Είναι παρηγοριά νά είσαι χριστιανός μέσα στόν χρόνο...

 

Κάθε που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου η σκέψη μας πηγαίνει προς τα εμπρός. 

Θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι, ότι τα όσα έχουμε πετύχει θα τα κρατήσουμε, στα όσα δυσκολευτήκαμε θα βρούμε απαντήσεις, οι άλλοι θα είναι δίπλα μας και όχι απέναντί μας και θα έχουμε υγεία και χαρά. 

Γεμάτο το ευχολόγιο των ιθυνόντων. 

Διαφημίσεις και μηνύματα παντού, τόσο τετριμμένα που κανείς δεν τα δίνει σημασία. 

Απλά πρέπει να μπούνε για να μην κατηγορηθούν οι αμελήσαντες ότι δεν νοιάζονται για τη γνώμη των άλλων.

  Κάθε που πλησιάζει η αλλαγή του χρόνου πονάνε τα τραύματα του χτες. 

Κατανοούμε ότι δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, πως ό,τι ζήσαμε δεν γιατρεύεται από τον χρόνο, ούτε μπορούμε να το ξαναζήσουμε, αν δεν ήταν κάτι καλό. 

Κι όμως. 

Ο λογισμός μάς ταλαιπωρεί, καθώς θα θέλαμε η ζωή μας να εξαρτάται από εμάς, τα γεγονότα να τα διαμορφώνουμε καθώς επιθυμούμε. 

Έτσι, η αλλαγή του χρόνου συχνά φέρνει μια μελαγχολία. 

Ο κόσμος προσπαθεί να την ξεπεράσει με γιορτές, εκδηλώσεις, ρεβεγιόν, νυχτερινή διασκέδαση. 

Τα προγράμματα των τηλεοπτικών καναλιών την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, πανομοιότυπα, σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, το μαρτυρούν. 

Να ξεδώσουμε.

 Αυτός είναι ο τρόπος. Να ξεχαστούμε.

  Υπάρχει κι ένας δρόμος λίγο διαφορετικός. 

Είναι το να συλλογιστούμε τι σημαίνει να είσαι χριστιανός μέσα στον χρόνο. 

Να μπορείς να δεις τη δωρεά του, καθώς μέσα σ’ αυτόν ζούμε και υπάρχουμε ως πρόσωπα, και σε δύο άλλες διαστάσεις.

 

  Η μία είναι η λειτουργική. 

Ο χρόνος είναι για μας «καιρός», ευκαιρία, ώρα, στιγμή να ζήσουμε τη ζωή μας με δοξολογία προς τον Θεό. 

Να Τον ευχαριστήσουμε που έγινε άνθρωπος για μας. 

Που μας δίδαξε και μας διδάσκει την αγάπη. 

Που δεν αφήνει τον θάνατο να μας καταπιεί. 

Κι αυτό το βιώνουμε ιδιαιτέρως κατά τη στιγμή της θείας λειτουργίας. 

Είναι πολύ ευλογημένη η ώρα αυτή. 

Συναντιόμαστε μεταξύ μας, με τον Χριστό, με τους αγίους, με τον κόσμο που έφυγε, τον κόσμο που είναι αυτή τη στιγμή, τον κόσμο που θα έρθει. 

Προσφέρουμε τα δώρα μας, τον άρτο και τον οίνο, και λαμβάνουμε σώμα και αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον. 

Και παίρνουμε κουράγιο, όχι για να σβήσει το χτες, αλλά για να προχωρήσουμε μ’ αυτό ως άνθρωποι τραυματισμένοι, αλλά και γιατρεμένοι, διότι με τον Χριστό καμμιά πληγή δεν μπορεί να νικήσει την αγάπη.

  Η άλλη είναι η εσχατολογική. 

Ο χριστιανός ζει τον χρόνο ως προσδοκία. Περιμένουμε να συναντήσουμε τον Χριστό στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας. 

Στα πρόσωπα των οικείων μας, οι οποίοι δεν είναι πεδία ανταγωνισμού και εξουσίας, αλλά πρόσωπα αναφοράς, καθώς καλούμαστε αγαπώντας να ανοιχτούμε και στον κάθε άνθρωπο. 

Περιμένουμε όχι να περάσει ο χρόνος γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, αλλά διότι κάθε στιγμή μάς φέρνει πιο κοντά στην ώρα που η φθορά, το κακό, η αμαρτία δεν θα μπορούν να νικήσουν την αγάπη τού να είμαστε μαζί με τον Χριστό για πάντα. 

Περιμένουμε ανάσταση νεκρών και ζωήν αιώνιον για τους δικούς μας που έφυγαν, αλλά και για μας, όταν θα έρθει η ώρα. 

Και ξέρουμε πως τίποτα δεν πάει χαμένο, ιδίως όταν αυτό είναι σφραγισμένο από την αγάπη, η οποία ουδέποτε εκπίπτει.

Είναι παρηγοριά να είσαι χριστιανός μέσα στον χρόνο. 

Παρηγοριά να ζεις τον χρόνο στην Εκκλησία.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

Στο φύλλο της Τετάρτης 27 Δεκεμβρίου 2023

https://proskynitis.blogspot.com/2023/12/blog-post_338.html