Γράφει ὁ κ. Παναγιώτης Τσαγκάρης, Ὑπ. Δρ. Θεολογίας
1ον
«Εἶναι πανάρχαια ἐμπειρία: Ὅποιος θέλει νὰ προσφέρει κάτι στὸ βωμὸ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν ἄνθρωπο, θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀποφασισμένος νὰ θυσιάσει καὶ τὸν ἑαυτό του.
Ἡ μεγάλη ἀγάπη ἀπαιτεῖ καὶ μεγάλη θυσία…
Ὅσοι προσφέρουν ἀληθινὴ ἀγάπη, ἀγάπη δηλαδὴ μαζὶ μὲ ἀλήθεια, θὰ πρέπει νὰ ξέρουν πὼς ζοῦν ἐπικίνδυνα…
Ὁ ἐπαναστάτης πρέπει νὰ περιμένει τὴν ἐκτέλεσή του, μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, ὄχι τὴν εὐγνωμοσύνη τοῦ ὄχλου…
Ὁ σωτήρας, αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ ἀλλάζει πραγματικὰ τὸν κόσμο, δὲ μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι καὶ σταυρωμένος.
Ὁ ἥρωας θὰ πεθάνει μόνος.
Τὸ μνημεῖο γιὰ τὸν εὐεργέτη θὰ χτιστεῖ πολὺ ἀργότερα, πολλὲς φορὲς μὲ τὶς πέτρες, ποὺ χρησιμοποιήθηκαν προηγουμένως γιὰ τὸ λιθοβολισμό του».(1)
Φιλοσοφημένα λόγια φιλόσοφου νοῦ, ποὺ στὴν περίπτωση τοῦ Κωνσταντίνου Κατσίφα, τὸ μνημόσυνο τοῦ ὁποίου τελοῦμε, βρίσκουν τὴν πλήρη δικαίωσή τους, διότι ὁ Κωνσταντῖνος Κατσίφας ἔτρεφε ἀπεριόριστη ἀγάπη γιὰ τὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τὴ σκλαβωμένη Βόρειο Ἤπειρο, τὴν μάνα Ἑλλάδα, τὴ σημαία τῆς πατρίδας του καὶ τὴν πίστη του καὶ γι’ αὐτὰ θυσίασε ἡρωικὰ τὴν ἴδια του τὴ ζωή.
Ὅμως, λέει ὁ Ἅγιος Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, «Ὅσοι πεθαίνουν παλληκαρήσια, δὲν πεθαίνουν. Ἂν δὲν ὑπάρχει ἡρωισμός, δὲ γίνεται τίποτε. Καὶ νὰ ξέρετε, ὁ πραγματικὰ πιστὸς εἶναι καὶ γενναῖος…»(2).
Ὁ Κωνσταντῖνος λοιπόν, τὸ πρωινὸ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 2018, ἔβγαλε τὸ σταυρό του, τὸν ἄφησε στὴ μάνα του καὶ ἀνέβηκε στὸ βουνὸ κι ἐνῷ θὰ μποροῦσε νὰ διαφύγει, προτίμησε, χωρὶς νὰ κάνει κανένα κακό, σ’ ἕνα γυμνὸ ἀπὸ δένδρα καὶ βράχια τόπο, ἐκεῖ ὄρθιος, ἄοπλος, νὰ ἀνοίξει τὰ χέρια του, μὲ γενναιότητα νὰ προτάξει τὸ στῆθος του στοὺς δολοφόνους του καὶ βροντοφωνάζοντας «Ζήτω ἡ Ἑλλάδα», «Ζήτω ἡ Βόρεια Ἤπειρος», νὰ ἐκτελεστεῖ.(3)
Ἡ ἐκτέλεσή του θὰ στιγματίζει παντοτινὰ τοὺς δολοφόνους του ἀλλὰ καὶ ὅσους σιωποῦν μπροστὰ στὸ ἔγκλημα αὐτό, ἐγκλωβισμένοι στὸν ἐγωισμό τους, στὸ συμφέρον τους, στὸ βόλεμά τους καὶ στὶς ἰδεοληψίες τους.
Ὁ Κωνσταντῖνος εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔχασε τὴ θνητὴ ζωή του, ὅμως κέρδισε τὴν ἀθανασία, δίνοντας τρανὸ παράδειγμα γιὰ τὸ πῶς καὶ γιατί πεθαίνουν οἱ Ἕλληνες, καὶ ἀναδεικνύοντας, συνάμα, τὸ ζήτημα τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τὶς δραματικὲς συνθῆκες ζωῆς τῶν Βορειοηπειρωτῶν.
