«Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης σύμμαχος καί προαγωγός τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ»



Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΣΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ

Πρώτη ἀνοικτή ἐπιστολή τοῦ πιστοῦ λαοῦ: (18/11/2016 13:52)

Ὅλες οἱ σοφιστεῖες τῶν οἰκουμενιστῶν Ἱεραρχῶν πού ἀναπτύχθηκαν καί μετά τήν ληστρική Σύνοδο στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, γιά... τήν διευκόλυνση τελικῶς τῆς ὑποδοχῆς καί ἀποδοχῆς τῆς «Παγκόσμιας Κυβέρνησης» καί «Παγκόσμιας Θρησκείας», ἐπιβάλλουν ὅλοι ἐμεῖς (ὁ λαός τοῦ Θεοῦ) νά συστρατευθοῦμε μέ τήν ἐπιταγή τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Αὐγουστίνου Καντιώτη: «Διά τοῦτο ἵνα μή θρηνήσωμεν μεγαλυτέρας συμφοράς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, εἶναι ἀνάγκη ἐπείγουσα, ὅπως δημιουργηθῆ ἐν τῷ πιστῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ζωηρόν ἐνδιαφέρον διά τά ἐκκλησιαστικά πράγματα, ἅτινα βαίνουν κατά κρημνῶν [...] Ὁ αὐστηρός, συστηματικός, ὁ μέ ἀντικειμενικά προπαντός κριτήρια γινόμενος ἔλεγχος πρέπει νά συνεχισθῆ σφοδρότερος καί νά σείση πύλας Βαβυλῶνος. Σπεύσατε καί καταγγείλατε νά γίνη ταχυτάτη ἐκκαθάρισις. Σείσατε κάστρα ἀνομίας καί ἐκκαθαρίσατε τήν ἐνορίαν καί τήν ἐπισκοπήν σας ἐκ τῶν ἀναξίων ποιμένων [...]. Συγκρατηθῆτε [...]. Τάς ἐνδείξεις εἰς ἀποδείξεις μεταβάλετε καί τότε βαδίσατε θαρραλέοι πρός τήν κάθαρσιν. Ὁ Κύριος θά εἶναι μαζί σας» (Ἔλεγχος, 1994, β΄ ἔκδοση, σελ. 49). Συντασσόμενοι καί ἀποφασισμένοι σέ ὅ,τι καταθέτουμε ἐδῶ, ἄς ἀφουγκραστοῦν ― τουλάχιστον αὐτή τήν φορά ― οἱ ὑπαίτιοι τῆς συγχύσεως ὅλης, οἱ φιλοοικουμενιστές Ἱεράρχες μας, τήν ὀργή τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, γιατί ἔχει προδοθεῖ· τοῦ λαοῦ, πού εἶναι πλέον ἀποφασισμένος γιά τήν κάθαρση. Ἐμεῖς ἀφήνοντας «τάς μωράς συζητήσεις» τῶν ξεπεσμένων οἰκουμενιστῶν, πού ντρέπονται νά κηρύξουν τήν μοναδικότητα καί τήν ἀπολυτότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τούς ἐγκαταλείπουμε. Διότι ὁ ἐγωισμός τούς ἔχει παγιώσει στήν πλάνη... Τό διαμηνύει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον διά τοῦ Ἀποστόλου: «Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Καί ἄν ὁ λόγος αὐτός ἰσχύει γενικῶς περί τῶν αἱρέσεων καί τῶν αἱρετικῶν, «πόσο μᾶλλον ἰσχύει γιά τήν παναίρεση τῶν οἰκουμενιστῶν». Καί καθώς πιά γνωρίζουμε πώς δέν ὑπάρχουν δύο Ἐκκλησίες, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱερέων καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Λαϊκῶν, ὅπως κηρύττουν οἱ παπικοί, ἄς κατανοήσουν οἱ σκανδαλοποιοί, οἱ ἀγαπολόγοι, πού ἄνοιξαν τήν ἀγκαλιά τους στούς αἱρετικούς προτάσσοντας χίλια δυό προσχήματα γιά νά μᾶς καθησυχάσουν τόσα χρόνια, ἄς κατανοήσουν λέμε, πώς μᾶς εἶναι περιττοί. Δέν τούς ἀναγνωρίζουμε τέτοιους Ἱεράρχες οἱ ὁποῖοι θέτουν ἑαυτούς ὑπέρ τῶν νοητῶν ἀστέρων, πού εἶναι οἱ Ἅγιοι Θεοφόροι Πατέρες μας. Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, λαϊκοί, ἱερεῖς καί Ἀρχιερεῖς, ὁ ρόλος τῶν λαϊκῶν μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι τό «ἱερό κράτος», πού κηρύττουν οἱ παπικοί, οὔτε τό κράτος τῶν λαϊκῶν, ἡ «λαοκρατία», πού ὑποστηρίζουν οἱ προτεστάντες. Ἀκυρώνουμε τήν διεστραμμένη αὐτή ἐκκλησιολογία τῆς ἐκπεσούσης Δύσεως, τήν ὁποία καλλιεργεῖ πολλά χρόνια ἡ «παναίρεση τοῦ δυσσεβοῦς καί δυσώδους οἰκουμενισμοῦ». Τό «ὁ Λαός τοῦ Θεοῦ δέν δικαιοῦται νά ἔχη λόγον, ἀλλά ὀφείλει τυφλήν ὑπακοήν εἰς τήν Ἐκκλησίαν» χαρακτηρίζουμε καί ἐμεῖς ὅλοι ὡς «τό σύγχρονο κήρυγμα τοῦ ἀντιχρίστου». Καί καθώς γνωρίζει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὅτι θά ὑπάρχουν ψευδοδιδάσκαλοι καί ψευδοπροφῆτες πού θά εἰσάγουν αἱρέσεις ἀπωλείας (Β΄ Πέτρου 2,1) καί θά «ἐξαγοράζουν τούς πιστούς μέ ὑπερβολικά πλαστούς λόγους» (Β΄ Πέτρου 2,3), αἰσθανόμαστε μεγάλη ντροπή καί ἀμηχανία ὅταν κάποιοι ζητοῦν νά παραιτηθοῦν ἀπό μόνοι τους τέτοιοι ἄνθρωποι, ἀκόμη κι ἄν εἶναι Ἐπίσκοποι ἤ καί Πατριάρχες καί πού τρομοκρατοῦν ἀφελεῖς λαϊκούς μά καί κληρικούς. Ἀπό τέτοιους ἀνθρώπους, ἀκόμη κι ἄν εἶναι Ἐπίσκοποι, θέλει ὁ κανόνας νά προστατεύση τούς ὀρθοδόξους καί προβλέπει τήν διακοπή τῆς «κοινωνίας» μέ αὐτούς ἤ ἀλλιῶς τήν «ἀποτείχιση». Καθώς δέ, εἶναι πλέον γνωστό, οἱ πατέρες δέν θεωροῦν αἱρετικούς μόνο αὐτούς πού διδάσκουν πράγματα ξένα ἀπ’ τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση ἀλλά καί ὅσους «κοινωνοῦν» μέ αὐτούς. Γι’ αὐτό ἔχει τόσο μεγάλη σημασία ἡ «κοινωνία». Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέει ὅτι εἶναι «ἀναθεματισμένοι» ὅσοι «κοινωνοῦν ἐν γνώσει» τους μέ αἱρετικούς! Οὔτε αὐτό γνωρίζουν οἱ πρωτεργάτες κληρικοί τῆς Συνόδου, πού προετοίμασαν δογματικές ἀποκλίσεις μέ δικαιολογία τήν «ἑνότητα»;   Βροντή ἐκ τοῦ Τάφου! «ΤΟ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΚΘΕΜΕΛΙΩΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»! Τόν παραπάνω τίτλο φέρει μνημειῶδες δημοσίευμα τῆς 10ης  Ἰουλίου 2010, «Ο. Τ.» Προσφύγαμε καί ἀνατρέξαμε στό κείμενο αὐτό, τό ὁποῖο ἐπί σαράντα ὁλόκληρα χρόνια ἔμεινε ἀδημοσίευτο, καθώς πληροφορηθήκαμε ἐμβρόντητοι, διότι μᾶς συνετάραξε τό γεγονός πώς μαζί μέ τήν ἀσυμβίβαστη καί ἀνυποχώρητη μαχητικότητα πού ἐπεδείκνυε ὁ ὑπέρμαχος τοῦ πατρώου ὀρθοδόξου φρονήματος καί πνευματικός ὁδηγός ἀοίδημος π. Μάρκος Μανώλης, ὅταν ἡ πίστη μας ἦταν τό «κινδυνευόμενον», ἐδέχθη καί διώξεις! Ἄρχισαν ἀπό τότε οἱ διώξεις καί συνεχίσθηκαν ― μέ μικρές διακοπές ― μέχρι τῆς ἐκδημίας του!  