Η ιστορική ομιλία ειρήνης του Βίκτωρος Ορμπάν: «Ο
λαός θα απαιτήσει κατάπαυση του πυρός, ειρήνη,
λογική και – αν χρειαστεί – νέες κυβερνήσεις»!
Στην ιστορική ομιλία του για την κατάσταση της Ένωσης στις 18 Φεβρουαρίου, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτωρ Ορμπάν ζήτησε κατάπαυση του πυρός και ειρηνευτικές συνομιλίες στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Ο Ορμπάν θυμήθηκε με αγάπη τήν φιλοειρηνική Προεδρία του Ντόναλντ Τράμπ και προσδοκούσε την επιστροφή των «Ρεπουμπλικανών φίλων μας» το 2024.
Η ομιλία του πρωθυπουργού Βίκτορ Ορμπάν για την «Κατάσταση του Έθνους»
Καλό απόγευμα.
Πρώην Πρόεδροι Áder και Schmitt και οι αγαπητές σας σύζυγοι, κύριε Πρόεδρε, ηγέτες των ουγγρικών κοινοτήτων πέρα από τα σύνορά μας, κυρίες και κύριοι,
Όπως ασφαλώς γνωρίζετε, πριν από περίπου δύο εβδομάδες ένας καταστροφικός σεισμός συγκλόνισε την Τουρκία και την Συρία. Ο αριθμός των νεκρών ξεπερνά πλέον τους 44.000 και δυστυχώς αυτό δεν είναι ακόμη το τέλος. Οι θλίψεις έρχονται ξαφνικά, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς να χτυπήσουν την πόρτα, αλλά απλά να μας την ανοίξουν. Στη θλίψη μας, ανακαλύπτουμε σε ποιον μπορούμε να βασιστούμε. Εμείς οι Ούγγροι μπορούμε να βασιστούμε: 167 συμπατριώτες μας συμμετείχαν στις εργασίες διάσωσης και τριάντα πέντε άνθρωποι διασώθηκαν από τα συντρίμμια από ειδικούς και εθελοντές που διακινδύνευσαν τη ζωή τους στη διαδικασία. Μερικοί από αυτούς είναι εδώ μαζί μας τώρα. Ας χαιρετίσουμε τους ήρωές μας, που μας τίμησαν με την παρουσία τους εδώ. Κυρίες και Κύριοι, σας ευχαριστώ για τη θυσία σας, μια χώρα είναι περήφανη για εσάς! Παρακαλώ σηκωθείτε και αφήστε μας να σας δούμε!
Κυρίες και Κύριοι
Έχουν συμβεί τόσα πολλά τον τελευταίο χρόνο –οι εκλογές, ο πόλεμος, η ενεργειακή κρίση, ο πληθωρισμός– που στην πραγματικότητα θα έπρεπε να αφιερώσω αρκετές ώρες μιλώντας γι' αυτό. Σας παρακαλώ, μην αρχίσετε να ψάχνετε για την πόρτα: είναι πολύ αργά τώρα, αν είστε εδώ, είστε εδώ. Αύριο, την Κυριακή, μπορείτε να ξεκουραστείτε μετά από μια ομιλία διαστάσεων Ατατούρκ ή Φιντέλ Κάστρο. Αλλά θα το κρατήσω πιο σύντομο τελικά, γιατί κατά τη διάρκεια μιας μακράς πολιτικής ομιλίας οι άνθρωποι χάνουν την όρεξη τους για ζωή – και δεν είμαστε εδώ για να χάσουμε την όρεξη μας για ζωή, αλλά για να ανανεώσουμε την όρεξη μας για ζωή. Και με αυτό έχω βουτήξει με τα μούτρα σε αυτά που έχω να πω. Σήμερα, το σημαντικότερο ερώτημα για το μέλλον είναι εάν οι τεράστιες αλλαγές που συντελούνται στην ευρωπαϊκή ζωή –οι οποίες μας φέρνουν νέες πνευματικές, πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές προκλήσεις– θα ενισχύσουν ή θα μειώσουν την όρεξη των Ούγγρων για ζωή. Αυτές οι αλλαγές ασκούν πίεση σε ολόκληρη τη ζωή της Ουγγαρίας και μας φέρνουν αντιμέτωπους με νέα ερωτήματα. Η επιτυχία του έτους 2023 θα εξαρτηθεί από το αν θα ενεργοποιηθούμε από αυτά ή θα αδρανήσουμε εξ αιτίας τους.
Κυρίες και Κύριοι
Καθώς κυκλοφορώ στη διεθνή πολιτική, σκέφτομαι συχνά το παλιό ουγγρικό τραγούδι: "Μητέρα, δεν ήθελα αυτό το είδος αλόγου". Και πράγματι, εμείς οι Ούγγροι δεν θέλαμε να ζήσουμε σε έναν τόσο χαοτικό κόσμο. Αλλά, όπως θα έλεγε και η μητέρα μου, «Γιε μου, η ζωή δεν είναι παράκληση». Και έχει δίκιο.
Όλα ήταν τόσο καλά μελετημένα: είχαμε στρώσει τον δρόμο μας μέσα από τους σωρούς των ερειπίων που άφησαν πίσω τους οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις που εκδιώχθηκαν το 2010, μέσα από τα ερείπια του σοσιαλισμού της Άγριας Ανατολής, μέσα από την ανεργία, μέσα από μια οικονομία που λαχανιάζει για ανάσα, μέσα από δάνεια σε ξένο νόμισμα, από δυσαρεστημένο φθόνο, προσκυνώντας την Δύση, μέσα από ουρανοκατέβατους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, μέσω παράνομων φιλοδωρημάτων στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, μέσω εξαπάτησης του συστήματος ενώ ζούσε με προνοιακά επιδόματα και μέσω παραιτημένης αποδοχής της δεύτερης κατηγορίας. Μόλις είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι θα υπήρχε μια θέση στον ήλιο για κάθε Ούγγρο και ότι ένα τέτοιο μέρος θα ήταν εδώ. Αποδείχθηκε ότι είναι δυνατόν να ζει κανείς καλύτερα από την εργασία του παρά από τα επιδόματα, ότι το να έχεις παιδιά δεν είναι βάρος αλλά χαρά – ή, για να είμαι πιο ακριβής, ένα βάρος που είναι χαρά. Είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι η ζωή εδώ θα ήταν καρποφόρα, ότι θα υπήρχε αρκετή για όλους. Σκεφτήκαμε ότι για να προχωρήσουμε δεν χρειάζεται να πάρουμε ο ένας από τον άλλο ή να πάρουμε αυτό που ανήκει σε άλλους, γιατί η πίττα που μπορούμε να ψήσουμε θα είναι πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε έχουμε δει μέχρι τώρα. Σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους έχει δοθεί εργασία και ποτέ άλλοτε στην Ουγγαρία δεν είχαν εργαστεί τόσοι πολλοί άνθρωποι. Η ουγγρική οικονομία έχει τριπλασιαστεί σε μέγεθος και ο κατώτατος μισθός είναι τώρα υψηλότερος από τον μέσο μισθό που ήταν υπό τους σοσιαλιστές προκατόχους μας. Παρουσιάσαμε ένα εθνικό χριστιανικό σύνταγμα που μας αξίζει. Αναδιοργανώσαμε το ουγγρικό κράτος με θάρρος που αν όχι αψηφά τον θάνατο, τουλάχιστον αψηφά τις Βρυξέλλες. Και, ξεπερνώντας τους αρνητές, οικοδομήσαμε μια νέα ουγγρική οικονομία στην οποία ο καθένας είχε την ευκαιρία να βρει το πεπρωμένο του. Είναι αλήθεια ότι ήταν μια επίπονη δεκαετία, έχουμε ιδρώσει πολύ, τα γόνατα και οι αγκώνες μας έχουν γδαρθεί και μελανιάσει και έχουμε μαζέψει το μερίδιο που μας αναλογεί από φουσκάλες. Αλλά πιστεύουμε ότι άξιζε τον κόπο. Μάθαμε πώς να σημειώνουμε πρόοδο στην ανανεωμένη Ουγγαρία, είδαμε ότι η προσπάθεια δεν ήταν μάταιη και αντιληφθήκαμε εμείς οι Μαγυάροι ότι «για άλλη μια φορά το όνομα και η ιστορία μας θα ταιριάζουν με τη δόξα των προγόνων μας». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, μετά την πρώτη ιστορική πλειοψηφία των δύο τρίτων το 2010, κερδίσαμε πλειοψηφία δύο τρίτων σε καθεμία από τις τρεις επόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές. Κερδίσαμε μια τέτοια πλειοψηφία τώρα, παρόλο που ολόκληρη η Αριστερά στην Ουγγαρία ένωσε τις δυνάμεις της εναντίον μας, παρόλο που οι Βρυξέλλες προσπάθησαν να λιμοκτονήσουν το θησαυροφυλάκιό μας και παρόλο που ο θείος Τζωρτζ [Σόρος] κύλησε 4 δισεκατομμύρια φιορίνια εδώ από την Αμερική για να παράσχει στους συντρόφους του πυρομαχικά – απέτυχαν. Φάγανε τα μούτρα τους και νομίζω ότι θα πληρώσουν το τίμημα.
