα­κολούθησα, μαζί με τη ριζωμένη μέσα μου στάση του αιχμαλώτου μπροστά στον εκτελεστή του, καθώς και η απαίσια εξομολόγηση αυτού του πιο απάνθρωπου φονιά -όλα αυτά- με αναστάτωσαν μέχρι τα κατάβαθά μου, ώ­στε μου διαταράχτηκε η λογική ροή της σκέψεως κι άρ­χισε και μένα να μου γυρίζει το κεφάλι. 

Αλλά όταν έ­πιασε ο Ζήλε να μου φιλά το χέρι, με μιας ένοιωσα σαν να με άγγιξε ένα γλοιώδες τέρας. 

Αυτόματα τράβηξα το χέρι μου. Πήδησα από την καρέκλα, και μετά τα τελευ­ταία λόγια του, τελείως χαμένος, ψέλλισα με κάποια αρ­γή, ξένη φωνή:

-Καλά, θα προτείνω να σε στείλουν στο Λίπικ.

Μετά απ' αυτό το υστερικό κλάμα ο Ζήλε ειρήνευ­σε, σηκώθηκε, έκανε μερικές βόλτες στο δωμάτιο και τό­τε στάθηκε μπροστά μου και μου πέταξε διαπεραστικά:

-Τώρα τα γνωρίζεις όλα, μπορείς να πας!

Όταν βγήκα έξω, αισθανόμουν σαν να ξύπνησα από ένα τρομερό εφιάλτη και προσπάθησα να δροσιστώ ανα­πνέοντας βαθιά την ανανεωτική παγωνιά της χειμωνιάτι­κης νύχτας.

Αυτό το βράδυ, που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, μπρο­στά στα μάτια μου, αδιάκοπα περνούσε η φωτεινή μορ­φή του Βουκάσιν από το Κλέπατς και το κουβάρι της δυ­στυχίας και αθλιότητας που ονομαζόταν Ζήλε.

* Αυτοί οι δύο επέζησαν από τα βάσανα του στρατοπέδου.

Νέντο Ζέτς

(«Αντίσταση στα συρματοπλέγματα», αναμνήσεις ενός κρατουμένου. Βιβλίο 1, Βελιγράδι 1966, σελ. 61-65).

(Από τις σελίδες 89-95 του βιβλίου).

....Ο Ρωμαιοκαθολικός κλήρος στην αθεϊστική κομμου­νιστική Γιουγκοσλαβία, δρούσε και λειτουργούσε με κά­βε ελευθερία.

Ενώ ο Τίτο, είχε επιτρέψει τη λειτουργία 2-3 Ορθοδόξων εκκλησιαστικών Σχολών, για να εξυπηρετηθεί τό­τε (μετά το 1945), το 41% του Ορθοδόξου Γιουγκοσλα­βικού πληθυσμού, την ίδια εποχή, για το 31% των Ρω­μαιοκαθολικών λειτουργούσαν ...33 Ρωμαιοκαθολικές Σχολές, με 2.155 μαθητές (στοιχεία του 1961)!

Ο Σέρβος δε βάφτιζε τα παιδιά του στην εκκλησία γιατί αυτό το σημείωναν στο φάκελλό του και κινδύνευε να χάσει τη δουλειά του, ή μέχρι και να πάει και φυλα­κή, για «μεγαλοσερβική-σωβινιστική πράξη, κατά της ε­νότητας και της αδελφοσύνης των λαών της Γιουγκοσ­λαβίας».

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αναβαθμίστηκε στην Κροατία με την εκλογή του Cheper ως Καρδινά­λιου του Ζάγκρεμπ και διαδόχου του «ευλογήσαντος τις σφαγές» Stepinac, τον οποίον παραδόξως και σε αντίθε­ση με κάθε λογική, ήθελε να ανακηρύξει άγιο το Βατι­κανό το 1992!

Ο νέος αρχηγός των Ούστασι, ένας Φραγκισκανός μοναχός, ο πάτερ Rudi Jetak, στρατολογούσε νέους Ού­στασι, μέσα στο κέντρο του Ζάγκρεμπ, εντελώς ανενό­χλητος. 

Τελικά, τον συνέλαβαν μαζί με άλλους 14 Κρο­άτες το 1960, κατηγορούμενο για τρομοκρατικές ενέργειες, χωρίς αποτέλεσμα.

Επομένως το έγκλημα της γενοκτονίας των αθώων Σέρβων (του 1941-45), έμεινε ατιμώρητο και συνεχίζει να μένει για 76 χρόνια, τώρα. 

Η κάθαρση (denazification) της φονικής τραγωδίας του «Γιασένοβατς», δε συ­ντελέστηκε ποτέ.

Αντιθέτως, βρεθήκαμε ξαφνικά, ύστερα από 50 χρό­νια, όλοι μας - ένα παγκόσμιο κοινό, εμπρός στην ίδια Τραγωδία. Και μάλιστα, στο ίδιο σκηνικό -της Βοσνίας, Ερζεγοβίνης- με τους ίδιους πρωταγωνιστές, τους ίδιους χορηγούς και σκηνοθέτες, τα ίδια θύματα.

Αλλά γιατί όλα αυτά; 

Διότι η κάθαρση, που δεν έγι­νε πριν από 50 χρόνια, μας έφερε σε μια νέα Τραγωδία φονικότερη και με απρόβλεπτες διαστάσεις. Αυτό ακρι­βώς είναι το 1ο αίτιο της νέας γενοκτονίας στη σημερι­νή Βοσνία - Ερζεγοβίνη και στη Σερβική Κράινα.

Το 2ο αίτιο, που έχει αιωνόβιες ρίζες, είναι η Παπι­κή βουλιμία για κατάκτηση κοσμική. Αυτό μας θυμίζει την Pax Romana, που οι Πάπες δεν την ξέχασαν ποτέ. 

Το Βατικανό και σήμερα προσπαθεί να αναπληρώσει το ευαγγελικό κενό του Ρωμαιοκαθολικισμού, με την εδαφι­κή εξάπλωσή του. 

Και αυτό, επειδή μειονεκτεί εμπρός στην πρωτοχριστιανικά παραδοσιακή Ορθοδοξία.

Η Αιώνια Δικαιοσύνη, όμως, θα αντιμάχεται δια­χρονικά τη συνεχιζόμενη αδικία κατά των Σέρβων. Αυτό οι αρχαίοι Έλληνες το πίστευαν και το χαρακτήριζαν ως «Θεοδικία». Δηλαδή, αυτός που αδικεί θα πρέπει να περιμένει και τη θεία τιμωρία.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται: 1991-95

«Ο πόλεμος εναντίον της Κροατίας πρέπει να στα­ματήσει», είπε ο Πολωνός Πάπας, Ιωάννης Παύλος Β', στις 13.11.1991.

Κι όμως η εφημερίδα της Ιταλίας «Corriere della Sera», η οποία απηχεί απόψεις του Βατικανού, έγραψε ό­τι το Βατικανό ήταν αυτό που πολύ πιο πριν, είχε κάνει τις απαραίτητες προεργασίες, για τον κατατεμαχισμό της Γιουγκοσλαβίας και την έναρξη του πολέμου, την ε­πανάληψη της γενοκτονίας των Σέρβων, του 41-45.

Το άρθρο, αποτελούσε προδημοσίευση έρευνας δυο Στρατηγών, για λογαριασμό του Ιταλικού γεωπολιτικού περιοδικού «Limes» και αποκάλυπτε ότι: Ήδη από το Νοέμβριο του 1991, το Βατικανό είχε διαιρέσει την Ομοσπονδία του Τίτο σε χωριστές Επισκοπές και είχε ξανασχεδιάσει τα όρια αυτών των Επισκοπικών επαρχιών, κατά τρόπο, ώστε να περιέχουν εδάφη, που ανήκαν και σε άλλες Γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες. 

Με το σκοπό να προετοιμάσει μια «ιδανική αναδιευθέτηση» υπέρ των Κροατών και εις βάρος των Σέρβων.

Ταυτόχρονα και ο franjo Kuharic, τωρινός Καρδινά­λιος του Ζάγκρεμπ, δήλωσε ότι θέλει όλοι οι πολίτες της Κροατίας να ζήσουν με αγάπη και ισότητα μεταξύ τους. 

Δηλαδή η μειονότητα των Σέρβων, ή θα φύγει, ή θα γίνει Κροατική!

Λίγες ημέρες όμως πριν, στις 29-10-91, η Κροατική κυβέρνηση διέταξε να εκκενωθούν από τον πληθυσμό τους 24 Σερβικά χωριά της Σλαβόνσκα Πόζεγκα, με προ­θεσμία 48 ωρών. 

Το φαινόμενο του 1941 είχε αρχίσει να επαναλαμβάνεται! 