Διώξεις ὑφίστανται καί σήμερα ὅποιοι κληρικοί συντάσσονται μέ τήν ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΥΠΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Ἀγαπητοί ἀναγνῶστες, ἀναφέρουμε τό ἀνωτέρω δημοσίευμα τοῦ «Ο. Τ.», τό ὁποῖο εἶναι ἐκτενέστατο καί συνταρακτικό, τοῦτες τίς ὧρες τῆς ταραχῆς πού προκάλεσε μέσῳ τῆς ἀκαθάρτου, μιαρῆς, σατανιστικῆς, πονηρᾶς ἐνεργείας τῆς οἰκουμενιστικῆς πλάνης σέ ὅλο τόν πιστό ὀρθόδοξο λαό ἡ ληστρική Σύνοδος, πού μέ πολύ συνοπτικές διαδικασίες καί σπασμωδικές ἐνέργειες διεξήχθη, λόγῳ τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν, στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τόν Ἰούλιο 2016 (παρά τίς τόσες διαμαρτυρίες γιά νά μήν πραγματοποιηθῆ), γιατί καί τώρα ὑπέστησαν διωγμούς κάποιοι ἀγωνιστές κληρικοί. Ὅσοι θέλουν ἀρχηγό καί κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό καί ὄχι τόν Πάπα, πού εἶναι «ἡ τέλεια προσωποποίηση τῆς πλάνης καί ἡ ἀπόλυτος ἐνσάρκωσις τῆς αἱρέσεως» (Γέρων Γαβριήλ τοῦ Ἱεροῦ Κουτλουμουσίου), δέχονται διωγμούς καί αὐτοί καί ὅσοι συντάσσονται μέ τήν διακήρυξη τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν ἀπαντώντας στόν Πάπα Πῖο Θ΄ (Ἐγκύκλιος Πατριαρχῶν 1848/π. Τρεμπέλα, Οἱ λαϊκοί ἐν τῇ Ἐκκλησία, Σωτήρ 1976, σελ. 15), οἱ ὁποῖοι δηλώνουν: «Παρ’ ἡμῖν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησάν ποτε εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας ἐστίν αὐτό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτός ὁ λαός, ὅστις θέλει τό θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καί ὁμοειδές τῇ τῶν πατέρων αὐτοῦ» (Δές Ἰω. Καρμίρης, Τά δογματικά καί Συμβολικά Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τ. 11, Austria 1968, σ. 920). Ὅπως δέ μᾶς βεβαιῶνει ἡ μακρά ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἁπλός λαός εἶναι διδακτός Θεοῦ καί ἄς μή φέρη θεολογικούς τίτλους καί περγαμηνές. Προφανῶς δέν γνωρίζουν τό Γραφικό: «Καί ἔσονται πάντες διδακτοί Θεοῦ» (Ἰωάν. 6:45). Δεχόμαστε διωγμό διότι δέν δεχόμαστε τίποτε τό μεταπατερικό, τίποτε πού νά μή συμφωνῆ μέ τίς ἐννέα  (9) Οἰκουμενικές Συνόδους «καί τίς  κατά τόπους ὀρθόδοξες τοιαῦτες, μέ τήν ἱερά παράδοση τῆς Μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ὁ Κύριος καί Σωτήρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος». Τό «σῶμα τῆς Ἐκκλησίας» καί ὁ «φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας», πού εἶναι, ἄς τό ποῦμε γιά μία ἀκόμη