Μία τυπική (ζοφερή) σχολική χρονιά

Γράφει ὁ π. Νικόλαος Μανώλης

Ὁ πολύ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός Ἀνδρέας Μπουλάκης μοῦ ἀπέστειλε ἕνα κείμενο στό ὁποῖο ἐκθέτει τούς προβληματισμούς του γιά τή σύγχρονη Παιδεία, ὅπως τή βίωσε ἐφέτος μέσα ἀπό τή σχολική ζωή τῶν παιδιῶν του. Κατά τή γνώμη μου, ὅποιος δέ δακρύσει γιά τήν κατάντια τῶν δημόσιων σχολείων ὅπως περιγράφεται, εἶναι βαθιά νυχτωμένος… Μέ χαρά δημοσιεύω τίς σκέψεις αὐτές μέ τήν ἐλπίδα νά ξυπνήσουν μερικοί ἀπό μᾶς καί νά συμβάλουν σέ μία γενικευμένη ἀντίδραση τῆς κοινωνίας ἀπέναντι στούς ἀλητάρχες τοῦ συστήματος καί νανουριστές του λαοῦ.

---

Μία τυπική (ζοφερή) σχολική χρονιά

Ἀγαπητέ μου πάτερ, τήν εὐχή σας νά ἔχουμε. Δεδομένου, ὅτι ἄλλη μία σχολική χρονιά ἔφθασε στό τέλος της, θά περιγράψω μία τυπική σχολική χρονιά στό δημόσιο σχολεῖο, ὅπως τήν βιώνω καί ἐγώ μέσα ἀπό τά παιδιά μου (κυρίως ἀπό τό Δημοτικό καί τό Γυμνάσιο). Θά ἀναφερθῶ στά κυριότερα γεγονότα τά ὁποῖα ἐπαναλαμβάνονται κάθε χρόνο, δίχως καμμία σχεδόν ἀλλαγή.

Τήν πρώτη ἡμέρα τελεῖται ὁ ἁγιασμός. Ὁ ἱερέας, ἀφοῦ ἐναγκαλίζεται μέ τήν ἀντιδήμαρχο Παιδείας τοῦ Δήμου μας μέ περισσή ἀγάπη (ἡ ὁποία, φυσικά, ἔχει φροντίσει ἐπιμελῶς ἐδῶ καί πολλά χρόνια νά ἀποκόψει τά σχολεῖα ἀπό τόν ὀρθόδοξο χαρακτήρα τους), ξεκινάει τόν ἁγιασμό. Ἀπό τήν φασαρία καί τίς ὁμιλίες τῶν παιδιών ὁ ἴδιος μέ τόν ψάλτη ἴσα-ἴσα πού ἀκούγονται. Βέβαια, τά παιδιά μικρό μέρος τῆς εὐθύνης ἔχουν γιά τό χάος πού δημιουργεῖται, διότι οὔτε οἱ γονεῖς τους οὔτε οἱ δάσκαλοι τούς τόνισαν ποτέ, ὅτι τέτοιες στιγμές σιωποῦμε. Θά ἤθελα πολύ, ἀφοῦ ἁγιάσει ὁ ἱερεύς τούς μαθητές, νά ἔμπαινε καί στίς τάξεις (ἀναφέρομαι στό Δημοτικό), γιά νά διαπιστώσει, ὅτι οἱ δάσκαλοι ἔχουν ἀποκαθηλώσει ὅλες τίς Eἰκόνες! Ἀμφιβάλλω, ὅμως, ἐάν θά ἔκαμε κάποια παρατήρηση στούς δασκάλους ἤ στήν λίαν ἀγαπητή του ἀντιδήμαρχο Παιδείας.  

Οἱ ἐξωτερικοί τοῖχοι τοῦ Γυμνασίου, εἰδικά ἀπό τήν μεριά τῆς αὐλῆς, εἶναι γεμάτοι ἀπό “σύγχρονη τέχνη”. Ὅ,τι βρωμιά καί ἀηδία ἔχει ὁ καθένας στήν ψυχή του, τήν ἀποτυπώνει στόν τοῖχο. Σάν νά βλέπεις κάποια γωνιά τῆς κολάσεως.  

