Στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Los Angeles Times στις 6 Αυγούστου του 2013, υπήρχε ένα άρθρο από την Kate Linthicum από το Μπουένος Άιρες, που μιλούσε με ενθουσιασμό για τους «ιερείς των παραγκουπόλεων» ("slum priests"), των οποίων, όπως γράφει, η έγνοια δεν ήταν να διδάξουν κάποιον την χριστιανική πίστη και να τον κάνουν χριστιανό, αλλά «να τον βοηθήσουν».
Το άρθρο αφορούσε το κίνημα των ιερέων στο Μπουένος Άιρες, την μαρξιστική του προέλευση και το "αστέρι" του, τον κομμουνιστή ιησουίτη ιερέα π. Carlos Mugica. Το σημαντικότερο είναι ότι το άρθρο ανέφερε πώς το «κίνημα» αυτό αναζωογονήθηκε και του "δόθηκε προτεραιότητα" από τον τότε Αρχιεπίσκοπο του Μπουένος Άιρες, Jorge Mario Bergoglio, τον σημερινό Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος εξακολουθεί να υποστηρίζει αυτό το κίνημα.
Το άρθρο καταλήγει να μιλάει για την «κληρονομιά του Mugica», με τους «νέους ιερείς - ακτιβιστές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εικονοκλάστες - αν δεν είχαν υποστήριξη από τις υψηλότερες τάξεις της Καθολικής Εκκλησίας». Κάνει αναφορά και σε έναν από τους σημερινούς «ιερείς των παραγκουπόλεων», τον π. Olivero, ο οποίος εργάζεται στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες.
Ο Bergoglio, άλλαξε ακόμη και τους κανόνες της καθολικής εκκλησίας για να διευκολύνει τους νέους μαρξιστές ιερείς. Όταν ο π. Olivero εκπαιδευόταν για να γίνει ιερέας και «κουράστηκε από τη μελέτη της θεολογίας και από τα βιβλία και ήθελε μια πιο άμεση εμπειρία με την πίστη του», ο Bergoglio, Αρχιεπίσκοπος δηλαδή τότε του Μπουένος Άιρες, «άλλαξε τους κανόνες για να επιτρέψει σε μερικούς ιερείς να συνεχίσουν τις σπουδές τους έξω από τις αίθουσες».
Ο π. Mugica
Το άρθρο εξηγεί ότι το κίνημα αυτό ξεκίνησε ως «πολιτική δήλωση». Στη δεκαετία του 1960, μια ομάδα ιερέων που ήταν εμπνευσμένοι από την μαρξιστική ιδεολογία άρχισε να πηγαίνει στις γειτονιές της εργατικής τάξης και εκεί να μιλάνε για τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα κοινωνικά προγράμματα. Αυτοπροσδιορίστηκαν ως «Κίνημα Ιερέων του Τρίτου Κόσμου».
Το αστέρι της ομάδας ήταν ο π. Carlos Mugica, ένας χαρισματικός ρήτορας, με look που έφερνε σε John Kennedy, που προερχόταν από μια προεξέχουσα ευκατάστατη οικογένεια, αλλά ήθελε να κηρύξει και «να αγωνιστεί μαζί με τους φτωχούς για την απελευθέρωσή τους».
Ήταν ένας «επαναστάτης» ιερέας μιας εκκλησίας που ονομάστηκε «Παρεκκλήσι του Χριστού του Εργάτη» (!) στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες. Ο π. Mugica ήταν μαρξιστής ακτιβιστής που κάτω από το ιερατικό σχήμα επιδίδονταν σε φιλο-κομμουνιστικές δραστηριότητες.
Έτσι, υποστήριξε συνέδρια στη δεκαετία του 1960 για το «Διάλογο μεταξύ Καθολικών και Μαρξιστών», ήταν μέλος της αριστερής καθολικής φοιτητικής οργάνωσης (JEC) και είχε δεσμούς με τους τρομοκράτες-αριστερούς αντάρτες Montoneros, των οποίων και τέλεσε πολλές κηδείες παρακούοντας τις εντολές του επισκόπου του.
Οι Montoneros
Οι Montoneros ήταν μια βίαιη τρομοκρατική ομάδα που συγκροτήθηκε από την «αριστερή πτέρυγα» των οπαδών του στρατηγού Juan Peron (πλήρες όνομα: Κίνημα Περονιστών Montoneros) και οργανώθηκε ως «αντάρτικο πόλεων» με δολοφονίες, απαγωγές, βομβιστικές επιθέσεις και ληστείες τραπεζών.
Ηγέτης των Montoneros, μέχρι και που διαλύθηκαν, ήταν ο Mario Firmenich. Είχαν δύναμη περίπου 25.000 «μαχητών» και ήλπιζαν ότι η επιστροφή του Peron από την Ισπανία - όπου ήταν εξορισμένος- θα μετέτρεπε την Αργεντινή σε μια αληθινή «Σοσιαλιστική Πατρίδα».
Το σημαντικότερο χτύπημά τους ήταν όταν απήγαγαν και εκτέλεσαν στις 1 Ιουνίου του 1970 τον πρώην πρόεδρο της Αργεντινής, Pedro Aramburu. Επίσης, άρπαξαν και κράτησαν για λύτρα υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών εταιριών.
Παραδειγματιζόμενοι από τη φιλανθρωπική εργασία της Evita Peron, οι Montoneros χρησιμοποιούσαν τα χρήματα από τα λύτρα για να ταΐσουν και να ντύσουν τους φτωχούς.
