ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ… «ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ» ΟΛΛΑΝΔΙΑ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

Ήταν καλοκαίρι πριν από δεκαετίες και ο κόσμος ζούσε ακόμα την εποχή της ξενοιασιάς, καθόλου υποψιασμένος τις μεγάλες θύελλες που θα έρχονταν σε λίγα χρόνια.

Αποφάσισε να πάει με τον φίλο του τον Γιώργο που έκανε το μεταπτυχιακό του στο Παρίσι, στην Χάγη της Ολλανδίας για να επισκεφτούν για τρεις μέρες την Ελένη που είχε παντρευτεί έναν Ολλανδό.

Αφού έφτασαν αργά το βράδυ κοιμήθηκαν και την επόμενη μέρα άρχισαν την ξενάγηση στην Χάγη, μια πραγματικά πανέμορφη πόλη. 

Η Ελένη τους πήγε και σε ένα ναό προτεσταντικό, που όπως τους είχε πει θα εντυπωσιαστούν από το εσωτερικό του. Αυτό το εσωτερικό ήταν ένας όχι πολύ μεγάλος χώρος με ξύλινους πάγκους για τους πιστούς που κοίταζαν προς το υποτιθέμενο ιερό του ναού.

Εκεί δοκίμασε πράγματι μια μεγάλη έκπληξη. Το υποτιθέμενο ιερό δεν ήταν άλλο από ένας μεγάλος γκρίζος βράχος που ξεχώριζε για την ανώμαλη επιφάνεια του σε πολλές μεριές, με ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό καρφωμένο κάπου στην μέση. 

Όταν πλησίασε με απορία ενώ οι άλλοι συζητούσαν γι’ αυτό το πρωτότυπο ιερό, του έκανε εντύπωση μια ανεπαίσθητη δυσωδία και κάτι που διέκρινε στο πάτωμα σε μια άκρη του βράχου. Κάτι μαύρα σημάδια που κινούνταν πολύ γρήγορα. 

Πλησίασε και άλλο για να δει τις συμβαίνει και τότε δοκίμασε καινούργια έκπληξη. Εκεί στην άκρη του βράχου βρίσκονταν μια φωλιά από… μικρούς ποντικούς που κυκλοφορούσαν αμέριμνοι, σίγουρα καλοταϊσμένοι.

Γύρισε πίσω και ρώτησε την Ελένη τι είναι αυτό και εκείνη επέμενε πως αυτό δείχνει την… ιερότητα του βράχου, αφού οι ποντικοί κυκλοφορούν χωρίς κανένα φόβο.

Αισθάνθηκε περίεργα και θυμήθηκε ένα ντοκιμαντέρ που είχε δει πριν από λίγο κάρο στην γαλλική τηλεόραση που έδειχνε ένα μεγάλο ναό των Ινδουιστών που ήταν αφιερωμένος στους… ποντικούς. 

Οι ακαθαρσίες ήταν εκεί το ιερό στίγμα του προσκύνηματικού αυτού ναού, όπου χιλιάδες Ινδουιστές πήγαιναν κάθε χρόνο για να προσκυνήσουν τα …ποντίκια.

Όταν γύρισε πίσω στην πατρίδα πήγε και προσευχήθηκε στον μεγάλο ναό του πολιούχου Αγίου Δημητρίου, όπου πήγαινε μικρός κατηχητικό και εκεί για πρώτη φορά αισθάνθηκε κάτω από τον τεράστιο χώρο του ναού πράγματι τόσο μεγάλη αγαλλίαση ενθυμούμενος τα ποντίκια του ολλανδικού ιερού.

Α ρε πατρίδα, ευλογημένη, αλλά… τόσο αδικημένη!

[Πηγή]http://nikosxeiladakis.gr/

«Τριβέλι Πᾶνος»