φορά, ὄχι μόνο ὁ κλῆρος ἀλλά καί ὁ ὁρθόδοξος λαός, δέν ἰδιωτεύει, ὅπως φαντάστηκαν τόσα χρόνια οἱ οἰκουμενιστές. Μέ ἀφορμή τήν θύελλα πού προκάλεσε ἡ (μετά τήν ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας) ἀντικανονική ληστρική Σύνοδος στό Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, ἑδραιώθηκε πλέον στήν συνείδηση τοῦ λαοῦ μας πόσο μεγάλη βλάβη ἔχει προκαλέσει ὁ βδελυρός οἰκουμενισμός στήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί κατάλαβε τώρα ὁ λαός, μέ τήν δόλια διεξαγωγή τῆς Πανδιάσκεψης, πώς «ὁ ἐκ τοῦ φιλοπαπισμοῦ καί φιλοπροτεσταντισμοῦ κίνδυνος εἶναι πολύ μεγάλος»!   «Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι τό ἀρχικό νεφέλωμα ἀπ’ τό ὁποῖο θά προκύψη ἡ Πανθρησκεία» Ἡ ἀδιαφορία ὅμως τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά ἀσχοληθῆ μέ τά συμπτώματα πού ἔπληξαν τόν ὀρθόδοξο λαό, γιατί δέν ἐγνώριζε τόσα χρόνια τόν ρόλο πού διαδραμάτισε ὁ οἰκουμενισμός, ἀπήντησε θαυματουργικῶς στίς πονεμένες ψυχές μας, γιατί ξύπνησε συνειδήσεις πού ἄρχισαν ἀγανακτισμένες νά διαμαρτύρωνται, γιατί στίς μητροπόλεις καί ἐνορίες δέν ἔχει ἀκουστεῖ τίποτε ἐναντίον τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Καί ἐρωτοῦμε· γιατί δέν σήμανε συναγερμός χτυπώντας τίς καμπάνες ὅλης τῆς ἐπικρατείας τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς ὀρθόδοξης Ἑλλάδος καί νά μᾶς εἰποῦν πώς «ὅσοι περιπτυσσόμενοι ἀλλοφύλους, ἀλλοθρήσκους, αἱρετικούς, σχισματικούς, μειοῦσι τό κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀποχρωματίζουν τήν Ὀρθοδοξίαν καί ὠθοῦσιν εἰς ἐξέγερσιν, εἰς σκάνδαλον, εἰς ἀποστασίαν χριστιανούς ὀρθοδόξους»; Γιατί δέν μᾶς εἶπαν πώς οἱ ἀνά τούς αἰῶνες «σταυροφόροι» τῆς Δύσεως μέ τήν συνεργασία κάποιων φανατικῶν Ἑβραίων καί μέ τίς «εὐλογίες» τοῦ κοσμικοῦ ἄρχοντα τοῦ Βατικανοῦ, τοῦ Πάπα, ἐπιδιώκουν τόν ἀφανισμό Ἑλληνισμοῦ καί Ὀρθοδοξίας; Διότι ὁ λαός, ἀκόμη καί τοῦτες τίς ὧρες τοῦ χαλασμοῦ, ἀφέθηκε μόνος νά πληροφορηθῆ, μετά καί ἀπ’ τήν σύγκληση τῆς Συνόδου στήν Κρήτη, πώς ἡ πορεία τῶν οἰκουμενιστῶν κληρικῶν, ἡ ἀντίληψή τους γιά τήν Ἐκκλησία καί οἱ θεολογικές ἐκκλησιολογικές τους ἀπόψεις εἶναι ἀνεπανόρθωτα διαβρωμένες, γι’ αὐτό καί δέν καταλαβαίνουν οὔτε ὡς κληρικοί πού εἶναι ὅτι τά ὅσα φοβερά κατέκλυσαν τό Ἔθνος μας σήμερα ὀφείλονται στήν θεοεγκατάλειψη λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν μας. Γι’ αὐτό καί «ἦλθε ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μας». Νοιώθουμε πολύ πόνο, ντροπή καί σκανδαλισμό ἐμεῖς ὁ λαός ὅλο αὐτό τό χρονικό διάστημα, γι’ αὐτό καί ἀποτυπώνουμε στό χαρτί ὅλα τά παραπάνω∙ καί διότι ἀπό τήν ἔναρξη ἀκόμη τῆς προπαρασκευῆς