Οι Montoneros, όπως και άλλες αριστερίστικες αντάρτικες ομάδες σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, προέκυψαν ως απάντηση στην κρατική τρομοκρατία και στις αμερικανόδουλες κυβερνήσεις των κρατών τους.
Οι Montoneros, ξεκίνησαν ως αυτοσυντηρούμενη χριστιανική, εθνικιστική και σοσιαλιστική ομάδα, αλλά με την πάροδο του χρόνου το σοσιαλιστικό στοιχείο επισκίασε το χριστιανικό. Οι επιθέσεις τους επιδίωκαν να αναγκάσουν τις δημοκρατικές κυβερνήσεις να δείξουν ανοιχτά ότι λειτουργούν ως «φασιστικές» κυβερνήσεις, αναμένοντας ότι σε ένα τέτοιο σενάριο ο λαός στη συνέχεια θα υποστήριζε τους αντάρτες.
Το δόγμα αυτό δεν λειτούργησε όπως είχε προβλεφθεί: ο λαός περιφρονούσε τις στρατιωτικές δικτατορίες, αλλά ορισμένοι δεν έβλεπαν τους αντάρτες ως εχθρούς των δικτατοριών, αλλά μάλλον ως βοηθούς τους στην ενδυνάμωση της κρατικής καταστολής. Ο προβλεπόμενος «ταξικός αγώνας» δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, κυρίως λόγω της καταστολής της στρατιωτικής δικτατορίας που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ.
H δολφονία του π. Mugica από την ΑΑΑ
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Παρίσι, o π. Mugica υποστήριξε την «Εξέγερση» του Μαΐου του 1968. Ο π. Mugica, έπεσε νεκρός στις 11 Μαΐου του 1974, από τις σφαίρες του Rodolfo Almirón, ενός πράκτορα της Αργεντίνικης Αντικομουνιστικής Συμμαχίας (AAA). Η κηδεία του μετατράπηκε σε κομουνιστική διαδήλωση. Στις φωτογραφίες ο Mugica με πολιτικά ανάμεσα σε κομμουνιστές φίλους - συντρόφους του.
Μετά το θάνατο του Mugica, ο Bergoglio – Πάπας «εργάστηκε για να αναστήσει τη μνήμη του» (στην φώτο κρατά ένα μπλουζάκι με την στάμπα του Mugica). Το 1999, διεξήγαγε μια τελετή μεταφοράς των οστών του από ένα αριστοκρατικό νεκροταφείο στο παρεκκλήσι της βίλας όπου ζούσε και αργότερα έκανε μια λειτουργία σε μια φτωχογειτονιά, κάτω από μια πινακίδα που έγραφε: "Ο Κάρλος ζει".
Τι ήταν η ΑΑΑ
Η Αργεντίνικη Αντι-Κομμουνιστική Συμμαχία (Alianza Argentina Anti-Comunista ή AAA) ήταν μια ακροδεξιά οργάνωση - ομπρέλα κάτω από την οποία λειτουργούσαν αντικομουνιστικές ομάδες θανάτου τη δεκαετία του 1970. Η ΑΑΑ ήταν ιδιαίτερα δραστήρια υπό την κυβέρνηση της Isabel Perón (1974-1976), αντιτίθονταν στην αριστερή πτέρυγα των Περονισμού και σε άλλες αριστερές οργανώσεις. Η ΑΑΑ ενεργούσε εναντίον ενός ευρέος φάσματος κυβερνητικών αντιπάλων, όχι μόνο κομμουνιστών.
Οι συντηρητικοί περονιστές στην κυβέρνηση ανησυχούσαν έντονα για τις ριζοσπαστικές αριστερές ομάδες και αποφάσισαν το 1974 να τις εξαλείψουν. Ιδρυτής της ΑΑΑ ήταν ο Jose Lopez Rega, σύμβουλος του Χουάν Περόν (Juan Domingo Perón, 8 Οκτωβρίου 1895 - 1 Ιουλίου 1974 - φώτο) και υπουργός κοινωνικής πρόνοιας στην κυβέρνηση της Isabel Peron.
(Ο θάνατος του Χουάν Περόν προκάλεσε κρίση που δεν μπορούσε να χειριστεί ούτε η σύζυγός του, ούτε ο αντιπρόεδρος, ούτε ο σύμβουλός του José Lopez Rega. Η Isabel de Perón - φώτο - ήταν άπειρη στην πολιτική και μόνο το όνομα του Περόν είχε. Η Isabel, της οποίας το όνομά της ήταν Maria Estela Martinez, ήταν χορεύτρια σε καμπαρέ που συναντήθηκε με τον Juan Peron στον Παναμά το 1955 κατά τη διάρκεια της εξορίας του.
Δεν απέκτησε ποτέ τη λαϊκή λατρεία που απολάμβανε η δεύτερη γυναίκα του Περόν, η φημισμένη Evita, που πέθανε από καρκίνο το 1952 κατά τη διάρκεια μιας προηγούμενης κυβέρνησης του Peron).
Σύμφωνα με άρθρο των New York Times του 1983, η ΑΑΑ ιδρύθηκε όταν υπήρχε ένας αυξανόμενος αριθμός επιθέσεων από αριστερές αντάρτικες ομάδες. Η ΑΑΑ πιστεύεται ότι σχηματίσθηκε το 1973 από τους José López Rega και Alberto Villar, αναπληρωτή επικεφαλής της ομοσπονδιακής αστυνομίας της Αργεντινής, κατά τη διάρκεια της σύντομης ενδιάμεσης προεδρίας του Raúl Lastiri το 1973.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το κίνημα σχεδιάστηκε σε συγκέντρωση υψηλόβαθμων περονιστών που συνήλθαν την 1η Οκτωβρίου του 1973 και στην οποία συμμετείχαν ο Πρόεδρος Raúl Lastiri, ο υπουργός Εσωτερικών Benito Llambí, ο υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας José López Rega, ο Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας José Humberto Martiarena και διάφοροι επαρχιακοί διοικητές.