Θυμάστε την ταινία «Μια φορά κι έναν καιρό στη Δύση;» Ο διάλογος στην αρχή της ταινίας; Ο χαρακτήρας του Τσαρλς Μπρόνσον, η «Φυσαρμόνικα», ανακρίνει τους τρεις ληστές που τον περιμένουν:
«Και ο Φρανκ;»
«Ο Φρανκ μας έστειλε», απαντούν.
«Μου έφερες άλογο;»
«Όχι».
Βλέποντας τα τρία άλογά τους, ο Harmonica λέει: «Φέρατε δύο πάρα πολλά».
Αυτό συνέβη στην Ουγγαρία το 2022. Και απ' όσο μπορώ να δω, αυτή τη στιγμή το ουγγρικό φράγκο, το «Φέρι» μας [Ferenc Gyurcsány], προσπαθεί να συγκεντρώσει τα άλογα που έχουν απομείνει χωρίς ιδιοκτήτες. Το μάθημα είναι ότι όταν κοιτάς τον αντίπαλό σου θα πρέπει να τον κρίνεις όχι από τον αριθμό του αλλά από την ικανότητά του. Φαίνεται ότι ο Θεός μας αγαπά.
Κυρίες και Κύριοι
Οι εκλογικές νίκες – ειδικά οι πλειοψηφίες των δύο τρίτων – δεν είναι κάτι που οι άνθρωποι απλώς σας παραδίδουν στο πιάτο. Υπάρχει δουλειά πίσω από αυτά και το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς εκτιμάται από τους ανθρώπους. Διαφορετικά, δεν θα υπάρξει νίκη – και σίγουρα πλειοψηφία δύο τρίτων. Φυσικά, υπάρχουν πάντα κακοποιοί, που πιστεύουν ότι ήμασταν απλά τυχεροί. Ωραία, πείτε το τύχη - μία φορά. Αλλά τέσσερεις φορές; Εάν είστε πάντα τυχεροί, είναι επίσης πιθανό να έχετε κάτι να προσφέρετε. Για παράδειγμα, αγαπάτε τη χώρα σας και είστε έτοιμοι να πολεμήσετε για αυτήν - στην Πατρίδα, αν χρειαστεί, ή στον κόσμο γενικότερα, αν χρειαστεί. Η Αριστερά πρέπει να καταλάβει ότι για τη νίκη εκατομμύρια δολάρια και ισχυροί προστάτες δεν αρκούν. Για τη νίκη, Αγαπητοί φίλοι, η τύχη δεν είναι αρκετή: χρειάζεστε καρδιά.
Κυρίες και Κύριοι
Ακριβώς όταν νομίζαμε ότι επιτέλους σηκωνόμασταν όρθιοι, ο COVID μας χτύπησε, την άνοιξη του 2020 - πριν από τρία χρόνια τώρα. Μας έφερε πόνο και ανεπανόρθωτες απώλειες. Αλλά είχαμε δίκιο να ελπίζουμε ότι θα το καταφέρουμε, θα σταθούμε ξανά στα πόδια μας και θα συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε σταματήσει. Νόμιζα ότι θα φτάναμε εκεί που πάντα θέλαμε να είμαστε. Θα καταλαμβάναμε το επίπεδο στον κόσμο που μας δικαιούται το ταλέντο, η σκληρή δουλειά και η ιστορία μας. Θα ήμασταν από τους καλύτερους, κάπου στην εμπροσθοφυλακή. Για άλλη μια φορά, θα υπήρχαν πολλά παιδιά, πολλά εκατομμύρια καρδιές που περίμεναν τα καλά νέα μιας ομαλής, ελκυστικής και ασφαλούς χώρας, μιας πράσινης λεκάνης των Καρπαθίων που μπορεί να αντέξει την κλιματική αλλαγή. Και παρόλο που το λιοντάρι και το αρνί δεν θα ξάπλωναν μαζί, ελπίζαμε ότι η Αριστερά θα καταλάβαινε επιτέλους ότι αυτή είναι μια κοινή πατρίδα και ότι δεν έχουμε άλλη.
Και τότε χτύπησε πόλεμος – ή ξέσπασε. Είναι πλέον ένας χρόνος και από κάθε άποψη θα μπορούσε να διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα – ακόμη και αρκετά χρόνια, φαίνεται. Όλα έχουν αλλάξει – συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής και της οικονομίας. Η Δύση έχει κινηθεί σταθερά προς την κατεύθυνση της Άγριας Δύσης. Από τα χρόνια του COVID ο κόσμος δεν έχει επανέλθει, αλλά έχουμε περάσει στα χρόνια του πολέμου. Στην πραγματικότητα, από τον Μάρτιο του 2020 – εδώ και σχεδόν τρία χρόνια – ζούμε τη ζωή μας υπό συνεχή πίεση. Και αυτό θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε τέσσερα ή και πέντε χρόνια. Από τα τριάντα δύο χρόνια από την πτώση του κομμουνισμού, το 2022 ήταν το πιο δύσκολο. Ήταν η πιο δύσκολη χρονιά.