τῆς Συνόδου στήν Κρήτη, ἐκδηλώθηκε ὁ ἀντορθόδοξος, ἀντισυνοδικός καί ἀντικανονικός χαρακτήρας της καί ἔγιναν ὅλα γνωστά στούς πάντες, ἀκόμη καί στούς ἀφελεῖς ἤ ἀδιάφορους. Ὅλο τό κακό ὅμως πού προκλήθηκε ἀπ’ τήν πραγματοποίηση τελικῶς αὐτῆς τῆς «Συνόδου» γεννᾶ μέσα μας τήν ἐλπίδα συναίσθησης τῆς εὐθύνης, τήν ὁποία φέρουν ἀκεραία πολλοί ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά τήν παραχάραξη τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστεώς μας, πού ἔγιναν ἀφορμή ἀπομακρύνσεως τοῦ λαοῦ μας ἀπ’ Αὐτήν καί γι’ αὐτό εἴμαστε δαιμονόπληκτοι, ἀφοῦ μολυσμένούς ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν σώζει. Πάντως, στούς ἀποκαλυπτικούς αὐτούς καιρούς μας, σάν ψίθυρος παρηγορητικός φτάνει στά αὐτιά μας ὁ λόγος τοῦ Μεγάλου Ἀθανασίου (ΒΕΠΕΣ, 39, 199): «Ἐάν ὁ Ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζωσι τόν λαό, χρῆ αὐτούς ἐκβάλλεσθαι». Κρῖμα πού ἀκόμη καί οἱ Ἱεράρχες δέν ἔμαθαν πώς «οἱ ἐκκλησιολογικές αἱρέσεις τοῦ καισαροπαπισμοῦ καί τοῦ παποκαισαρισμοῦ εἶναι ὁ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Εἶναι αὐτή ἡ στάση μας ἔναντι τῆς Δυτικῆς Χριστιανοσύνης καί γενικῶς τῆς Δυτικῆς νοοτροπίας, γιατί ὅταν μέ τά ἁγιασμένα χέρια του ὁ καθηγητής τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Βελιγραδίου (ἅγιος σήμερα) ἀρχιμ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς πρόσφερε πρίν πολλές δεκαετίες στόν πεινασμένο καί διψῶντα γιά Χριστό ἑλληνικό λαό τά δύο του βιβλία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί Οἰκουμενισμός καί Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος, κατανοήσαμε καί ἀποκαλύψαμε σπουδαῖες ἀλήθειες. Τί ἔφταιγε δηλαδή καί παρά τήν τόση ἀνθρωπιστική παιδεία, τό ὑψηλό ἀνθρωπιστικό πνεῦμα τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδος καί τῶν κλασικῶν σπουδῶν, μέ τό ὁποῖο ἐμποτιστήκαμε σέ ὅλες τίς βαθμίδες τῆς Ἐκπαιδεύσεως, δέν λυτρώθηκε καί δέν ἀναπαύθηκε ἡ ζωή (ψυχή) μας. Καί ἐξηγήσαμε τήν πραγματικότητα, πώς ἡ ψυχή μας παρέμεινε μία «ἔρημη χώρα» (Ἔλιοτ) γιατί ἡ νοησιαρχία, ὁ ὀρθολογισμός, ὁ οὑμανισμός κ.ἄ. κρατοῦσαν τήν διάνοιά μας δεσμευμένη, μή ἀφήνοντάς την νά τροφοδοτηθῆ ἀπ’ τό φῶς καί νά ἰδῆ πώς «ἡ ἀλήθεια εἶναι πρόσωπον καί μάλιστα τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ». Ὅλοι οἱ διανοούμενοι, οἱ δάσκαλοι ὅλων ἡμῶν τῶν νεοτέρων πού ἦλθαν ἀπ’ τήν Δύση, οἱ ἀποκομμένοι πρό αἰώνων ἀπό τίς ρίζες τους, μεταφέρουν τά «φῶτα» τέτοιου οὑμανισμοῦ-ἀνθρωπισμοῦ, ὥστε μετέβαλαν «καί τίς χῶρες τῶν ὀρθοδόξων εἰς σφαγεῖα ψυχῶν» (Ἰουστῖνος Πόποβιτς). Ἀπό τόν 4ο αἰώνα, ὅταν καταλύθηκε ἀπό τούς βαρβάρους ἡ δυτική Ρωμιοσύνη