Ὁ μαρτυρικὸς θάνατός του, ἀλλὰ καὶ τὸ χαμόγελό του καὶ ἡ ἤρεμη καὶ γαλήνια ἔκφραση τοῦ νεκροῦ προσώπου του, τὰ ὁποῖα διατηρήθηκαν μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς ταφῆς του (ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων, 08-11-2018), ἕντεκα μέρες δηλαδὴ μετὰ τὴν δολοφονία του (28-10-2018), συγκλόνισαν τὸ πανελλήνιο.
Ὁ ἀδόκητος θάνατος αὐτοῦ τοῦ νέου μίλησε στὴν καρδιὰ ὅλων τῶν Ἑλλήνων, δημιούργησε πρωτόγνωρα συναισθήματα, ξύπνησε πολλοὺς ἀπὸ τὸ λήθαργο τοῦ ὠχαδελφισμοῦ.
Εἶναι πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ ζηλεύουν τέτοιο θάνατο, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἔτρεξαν νὰ σκυλεύσουν τὴ μνήμη του, περιυβρίζοντας τὸν νεκρὸ καὶ ἀρνούμενοι νὰ ἀναγνωρίσουν τὰ ἀνδραγαθήματα τοῦ ἥρωα.
Ἐνοχλεῖ ὁ ἥρωας, διότι μὲ τὶς πράξεις του, ξεγυμνώνει τὴ ζωή μας ἀπὸ τὰ τιποτένια προσχήματα, μὲ τὰ ὁποῖα τὴν περιβάλλουμε, φέρνει στὴν ἐπιφάνεια τὴν μηδαμινότητά μας. Ἐκεῖνοι ποὺ τὸν κατηγόρησαν, ὅμως, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουν ὅσα τοῦ καταμαρτυροῦν, θὰ πρέπει, ἴσως, νὰ κοιταχτοῦν στὸν καθρέφτη τους.
Ὁ Κατσίφας ἦταν καὶ ζοῦσε ὡς ἕνα ἁπλὸ παιδὶ τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ ἔμελλε νὰ γίνει ἐκεῖνος ποὺ ἑκούσια σήκωσε τὸν σταυρὸ τοῦ μαρτυρίου καὶ πῆρε ἐπάνω του ὅλα «τὰ πάθια» τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ ὅλου τοῦ ἑλληνισμοῦ.
Καὶ ὅπως «δὲν ἔχουν ποτὲ τελειωμὸ τὰ πάθια καὶ οἱ καημοὶ τοῦ κόσμου»(4), ὅμοια δὲν ἔχουν τελειωμὸ καὶ οἱ ἥρωες. Προστέθηκε ἔτσι καὶ ὁ Κωνσταντῖνος Κατσίφας στὴ χορεία τῶν σύγχρονων ἡρῴων-μαρτύρων τοῦ ἔθνους μαζὶ μὲ τοὺς Τάσο Ἰσαάκ, Σολωμὸ Σολωμοῦ, Παναγιώτη Βλαχάκο, Ἕκτορα Γιαλοψό, Χριστόδουλο Καραθανάση, Κώστα Ἡλιάκη, Ἀριστοτέλη Γκούμα, κ.ἄ., στὰ φέρετρα τῶν ὁποίων ἀκούμπησε καὶ ἀκουμπᾶ ἡ Ἑλλάδα.
2ον- Τελευταῖον
Δολοφονοῦνται τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδας, ἀλλὰ δυστυχῶς, τὸ ἑλληνικὸ κράτος τῆς «ἀψόγου στάσεως»(5) δὲν μπόρεσε καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ προστατεύσει.
Οὔτε κἄν φρόντισε νὰ κηδευτοῦν ἀξιοπρεπῶς ἢ νὰ μνημονευτοῦν πόσο μᾶλλον νὰ τιμηθοῦν ἢ ἀκόμη, νὰ προσφερθεῖ μία ἠθικὴ ἢ καὶ συμβολικὴ ὑλικὴ συμπαράσταση στὶς οἰκογένειές τους.
Προφανῶς, κάποιοι ἔβαλαν τὴν ὑπογραφή τους γιὰ τὴν μετάλλαξη τῆς Ἑλλάδας σὲ μία νέου τύπου πολυπολιτισμικὴ χώρα καὶ γι’ αὐτὸ οἱ ἔννοιες τῆς πίστης, τῆς πατρίδας, τῆς ἱστορίας ἀλλὰ καὶ ὅσοι τὶς ὑπερασπίζονται θὰ πρέπει νὰ ξεχαστοῦν ἢ νὰ ἐξοβελιστοῦν στὸ περιθώριο τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.