Όταν η Δύση μπήκε στον πόλεμο με κυρώσεις, έπρεπε να ξανασκεφτούμε τα πάντα. Αυτό απασχόλησε τους μήνες που ακολούθησαν τις εκλογές του Απριλίου. Έπρεπε να επανεξετάσουμε την οικονομική πολιτική, την αμυντική πολιτική, τη στρατιωτική πολιτική και όλη την εξωτερική μας πολιτική. Στη λάμψη του πολέμου, έπρεπε να επανεξετάσουμε όλους τους μεγάλους στόχους που είχαμε θέσει το 2010, μετά την πρώτη μας νίκη στα δύο τρίτα. Πλησιάζουμε στο τέλος αυτού του έργου. Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει λόγος να εγκαταλείψουμε τους στόχους, μόνο να αλλάξουμε τα μέσα με τα οποία θα επιτευχθούν. Η εξωτερική μας πολιτική παραμένει: θέλουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε φίλους, όχι εχθρούς· θέλουμε όλοι –Ανατολή και Δύση, Βορράς και Νότος– να έχουν μερίδιο στην επιτυχία των Ούγγρων. Η δημιουργία συνδέσεων αντί για το σχηματισμό μπλοκ. Η εθνική ενοποίηση θα συνεχιστεί, και οι Ούγγροι πέρα από τα σύνορά μας μπορούν να συνεχίσουν να βασίζονται σε εμάς, επειδή είμαστε του ίδιου αίματος. Η οικογενειακή μας πολιτική θα παραμείνει, η οικονομία μας που βασίζεται στην εργασία θα παραμείνει, η συμφωνία μας με τους συνταξιούχους και η σύνταξη του δέκατου τρίτου μήνα θα παραμείνει, όπως και η προστασία των μειώσεων στους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας των νοικοκυριών. Θα συνεχίσουμε τη σύνδεση των πανεπιστημίων με την οικονομία. Μπορούμε να διατηρήσουμε τους στρατηγικούς τομείς –τον τραπεζικό τομέα, τον ενεργειακό τομέα και τη βιομηχανία των μέσων ενημέρωσης– σε ουγγρικά χέρια, και θα αναζωογονήσουμε ακόμη και την ουγγρική ιδιοκτησία στον τομέα των τηλεπικοινωνιών και των επικοινωνιών πληροφοριών. Και δεν θα σταματήσουμε εκεί, ο ανεμοδείκτης φυσάει ήδη στον άνεμο. Συγγνώμη! Και η υπόσχεση που δόθηκε στις επαρχίες παραμένει: δρομολογούμε πρωτοφανείς εξελίξεις και παρέχουμε περισσότερους πόρους από ό,τι έχουν δει ποτέ οι ουγγρικές επαρχίες – ακόμη και υπό την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία. Παράλληλα με τη γεωργική παραγωγή, ενισχύουμε τη γεωργική μεταποίηση. Θα αναζωογονήσουμε την ουγγρική βιομηχανία τροφίμων, η οποία έχει καταστραφεί από την ιδιωτικοποίηση, και θα έχουμε εθνικούς πρωταθλητές στη βιομηχανία τροφίμων, οι οποίοι θα είναι επίσης σε θέση να ανταγωνιστούν στην παγκόσμια αγορά. Δεν θα ανεχθούμε να αναγκάζονται οι Ούγγροι να αγοράζουν τρόφιμα που μας πετούν σαν σκουπίδια από το εξωτερικό. Και διατηρούμε το σχέδιό μας για το ανατολικό τμήμα της χώρας μας να καλύψει τη διαφορά με τα υπόλοιπα. Είναι καιρός να ενώσουμε επιτέλους την Hunnia και την Pannonia – τόσο οικονομικά όσο και από την άποψη του βιοτικού επιπέδου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χτίζουμε γέφυρες στον Δούναβη, για τον οποίο θα ολοκληρωθεί αυτή στο Paks και για τον οποίο θα ξεκινήσει σύντομα αυτή στο Mohács. Τοποθετούμε το τρίγωνο Debrecen-Nyíregyháza-Miskolc δίπλα στη βιομηχανική ζώνη Győr-Szombathely-Veszprém. Αυτό θα απαιτήσει ενέργεια, πολλή ενέργεια – περισσότερο από ποτέ στην Ουγγαρία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα κατασκευάσουμε σταθμούς παραγωγής ενέργειας και συστήματα αγωγών, ακόμη και αν οι Βρυξέλλες δεν είναι πρόθυμες να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο. Αργότερα θα υπάρξουν περισσότερα. Και δεν θα εγκαταλείψουμε το πιο τολμηρό μας σχέδιο: να διασφαλίσουμε ότι οι οικογένειες με παιδιά θα είναι σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από εκείνες που δεν έχουν παιδιά. Έτσι, πόλεμος ή όχι, θα έχουμε νέες αποφάσεις στήριξης της οικογένειας κάθε χρόνο. Το ίδιο ισχύει και φέτος, με τις γυναίκες να δεσμεύονται να αποκτήσουν παιδιά χωρίς να πληρώνουν φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων μέχρι την ηλικία των 30 ετών. Έτσι θα είναι. Γνωρίζω όμως ότι για εμάς τους Ούγγρους αυτό δεν είναι αρκετό. Γνωρίζουμε το αστείο που κληρονομήσαμε από τον σοσιαλισμό: «Ξέρουμε τι θα συμβεί, αλλά το ερώτημα είναι το εξής: τι θα συμβεί μέχρι τότε;»
Αγαπητοί Φίλοι
Αν το 2022 ήταν η πιο δύσκολη χρονιά, το 2023 θα είναι η πιο επικίνδυνη χρονιά από την πτώση του κομμουνισμού. Παράλληλα με τη μετανάστευση, η οποία σταδιακά γίνεται μόνιμο χαρακτηριστικό, κρύβονται δύο νέοι εχθροί και δύο νέοι κίνδυνοι: ο ένας είναι ο πόλεμος και ο άλλος ο πληθωρισμός. Αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην ανοδική τροχιά από την οποία μας έσπρωξε η πανδημία COVID, πρέπει να αποκρούσουμε αυτές τις δύο απειλές: πρέπει να τις ξεπεράσουμε, πρέπει να παλέψουμε για να τις ξεπεράσουμε. Πώς όμως; Σήμερα γι' αυτό θα μιλήσω.