Μέ τό “καλημέρα σας” ἀρχίζει ἡ προετοιμασία γιά τήν πλέον σημαντική ἑορτή, τήν ἑορτή τῶν ἑορτῶν, τήν 17η Νοεμβρίου. Καθημερινά σχεδόν γίνονται δοκιμαστικές, λές καί ἡ γιορτή αὐτή θά παρουσιαστεῖ ἐνώπιον κάποιου βασιλέως. Τόση σημασία δίνουν σ’ αὐτήν τήν ψευτογιορτή, πού θέτουν στό περιθώριο τήν πραγματικά μεγάλη ἑορτή τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, γιά τήν ὁποίαν ὄχι μόνο κάνουν ἐλάχιστες δοκιμαστικές, ἀλλά καί δέν παρακολουθεί ὅλο τό σχολεῖο, διότι δέν χωράνε (λένε) ὅλοι στό σχολικό ἀμφιθέατρο. Τώρα, πῶς εἶναι δυνατόν νά χωρᾶνε ὅλοι γιά τήν παρακολούθηση τῆς ἑορτῆς τοῦ πολυτεχνείου, αὐτό δέν τό καταλαβαίνω.

Τόν Ὀκτώβριο πιάνει πανδημία, ἄς ποῦμε κάτι σάν εὐλογιά, τούς μαθητές ὅλων τῶν Γυμνασίων καί Λυκείων τῆς χώρας (πρός τό παρόν ἡ “ἀσθένεια” δέν ἐξαπλώθηκε καί στό Δημοτικό) καί ἀρχίζουν τίς “καταλήψεις”. Στά (δῆθεν) αἰτήματα τῶν μαθητῶν, δέν ἀξίζει οὔτε νά ἀναφερθῶ. Φυσικά, τά δύο τελευταῖα χρόνια οἱ ἡμέρες τῶν καταλήψεων εἶναι λιγότερες ἤ καί σέ κάποια σχολεία μηδενικές (ἱκανοποιήθηκαν τά αἰτήματα τῶν μαθητῶν;;), γεγονός πού δεικνύει ὡς ὑπαίτιο καί αὐτουργό αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος τήν σημερινή μας Κυβέρνηση.  

Ἀπό τήν ἀρχή σχεδόν τῆς σχολικῆς χρονιᾶς ἀφιερώνονται ἀτελείωτες ὧρες γιά τήν ὀργάνωση τῆς ἐκδρομῆς (ὀλιγοήμερης στίς μικρότερες τάξεις καί πολυήμερης στίς μεγαλύτερες), κατά τήν διάρκεια τῆς ὁποίας δημιουργοῦνται μείζονα προβλήματα μέ τούς μαθητές, στήν κορυφή τῶν ὁποίων εἶναι ἡ μέθη, μέ ὅλα, φυσικά, τά ἐπακόλουθα. 

Τήν τελευταία ἡμέρα τοῦ Ὀκτωβρίου θυσιάζονται κάποιες ὧρες μαθημάτων γιά νά ἑορτασθεῖ τό χαλογουίν, ἡ γιορτή τῶν νεκρῶν, πού εἶναι κάτι σάν καρναβάλι. Τώρα, τό ἄν αὐτή ἡ ξενόφερτη δαιμονογιορτή ἦταν παντελῶς ἄγνωστη στήν Ἑλλάδα μας πρίν λίγα χρόνια, εἶναι ἄσχετο. Δέν εἶναι δυνατόν νά μήν προοδεύσουμε καί νά διαφέρουμε ἀπό τούς Εὐρωπαίους!

Ἡ εἰκόνα τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν μαθητῶν ἐντός τῆς τάξεως (συνήθως θυμίζει λαϊκή ἀγορά), ἀλλά καί κατά τά διαλείμματα εἶναι θλιβερή. Ἄλλοι νά καπνίζουν (ὄχι κρυφά, ὅπως ὅταν ἤμουν ἐγώ μαθητής) καί ἄλλοι (ἀγόρια καί κορίτσια) νά συζητοῦν γιά τά εἴδωλά τους (τά σκουπίδια πού προωθεῖ ἡ τηλεόραση), ἀλλά καί μέ ποιόν (ποιά) σκέφτονται νά τά “φτιάξουν”! Ποιός θά τολμοῦσε, ἆραγε, νά μιλήσει σ’ αὐτά τά παιδιά γιά τήν ἀρετή τῆς παρθενίας; Μά, μήπως καί οἱ καθηγητές κάνουν μάθημα; Ἀτελείωτες ὧρες “κενό” γιά τούς μαθητές, εἴτε διότι οἱ καθηγητές ἔχουν δουλειά (σάν νά μήν εἶναι δουλειά τους ἡ διδασκαλία), εἴτε λόγω … ἐκλογῶν! (μέτρησα πάνω ἀπό ἕξι ἡμέρες κατά τήν διάρκεια τῆς σχολικῆς χρονιᾶς πού λείπουν οἱ καθηγητές γιά νά … ψηφίσουν).

Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν διδάσκεται κατά τέτοιον τρόπο, πού μέ κάνει νά ἀναρωτιέμαι, μήπως θά ἔπρεπε νά ζητήσω ἀπαλλαγή γιά τά παιδιά μου ἀπό αὐτό τό μάθημα. Ρώτησα τήν δασκάλα στό Δημοτικό, γιατί δέν διδάσκει ὁμολογιακά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀλλά τούς μιλάει γιά τίς αἱρέσεις, γιά νά λάβω τήν ἀπάντηση, ὅτι δέν μπορεῖ νά λέγει στά παιδιά τήν … μισή ἀλήθεια καί πώς δέν τούς μιλάει μόνον γιά τήν Ὀρθοδοξία, γιά νά μήν … τά φανατίζει. Βέβαια τῆς ἀπήντησα καταλλήλως, ἀλλά ὁ σπόρος δέν ἀνθεῖ σέ ξερή γῆ. Στό Γυμνάσιο τά πράγματα εἶναι καλύτερα, διότι ὁ καθηγητής Θρησκευτικῶν, τούς μιλάει περί ἀνέμων καί ὑδάτων. Μπορεῖ νά μήν οἰκοδομεῖ τά παιδιά, ἀλλά τουλάχιστον δέν κάνει ζημία.  

Ἡ (δῆθεν) χριστουγεννιάτικη σχολική ἑορτή, ἡ σχεδόν βλάσφημη, μόνον ὀργή προκαλεῖ, ἐφόσον στή θέση τοῦ ἀσκητικοῦ, ἀληθινά Ἁγίου Βασιλείου, οἱ δάσκαλοι παρουσιάζουν ὡς Ἅγιο τόν κόκκινο καραγκιόζη τῆς Coca-Cola, συνοδεύοντας τήν ἑορτή μέ “σουβλάκι πάρτυ”! Σάν νά λείπει τό σουβλάκι ἀπό τά παιδιά! Ἔχω τό λογισμό, πώς ἀπό τό τραπέζι πολλῶν παιδιῶν τό σουβλάκι δέν λείπει οὔτε τήν Μ. Παρασκευή. Ἡ δικαιολογία τῶν δασκάλων γιά τήν ἀξιοθρήνητη εἰκόνα τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων εἶναι «νά μήν κάνουμε κάθε χρόνο τά ἴδια!». Τώρα, γιατί κάθε χρόνο παρουσιάζουν τά ἴδια καί τά ἴδια στό παραμύθι τοῦ πολυτεχνείου, ἀδυνατῶ νά κατανοήσω.

Κάποια Παρασκευή, περί τό τέλος Ἰανουαρίου, ὅλοι σχεδόν οἱ μαθητές ζοῦν στιγμές ἀνείπωτης χαρᾶς καί εὐτυχίας διότι εἶναι ἡ … Black Friday (Μαύρη Παρασκευή), κατά τήν ὁποία τό σχολεῖο ἀδειάζει (φυσικά, δέν ἀπαιτεῖται ὑπουργική ἀπόφαση, ἀλλά μόνον ἡ γονική ἄδεια) καί ὅλοι (παιδιά καί γονεῖς) ἀγωνίζονται στά μαγαζιά νά ἀγοράσουν αὐτά πού νομίζουν ὅτι χρειάζονται (ἐπειδή προσφέρονται σέ χαμηλότερη τιμή), συμπεριφερόμενοι συνήθως (λόγω τῆς πληθώρας τοῦ κόσμου) ἀπρεπέστατα.  

Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, πραγματοποιεῖται μία μικρή τυπική ὁμιλία (ἐάν γίνει καί αὐτή) γιά τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρες τοῦ Πνεύματος ἀπό κάποιον δάσκαλο, πού συνήθως βαριέται περισσότερο ἀπό τό ἀκροατήριό του. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι, ὅτι ὄχι μόνο δέν ἐντυπώνεται ἀπολύτως τίποτε στίς ψυχές τῶν παιδιῶν, ἀλλά οὔτε τά ὀνόματα τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν δέν μαθαίνουν, ἐνῶ μποροῦν ἄριστα νά ἀπαγγείλουν ἀπό μνήμης τά ὀνόματα τῆς 11άδας τῶν παικτῶν ἀρκετῶν ποδοσφαιρικῶν ὁμάδων.

Τήν τελευταία ἑβδομάδα τοῦ Τριωδίου, τό κλίμα στό σχολεῖο γίνεται καί πάλι “ἑορταστικό” δεδομένου ὅτι οἱ μαθητές (μέ τίς “εὐλογίες” γονέων καί δασκάλων φυσικά), πηγαίνουν στό σχολεῖο ντυμένοι καρναβάλι. Βέβαια, θυσιάζονται ἀνάλογες ὧρες μαθημάτων γιά τό “καρναβάλι πάρτυ”. Δυστυχῶς, κανείς “ὥριμος” γονέας ἤ δάσκαλος, δέν ἐξηγεῖ στά ἀνώριμα παιδιά, ὅτι ἡ συμπεριφορά αὐτή δέν συνάδει μέ τήν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς, πού ξεκινάει ἀμέσως μετά.  

Τόν Μάρτιο, ἐπιτέλους, οἱ μαθητές τοῦ Γυμνασίου θά ξεκουραστοῦν ἀπό τήν κοπιώδη μαθησιακή πορεία γιά μία ἑβδομάδα, τήν θεματική ἑβδομάδα, μία ἡμέρα ἀπό τήν ὁποία καθηγητές δίχως ἐντροπή, θά σταθοῦν ἐνώπιον παιδιῶν 12 ἕως 15 ἐτῶν γιά νά τούς ἐνημερώσουν γιά τίς ἔμφυλες ταυτότητες. Καί ἐνῶ θά ἔνιωθαν πιθανότατα ἄβολα νά μιλήσουν στά παιδιά, γιά παράδειγμα, περί παρθενίας, τούς μιλοῦν δίχως τήν παραμικρή αἰδῶ γιά τό … οὐδέτερο φῦλο ἤ γιά τήν ἀλλαγή φύλου!

Σέ λίγο φθάνει ἡ ἑορτή τῆς 25ης Μαρτίου, ὅπου οἱ μαθητές ἀκοῦνε τό μέγα ψεῦδος, πώς ἔναυσμα γιά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση δόθηκε μέ τήν προηγηθεῖσα Γαλλική Ἐπανάσταση!! (τό ἄκουσα καί ἐγώ, διότι παρακολούθησα τήν ἑορτή). Στό Δημοτικό (πέρυσι) παρουσίασαν ἕνα θεατρικό ἔργο, στό ὁποῖο, ἀφοῦ ἀκούστηκαν διάφορα κομμουνιστικά τραγούδια, οἱ μαθητές μᾶς ἔδειξαν, ὅτι σκοπός τῆς Ἐπαναστάσεως (καί προσωπικά τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη) ἦτο νά δοθεῖ στήν Ἑλλάδα, Σύνταγμα! Ὄχι, δηλαδή, ὅτι ἦταν ἀγώνας τοῦ Σταυροῦ ἐναντίον τῆς ἡμισελήνου, ἀλλά ἦταν ἀγώνας γιά τήν ἀπόκτηση Συντάγματος! Στό Γυμνάσιο, ζητήθηκε ἀπό τούς μαθητές νά γράψουν ἐργασία μέ θέμα “Ἀγαποῦν σήμερα οἱ Ἕλληνες τήν Πατρίδα τους;” Ἡ κόρη μου, κατά τήν συγγραφή τῆς ἐργασίας, ἀναφέρθηκε καί στό θέμα τῆς Σημαίας, ὅτι δηλαδή πρέπει νά φέρεται μόνον ἀπό Ἕλληνες, γιά νά λάβει τήν παρατήρηση ἀπό τήν διευθύντρια, πώς θέση τοῦ σχολείου ἀποτελεῖ ὅτι “τήν σημαία τήν παίρνει ὁποιοσδήποτε μαθητής, ἀνεξαρτήτως φυλῆς ἤ θρησκεύματος!”.