Αὐτό, ὅμως, συμβαίνει, πιθανόν, διότι πολλοὶ ἄνθρωποι καὶ ἰδιαίτερα ὅσοι «κάθονται ψηλά», ὅσοι ἡγοῦνται, δὲν ἐκτιμοῦν τοὺς ἥρωες καὶ τὴ θυσία ὑπὲρ τῆς Πατρίδας ἢ ἁπλά, δὲν ἐπιθυμοῦν οἱ ἴδιοι νὰ πράττουν ἡρωικὰ ἔργα, δὲν θέλουν νὰ γίνουν ἥρωες!
Οἱ πραγματικοὶ ἥρωες, ὡστόσο, θυσιάζονται γιὰ νὰ δείξουν στοὺς ὑπευθύνους ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἀγαποῦν τὴν πατρίδα δὲν λένε λόγια κενά, κάνουν πράξεις τὶς ἰδέες τους καὶ ἂν ποτὲ χρειαστεῖ θυσιάζονται γι’ αὐτές.
«Ὁ Κωνσταντὴς κάθε χρόνο μὲ δικά του χρήματα σημαιοστόλιζε τὸ χωριό του. Ἔφερνε κρυφὰ ὑλικὰ ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη καὶ ἔφτιαχνε σημαῖες.
Τόσο περήφανος ἦταν γιὰ τὸν ματωμένο τόπο του.»(6)
Ξόδεψε ἕνα μηνιάτικο, γιὰ νὰ ἀγοράσει τὰ ὑλικὰ καὶ νὰ φτιάξει μία σημαία μεγάλη καὶ τὴν ἔφτιαξε ὅσο πιὸ μεγάλη μποροῦσε, γιὰ νὰ χωράει τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἑλλάδα, διότι ἡ σημαία ἦταν ὁ τόπος του, ἡ πατρίδα του καὶ ἐπάνω σ΄ αὐτὴν καὶ μέσα σὲ αὐτὴ ζοῦσε ἐλεύθερος καὶ κινοῦνταν ἐλεύθερος, ἀνέπνεε ἐλευθερία, Ἑλλάδα, πίστη, ἦταν ὅλη του ἡ ζωή.
Μὲ αὐτὸ τὸ ἱερὸ σύμβολο, ξέφευγε ἀπὸ τὴ σκλαβωμένη γῆ του ποὺ τὸν πλήγωνε.
Γι’ αὐτὴν τὴ σημαία ἔδωσε τὴν ζωή του, μὲ αὐτὴν τὸν κήδεψαν καὶ αὐτὴν μανιασμένα ἀναζητοῦν οἱ ἀφεντάδες τῆς σκλαβωμένης πατρίδας του, γιατί μὲ τὸν θάνατο τοῦ δημιουργοῦ της ἔγινε σύμβολο τοῦ ἀγώνα τῶν Βορειοηπειρωτῶν γιὰ τὴν ἐλευθερία τους.
Σὲ μία ἐποχή, λοιπὸν καὶ σὲ μία χώρα, ὅπου «μερικὲς φορὲς ἡρωισμὸς εἶναι νὰ ὀνομάσεις κάποιον ἥρωα»(7), πιστεύουμε ὅτι σήμερα, ἰδιαίτερα στὴν πατρίδα μας, ποὺ ἴσως, πολὺ συχνά, τιμοῦμε τὸν ὁποιονδήποτε, γιὰ τὸν ὁποιονδήποτε λόγο, ἀξίζει πολὺ περισσότερο, νὰ τιμήσουμε ἀληθινὰ ἡρωϊκὰ πρότυπα καὶ νὰ τὰ προβάλλουμε ὡς φωτεινὰ παραδείγματα γενναιότητας καὶ φιλοπατρίας στὴ νεολαία μας.
Οἱ νέοι μας σήμερα χρειάζονται πιὸ πολὺ παρὰ ποτέ, πρότυπα ποὺ νὰ τὰ ἀγαποῦν. Ἔχουν ἀνάγκη τὸν Χριστὸ καὶ τὴν πατρίδα γι’ αὐτὸ καὶ οἱ Θεολόγοι καθηγητὲς συμμετέχουμε στὶς ἐκδηλώσεις τιμῆς τοῦ ἥρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα, ποὺ εἶχε ὡς ὄνειρό του νὰ κτίσει Ναὸ στὸ χωριό του καὶ μὲ τὴ θυσία του γιὰ τὴ σημαία καὶ τὴν Ἑλλάδα, «ἔδιωξε τὸ φόβο ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῆς Βορειοηπειρωτικῆς μειονότητας»(8) ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν νεοελλήνων.
Οἱ μαθητές μας, ὄντως, ἀξίζει νὰ δοῦν τοὺς δασκάλους τους νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς πατρίδας, γιὰ νὰ τοὺς προσφέρουν ἔτσι, μὲ τὸν ἀγῶνα τους αὐτόν, ἕνα ἀξιόπιστο ὅραμα ζωῆς.