Πώς ξεπερνάμε τον κίνδυνο του πολέμου; Θέλουμε απλώς να βάλουμε ένα τέλος σε αυτό, αλλά δεν έχουμε τη δύναμη να το κάνουμε – δεν είμαστε σε αυτό το πρωτάθλημα. Επομένως, αν θέλουμε να προστατεύσουμε την Ουγγαρία, αν θέλουμε μια ειρηνική ζωή για τους εαυτούς μας, έχουμε μόνο μία επιλογή: πρέπει να μείνουμε έξω από τον ρωsσο-ουκρανικό πόλεμο. Μέχρι στιγμής αυτό δεν ήταν εύκολο, και δεν θα είναι εύκολο στο μέλλον, επειδή είμαστε μέρος του δυτικού κόσμου, είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και όλοι εκεί είναι με το μέρος του πολέμου – ή τουλάχιστον ενεργούν σαν να είναι. Έχει η Ουγγαρία την πολυτέλεια να παραμείνει στο πλευρό της ειρήνης υπό αυτές τις συνθήκες, με τρόπο που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με εκείνον των συμμάχων μας; Φυσικά και μπορούμε, διότι η Ουγγαρία είναι ένα ανεξάρτητο, ελεύθερο και κυρίαρχο κράτος, και δεν αναγνωρίζουμε κανέναν άλλο εκτός από τον Θεό πάνω από εμάς. Είναι όμως σωστό – ηθικά σωστό – να μείνουμε έξω από τον πόλεμο; Είμαι πεπεισμένος ότι είναι το σωστό – και μάλιστα το μόνο σωστό. Η Ρωσσία επιτέθηκε στην Ουκρανία, οπότε πρέπει να αφήσουμε τους Ουκρανούς πρόσφυγες να εισέλθουν στη χώρα μας και κάναμε καλά που τους υποστηρίξαμε με τη μεγαλύτερη επιχείρηση ανθρωπιστικής βοήθειας στην ιστορία της χώρας μας. Αυτή είναι η επιταγή της βασικής ανθρωπότητας και συμμορφωνόμαστε με αυτήν. Αλλά βλέπουμε επίσης ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι ένας πόλεμος μεταξύ των στρατών του καλού και του κακού, αλλά ένας πόλεμος μεταξύ των στρατευμάτων δύο σλαβικών χωρών: ένας πόλεμος περιορισμένος χρονικά και – προς το παρόν – στο διάστημα. Είναι δικός τους πόλεμος, όχι δικός μας. Η Ουγγαρία αναγνωρίζει το δικαίωμα της Ουκρανίας στην αυτοάμυνα και στην καταπολέμηση της εξωτερικής επιθετικότητας· αλλά δεν θα ήταν σωστό από καμία άποψη – συμπεριλαμβανομένης οποιασδήποτε ηθικής άποψης – να θέσουμε τα συμφέροντα της Ουκρανίας πάνω από εκείνα της Ουγγαρίας. Η Αριστερά στην Ουγγαρία βρίσκεται επίσης στο πλευρό του πολέμου: θα προμήθευε όπλα, θα αναλάμβανε το οικονομικό βάρος του πολέμου και θα διέκοπτε τις σχέσεις με τη Ρωσσία. Δεν το κάνουμε αυτό. Δεν προμηθεύουμε όπλα. Είμαστε επίσης προσεκτικοί με τα χρήματα, διότι στο τέλος τα χρήματα που μας οφείλονται θα δοθούν από τις Βρυξέλλες στην Ουκρανία. Για εμάς, η ανθρωπιστική υποστήριξη προς την Ουκρανία δεν σημαίνει διακοπή των δεσμών μας με τη Ρωσσία, διότι αυτό θα ερχόταν σε αντίθεση με τα εθνικά μας συμφέροντα, τα οποία έχουμε το δικαίωμα να καθορίσουμε μόνοι μας. Ως εκ τούτου, δεν θα συμφωνήσουμε με κυρώσεις για το φυσικό αέριο, το πετρέλαιο ή την πυρηνική ενέργεια που θα κατέστρεφαν την Ουγγαρία. Από την εθνική διαβούλευση γνωρίζουμε ότι υπάρχει εθνική ενότητα σε αυτό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο διατηρούμε τις οικονομικές μας σχέσεις με τη Ρωσσία· και πράγματι συμβουλεύουμε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο να κάνει το ίδιο, διότι χωρίς σχέσεις δεν θα υπάρξει ούτε κατάπαυση του πυρός ούτε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δεν συμφωνούμε με την εγγραφή ιερέων και εκκλησιαστικών ηγετών σε καταλόγους κυρώσεων· είναι αρκετά κακό που αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε καλλιτέχνες και αθλητές. Και είναι επίσης σημαντικό να μην περιορίσουμε το όραμά μας και να μην είμαστε επαρχιακοί. Ας κοιτάξουμε πέρα από τις Βρυξέλλες. Κάθε χώρα εκτός Ευρώπης έχει επίγνωση της περιορισμένης σημασίας του πολέμου στην Ουκρανία και της υπεροχής του δικού της εθνικού συμφέροντος. Ας μην απομονωθούμε από το ψύχραιμο μέρος του κόσμου. Η ουγγρική άποψη αποτελεί εξαίρεση μόνο στην Ευρώπη – σε ολόκληρο τον κόσμο είναι ο κανόνας. Η ουγγρική κυβέρνηση δεν θεωρεί ρεαλιστικό να υποθέσει ότι η Ρωσσία αποτελεί απειλή για την ασφάλεια της Ουγγαρίας ή της Ευρώπης. Μια τέτοια υπόθεση ισχύει το πολύ σε σχέση με τα πυρηνικά όπλα· αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία αυξάνει τον κίνδυνο χρήσης τους, αντί να τον μειώνει. Όσον αφορά τον συμβατικό πόλεμο, ο πόλεμος της Ουκρανίας έδειξε ότι η Ρωσσία δεν θα είχε καμία πιθανότητα εναντίον του ΝΑΤΟ. Κατανοούμε ότι οι Ουκρανοί προσπαθούν να πείσουν την Ευρώπη ότι οι Ρώσσοι δεν θα σταματήσουν μέχρι να φτάσουν στον Ατλαντικό, αλλά οι Ούγγροι δεν πιστεύουν αυτήν την απειλή. Όλος ο κόσμος έχει δει ότι οι ρωσικές δυνάμεις δεν είναι σε θέση να επιτεθούν στο ΝΑΤΟ και δεν θα βρίσκονται σε τέτοια θέση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Υπενθυμίζω ότι πριν από μια δεκαετία η Ουγγαρία πρότεινε τη δημιουργία μιας κοινής ευρωπαϊκής δύναμης, και σήμερα μπορούμε να δούμε πόσο ατυχές ήταν το γεγονός ότι αυτή η πρόταση έπεσε στο κενό.
Αγαπητοί φίλοι,
Ενώ η θέση μας υπέρ της ειρήνης και η φιλοπολεμική θέση των άλλων επιτείνουν τις διαφορές μεταξύ μας, συσκοτίζουν επίσης το γεγονός ότι συμφωνούμε πλήρως στους στρατηγικούς στόχους. Θέλουμε η Ρωσσία να μην αποτελεί απειλή για την Ευρώπη και θέλουμε να υπάρχει μια αρκετά ευρεία και βαθιά περιοχή μεταξύ Ρωσσίας και Ουγγαρίας: μια κυρίαρχη Ουκρανία. Η διαφορά μεταξύ μας έγκειται στην άποψή μας για τα μέσα επίτευξης αυτού του στόχου: όσοι υποστηρίζουν τον πόλεμο πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί νικώντας τη Ρωσσία· και εμείς πιστεύουμε ότι μπορεί να επιτευχθεί με άμεση κατάπαυση του πυρός και διαπραγματεύσεις. Υπάρχει ένα άλλο ισχυρό επιχείρημα υπέρ της πρότασής μας: το μόνο πράγμα που μπορεί να σώσει ζωές είναι η κατάπαυση του πυρός. Οι απώλειες ζωών εκφράζονται ήδη σε εκατοντάδες χιλιάδες. Ο πόνος, η χηρεία, ο αυξανόμενος αριθμός ορφανών και τα ωκεάνια κύματα δυστυχίας μπορούν να κατευναστούν μόνο με κατάπαυση του πυρός.