Παλαιότερα, τήν ἡμέρα τῶν δύο μεγάλων ἐθνικῶν ἐπετείων πήγαινε στήν Θεία Λειτουργία (ἔστω τήν τελευταία στιγμή), τουλάχιστον ὁ σημαιοφόρος μέ τήν σημαία καί 4 – 5 ἀκόμη μαθητές. Αὐτό δέν τό εἶδα φέτος. Φαίνεται, ὅτι τείνει νά καταργηθεῖ καί αὐτό σιγά-σιγά.

Ἡ γιορτή ἀποφοίτησης στό τέλος τῆς σχολικῆς χρονιᾶς εἶναι ἡμέρα γιά … γερά νεῦρα. Στίς ὁμιλίες πού ἀκούγονται (ἀπό διευθυντές ἤ ἐκπροσώπους τοῦ δήμου ἤ τόν σύλλογο γονέων), ἀφοῦ ἐπαινοῦνται τά παιδιά γιά τόν σχεδόν ἀκατόρθωτο ἄθλο τους, πού κατάφεραν δηλαδή νά ὁλοκληρώσουν ἐπιτυχῶς τήν σχολική χρονιά, κυριαρχεῖ ἡ λέξη “τύχη”. «Νά εἶστε τυχερά στή ζωή σας», «Νά ἔχετε τύχη» καί ἄλλες παρόμοιες ἀνοησίες. Λές καί δέν ὑπάρχει ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά κάποια ἀόριστη τύχη. Φυσικά, τά ὀνόματα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας δέν ἀκούστηκαν οὔτε μία φορά. Γιά παράδειγμα, «σᾶς εὐχόμαστε παιδιά νά ἔχετε τήν Παναγιά βοηθό». Σάν νά εἶναι ἀπαγορευμένα ὀνόματα. Ἀκολουθοῦν χοροί καί τραγούδια (ἑλληνικά καί ξένα) πού οἱ μαθητές παρουσιάζουν μέ ἰδιαίτερο ζῆλο (τούς περισσότερους χορούς τῶν παιδιῶν θά ζήλευε ἀκόμη καί ἡ κόρη τῆς Ἡρωδιάδος). Καί ἐνῶ περίμενα μέ τόν ἴδιο ζῆλο νά τραγουδήσουν τά παιδιά τόν Ἐθνικό Ὕμνο, κλείνοντας ἔτσι τήν γιορτή, πάλι ἀπογοητεύθηκα. Αὐτό πού δέν περίμενα κατά τήν φετινή γιορτή ἀποφοίτησης στό Δημοτικό, ὅπου πηγαίνουν οἱ μικρές κόρες μου, ἦταν νά δῶ τά μικρά παιδάκια νά χορεύουν τούρκικο ἀμανέ! Εἰκόνες πού σοῦ ἀνεβάζουν τό αἷμα στό κεφάλι. Συμπληρώνονται περίπου 110 ἡμέρες πού οἱ δύο Ἕλληνες στρατιωτικοί “σαπίζουν” στήν τούρκικη φυλακή καί ἐμεῖς γιορτάζουμε χορεύοντας τούρκικα! Δέν ντρέπεται ἡ διευθύντρια πού τό ἐπέτρεψε, ἀλλά καί οἱ γονεῖς πού χειροκροτοῦσαν; Ἐάν τά δικά τους παιδιά ἦταν κλεισμένα στήν τούρκικη φυλακή, ἔτσι θά συμπεριφέρονταν; Πατρίδα καί Πίστη δέν συνάδουν μέ τό σύγχρονο σχολεῖο. Θλιβερή εἰκόνα, τέλος, ἀποτελεῖ τήν τελευταία ἡμέρα στό σχολεῖο τό πέταμα στά σκουπίδια ἤ τό κάψιμο τῶν σχολικῶν βιβλίων ἀπό πληθώρα μαθητῶν. Δέν ἔχω λόγια γιά νά σχολιάσω τήν ἄθλια αὐτή εἰκόνα.  