Ο Villar και η σύζυγός του δολοφονήθηκαν το 1974 με βόμβα που τοποθετήθηκε στο σκάφος τους στο Tigre από μέλη των Montoneros.
Ο ιδρυτής της ΑΑΑ, López Rega (φώτο), που ήταν οπαδός του αποκρυφισμού και της αστρολογίας και απόγονος ενός αποκρυφιστή με το όνομα "The Warlock", θεωρήθηκε ότι ασκούσε μια επίδραση τύπου Ρασπούτιν πάνω στην Isabel Peron και σύντομα έγινε μια ισχυρή δύναμη μέσα στο περονιστικό κίνημα.
Ασκούσε μεγάλη επιρροή στον Perón, ο οποίος εξελέγη στην προεδρία και ανέλαβε καθήκοντα το 1973 και την σύζυγό του Isabel Martínez de Perón, που εξελέγη αντιπρόεδρος, και εν συνεχεία ανέλαβε την προεδρία μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Perón την 1η Ιουλίου 1974.
Ορισμένα από τα μέλη της ΑΑΑ είχαν συμμετάσχει νωρίτερα το 1973, στη λεγόμενη «σφαγή του Ezeiza» (από την ονομασία του διεθνούς αεροδρομίου του Buenos Aires). Την ημέρα εκείνη, είχαν μαζευτεί να υποδεχτούν τον εξόριστο πρόεδρο Περόν - σύμφωνα με τους υπολογισμούς της αστυνομίας- 3,5 εκατομμύρια πολίτες, κυρίως νέοι.
Το γεγονός ότι τον Peron συνόδευε ο Campora, από τους κυριότερους εκφραστές της αριστερής πτέρυγας του περονικού κόμματος, καθόλου δεν προδίκαζε αυτό που επρόκειτο να συμβεί: Μέσα στο πλήθος, είχαν παρεισφρήσει άνδρες της ΑΑΑ και πυροβόλησαν και σκότωσαν (13 τουλάχιστον) αριστερούς περονιστές, οδηγώντας στον οριστικό διαχωρισμό αριστερών και δεξιών περονιστών.
Μετά την πτώση του López Rega το 1975 και το πραξικόπημα του Jorge Rafael Videla τον Μάρτιο του 1976, πολλά μέλη τη ΑΑA κατέφυγαν στην Ισπανία, όπου συμμετείχαν σε δολοφονίες αριστερών. Δεκαπέντε πρώην μέλη της ΑΑΑ (συμπεριλαμβανομένου του Rodolfo Almirón) συμμετείχαν το 1976 στην δολοφονία δύο αριστερών Καρλιστών. Άλλοι που συμμετείχαν ήταν ο Ιταλός νεοφασίστας Stefano Delle Chiaie και ο Jean Pierre Cherid, πρώην μέλος του γαλλικού OAS και τότε μέλος της ομάδας θανάτου GAL στην Ισπανία. Το πρώην μέλος της ΑΑA, José María Boccardo, συμμετείχε το 1978, με τον Cherid και άλλους στη δολοφονία του Argala, του τρομοκράτη της ETA, ο οποίος, το 1973, συμμετείχε στη δολοφονία του Πρωθυπουργού του Φράνκο, Λουίς Καρρέρο Μπλάνκο.
Οι δραστηριότητες της ΑΑΑ συντονίζονταν αρχικά από την Ομοσπονδιακή Αστυνομία και την οργάνωση στελέχωσαν αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Το 1975, η κυβέρνηση εξέδωσε το διάταγμα αριθ. 261, το οποίο έδωσε εντολή στην εξάλειψη όλων των «ανατρεπτικών στοιχείων» στην αργεντίνικη κοινωνία.
Οι ομάδες που μπήκαν στο στόχαστρο ήταν οι αριστεροί περονιστές Montoneros, ο Μαοϊκός Λαϊκός Επαναστατικός Στρατός (ERP) και δύο ριζοσπαστικές αριστερίστικες ομάδες, η «Επαναστατική Ένοπλη Δύναμη» (FAR) και οι «Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις».
Αν και το σύνολο των μελών αυτών των ομάδων αριθμούσε περίπου 2.000, τα μέλη αυτών των ομάδων είχαν πραγματοποιήσει 697 δολοφονίες.
Άγνωστοί έγραψαν "30.000 και λίγοι είναι" και τα αρχικά ΑΑΑ σε μνημείο για τα θύματα της δικτατορίας
Ομάδες της ΑΑΑ σκορπούσαν τον φόβο σε πόλεις και πανεπιστημιακές σχολές. Οποιαδήποτε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Αργεντινής έμπαινε στο στόχαστρο. Αυτοί που ήταν στοχοποιημένοι συχνά έβλεπαν τα ονόματά τους στις εφημερίδες ή σε σημεία που υπήρχε η προειδοποίηση ότι η ΑΑΑ "ερχόταν για αυτούς".
Άνθρωποι ξαφνικά εξαφανίζονταν, μερικές φορές τη νύχτα και άλλες φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Λέγεται ότι εξαφανίστηκαν 30.000 άνθρωποι. Οι ομάδες θανάτου της ΑΑΑ ταξίδευαν με αυτοκίνητα Ford Falcons χωρίς πινακίδες και συχνά άφηναν τα θύματά τους σε χαντάκια ή κατά μήκος δρόμων.