Κυρίες και Κύριοι
Ο πόλεμος αποκάλυψε επίσης κάποιες διδακτικές και βαριές αλήθειες. Ας μην τις προσπερνάμε χωρίς να μιλάμε γι' αυτές. Καταρχάς, υπάρχει το ζήτημα της συμμετοχής μας στο ΝΑΤΟ. Ας καταστήσουμε σαφές ότι για την Ουγγαρία η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι ζωτικής σημασίας. Είμαστε πολύ μακριά προς τα ανατολικά – στο ανατολικό άκρο του δυτικού κόσμου – για να την αποκηρύξουμε. Θα ήταν φυσικά ευκολότερο αν ήμασταν πιο μέσα: ακολουθώντας το παράδειγμα της Αυστρίας και της Ελβετίας, θα μπορούσαμε και εμείς να παίξουμε με την ιδέα της ουδετερότητας. Αλλά η ιστορία δεν μας έχει δώσει αυτή την πολυτέλεια. Το ΝΑΤΟ είναι μια αμυντική συμμαχία. Πρόκειται για μια στρατιωτική αμυντική συμμαχία που δημιουργήθηκε για να μπορούμε να υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλον. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο προσχωρήσαμε, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο –ανατρέχοντας στα 45 χρόνια σοβιετικής κατοχής– βίωσα την ιστορική ικανοποίηση της υπογραφής της Συνθήκης Προσχώρησης. Είναι τουλάχιστον εξίσου σημαντικό να καταλάβουμε ξεκάθαρα τι δεν είναι το ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ δεν είναι πολεμικός συνασπισμός. Η ιδιότητα του μέλους του ΝΑΤΟ δεν συνεπάγεται καμία υποχρέωση πέρα από την κοινή άμυνα, ούτε μπορούν τα κράτη μέλη να περιμένουν από οποιοδήποτε άλλο μέλος να επιτεθεί από κοινού σε ένα τρίτο κράτος για κάποιον κοινό στρατιωτικό αντικειμενικό. Εάν κάποια μέλη του ΝΑΤΟ, ή μια ομάδα από αυτά, θέλουν να πραγματοποιήσουν πολεμικές ενέργειες εκτός της επικράτειας των κρατών μελών, πρέπει να το κάνουν εκτός του πλαισίου του ΝΑΤΟ: εκείνοι που θέλουν να συμμετάσχουν· όσοι δεν θέλουν δεν θα το κάνουν.
Αγαπητοί Φίλοι
Ανεξάρτητα από το πόσο δυνατός και ισχυρός, όποιος νομίζει ότι μπορεί να εποπτεύει, να διαχειρίζεται και να βαθμονομεί σταδιακά τη διεξαγωγή του πολέμου υπερεκτιμά τη δική του δύναμη και υποτιμά την επικίνδυνη φύση του πολέμου. Εκείνοι που κάνουν τέτοια λάθη είναι συνήθως μακριά από την καταστροφική πραγματικότητα του πολέμου πρώτης γραμμής. Αλλά ζούμε εδώ και ο πόλεμος είναι στο έδαφος μιας γειτονικής χώρας. Οι κάτοικοι των Βρυξελλών δεν έχουν θυσιάσει ακόμη τη ζωή τους σε αυτόν τον πόλεμο, αλλά οι Ούγγροι έχουν θυσιάσει. Ενώ ουγγρικά σύμβολα καταρρίπτονται στο Munkács/Mukachevo, ενώ οι ούγγροι διευθυντές απολύονται από τα σχολεία μας, πολλοί πεθαίνουν από τους θανάτους των ηρώων στο μέτωπο. Η ουγγρική μειονότητα στην Υπερκαρπαθία δεν το αξίζει αυτό. Περισσότερος σεβασμός για τους Ούγγρους από το Munkács/Mukachevo, το Κίεβο, τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον!
Κυρίες και Κύριοι
Η Ευρώπη διολισθαίνει προς τον πόλεμο. Ισορροπεί σε μια στενή σανίδα. Πράγματι, οι χώρες της βρίσκονται ήδη έμμεσα σε πόλεμο με τη Ρωσσία. Εάν παρέχετε όπλα, εάν παρέχετε τις δορυφορικές πληροφορίες για στρατιωτική δράση, εάν εκπαιδεύσετε τους στρατιώτες ενός από τους εμπόλεμους, εάν χρηματοδοτήσετε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό ενός από τους εμπόλεμους και επιβάλλετε κυρώσεις στον άλλο, τότε, ανεξάρτητα από το τι λέτε, βρίσκεστε σε πόλεμο – ΕΜΜΕΣΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ. Ο κίνδυνος να παρασυρθεί είναι πλέον χρόνιος. Ξεκίνησε με κράνη, συνεχίστηκε με την παράδοση μη θανατηφόρου εξοπλισμού, τώρα βλέπουμε να αποστέλλονται άρματα μάχης, μαχητικά αεροσκάφη βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη και σύντομα θα ακούσουμε για τα λεγόμενα "ειρηνευτικά στρατεύματα". Θυμίζει έναν υπνοβάτη σε μια στέγη. Πρέπει επίσης να κατανοήσουμε πώς οι φιλοπολεμικοί άνθρωποι υπέκυψαν στην υπνοβασία και πώς κατέληξαν στις στέγες. Παρ' όλες τις διαφορές απόψεων, κατανοούμε τους Πολωνούς φίλους μας και εκείνους της Βαλτικής: η ιστορία τους εξηγεί πολλά. Οι άλλοι όμως;
Δεν έπρεπε να συμβεί με αυτόν τον τρόπο – ή μάλλον θα μπορούσε να είχε συμβεί διαφορετικά. Θα μπορούσαμε να είχαμε εγγυηθεί ότι δεν θα δεχόμασταν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ· αλλά κάναμε το αντίθετο και επιβεβαιώσαμε την προηγούμενη απόφασή μας το 2008 ότι θα τους παραδεχόμασταν. Θα μπορούσαμε επίσης να είχαμε ακολουθήσει τη λύση που εγκρίναμε το 2008, όταν ξέσπασε ο ρωσσο-γεωργιανός πόλεμος και η Ρωσσία κατέλαβε το 20% του εδάφους της Γεωργίας. Τότε αποφασίσαμε να αποτρέψουμε την εξάπλωση της πυρκαγιάς και υπό την ηγεσία του Προέδρου Sarkozy –ο οποίος διαπραγματεύτηκε λαμπρά– η σύγκρουση εντοπίστηκε και επιτεύχθηκε κατάπαυση του πυρός. Θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει ό,τι κάναμε το 2014 υπό την Άνγκελα Μέρκελ, όταν η Ρωσσία επιτέθηκε στην Ουκρανία και προσάρτησε την Κριμαία. Τότε θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει τον πόλεμο, όπως ο σημερινός, αλλά εμείς –η Δύση– επιλέξαμε μια διαφορετική επιλογή: διαπραγμάτευση αντί για μάχη, ειρήνη αντί για πόλεμο. Θυμάμαι ότι υπήρχαν άνθρωποι υπέρ του πολέμου τότε, αλλά υπήρχε επίσης ισχυρή γερμανική και γαλλική ηγεσία, η οποία ήταν γενναία και ανέλαβε έγκαιρη δράση. Έτσι αποφεύχθηκε ο πόλεμος και επιτεύχθηκε η συμφωνία του Μινσκ. Πριν από ένα χρόνο η Δύση αποφάσισε διαφορετικά. Όταν η Ρωσσία εξαπέλυσε επίθεση, η Δύση δεν απομόνωσε τη σύγκρουση, αλλά την ανύψωσε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Θα μπορούσε να το είχε χαρακτηρίσει ως τοπικό, περιφερειακό πόλεμο ή ως στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ δύο σλαβικών κρατών, όπως πρότεινε η Ουγγαρία. Αυτό που συνέβη είναι ένα ακόμη επιχείρημα κατά του υπερκράτους των Βρυξελλών και υπέρ των ισχυρών εθνικών κρατών. Όταν τα κράτη μέλη αποφάσισαν, επικρατούσε ειρήνη· όταν αποφάσισε το αυτοκρατορικό κέντρο, έγινε πόλεμος.