Ἐλάχιστοι πλέον δάσκαλοι καί καθηγητές ἀγωνίζονται, ὡς ἥρωες, μέσα στήν τάξη διδάσκοντας στούς μαθητές τήν ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα, καί τήν δύσκολη ὁδό τῶν ἀρετῶν καί τῆς ἁγιότητος. Καί εἶναι πραγματικοί ἥρωες, διότι ἔχει κόστος αὐτό πού κάνουν. Κόστος ἐπαγγελματικό καί προσωπικό. Ἀλλά, ὅταν ἔρθει ὁ ὁρισμένος χρόνος γιά τόν καθένα τους, θά μποροῦν νά δώσουν τήν καλήν ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ. Ἕνας μάλιστα ἔχει, ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος, ἐκπομπή στήν τηλεόραση, ἡ ὁποία ἐν ἀντιθέσει μέ τήν δυσωδία τῶν λοιπῶν ἐκπομπῶν τῆς τηλεοράσεως, εἶναι “ὀσμή τῆς Χριστοῦ εὐωδίας”. Πλήν αὐτῶν τῶν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ὁ δάσκαλος πλέον, εἶναι ΕΧΘΡΟΣ τῶν παιδιῶν. Κάνει κακό στίς παιδικές ψυχές. Καί πόσοι γονεῖς προσπαθοῦν νά βροῦν καί νά βγάλουν τό δηλητήριο ἀπό τήν ψυχή τῶν παιδιῶν τους, πού πιθανῶς νά ἐνστάλαξε ὁ δάσκαλος; Δυστυχῶς, πάρα πολύ λίγοι. Εἶναι τόσο θλιβερή ἡ σημερινή σχολική πραγματικότητα, πού φρονῶ πώς, ἄν διερευνώντας γιά τήν ἀνεύρεση τοῦ δηλητηρίου, δέν τό βρῶ, αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει, ἀλλά ὅτι ἀπέτυχα στήν προσπάθειά μου.

Εἰλικρινά θλίβομαι καί ἀναρωτιέμαι, πόσοι ἆραγε θά ὑπερασπιστοῦν τήν πατρίδα, ἡ ὁποία (ἤδη) τεμαχίζεται καί αἱμορραγεῖ; Ἀντί οἱ δάσκαλοι (στήν πλειοψηφία τους) νά διδάσκουν τήν ἀγάπη πρός τήν πατρίδα, τονίζουν τήν ἀγάπη πρός τούς “λαθρομουσουλμάνους”! Ὁ λογισμός μου, μοῦ λέγει ὅτι (σύντομα) ὁ λαός θά χωριστεῖ στά δύο. Σ’ αὐτούς πού «μή φειδόμενοι τῆς ζωῆς τους» θά ὑπερασπιστοῦν τήν πατρίδα (ἡ Ἑλλάς, ἡ Ὀρθοδοξία καί πάλι θά πλουτιστοῦν μέ αἷμα μαρτύρων) καί σ’ αὐτούς πού θά λιποτακτήσουν.  

Πάτερ, τήν Τρίτη 29 Μαΐου εἴχαμε τήν θλιβερή ἐπέτειο τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, γιά τήν ὁποία, φυσικά, καμμία μνεία δέν ἔγινε σέ καμμία σχολική βαθμίδα. Ἡ ἀνάγνωση ἐκείνων τῶν γεγονότων πού ἀκολούθησαν τό κούρσεμα τῆς Πόλης ἀπό τό βιβλίο τοῦ Φώτη Κόντογλου, “Τό πάρσιμο τῆς Πόλης”, προκαλοῦν (σέ ὅσους τουλάχιστον δέν ἔχουν μπαζώσει τήν συνείδησή τους), ἀπέραντη θλίψη καί δάκρυα. Τότε, τό μαχαίρι καί ἡ φωτιά βάσταξε τρία μερόνυχτα. Τώρα πού ἡ πνευματική μας κατάσταση εἶναι τρίς χειρότερη ἀπό τότε, πόσο θά βαστάξουν;                                                                    

Μέ ἀγάπη

Ἀνδρέας Μπουλάκης

Πολύτεκνος πατέρας,

Συνταγματάρχης ἐ.ἀ.

[Πηγή] http://www.katanixis.gr/2018/06/blog-post_401.html

«Τριβέλι Πᾶνος»