Στὰ πλαίσια αὐτά, ἡ πίστη, ἡ φιλοπατρία, ἡ γενναιότητα, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πράξη αὐτοθυσίας τοῦ Βορειοηπειρώτη ἥρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα, γιὰ τὴν προβολὴ τῶν δικαίων τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ἑλλάδας, πιστεύουμε ὅτι πρέπει νὰ τιμηθεῖ ἀπὸ ὅλους ὡς ἐλάχιστη ἔνδειξη τιμῆς καὶ εὐγνωμοσύνης πρὸς αὐτὸν τὸν ἀοίδιμο γενναῖο Ἕλληνα.
Κωνσταντῖνε Κατσίφα, μὲ τὶς πράξεις σου καὶ τὴ θυσία σου, μᾶς θύμισες τί σημαίνει Ἕλληνας καὶ χριστιανὸς καὶ μᾶς ἔδειξες τὸ δρόμο γιὰ τὴν Ἀνάσταση τῆς Ἑλλάδας καὶ τοῦ Γένους. Σὲ εὐχαριστοῦμε. Αἰωνία σου ἡ μνήμη. Ἀθάνατος!
Ὑποσημειώσεις
1. Παπαπέτρου Ἐ. Κωνσταντῖνος, «Προσβάσεις Β΄, Ζητήματα ἀπολογητικῆς Θεολογίας καὶ φιλοσοφικῆς κριτικῆς τοῦ καιροῦ μας», Ἀθήνα 2018, σσ. 199 – 200.
2. «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, Τόμος Β, Πνευματικὴ Ἀφύπνιση», σ. 205.
3. Δὲ χρειάζεται κανένα βίντεο, ἀκούστηκαν δύο σφαῖρες μόνο – Ἐκτελέστηκε ἄοπλος χωρὶς νὰ ἀπειλεῖ κανένα! fanaripress.gr
4. Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος, «Τὸ μοιρολόγι τῆς φώκιας», ebooks.edu.gr
5. Τὸ Ἑλληνικὸ κράτος, τὴν περίοδο 1904-1908, ταλαιπωρημένο ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις στὸ Κρητικὸ ζήτημα καὶ τὴν ἧττα τοῦ πολέμου τοῦ 1897, οἰκονομικὰ καχεκτικό, στρατιωτικὰ ἀνίσχυρο, πολιτικὰ ἀπομονωμένο, ἀκολουθεῖ τὴν τακτικὴ τὴν ἐπονομαζόμενη, τῆς «ἀψόγου στάσεως» ἔναντι τῆς Τουρκίας καὶ ἀργεῖ νὰ προσφέρει βοήθεια στοὺς Μακεδονομάχους ἥρωες ποὺ ἀγωνίζονταν ἐναντίον Βουλγάρων κομιτατζήδων, Τούρκων, Ρουμάνων καὶ Σέρβων.
6. «Μάνα μου, νὰ κρατήσεις γερά! Δὲ σὲ φοβᾶμαι, εἶσαι Ἠπειρώτισσα», espressonews.gr 7. Ὀβίδιος (λατ. Publius Ovidius Naso), λατῖνος ποιητής, el.wikiquote.org8. Πατέρας Κωνσταντίνου Κατσίφα στὴν κηδεία – Ἔδιωξες τὸν φόβο τῆς μειονότητας γιὰ τὰ δικαιώματά της, youtube.com
* * *
Ὁμιλία ποὺ ἐκφωνήθηκε τὴν Κυριακή, 18 Νοεμβρίου 2018 στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Γεωργίου Μυτιλήνης, κατὰ τὴν τέλεση ἱεροῦ Μνημόσυνου ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς τοῦ Βορειοηπειρώτη ἥρωα Κωνσταντίνου Κατσίφα. Τὸ ἱερὸ Μνημόσυνο συνδιοργάνωσαν οἱ παρακάτω φορεῖς:
1. Ἕνωση Θεολόγων Λέσβου, 2. Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη, 3. Χριστιανικὴ Πνευματικὴ Κίνηση Μυτιλήνης, 4. Σύλλογος Μακεδόνων Λέσβου «Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος», 5. Ἕνωση Ποντίων καὶ Φίλων Ποντίων Μυτιλήνης, 6. Πολιτιστικὸς Σύλλογος «Κιβωτὸς τοῦ Γένους», 7. Ἐξωραϊστικὸς Πολιτιστικὸς Σύλλογος «Ἡ Ἐπάνω Σκάλα» Μυτιλήνης.
Μιά ζωή τήν έχουμε...άλλη δέν υπάρχει..!
ΑπάντησηΔιαγραφή(όποιος θέλει άς θυσιαστεί).