Κυρίες και Κύριοι
Κοιτάζοντας προς το μέλλον, είναι επίσης διδακτικό να σημειώσουμε πώς χάσαμε τους συμμάχους μας υπέρ της ειρήνης. Πριν από ένα χρόνο δεν ήμασταν μόνοι στο στρατόπεδο ειρήνης. Υπήρχαν, για παράδειγμα, οι Γερμανοί, οι οποίοι δεν παρείχαν όπλα, μόνο κράνη. Συγκριτικά, σε λίγες εβδομάδες τα άρματα μάχης Leopard θα κυλήσουν ανατολικά σε ουκρανικό έδαφος, προς τα κάτω προς τα ρωσικά σύνορα. Ίσως ακόμη και οι παλιοί χάρτες να είναι ακόμα γύρω. Οι Γερμανοί μεταστράφηκαν προς τους άλλους ή οι άλλοι προς τους Γερμανούς. Έτσι ξεθώριασε το στρατόπεδο της ειρήνης. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι οι Γερμανοί έκαναν αυτή τη μεταστροφή από μόνοι τους. Σήμερα ενεργούν σαν να ήταν πάντα στο πλοίο. Το σύγχρονο γερμανικό σχολείο: δεν αλλάζουν απλώς πλευρές, αλλά ανακοινώνουν ανοιχτά ότι πηδούν ακριβώς στην πρώτη γραμμή. Είναι σχολαστικοί άνθρωποι και όταν κάνουν κάτι, το κάνουν σοβαρά. Και οι άλλες χώρες πίστευαν ότι αν οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να αντισταθούν σε αυτού του είδους τις εξωτερικές πιέσεις, τότε θα ήταν απίθανο να αντισταθούν και αυτοί. Και έτσι εισχώρησαν από το στρατόπεδο ειρήνης στο στρατόπεδο πολέμου. Αυτό άφησε δύο από εμάς: την Ουγγαρία και το Βατικανό. Δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε ορισμένες σοβαρές συνέπειες.
Πρέπει να αντιμετωπίσουμε ειλικρινά το γεγονός ότι ο πόλεμος γίνεται όλο και πιο άγριος και πιο βάναυσος, και έτσι θα έπρεπε να προετοιμαστούμε καλύτερα για τον τόνο που χρησιμοποιείται εναντίον μας ο οποίος πρόκειται να γίνει πιο σκληρός και πιο υβριστικός: προκλήσεις, προσβολές, απειλές και εκβιασμοί. Δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα είναι εύκολο, αλλά μπορώ να υποσχεθώ ότι θα τηρήσουμε τη θέση μας. Έχουν περάσει προ πολλού οι εποχές που υφιστάμεθα διπλωματικές πιέσεις που εξακολουθούσαν να σέβονται την κυριαρχία. Πού είναι οι παλιές καλές μέρες, όταν το 2014 η Χίλαρι Κλίντον έστειλε μόνο έναν «καλό φίλο» για να πείσει τους Ούγγρους για το λάθος των τρόπων τους με αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και μερικές ταξιδιωτικές απαγορεύσεις; Κάναμε καλά ελιγμούς τότε, οι υπολογισμοί μας λειτούργησαν και με τη μορφή φιλικών στρατευμάτων αρωγής του Ντόναλντ Τραμπ έφτασαν – ευτυχώς όχι εδώ, αλλά στην Ουάσιγκτον. Από τότε πολύ νερό έχει κυλήσει κάτω από το Potomac. Ευτυχώς, ο Λευκός Οίκος διατήρησε την αίσθηση του χιούμορ του και αντί για «καλός φίλος», ο πρόεδρος Μπάιντεν μας έστειλε έναν «άνθρωπο του Τύπου», έναν πρεσβευτή για να αυξήσει την πίεση πάνω μας και να κάνει ό,τι χρειάζεται για να πιέσει τους Ούγγρους στο στρατόπεδο του πολέμου: να εκδώσει μια δήλωση από εμάς στην οποία δεσμευόμαστε να συμμετάσχουμε. Αυτό είναι εντάξει, το χιούμορ μπορεί να βοηθήσει τη φιλία να επιβιώσει σε δύσκολες στιγμές. Αλλά θα πρέπει να αποφύγουμε την πιθανότητα ότι την επόμενη φορά θα στείλουν κάποιον που ονομάζεται Puccini!
Κυρίες και Κύριοι
Βλέπουμε ότι το 2024 η Αμερική θα έχει νέες εκλογές και οι Ρεπουμπλικανοί φίλοι μας ετοιμάζονται πυρετωδώς για την επιστροφή τους. Αναμένω επίσης ότι η δημοκρατία θα δείξει τη δύναμή της στην Ευρώπη, ότι η κοινή γνώμη θα γίνει όλο και πιο υπέρ της ειρήνης, απαιτώντας κατάπαυση του πυρός, ειρηνευτικές συνομιλίες, περισσότερη λογική και –αν χρειαστεί– νέες κυβερνήσεις. Δεν θα είναι μια βόλτα στο πάρκο, αλλά οι ομαλότεροι και πιο χαλαροί δρόμοι οδηγούν σε πόλεμο.
Κυρίες και Κύριοι
Δεν έχουμε αυταπάτες, δεν είμαστε αφελείς, ούτε είμαστε τα παιδιά των λουλουδιών του '68 ή οι ονειροπόλοι ειρηνιστές. Γνωρίζουμε ότι οι διαπραγματεύσεις δεν θα είναι μεταξύ των Ουκρανών και των Ρώσσων: η ειρήνη θα έρθει όταν οι Αμερικανοί και οι Ρώσσοι διαπραγματευτούν μεταξύ τους. Αυτό θα συμβεί αναπόφευκτα, αλλά όσο αργότερα συμβεί, τόσο υψηλότερο είναι το τίμημα που θα πληρώσουμε όλοι. Οι λάτρεις του πολέμου πιστεύουν ότι ο χρόνος είναι με το μέρος των Ουκρανών και της Δύσης, οπότε ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί: θα αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων, θα υπάρξει νίκη επί της Ρωσσίας και η νίκη θα φέρει ειρήνη. Η ουγγρική κυβέρνηση, ωστόσο, πιστεύει ότι οι συνεχιζόμενες μάχες δεν θα φέρουν νίκη και δεν θα φέρουν ειρήνη, αλλά τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ακόμη ανθρώπων, μια διευρυνόμενη σύγκρουση, χώρες που εμπλέκονται σε ανοιχτό πόλεμο, χρόνια πολέμου, καταστροφή, πόνο και απειλή παγκόσμιου πολέμου. Ας υποστηρίξουμε λοιπόν εμείς οι Ούγγροι την ειρήνη, αλλά ας κρατήσει στεγνή τη σκόνη του ο υπουργός Άμυνας. Αυτά έχω να πω για τον πόλεμο.