Όποιος συνδεόταν με συνδικάτα ή συμμετείχε σε πολιτικές δραστηριότητες της αριστεράς ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένος. Μέλη της ΑΑΑ δολοφόνησαν τον ιησουίτη ιερέα Carlos Mugica, στενό συνεργάτη των Montoneros, το Μάιο του 1974. Η ΑΑΑ ήθελε να εξαλείψει την επιρροή των αριστερών στα πανεπιστήμια.
Στην περίοδο από το 1974 έως το 1975, περίπου 100 φοιτητές και καθηγητές του πανεπιστημίου της La Plata δολοφονήθηκαν ή εξαφανίστηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ. Άλλα πανεπιστήμια είχαν την ίδια μοίρα. Οποιοσδήποτε φοιτητής ή μέλος του διδακτικού προσωπικού είχε αριστερές απόψεις βρίσκονταν σε κίνδυνο.
Επιπλέον, μέλη της ΑΑΑ κατηγορήθηκαν ότι είχαν «αντισημιτικές» και «φιλοναζιστικές» απόψεις και για αυτό Εβραίοι διανοούμενοι θεωρήθηκαν επίσης δυνητικά θύματα. Αυτές οι συνθήκες συνεχίστηκαν μέχρι το πραξικόπημα των στρατηγών της 24ης Μαρτίου 1976, που ανέτρεψε το καθεστώς Isabel Peron.
Η ΑΑΑ εξαφανίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον στρατό. Ο πόλεμος ενάντια στους αντιφρονούντες έγινε μέρος της «Διαδικασίας για την Εθνική Αναδιοργάνωση» (Proceso de Reorganización Nacional), (1976–1983) με επικεφαλής της αστυνομίας τον στρατηγό Ramón Juan Camps (1927–1994) και η αρχή του λεγόμενου «Βρώμικου Πολέμου».
Το 2006, ο Αργεντινός δικαστής Norberto Oyarbide αποφάνθηκε ότι η ΑΑΑ είχε διαπράξει «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», πράγμα που σημαίνει ότι τα εγκλήματά της δεν υπόκειντο σε παραγραφή.
Τι απέγινε ο Firmenich
Αφότου διέφυγε στην Κούβα ο Firmenich (φώτο) συνελήφθη τελικά, το 1987 στη Βραζιλία, εκδόθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της δολοφονίας και απαγωγής. Του δόθηκε τελικά, χάρη μαζί και σε άλλους αντάρτες με το διάταγμα 2742 της 29ης Δεκεμβρίου 1990.
(Δηλαδή, έκατσε στην φυλακή ούτε για 3 χρόνια!). Αφού βγήκε από την φυλακή, απέφυγε κάθε ενεργό πολιτική και «αφιερώθηκε στη μελέτη και την έρευνα». Αναφορικά με ό, τι συνέβη στην Αργεντινή, ο Firmenich, δήλωσε σε συνέντευξή του στο Radio La Red de Buenos Aires το 2001 ότι «σε μια χώρα που έζησε τον εμφύλιο πόλεμο, τα χέρια του καθενός είναι βαμμένα με αίμα».
Ο Firmenich ζει σήμερα στην Βαρκελώνη. Σύμφωνα με αναφορά του πράκτορα του FBI Robert William Scherrer, o Firmenich δρούσε ως διπλός πράκτορας. Για αυτό και επέζησε.
Και μια ακόμη «πινελιά»
Το βιβλίο “God's Assassins: State Terrorism in Argentina in the 1970s” αναφέρει ότι τον Απρίλιο του 1977 απήχθη από την οικία του στο Μπουένος Άιρες ο γεννημένος στην Σοβιετική Ένωση εβραϊκής καταγωγής δημοσιογράφος και εκδότης Jacobo Timerman (1923 – 1999) ο οποίος εξέδιδε από το 1971 έως το 1977 την αριστερή εφημερίδα La Opinión, από την οποία ασκούσε έντονη κριτική στην κυβέρνηση τα πρώτα χρόνια του «βρώμικου πολέμου».
Ο Timerman, δηλωμένος σιωνιστής, ανακρίθηκε και βασανίστηκε από τον στρατηγό Camps. Η αιτία ήταν ότι είχε οικονομικές διασυνδέσεις και δοσοληψίες με τον εβραϊκής καταγωγής πλούσιο τραπεζίτη David Grainer, ο οποίος εξυπηρετούσε μέσω της τράπεζάς του τους Montoneros, στην ανακύκλωση (ξέπλυμα) των χρημάτων τους. Την κατηγορία αυτή παραδέχτηκε αργότερα ο ίδιος ο Firmenich.
Ο Graiver, «δάνειζε» χρήματα και στην εφημερίδα του Timerman. Η σύνδεση Graiver - Timerman έδωσε αφορμή στον Camps, που θεωρείτο «αντισημίτης» να επιβεβαιώσει τις υποψίες του ότι πίσω από τους Montoneros υπήρχε μια «ιουδαϊκή συνομωσία».
Μετά την συνταξιοδότησή του ο Camps εμφανίζονταν συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλώντας εναντίον του Timerman, του Ιουδαϊσμού και του κομμουνισμού, ενώ ήταν σχολιαστής στην εκπομπή "60 Minutos" κατά τη διάρκεια του πολέμου των Φώκλαντ (1982).
Αργότερα, έγραφε άρθρα για το ακροδεξιό εθνικιστικό-Καθολικό περιοδικό Cabildo και δημοσίευσε ένα βιβλίο για τον Grainer και τον «σιωνιστικό κίνδυνο».