ἐπί Καρλομάγνου (τοῦ μεγαλύτερου ἐχθροῦ τῆς Ρωμιοσύνης), στή Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία εἶχε ἀρχίσει ἡ Φραγκοκρατία. Ὁπότε καί ἡ Δυτική Χριστιανοσύνη, δηλαδή τό Πατριαρχεῖο τό παπικό, πού μετετράπει σέ πνευματικοϊδεολογικό, κοινωνικό καί πολιτικό «καί δέν ἦταν ― καί δέν εἶναι ἕως σήμερα ― παρά ἕνας κατ’ ἐπίφαση ἐκκλησιαστικός θεσμός», ἀσκεῖ ἐξουσία, ἐνῷ ὑπάρχει χρεία χάριτος καί εὐλογίας, τά ὁποῖα ἀπεμπόλησε ἡ Δυτική Χριστιανοσύνη. Καί αὐτά συμβαίνουν γιατί τό σημερινό Βατικανό, πού δέν ἔχει καμμιά ἀπολύτως σχέση μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία ἐκφράζουν ἀπολύτως οἱ ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, εἶναι ξεκομμένη ἀπ’ τήν ἀρχαία παράδοση. Τήν παράδοση πού ἀρχίζει μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τούς ἀποστόλους, ἡ Δυτική Ἐκκλησία, οἱ Λατῖνοι, τήν ἔκοψαν μέ τό μαχαίρι ἀπό τότε καί ἔκτοτε βρίσκονται ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἱερῆς Παραδόσεως. Μετά τήν συζήτηση καί διεξαγωγή τῆς ἀντικανονικῆς «Συνόδου», δυστυχῶς, εἴδαμε νά συμβαίνη ἕνα τραγικό γεγονός πού μᾶς ἐκπλήσσει καί μᾶς ἔχει φέρει πλέον σέ ἀπόγνωση. Οἱ πλεῖστοι τῶν πατέρων νά παρασύρωνται καί νά μή βλέπουν αὐτό πού κρύβεται, δηλαδή ἡ ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκ τῶν ἔσω. Διότι αὐτή τήν φορά οὔτε ὁ Πάπας ἦλθε νά μᾶς καταλάβη οὔτε προκάλεσε κακό τόσο, ὅπως τό 867 μ. Χ. μέ τούς ἀναρίθμητους πολιτικούς καί πολεμικούς ἐκβιασμούς, μέ τίς σταυροφορίες, τήν ἄρνηση βοήθειας τό 1453, τό 1821 καί τίς ἀνθελληνικές προσπάθειες κατά τό 1922, 1940 καί ἄλλοτε. Καί εἶναι ἡ θλίψη μας μεγάλη, γιατί ὁ λαός εἶδε πώς τό ἀντίχριστο πνεῦμα τοῦ συγκρητιστικοῦ, διαθρησκειακοῦ οἰκουμενισμοῦ ἔχει ἐπηρεάσει πλείστους ὅσους κληρικούς καί λαϊκούς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἶναι γενική διαπίστωση τοῦ λαοῦ, ἡ ὁποία προέκυψε ἀπό αὐτή τήν ἀναστάτωση πού προκάλεσαν οἱ κίβδηλες, ἀπατηλές καί ἀντορθόδοξες ἐκδηλώσεις καί ἀποφάσεις πού ἐλήφθησαν πρό καί μετά τήν διεξαγωγή τῆς σύναξης στήν Κρήτη. Καί αἰσθάνεται ἀποτροπιασμό ὁ λαός, διότι, ἐνῷ μάταια τόσα χρόνια περίμενε οἱ Ἱεράρχες του νά ἔχουν ἀναλάβει ἐκστρατεία κατά τῶν αἱρέσεων πού διέλυσαν τίς οἰκογένειές τους, εἶδαν τώρα στήν «Σύνοδο» νά θεσμοθετῆται καί νά ἐπισημοποιῆται ἡ αἵρεση. Εἶδε ὁ λαός νά προωθῆται τό πανθρησκειακό καί πολυπολιτισμικό μοντέλο πού οἱ πολιτικοί τῶν Ἐθνῶν ἐπεξεργάζονται καί νά μήν ἀντιλαμβάνωνται οὔτε οἱ Ἱεράρχες καί κληρικοί πώς ἔτσι ἔρχονται ἀρωγοί τῶν ἡγετῶν (πού οἰκοδομοῦν τήν ἀντίχριστη «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» καί τήν «ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ») καί τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας, σέ ἐθνικό, εὐρωπαϊκό καί παγκόσμιο ἐπίπεδο. Τονίζουμε δέ ἰδιαίτερα τήν τελευταία παρατήρηση, γιατί ἀνάμεσα στίς διάφορες ἄλλες ποικιλώνυμες «ὀργανώσεις» πού ἔχουν ξεφυτρώσει τίς τελευταῖες δεκαετίες στήν δύστυχη χώρα μας βρίσκεται καί ἡ ΜΚΟ «Ἀκαδημία Δημητριάδος», ἡ γνωστή σέ ὅλους «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ἡ ὁποία συμμετέχει σέ «ἀνοιχτά» χρηματοδοτικά προγράμματα τῶν κυβερνήσεων (βλ. http://www.kerdos.gr/default.asrx?id=1566728nt=103). Καί ἐπειδή στόν λαό ἔχουν προκληθεῖ εὔλογα ἀπορίες ἀπό ποῦ χρηματοδοτεῖται καί ἡ «ὀργάνωση» αὐτή τῆς Μητροπόλεως Βόλου, ὥστε νά ἐκτελῆ πανάκριβα συμπόσια καί συνέδρια ἤ νά ἐκτελῆ προγράμματα καί ἀποστολές «ἐκτός ἕδρας», ἀκόμη καί σέ μακρινά μέρη τοῦ ἐξωτερικοῦ (http://www.amen.gr/index∙php?mod=newsop=articleaid=5798), διαπιστώθηκε καί ὁ πρωταγωνιστικός ρόλος τοῦ Μητροπολίτη στήν σύγκληση καί διεξαγωγή τῆς «Συνόδου». Διευκρινίστηκε ὁ σκοπός τῶν ὀργανώσεων καί ποιός ὁ λόγος τῆς χρηματοδότησής τους. Ἁπλούστατα, σκοπός καί ἀποστολή τῶν «ὀργανώσεων» καί τοῦ συστήματος τῆς «Νέας Τάξης» πού τίς προωθεῖ εἶναι νά καταφέρουν κάποια στιγμή νά ἐλέγξουν ἰδεολογικά ― καί ὁλοκληρωτικά εἰ δυνατόν ― τήν κοινή γνώμη, ἤτοι τήν «κοινωνία τῶν πολιτῶν» μέσῳ τῶν κυβερνήσεων καί τῆς διαπλοκῆς ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν μέ τήν πολιτική ἐξουσία. Ὅλα αὐτά τά συνταρακτικά πού ὑπάρχουν σέ ἔκθεση τοῦ Στέιτ Ντιπάρτμεντ (ἀμερικανικό ΥΠΕΞ), δημοσιευμένα τόν Νοέμβριο τοῦ 2010, μᾶς ὁδήγησαν στό συμπέρασμα πώς οἱ διάφορες θεολογικές «Ἀκαδημίες» καί «Ἰνστιτοῦτα» ἁπλῶς εἶναι ἐκτελεστικά ὄργανα αὐτῆς τῆς ἐπαίσχυντης καί προδοτικῆς πολιτικῆς πού ἀναλαμβάνουν νά φέρουν εἰς πέρας τήν «νεοεποχίτικη» ἀποστολή. Ὁπότε εὔκολα ἔγινε κατανοητό καί τό τόσο ἔντονο ἐνδιαφέρον πού δείχνουν οἱ κυβερνήσεις γιά τούς «διαχριστιανικούς» καί «διαθρησκειακούς» διαλόγους. Κατανοήσαμε λοιπόν ἀπό ποῦ ἐκπηγάζει τό «ἐνδιαφέρον» νά διαμορφώνη ἡ «Ἀκαδημία» συνέδρια γιά «μεταπατερική θεολογία», «τήν θέση τῆς θρησκείας στόν δημόσιο χῶρο», «Ὀρθοδοξία καί πολιτική (!) θεολογία», «Ὀρθοδοξία καί πολυπολιτισμικότητα» κ.λπ., πού ἐξηγοῦν καί τήν ἰσλαμολαγνεία, ἡ ὁποία σέ τηλεοπτικές ἐκπομπές δείχνει ξεκάθαρα τό πρόσωπό της. Καί τό δείχνει αὐτό τό πρόσωπο μέσῳ τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὁ ὁποῖος ἀρέσκεται νά παραχωρῆ συνεντεύξεις γιατί νομίζει πώς σωζόμαστε... ἐπικοινωνιακῶς. Καί αὐτά γιατί μέσα στήν γενικώτερη λήθη πού κινεῖται ὁ κλῆρος μας λησμόνησε καί πώς στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἡ ἐπικοινωνία ἐνσαρκώνεται. Πατέρες, σᾶς ἀγαποῦμε καί δέν θέλουμε οἱ σχεδιαστές τῆς «Νέας Ἐποχῆς», πού ἐπεθύμησαν νά πλήξουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀναμειγνύοντάς την μέ τίς αἱρέσεις καί τίς θρησκεῖες τοῦ ἀντιχρίστου, νά σᾶς κερδίσουν γιά πάντα. Οἱ σύγχρονες δουλεῖες καί ἐξαρτήσεις προῆλθαν γιατί ἡ ἐπικοινωνία μπῆκε πάνω ἀπ’ τήν διάσωση τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὁ λαός, ὁ ὁποῖος τώρα ἀνένηψε, διερωτᾶται πῶς εἶναι δυνατόν οἱ ἐκτροπές καί οἱ ὑποχωρήσεις στά θέματα τῆς πίστεως νά δικαιολογοῦνται καί νά διαπράττωνται ἀπό τόν ὀρθόδοξο κλῆρο μας ὅλων τῶν βαθμίδων ἐν ὀνόματι τοῦ κατ’ οἰκονομίαν. Ἡ ζημιά πού προκάλεσε αὐτή ἡ ψευδεπίγραφη οἰκονομία στό ὀρθόδοξο κριτήριο κλήρου καί λαοῦ εἶναι τώρα πλέον τρομερῶν διαστάσεων, καθώς φάνηκε, μέ ἀφορμή τήν αἰφνίδια ἐπίσπευση σύγκλησης «Συνόδου» αὐτῆς, ἡ ὁποία δημιούργησε πρωτοφανῆ ἀναστάτωση καί ἔχει συγκλονίσει τόν λαό. Μέ ὅσα τρομερά συμβαίνουν στόν τόπο μας τά τελευταῖα χρόνια, βλέπει τώρα κανείς ξεκάθαρα καί μέ πόση ραδιουργία οἱ σχεδαστές τῆς «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ», πού ἐπεθύμησαν νά πλήξουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μηχανεύτηκαν τήν τόσο ἁρμονική ἑνοποίηση τοῦ ἰσλαμισμοῦ μέ τήν αἱρετική χριστιανοσύνη. Καί τό κατόρθωσαν μέ τήν συρροή τόσων ἀλλοθρήσκων στό Κολυμπάρι, στήν σύναξη πού προετοιμαζόταν κοντά ἕναν αἰώνα, γιά νά θεσμοθετήσουν τόν παπιστικό προτεσταντικό οἰκουμενισμό. Μία ἀπάντηση πού συχνά καί ἁπαλά ἀγγίζει τόν νοῦ μας, ὅταν διερωτώμεθα γιατί συμβαίνει τόσο κακό, εἶναι καί ὁ φωτισμένος λόγος τοῦ γέροντα: «Καί εἶναι ἱστορικῶς ἀποδεδειγμένον, ὅτι ὅταν ἡ ἁμαρτία καθολικοποιεῖται, γενικεύεται, ἀκολουθεῖ, δίκην συνδρόμου ἡ ἄγνοια τοῦ κακοῦ» (Θεόκλητος Μοναχός Διονυσιάτης, 23-11-2001, «Ο. Τ.»). Ἀγαπητοί πατέρες, στίς πλάνες σας ἀπαντᾶ τό τῆς 11ης Ἰουλίου Μεγαλυνάριον τῆς ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Πανευφήμου Εὐφημίας. Πίστιν βεβαιοῦσα τήν ἀληθῆ, δι’ ἥν Εὐφημία σφαγιάζῃ ἀθλητικῶς, ἐν ἀγκάλαις φέρεις, τόν τόμον τῶν Πατέρων, ποσί δέ ἀπορρίπτεις, τόν τῆς αἱρέσεως. Καί συντριμμένοι δεόμεθα μέ τό Ἀπολυτίκιον: Λίαν εὔφρανας τούς ὀρθοδόξους καί κατῄσχυνας τούς κακοδόξους, Εὐφημία Χριστοῦ καλλιπάρθενε∙ τῆς γάρ τετάρτης Συνόδου ἐκύρωσας, ἅ οἱ Πατέρες καλῶς ἐδογμάτισαν∙ Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστόν τόν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τό μέγα ἔλεος. Τά ὑπόλοιπα στήν δευτέρα Ἀνοικτή Ἐπιστολή. Μετά τιμῆς Ὑπογραφή: Ὁ πιστός λαός τῆς Ἑλλάδος Πηγή: ΑΚΤΕ- ΑΓΑΘΟΣ ΛΟΓΟΣ -ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