Κυρίες και Κύριοι
Αν θέλουμε να καταπολεμήσουμε τον πληθωρισμό, πρέπει να ξεκινήσουμε με κατανόηση. Γιατί υπάρχει πληθωρισμός σε όλη την Ευρώπη; Οι Βρυξέλλες εξαπέλυσαν αυτή τη θλίψη εναντίον μας, με τις κυρώσεις τους στην ενέργεια. Η ασθένεια ονομάζεται πληθωρισμός κυρώσεων και ο ιός είναι οι κυρώσεις των Βρυξελλών. Οι κυρώσεις είναι τα όπλα στην πολεμική πολιτική των Βρυξελλών. Στοχεύουν τη Ρωσσία, αλλά πλήττουν την Ευρώπη. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι Βρυξέλλες υποσχέθηκαν ότι αυτές οι κυρώσεις θα έθεταν τέλος στον πόλεμο. Έχει περάσει ένας χρόνος και το τέλος του πολέμου δεν πλησιάζει, αλλά γίνεται όλο και πιο μακρινό. Υποσχέθηκαν επίσης ότι δεν θα επεκτείνουν τις κυρώσεις στην ενέργεια. Αλλά τότε το έκαναν. Η τιμή του φυσικού αερίου πολλαπλασιάστηκε, φτάνοντας τα 350 ευρώ στα τέλη Αυγούστου. Αυτό είναι ένα ρεκόρ, κάτι που δεν έχει όμοιό του στη ζωντανή μνήμη. Η κατάσταση έχει βελτιωθεί, αλλά η τιμή του φυσικού αερίου εξακολουθεί να είναι αρκετές φορές υψηλότερη από το επίπεδο των 20 ευρώ πριν από δύο χρόνια. Επιπλέον, και λίγοι το γνωρίζουν αυτό, στις Βρυξέλλες η τιμή του φυσικού αερίου συνδέθηκε με την τιμή της ηλεκτρικής ενέργειας. Μαζί με τους Πολωνούς διαμαρτυρηθήκαμε, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, η αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου συνοδεύτηκε αμέσως από αύξηση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας – ακόμη και όταν η ηλεκτρική ενέργεια αυτή δεν παράγεται από ανεμογεννήτριες, αλλά από ηλιακή, αιολική, υδροηλεκτρική, άνθρακα ή πυρηνική ενέργεια. Είναι οικονομία 101 ότι οι αυξήσεις των τιμών της ενέργειας ανεβάζουν την τιμή όλων των προϊόντων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα εάν εισάγετε το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς σας από το εξωτερικό, όπως κάνει η Ουγγαρία. Επιπλέον, αποδείχθηκε ότι δεν στερήσαμε από τη Ρωσία έσοδα, αλλά της δώσαμε περισσότερα χρήματα. Το 2022 τα κέρδη της παγκόσμιας βιομηχανίας πετρελαίου και φυσικού αερίου αυξήθηκαν κατά 70%, χωρίς οι ενδιαφερόμενες εταιρείες-μαμούθ να ανανεώσουν τίποτα ή να παράγουν περισσότερα: απλώς τσέπωσαν το επιπλέον κέρδος από τις κυρώσεις, το οποίο ανάγκασαν τους Ευρωπαίους να πληρώσουν. Το 2022 οι κυρώσεις έβγαλαν τέσσερις χιλιάδες δισεκατομμύρια φιορίνια από τις τσέπες των Ούγγρων. Τέσσερις χιλιάδες δισεκατομμύρια φιορίνια! Αυτά είναι τα χρήματα που έχουν δαπανήσει οι ουγγρικές εταιρείες, το κράτος και οι οικογένειες στην Ουγγαρία μόνο για την ενέργεια, λόγω των κυρώσεων. Το ποσό αυτό θα μπορούσε να δαπανηθεί από τις εταιρείες για αυξήσεις μισθών, από το κράτος για μειώσεις φόρων ή οικογενειακή στήριξη και από οικογένειες για την αγορά σπιτιού ή για τα παιδιά τους.
Κάποιος στέκεται ανάμεσα στα γυάλινα παλάτια των Βρυξελλών, μη θέλοντας να πιστέψει τι συμβαίνει εκεί. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα: αντί για βοήθεια, οι Βρυξέλλες μας επιβάλλουν περισσότερες κυρώσεις. Η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, με καλά μελετημένες κακές προθέσεις, δεν έχει δώσει στην Ουγγαρία ή την Πολωνία το μερίδιό τους στο Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα Ανάκαμψης. Το 2022, στην πιο δύσκολη χρονιά, δεν λάβαμε χρήματα που έλαβαν τα κράτη μέλη ως κοινό δάνειο, σύμφωνα με τα οποία εμείς οι Ούγγροι θα πρέπει να επιστρέψουμε το μερίδιό μας. Ψάχνουν βλάκες για να ξεχωρίσουν από το κράτος δικαίου της Ουγγαρίας, ενώ ένα βαν της αστυνομίας βρίσκεται σε μόνιμη ετοιμότητα στο κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στην πραγματικότητα, τα κράτη μέλη είναι εκείνα που πρέπει να παρακολουθούν τις Βρυξέλλες, όχι οι Βρυξέλλες που παρακολουθούν τα κράτη μέλη. Ελπίζω ότι αυτό θα συμβεί μετά τις ευρωεκλογές του 2024. Εάν οι Βρυξέλλες θέλουν να πάνε σε πόλεμο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, τότε θα πρέπει να πάνε σε πόλεμο κατά του πληθωρισμού. Δεν το κάνουν. Αλλά διεξάγουμε συνεχώς τον δικό μας πόλεμο κατά του πληθωρισμού. Έχουμε ήδη θεσπίσει περίπου δύο δωδεκάδες μέτρα για την προστασία των οικογενειών και των επιχειρήσεων.
Το πιο σημαντικό τώρα, φίλοι μου, είναι να μην βλέπουμε τον πληθωρισμό ως αναπόφευκτη μάστιγα. Και παρόλο που ο πληθωρισμός κορυφώνεται και επιβαρύνει σημαντικά τις οικογένειες, δεν πρέπει να μας τρομάζει, δεν πρέπει να μας παγώνει και δεν πρέπει να παραιτηθούμε από αυτόν. Πρέπει να αναληφθεί δράση και θα αποφέρει αποτελέσματα. Έμαθα από τον Sándor Demján ότι σε περιόδους κρίσης δεν υπάρχει κανονικότητα. Πρέπει να παρέμβετε στην οικονομία με θάρρος. Αυτό κάνουμε, γι' αυτό και η μέση οικογένεια σήμερα εξοικονομεί 181.000 φιορίνια το μήνα σε μειωμένους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας. Αυτό είναι μοναδικό σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Αριστερά ζητεί να αποσυρθεί το πάγωμα των τιμών των τροφίμων, αλλά θα παραμείνει μέχρι να μπορέσουμε να μειώσουμε τον πληθωρισμό. Η Αριστερά – μαζί με τις τράπεζες, όπως ήταν αναμενόμενο – ζητά επίσης την άρση του παγώματος των επιτοκίων λιανικής. Αλλά το πάγωμα των επιτοκίων προστατεύει 350.000 οικογένειες από τις αυξήσεις των επιτοκίων και μέχρι να αρχίσουν να μειώνονται τα επιτόκια, το πάγωμα θα πρέπει να παραμείνει σε ισχύ. Αντί να την αποσύρουμε, την επεκτείναμε στα φοιτητικά δάνεια. Σήμερα λοιπόν προστατεύουμε 200.000 φοιτητές από τον πληθωρισμό. Τα φοιτητικά δάνεια είναι άτοκα και το επιτόκιο ενός φοιτητικού δανείου ελεύθερης χρήσης είναι το ήμισυ του επιτοκίου της αγοράς. Και τώρα εισάγουμε μια κάρτα μετακίνησης με μειωμένο συντελεστή. Από την 1η Μαΐου, θα προσφέρουμε μηνιαίες κάρτες για όλη την χώρα και επαρχιακές που ισχύουν τόσο για ταξίδια με λεωφορείο όσο και για σιδηροδρομικά ταξίδια. Το μηνιαίο πάσο θα κοστίζει 9.450 φιορίνια και το μηνιαίο σε όλη την χώρα πάσο θα κοστίζει 18.900 φιορίνια. Όσοι ταξιδεύουν στην εργασία τους με τα μέσα μαζικής μεταφοράς μπορούν να εξοικονομήσουν σημαντικό ποσό.