[Πηγή]http://redskywarning.blogspot.com/2018/06/blog-post_11.html
Το άρθρο αφορούσε το κίνημα των ιερέων στο Μπουένος Άιρες, την μαρξιστική του προέλευση και το "αστέρι" του, τον κομμουνιστή ιησουίτη ιερέα π. Carlos Mugica. Το σημαντικότερο είναι ότι το άρθρο ανέφερε πώς το «κίνημα» αυτό αναζωογονήθηκε και του "δόθηκε προτεραιότητα" από τον τότε Αρχιεπίσκοπο του Μπουένος Άιρες, Jorge Mario Bergoglio, τον σημερινό Πάπα Φραγκίσκο, ο οποίος εξακολουθεί να υποστηρίζει αυτό το κίνημα.
Το άρθρο καταλήγει να μιλάει για την «κληρονομιά του Mugica», με τους «νέους ιερείς - ακτιβιστές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εικονοκλάστες - αν δεν είχαν υποστήριξη από τις υψηλότερες τάξεις της Καθολικής Εκκλησίας». Κάνει αναφορά και σε έναν από τους σημερινούς «ιερείς των παραγκουπόλεων», τον π. Olivero, ο οποίος εργάζεται στις παραγκουπόλεις του Μπουένος Άιρες.
Ο Bergoglio, άλλαξε ακόμη και τους κανόνες της καθολικής εκκλησίας για να διευκολύνει τους νέους μαρξιστές ιερείς. Όταν ο π. Olivero εκπαιδευόταν για να γίνει ιερέας και «κουράστηκε από τη μελέτη της θεολογίας και από τα βιβλία και ήθελε μια πιο άμεση εμπειρία με την πίστη του», ο Bergoglio, Αρχιεπίσκοπος δηλαδή τότε του Μπουένος Άιρες, «άλλαξε τους κανόνες για να επιτρέψει σε μερικούς ιερείς να συνεχίσουν τις σπουδές τους έξω από τις αίθουσες».
Ο π. Mugica
Το άρθρο εξηγεί ότι το κίνημα αυτό ξεκίνησε ως «πολιτική δήλωση». Στη δεκαετία του 1960, μια ομάδα ιερέων που ήταν εμπνευσμένοι από την μαρξιστική ιδεολογία άρχισε να πηγαίνει στις γειτονιές της εργατικής τάξης και εκεί να μιλάνε για τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα κοινωνικά προγράμματα. Αυτοπροσδιορίστηκαν ως «Κίνημα Ιερέων του Τρίτου Κόσμου».
Το αστέρι της ομάδας ήταν ο π. Carlos Mugica, ένας χαρισματικός ρήτορας, με look που έφερνε σε John Kennedy, που προερχόταν από μια προεξέχουσα ευκατάστατη οικογένεια, αλλά ήθελε να κηρύξει και «να αγωνιστεί μαζί με τους φτωχούς για την απελευθέρωσή τους».
Ήταν ένας «επαναστάτης» ιερέας μιας εκκλησίας που ονομάστηκε «Παρεκκλήσι του Χριστού του Εργάτη» (!) στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες. Ο π. Mugica ήταν μαρξιστής ακτιβιστής που κάτω από το ιερατικό σχήμα επιδίδονταν σε φιλο-κομμουνιστικές δραστηριότητες.
Έτσι, υποστήριξε συνέδρια στη δεκαετία του 1960 για το «Διάλογο μεταξύ Καθολικών και Μαρξιστών», ήταν μέλος της αριστερής καθολικής φοιτητικής οργάνωσης (JEC) και είχε δεσμούς με τους τρομοκράτες-αριστερούς αντάρτες Montoneros, των οποίων και τέλεσε πολλές κηδείες παρακούοντας τις εντολές του επισκόπου του.
Οι Montoneros
Οι Montoneros ήταν μια βίαιη τρομοκρατική ομάδα που συγκροτήθηκε από την «αριστερή πτέρυγα» των οπαδών του στρατηγού Juan Peron (πλήρες όνομα: Κίνημα Περονιστών Montoneros) και οργανώθηκε ως «αντάρτικο πόλεων» με δολοφονίες, απαγωγές, βομβιστικές επιθέσεις και ληστείες τραπεζών.
Ηγέτης των Montoneros, μέχρι και που διαλύθηκαν, ήταν ο Mario Firmenich. Είχαν δύναμη περίπου 25.000 «μαχητών» και ήλπιζαν ότι η επιστροφή του Peron από την Ισπανία - όπου ήταν εξορισμένος- θα μετέτρεπε την Αργεντινή σε μια αληθινή «Σοσιαλιστική Πατρίδα».
Το σημαντικότερο χτύπημά τους ήταν όταν απήγαγαν και εκτέλεσαν στις 1 Ιουνίου του 1970 τον πρώην πρόεδρο της Αργεντινής, Pedro Aramburu. Επίσης, άρπαξαν και κράτησαν για λύτρα υψηλόβαθμα στελέχη πολυεθνικών εταιριών.
Παραδειγματιζόμενοι από τη φιλανθρωπική εργασία της Evita Peron, οι Montoneros χρησιμοποιούσαν τα χρήματα από τα λύτρα για να ταΐσουν και να ντύσουν τους φτωχούς.
Οι Montoneros, όπως και άλλες αριστερίστικες αντάρτικες ομάδες σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, προέκυψαν ως απάντηση στην κρατική τρομοκρατία και στις αμερικανόδουλες κυβερνήσεις των κρατών τους.