Το επιβεβαίωναν δημόσια τα λόγια του Προέδρου της Δημοκρατίας της Κροατίας, Φράνιο Τούτζμαν, όταν δήλωνε περιχαρής, στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας το 1990, ότι είναι ευτυχι­σμένος επειδή «η γυναίκα του δεν ήταν ούτε Σερβίδα, ούτε Εβραία»!... 

Την ίδια εποχή τα Μ.Μ.Ε. της Κροα­τίας, φόρτιζαν το αντισερβικό κλίμα, μιλώντας για «κα­τοχή τμημάτων της Κροατίας από μεγαλόσερβους-σωβινιστές». 

Καλούσαν δε λαό και στρατό, να εφαρμόσει γι' αυτούς, τη μέθοδο των Τούρκων στη γενοκτονία των Αρμενίων, καθώς και των Κροατών φασιστών του 1941-45.

Οι Ούστασι, είχαν από το 1990 συστήσει ομάδες «Κομμάντος», και άρχισαν επιθέσεις στα Σερβικά χω­ριά, με σκοπό να τρομοκρατήσουν και να εξαναγκάσουν σε φυγή το Σερβικό πληθυσμό. 

Σκότωναν, βίαζαν, πυρ­πολούσαν σπίτια και εκκλησίες και κατέστρεφαν σο­δειές. 

Το επίσημο Κροατικό κράτος, απαντούσε στα πα­ράπονά τους, ως εξής: «Φαίνεται πως η μόνη λύση, είναι να φύγετε για τη Σερβία»! Και πραγματικά. Μέχρι την 01.07.92, από την Κροατία και τη Βοσνία, 1 εκατομ. Σέρβοι άμαχοι, έγιναν πρόσφυγες, για να γλυτώσουν τη ζωή τους. Ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος.

Η καταστροφή του μνημείου του Γιασένοβατς

Για το Γιασένοβατς είδαμε ήδη αρκετά στις προη­γούμενες σελίδες. 

Διαβάσαμε επίσης πώς και γιατί, έγι­ναν προσπάθειες μεταπολεμικά, να σβηστούν όλα τα ί­χνη αυτού του μνημείου της παγκόσμιας ιστορικής ντροπής. Δηλαδή, θέλησαν να σβήσουν τα ίχνη του στρατοπέδου του Γιασένοβατς.

Στα τέλη Σεπτεμβρίου λοιπόν του 1991, ένοπλες ομά­δες Κροατών μπήκαν στο χώρο του μνημείου, έστησαν εκεί το στρατόπεδό τους και άρχισαν τη συστηματική καταστροφή του.

Την ίδια τύχη είχαν και τα Ορθόδοξα Μοναστήρια στην Κροατία και τα Ορθόδοξα Μνημεία.

Οι Ορθόδο­ξοι ιερείς μαζί με τον Επίσκοπο Σλαβονίας Λουκιανό, συνελήφθηκαν και φυλακίστηκαν.

Οι δραματικές σκηνές της τραγωδίας του 1941-45 άρχισαν να ξεδιπλώνονται, μαζί με τα ίδια Σύμβολα, σ' ολόκληρη την Κροατία για δεύτερη φορά.

Υπήρξαν φοβερές καταγγελίες για βιολογικά πειρά­ματα, στα σώματα άτυχων Σέρβων αιχμαλώτων σε στρα­τόπεδα, τα οποία οι Κροάτες ίδρυσαν για «Σέρβους και για Σκύλους», όπως τα χαρακτήριζαν.

Αποδείχτηκε ακόμη με φωτογραφικά ντοκουμέντα, τα οποία η Σερβική Εκκλησία έστειλε στον ΟΗΕ, πως Σέρβοι κρατούμενοι ξεκοιλιαζόταν ζωντανοί και τους αφαιρούσαν τα ζωτικά τους όργανα, τα οποία έστελναν στη Γερμανία για μεταμοσχεύσεις. 

Φυσικά οι Γερμανοί πλήρωναν γι' αυτό το είδος του «εμπορεύματος» αδρά και σε πολεμικό υλικό. 

Σε όπλα που ήταν απαραίτητα για να συνεχίσουν οι Ούστασι το «Μεγαλοκροατικό» έργο τους!

(Σελίς 104-105 από το βιβλίο).

                                

https://www.imdb.com/video/vi2500706585?playlistId=tt10554232&ref_=vp_rv_1

ΠΗΓΗ: «Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)»

Τεύχος 13. ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2005

Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ/ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ

αντιγραφή

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