Κυρίες και Κύριοι
Η σφυρηλάτηση μιας καλής ασπίδας - μιας ασπίδας που μπορεί να απορροφήσει βαριά χτυπήματα - είναι δαπανηρή. Ως εκ τούτου, τα απροσδόκητα κέρδη πρέπει να λαμβάνονται από εκεί όπου προκύπτουν. Έχουμε φορολογήσει τράπεζες, εταιρείες ενέργειας και πολυεθνικές αλυσίδες λιανικής πώλησης. Και τα απροσδόκητα κέρδη που λαμβάνονται τοποθετούνται στο ταμείο για να διατηρηθούν οι περικοπές στους λογαριασμούς κοινής ωφέλειας των νοικοκυριών.
Εν ολίγοις, το 2022 ήταν μια χρονιά που θα μπορούσε να σπάσει τη ραχοκοκαλιά της ουγγρικής οικονομίας. Οι επίσημοι καταστροφολόγοι, οι σεβαστοί πρώην διοικητές των κεντρικών τραπεζών και οι πρώην δεξιοί οικονομολόγοι το περίμεναν επίσης και ήδη μας προμήνυαν το τέλος. Χρεοκοπίες, ανεργία, κατάρρευση νομίσματος, χρεοκοπία, Αρμαγεδδών: αυτό προέβλεπε η Αριστερά. Τώρα, τον Φεβρουάριο, η απασχόληση είναι υψηλότερη από ποτέ, τα συναλλαγματικά αποθέματα βρίσκονται σε επίπεδα ρεκόρ και το φιορίνι έχει σταθεροποιηθεί. Η αλήθεια είναι ότι, παράλληλα και παρά τον οδυνηρά υψηλό πληθωρισμό, το 2022 η ουγγρική οικονομία έσπασε τρία ρεκόρ. Ένα χατ-τρικ. Ελπίζω ο προπονητής [Μάρκο] Ρόσι να ακούει. Ποτέ άλλοτε τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν εργάζονταν στην Ουγγαρία. Οι εξαγωγές μας έχουν σπάσει ρεκόρ και ποτέ άλλοτε δεν υπήρξαν τόσες πολλές επενδύσεις στην Ουγγαρία όσο το 2022. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο εξακολουθούμε να στεκόμαστε στα πόδια μας παρά τις υψηλές τιμές και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η οικονομία δεν θα σταματήσει το 2023. Ο πληθωρισμός είναι σαν ένας τίγρης και έχεις μόνο μία σφαίρα. Αν χάσετε, θα σας φάει. Εμπιστευτείτε μας, θα το χτυπήσουμε. Μπορείτε να στοιχηματίσετε σε αυτό: μέχρι το τέλος του έτους θα έχουμε πληθωρισμό σε μονοψήφιο ποσοστό.
Αγαπητοί Φίλοι
Όπως μπορούμε να δούμε, η κατάσταση είναι σοβαρή, αλλά όχι απελπιστική – στην πραγματικότητα είναι ενθαρρυντική. Τα ένστικτα επιβίωσης των Ούγγρων λειτουργούν, μπορούν να δουν τα πράγματα καθαρά και – όπως έδειξε η εθνική διαβούλευση – υπάρχει ευρεία συμφωνία ως προς τους κύριους στόχους. Σήμερα ευχαριστώ όλους όσοι συμμετείχαν στην εθνική διαβούλευση. Θα μείνουμε έξω από τον πόλεμο, η Ουγγαρία θα παραμείνει νησίδα ειρήνης και ασφάλειας και θα νικήσουμε τον πληθωρισμό – αυτή είναι πάντα η δουλειά της κυβέρνησης και δεν θα υπάρξουν λάθη. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που μια κυβέρνηση, όσο σίγουρη κι αν είναι, δεν θα μπορέσει να κάνει μόνη της. Ξέρετε, όλοι έχουν ακούσει, τι απεχθές πράγμα συνέβη σε ένα από τα σχολεία μας. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί ο ουρανός δεν πέφτει, γιατί η γη δεν ανοίγει για να καταπιεί εκείνους των οποίων η θέση είναι κάτω από αυτήν.
Αγαπητοί Φίλοι
Ας το πούμε έτσι όπως είναι: η παιδεραστία δεν μπορεί να συγχωρεθεί. Τα παιδιά είναι ιερά για εμάς και εναπόκειται στους ενήλικες να προστατεύουν τα παιδιά με κάθε κόστος. Δεν μας νοιάζει που ο κόσμος έχει τρελαθεί. Δεν μας ενδιαφέρει σε τι απωθητικές εκτροπές επιδίδονται κάποιοι. Δεν μας ενδιαφέρει πώς οι Βρυξέλλες δικαιολογούν και εξηγούν το ανεξήγητο. Αυτή είναι η Ουγγαρία! Και εδώ πρέπει να είναι το αυστηρότερο σύστημα παιδικής προστασίας στην Ευρώπη! Η νομοθεσία υπάρχει και τα κομμάτια που λείπουν θα βρεθούν, αλλά ακόμη και η πιο αποφασισμένη κυβέρνηση δεν μπορεί να επιτύχει σε αυτό το θέμα από μόνη της. Θα απαιτήσει από όλους: γονείς, παππούδες, μητέρες και πατέρες, δασκάλους και παιδαγωγούς. Γιατί η ΕΜΦΥΛΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΕΙΟ, δεν είναι μια απλή φλυαρία του ουράνιου τόξου, ΑΛΛΑ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΕΙΛΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΔΙΩΚΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΦΗΣΟΥΝ ΗΣΥΧΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ - ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Κάτι τέτοιο δεν έχει θέση στην Ουγγαρία, και ειδικά όχι στα σχολεία μας. Βασίζομαι σε εσάς, βασιζόμαστε σε όλους τους Ούγγρους καλής θέλησης, ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά μαζί, μια για πάντα, το 2023.
Ο Θεός πάνω από όλους μας, η Ουγγαρία πριν από όλα! Εμπρός, Ουγγαρία, Εμπρός Ούγγροι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!