Οι Montoneros, ξεκίνησαν ως αυτοσυντηρούμενη χριστιανική, εθνικιστική και σοσιαλιστική ομάδα, αλλά με την πάροδο του χρόνου το σοσιαλιστικό στοιχείο επισκίασε το χριστιανικό. Οι επιθέσεις τους επιδίωκαν να αναγκάσουν τις δημοκρατικές κυβερνήσεις να δείξουν ανοιχτά ότι λειτουργούν ως «φασιστικές» κυβερνήσεις, αναμένοντας ότι σε ένα τέτοιο σενάριο ο λαός στη συνέχεια θα υποστήριζε τους αντάρτες.
Το δόγμα αυτό δεν λειτούργησε όπως είχε προβλεφθεί: ο λαός περιφρονούσε τις στρατιωτικές δικτατορίες, αλλά ορισμένοι δεν έβλεπαν τους αντάρτες ως εχθρούς των δικτατοριών, αλλά μάλλον ως βοηθούς τους στην ενδυνάμωση της κρατικής καταστολής. Ο προβλεπόμενος «ταξικός αγώνας» δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, κυρίως λόγω της καταστολής της στρατιωτικής δικτατορίας που υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ.
H δολφονία του π. Mugica από την ΑΑΑ
Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στο Παρίσι, o π. Mugica υποστήριξε την «Εξέγερση» του Μαΐου του 1968. Ο π. Mugica, έπεσε νεκρός στις 11 Μαΐου του 1974, από τις σφαίρες του Rodolfo Almirón, ενός πράκτορα της Αργεντίνικης Αντικομουνιστικής Συμμαχίας (AAA). Η κηδεία του μετατράπηκε σε κομουνιστική διαδήλωση. Στις φωτογραφίες ο Mugica με πολιτικά ανάμεσα σε κομμουνιστές φίλους - συντρόφους του.
Μετά το θάνατο του Mugica, ο Bergoglio – Πάπας «εργάστηκε για να αναστήσει τη μνήμη του» (στην φώτο κρατά ένα μπλουζάκι με την στάμπα του Mugica). Το 1999, διεξήγαγε μια τελετή μεταφοράς των οστών του από ένα αριστοκρατικό νεκροταφείο στο παρεκκλήσι της βίλας όπου ζούσε και αργότερα έκανε μια λειτουργία σε μια φτωχογειτονιά, κάτω από μια πινακίδα που έγραφε: "Ο Κάρλος ζει".
Τι ήταν η ΑΑΑ
Η Αργεντίνικη Αντι-Κομμουνιστική Συμμαχία (Alianza Argentina Anti-Comunista ή AAA) ήταν μια ακροδεξιά οργάνωση - ομπρέλα κάτω από την οποία λειτουργούσαν αντικομουνιστικές ομάδες θανάτου τη δεκαετία του 1970. Η ΑΑΑ ήταν ιδιαίτερα δραστήρια υπό την κυβέρνηση της Isabel Perón (1974-1976), αντιτίθονταν στην αριστερή πτέρυγα των Περονισμού και σε άλλες αριστερές οργανώσεις. Η ΑΑΑ ενεργούσε εναντίον ενός ευρέος φάσματος κυβερνητικών αντιπάλων, όχι μόνο κομμουνιστών.
Οι συντηρητικοί περονιστές στην κυβέρνηση ανησυχούσαν έντονα για τις ριζοσπαστικές αριστερές ομάδες και αποφάσισαν το 1974 να τις εξαλείψουν. Ιδρυτής της ΑΑΑ ήταν ο Jose Lopez Rega, σύμβουλος του Χουάν Περόν (Juan Domingo Perón, 8 Οκτωβρίου 1895 - 1 Ιουλίου 1974 - φώτο) και υπουργός κοινωνικής πρόνοιας στην κυβέρνηση της Isabel Peron.
(Ο θάνατος του Χουάν Περόν προκάλεσε κρίση που δεν μπορούσε να χειριστεί ούτε η σύζυγός του, ούτε ο αντιπρόεδρος, ούτε ο σύμβουλός του José Lopez Rega. Η Isabel de Perón - φώτο - ήταν άπειρη στην πολιτική και μόνο το όνομα του Περόν είχε. Η Isabel, της οποίας το όνομά της ήταν Maria Estela Martinez, ήταν χορεύτρια σε καμπαρέ που συναντήθηκε με τον Juan Peron στον Παναμά το 1955 κατά τη διάρκεια της εξορίας του.
Δεν απέκτησε ποτέ τη λαϊκή λατρεία που απολάμβανε η δεύτερη γυναίκα του Περόν, η φημισμένη Evita, που πέθανε από καρκίνο το 1952 κατά τη διάρκεια μιας προηγούμενης κυβέρνησης του Peron).
Σύμφωνα με άρθρο των New York Times του 1983, η ΑΑΑ ιδρύθηκε όταν υπήρχε ένας αυξανόμενος αριθμός επιθέσεων από αριστερές αντάρτικες ομάδες. Η ΑΑΑ πιστεύεται ότι σχηματίσθηκε το 1973 από τους José López Rega και Alberto Villar, αναπληρωτή επικεφαλής της ομοσπονδιακής αστυνομίας της Αργεντινής, κατά τη διάρκεια της σύντομης ενδιάμεσης προεδρίας του Raúl Lastiri το 1973.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το κίνημα σχεδιάστηκε σε συγκέντρωση υψηλόβαθμων περονιστών που συνήλθαν την 1η Οκτωβρίου του 1973 και στην οποία συμμετείχαν ο Πρόεδρος Raúl Lastiri, ο υπουργός Εσωτερικών Benito Llambí, ο υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας José López Rega, ο Γενικός Γραμματέας της Προεδρίας José Humberto Martiarena και διάφοροι επαρχιακοί διοικητές.
