Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ είναι σκληρή για να πεθάνει τώρα, που ανάβουν τα Βαλκάνια.... ( Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Ο ! )

 

(Ο τάφος του Παύλου Μελά όπως δημιουργήθηκε πρώτα στην Καστοριά. Φωτογραφία του 1904 του Λεωνίδα Παπάζογλου)

" Έχω ένα καημό για την Μακεδονία μας , μα τόσο μεγάλο καημό που να βάλει κραυγές σε   όσους  έδωσαν κομμάτι ματωμένης ιστορίας  για να πάρουν υποσχέσεις"  

η συνέχεια από το ιστολόγιο https://www.kalavrytanews.com/2016/10/13-1904.html

«Το χρέος του παλληκαριού είναι να λογίζεται σφαγάδι και όχι ψοφίμι» «Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου· και το τουφέκι του ...

13 Οκτωβρίου 1904 - O θάνατος του Παύλου Μελά

13 Οκτωβρίου του 1904, η γη της Μακεδονίας ανοίγει τη στοργική αγκαλιά της, για να δεχτεί το κουρασμένο σώμα του παλληκαριού. Και ο μεγάλος μας στιχοσμιλευτής, ο Κωστής Παλαμάς, θρηνεί:

«Σε κλαίει λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι

Στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι».

Υπήρχε στο παλιό Ανθολόγιο, Ε’ και Στ’ Δημοτικού, απόσπασμα από το ατίμητο βιβλίο, «Παύλος Μελάς», της γυναίκας του Ναταλίας, στο οποίο περιγραφόταν η ένδοξη θανή του ήρωα. 

Στα νέα βιβλία, τα οποία παραλάβαμε το 2006, το κείμενο δεν υπάρχει. 

Η αντιστόρητη αυθάδεια το λογόκρινε. 

Γιατί; Μα για να μην μαθαίνουν τα παιδιά ότι η Μακεδονία πολέμησε σαν λιοντάρι και κέρδισε την ελευθερία της με το αίμα της και ό,τι κερδήθηκε με αίμα δεν μπορεί να σβήσει με το μελάνι μιας υπογραφής.

Στα σιταροχώραφα του Κιλκίς ακόμη και σήμερα ξεθάβουν τα αλέτρια κόκκαλα ιερά Ελλήνων στρατιωτών και αξιωματικών. 8.500 άνδρες, ο ανθός της πατρίδας, έπεσε στο πεδίο της τιμής.

Συζητούν οι ανθυπομετριότητες της πολιτικής για διπλές ονομασίες. 

Ερωτώ: Πώς θα σταθεί δάσκαλος με στοιχειώδη πνευματική εντιμότητα ενώπιον των μαθητών του και να τους πει: Συγγνώμη τόσα χρόνια σας λέγαμε ψέμματα. Υπάρχει και άλλη Μακεδονία. 

Θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί… 

Όποιο χέρι τολμήσει το ανοσιούργημα να γνωρίζει, ότι ισχύει στην περίπτωση του ο αείχλωρος λόγος του Ιω. Καποδίστρια: «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».

Γύρω από το σώμα του νεκρού Παύλου Μελά εκτυλίχθηκε μια διπλωματική επιχείρηση για την παραλαβή και ενταφιασμό του. 

Οι Έλληνες δεν ήθελαν να γίνει γνωστή στους Οθωμανούς η ταυτότητα και το στρατιωτικό αξίωμα του νεκρού, διότι αυτό θα δημιουργούσε διπλωματική κρίση. 

Αρχικά ο νεκρός θάφτηκε από τους χωρικούς έξω από τη Στάτιστα ενώ οι Οθωμανοί δεν γνώριζαν την ταυτότητά του. Αργότερα ο Ντίνας απεσταλμένος της ελληνικής πλευράς (πιθανώς του Μητροπολίτη Καστοριάς Γερμανού Καραβαγγέλη ή του οπλαρχηγού Κύρου) επιχείρησε να ξεθάψει και να μεταφέρει αλλού τον νεκρό. 

Στο μεταξύ όμως ο θάνατος του Μελά είχε μαθευτεί στην Αθήνα και η εκεί Οθωμανική πρεσβεία ειδοποίησε τις αρχές της Θεσσαλονίκης να βρουν το πτώμα ώστε να το χρησιμοποιήσουν σαν απόδειξη της Ελληνικής επέμβασης σε οθωμανική επικράτεια. 

Έτσι, ενώ ο Ντίνας έκανε την εκταφή εμφανίστηκε οθωμανικός στρατός. Τότε έκοψε βιαστικά το κεφάλι του νεκρού και έφυγε. 

Το κεφάλι τάφηκε μπροστά στην Ωραία Πύλη του Ναού της Αγίας Παρασκευής στο χωριό Πισοδέρι ενώ οι Οθωμανοί πήραν το ακέφαλο σώμα και το πήγαν στην Καστοριά για αναγνώριση. 

Ο Γερμανός Καραβαγγέλης, που γνώριζε τα πάντα, κινητοποίησε τη νεολαία της Καστοριάς που περικύκλωσε το Διοικητήριο και απαιτούσε να τους δοθεί το σώμα «κάποιου Ζέζα» που ήταν Έλληνας. 

Ο Μητροπολίτης, προειδοποιώντας ότι μπορεί να συμβούν ταραχές που θα έβλαπταν την ειρηνική συμβίωση Τούρκων και Ελλήνων κατάφερε να του δοθεί το σώμα το οποίο και τάφηκε στο παρεκκλήσιο των Ταξιαρχών κοντά στο Μητροπολιτικό Μέγαρο Καστοριάς.[15].

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ στο https://www.kalavrytanews.com/2016/10/13-1904.html

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com/2021/10/blog-post_45.html