Ο Villar και η σύζυγός του δολοφονήθηκαν το 1974 με βόμβα που τοποθετήθηκε στο σκάφος τους στο Tigre από μέλη των Montoneros.
Ο ιδρυτής της ΑΑΑ, López Rega (φώτο), που ήταν οπαδός του αποκρυφισμού και της αστρολογίας και απόγονος ενός αποκρυφιστή με το όνομα "The Warlock", θεωρήθηκε ότι ασκούσε μια επίδραση τύπου Ρασπούτιν πάνω στην Isabel Peron και σύντομα έγινε μια ισχυρή δύναμη μέσα στο περονιστικό κίνημα.
Ασκούσε μεγάλη επιρροή στον Perón, ο οποίος εξελέγη στην προεδρία και ανέλαβε καθήκοντα το 1973 και την σύζυγό του Isabel Martínez de Perón, που εξελέγη αντιπρόεδρος, και εν συνεχεία ανέλαβε την προεδρία μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Perón την 1η Ιουλίου 1974.
Ορισμένα από τα μέλη της ΑΑΑ είχαν συμμετάσχει νωρίτερα το 1973, στη λεγόμενη «σφαγή του Ezeiza» (από την ονομασία του διεθνούς αεροδρομίου του Buenos Aires). Την ημέρα εκείνη, είχαν μαζευτεί να υποδεχτούν τον εξόριστο πρόεδρο Περόν - σύμφωνα με τους υπολογισμούς της αστυνομίας- 3,5 εκατομμύρια πολίτες, κυρίως νέοι.
Το γεγονός ότι τον Peron συνόδευε ο Campora, από τους κυριότερους εκφραστές της αριστερής πτέρυγας του περονικού κόμματος, καθόλου δεν προδίκαζε αυτό που επρόκειτο να συμβεί: Μέσα στο πλήθος, είχαν παρεισφρήσει άνδρες της ΑΑΑ και πυροβόλησαν και σκότωσαν (13 τουλάχιστον) αριστερούς περονιστές, οδηγώντας στον οριστικό διαχωρισμό αριστερών και δεξιών περονιστών.
Μετά την πτώση του López Rega το 1975 και το πραξικόπημα του Jorge Rafael Videla τον Μάρτιο του 1976, πολλά μέλη τη ΑΑA κατέφυγαν στην Ισπανία, όπου συμμετείχαν σε δολοφονίες αριστερών. Δεκαπέντε πρώην μέλη της ΑΑΑ (συμπεριλαμβανομένου του Rodolfo Almirón) συμμετείχαν το 1976 στην δολοφονία δύο αριστερών Καρλιστών. Άλλοι που συμμετείχαν ήταν ο Ιταλός νεοφασίστας Stefano Delle Chiaie και ο Jean Pierre Cherid, πρώην μέλος του γαλλικού OAS και τότε μέλος της ομάδας θανάτου GAL στην Ισπανία. Το πρώην μέλος της ΑΑA, José María Boccardo, συμμετείχε το 1978, με τον Cherid και άλλους στη δολοφονία του Argala, του τρομοκράτη της ETA, ο οποίος, το 1973, συμμετείχε στη δολοφονία του Πρωθυπουργού του Φράνκο, Λουίς Καρρέρο Μπλάνκο.
Οι δραστηριότητες της ΑΑΑ συντονίζονταν αρχικά από την Ομοσπονδιακή Αστυνομία και την οργάνωση στελέχωσαν αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Το 1975, η κυβέρνηση εξέδωσε το διάταγμα αριθ. 261, το οποίο έδωσε εντολή στην εξάλειψη όλων των «ανατρεπτικών στοιχείων» στην αργεντίνικη κοινωνία.
Οι ομάδες που μπήκαν στο στόχαστρο ήταν οι αριστεροί περονιστές Montoneros, ο Μαοϊκός Λαϊκός Επαναστατικός Στρατός (ERP) και δύο ριζοσπαστικές αριστερίστικες ομάδες, η «Επαναστατική Ένοπλη Δύναμη» (FAR) και οι «Λαϊκές Ένοπλες Δυνάμεις».
Αν και το σύνολο των μελών αυτών των ομάδων αριθμούσε περίπου 2.000, τα μέλη αυτών των ομάδων είχαν πραγματοποιήσει 697 δολοφονίες.
Άγνωστοί έγραψαν "30.000 και λίγοι είναι" και τα αρχικά ΑΑΑ σε μνημείο για τα θύματα της δικτατορίας
Ομάδες της ΑΑΑ σκορπούσαν τον φόβο σε πόλεις και πανεπιστημιακές σχολές. Οποιαδήποτε αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Αργεντινής έμπαινε στο στόχαστρο. Αυτοί που ήταν στοχοποιημένοι συχνά έβλεπαν τα ονόματά τους στις εφημερίδες ή σε σημεία που υπήρχε η προειδοποίηση ότι η ΑΑΑ "ερχόταν για αυτούς".
Άνθρωποι ξαφνικά εξαφανίζονταν, μερικές φορές τη νύχτα και άλλες φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Λέγεται ότι εξαφανίστηκαν 30.000 άνθρωποι. Οι ομάδες θανάτου της ΑΑΑ ταξίδευαν με αυτοκίνητα Ford Falcons χωρίς πινακίδες και συχνά άφηναν τα θύματά τους σε χαντάκια ή κατά μήκος δρόμων.
Όποιος συνδεόταν με συνδικάτα ή συμμετείχε σε πολιτικές δραστηριότητες της αριστεράς ήταν ιδιαίτερα εκτεθειμένος. Μέλη της ΑΑΑ δολοφόνησαν τον ιησουίτη ιερέα Carlos Mugica, στενό συνεργάτη των Montoneros, το Μάιο του 1974. Η ΑΑΑ ήθελε να εξαλείψει την επιρροή των αριστερών στα πανεπιστήμια.
Στην περίοδο από το 1974 έως το 1975, περίπου 100 φοιτητές και καθηγητές του πανεπιστημίου της La Plata δολοφονήθηκαν ή εξαφανίστηκαν και δεν βρέθηκαν ποτέ. Άλλα πανεπιστήμια είχαν την ίδια μοίρα. Οποιοσδήποτε φοιτητής ή μέλος του διδακτικού προσωπικού είχε αριστερές απόψεις βρίσκονταν σε κίνδυνο.
Επιπλέον, μέλη της ΑΑΑ κατηγορήθηκαν ότι είχαν «αντισημιτικές» και «φιλοναζιστικές» απόψεις και για αυτό Εβραίοι διανοούμενοι θεωρήθηκαν επίσης δυνητικά θύματα. Αυτές οι συνθήκες συνεχίστηκαν μέχρι το πραξικόπημα των στρατηγών της 24ης Μαρτίου 1976, που ανέτρεψε το καθεστώς Isabel Peron.
Η ΑΑΑ εξαφανίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον στρατό. Ο πόλεμος ενάντια στους αντιφρονούντες έγινε μέρος της «Διαδικασίας για την Εθνική Αναδιοργάνωση» (Proceso de Reorganización Nacional), (1976–1983) με επικεφαλής της αστυνομίας τον στρατηγό Ramón Juan Camps (1927–1994) και η αρχή του λεγόμενου «Βρώμικου Πολέμου».
Το 2006, ο Αργεντινός δικαστής Norberto Oyarbide αποφάνθηκε ότι η ΑΑΑ είχε διαπράξει «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», πράγμα που σημαίνει ότι τα εγκλήματά της δεν υπόκειντο σε παραγραφή.
Τι απέγινε ο Firmenich
Αφότου διέφυγε στην Κούβα ο Firmenich (φώτο) συνελήφθη τελικά, το 1987 στη Βραζιλία, εκδόθηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία της δολοφονίας και απαγωγής. Του δόθηκε τελικά, χάρη μαζί και σε άλλους αντάρτες με το διάταγμα 2742 της 29ης Δεκεμβρίου 1990.
(Δηλαδή, έκατσε στην φυλακή ούτε για 3 χρόνια!). Αφού βγήκε από την φυλακή, απέφυγε κάθε ενεργό πολιτική και «αφιερώθηκε στη μελέτη και την έρευνα». Αναφορικά με ό, τι συνέβη στην Αργεντινή, ο Firmenich, δήλωσε σε συνέντευξή του στο Radio La Red de Buenos Aires το 2001 ότι «σε μια χώρα που έζησε τον εμφύλιο πόλεμο, τα χέρια του καθενός είναι βαμμένα με αίμα».
Ο Firmenich ζει σήμερα στην Βαρκελώνη. Σύμφωνα με αναφορά του πράκτορα του FBI Robert William Scherrer, o Firmenich δρούσε ως διπλός πράκτορας. Για αυτό και επέζησε.
Και μια ακόμη «πινελιά»
Το βιβλίο “God's Assassins: State Terrorism in Argentina in the 1970s” αναφέρει ότι τον Απρίλιο του 1977 απήχθη από την οικία του στο Μπουένος Άιρες ο γεννημένος στην Σοβιετική Ένωση εβραϊκής καταγωγής δημοσιογράφος και εκδότης Jacobo Timerman (1923 – 1999) ο οποίος εξέδιδε από το 1971 έως το 1977 την αριστερή εφημερίδα La Opinión, από την οποία ασκούσε έντονη κριτική στην κυβέρνηση τα πρώτα χρόνια του «βρώμικου πολέμου».
Ο Timerman, δηλωμένος σιωνιστής, ανακρίθηκε και βασανίστηκε από τον στρατηγό Camps. Η αιτία ήταν ότι είχε οικονομικές διασυνδέσεις και δοσοληψίες με τον εβραϊκής καταγωγής πλούσιο τραπεζίτη David Grainer, ο οποίος εξυπηρετούσε μέσω της τράπεζάς του τους Montoneros, στην ανακύκλωση (ξέπλυμα) των χρημάτων τους. Την κατηγορία αυτή παραδέχτηκε αργότερα ο ίδιος ο Firmenich.
Ο Graiver, «δάνειζε» χρήματα και στην εφημερίδα του Timerman. Η σύνδεση Graiver - Timerman έδωσε αφορμή στον Camps, που θεωρείτο «αντισημίτης» να επιβεβαιώσει τις υποψίες του ότι πίσω από τους Montoneros υπήρχε μια «ιουδαϊκή συνομωσία».
Μετά την συνταξιοδότησή του ο Camps εμφανίζονταν συχνά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλώντας εναντίον του Timerman, του Ιουδαϊσμού και του κομμουνισμού, ενώ ήταν σχολιαστής στην εκπομπή "60 Minutos" κατά τη διάρκεια του πολέμου των Φώκλαντ (1982).
Αργότερα, έγραφε άρθρα για το ακροδεξιό εθνικιστικό-Καθολικό περιοδικό Cabildo και δημοσίευσε ένα βιβλίο για τον Grainer και τον «σιωνιστικό κίνδυνο».
[Πηγή]http://redskywarning.blogspot.com/2018/06/blog-post_11.html
«Τριβέλι Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!