Ονομάζομαι Αντώνιος Παρχαρίδης και είμαι ιερεύς, ελέω Θεού, της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπηρετώ δε την Εκκλησία που μου εμπιστεύθηκε ο Κύριος στην ακριτική και μαρτυρική Δράμα (Κλείτου 3, Δράμα), εφημέριος του Ι. Ν. Αγίου Φανουρίου Σταυρού.
Με την σύζυγό μου Σωτηρία Παυλίδου αξιωθήκαμε από το φιλάνθρωπο Χριστό μας και αποκτήσαμε δύο παιδιά, το Χρήστο (6 ετών) και την Παναγιώτα (10 ετών). Θελήσαμε, κάνοντας υπακοή στο άγιο θέλημα του Κυρίου, να αποκτήσουμε και άλλο παιδί.
Το Δεκέμβριο του 2006, κατά την πρώτη επίσκεψή μας σε γνωστό γυναικολόγο της Δράμας, διαπιστώθηκε ότι όλα τα ιατρικά δεδομένα και οι υπερηχογραφημένες εξετάσεις είναι σε καλό επίπεδο. Τέλος Ιανουαρίου 2007, τα πράγματα άλλαξαν.
Ο νέος ιατρός που ανέλαβε την εξέταση του κυοφορουμένου συμπέρανε ότι θα έχουμε προβλήματα στην πορεία, διότι, όπως μας ανέφερε, οι δείκτες προσδόκιμης και ασφαλούς κυοφορίας είναι από μηδενικές έως ελάχιστες.
Μάλιστα, για να διασφαλιστεί το ακριβές της μετρήσεώς των, αποφασίσαμε να ληφθεί αίμα από την σύζυγό μου Σωτηρία και να μεταφερθεί σε βιογενετικά εργαστήρια του Πειραιά.
«Επειδή, Σωτηρία, είσαι 40 ετών, κινδυνεύεις περισσότερο» μας προειδοποίησε ο ιατρός. «Θα στείλουμε το αίμά σου στον Πειραιά σε εξειδικευμένο βιογενετικό εργαστήριο, και να ξέρεις ότι, αν οι δείκτές σου είναι κάτω από 150 μονάδες, τα πράγματα δεν είναι καλά.
Εσύ αποφασίζεις.
Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αποβάλεις το έμβρυο, έχεις ακόμη λίγο καιρό», συμπλήρωσε ο ιατρός.
Μετά από 20 ημέρες, και ενώ εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να κρατήσουμε το παιδί, ο,τι και να γίνει, μας καλεί στο τηλέφωνο ο ιατρός και μας πληροφορεί ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα.
Τα αποτελέσματα των εξετάσεων έφθασαν, και οι δείκτες βιωσιμότητας, όπως τους ονομάζουν, είναι στα 125!!!
«Έχετε ακόμη καιρό» μας είπε ο γιατρός, εννοώντας να προβούμε στο απονενοημένο, στην αποβολή [έκτρωση].
Τέλη Φεβρουαρίου του 2007 γνωρίζαμε ότι θα είχαμε προβλήματα. Είχαμε όμως ταυτόχρονα πίστη στο φιλάνθρωπο Χριστό μας και στη γλυκειά Θεομάνα Του, την Παναγία.
Με συμβουλή του Σεβασμιωτάτου Γουμενίσσης κ. Δημητρίου, τον οποίο γνωρίζω 35 περίπου χρόνια, έταξα στους αγίους Νεοφανείς Μάρτυρες του Χριστού τρεις (3) Λειτουργίες στη Μυτιλήνη και στη Μονή της Γρίβας, υπόσχεση που την εκπλήρωσα.
Από τότε σιγόκαιγε μέσα μου μια ελπίδα, μια βεβαιότητα, ότι, παρ΄όλο που είμαστε αχρείοι και αμαρτωλοί, θα κλίνουν τα ώτά τους οι Άγιοι και θα εισακούσουν τις προσευχές της γυναίκας μου και τις δικές μου.
Μάλιστα στον αγώνα της αναβάσεως του προσωπικού μας Γολγοθά βοήθησε τα μέγιστα μια άγια καθ όλα ψυχή, η κ. Μαρία Τσολάκη (βλέπε στο βιβλίο "Η Ζωή εκ Τάφων"), η οποία με τις προσευχές της προκάλεσε τις πανσωστικές ενέργειες του Αγίου Ραφαήλ και συντέλεσε εις το θαύμα.
Η κυρά–Μαρία είχε δει την Παναγία μας και τους Αγίους Ραφαήλ και Θεράποντα (Ναός του Αγίου Θεράποντος περικαλλής υπάρχει στο κέντρο της Μυτιλήνης).
Ο άγιος Θεράπων παρακάλεσε τον άγιο Ραφαήλ να μεσιτεύσει στην Παναγία, και η Παναγία μας έδωσε εντολή στους δύο Αγίους Ραφαήλ και Θεράποντα να επέμβουν, να γιατρέψουν και να σώσουν τη μητέρα και το παιδί.
Και μάλιστα, ενώ στην αρχή οι γιατροί είχαν προσδιορίσει πως το κυοφορούμενο έμβρυο ήταν κορίτσι, γεννήθηκε αγόρι, όπως το είχε προείπει η Παναγία μας στην κυρά Μαρία ότι έπρεπε να δώσουν στο παιδάκι το όνομα Ραφαήλ.
Μετά από 9 μήνες αγωνίας, αλλά και ελπίδος εις τους Αγίους, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2007 γεννήθηκε ένα υγιέστατο αγοράκι 3,600 Kgr., αποδεικνύοντας ότι «η πίστις σώζει τους κάμνοντας» και «όπου θέλει ο Θεός νικάται φύσεως τάξις».
Ευχαριστώ εκ μέσης καρδίας τον Σεβασμιώτατο γέροντά μου και την κ. Μαρία Τσολάκη, καθώς και όλη την εν τη Ι. Μονή της Γρίβας Αδελφότητα, παρακαλώντας τους να προσεύχονται υπέρ ημών, ώστε ο Κύριος να μας μεταποιήσει σε καλά και κατάκαρπα κλήματα του θείου Του αμπελώνος.
Θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε την πίστη ως πεποίθηση (δηλαδή πιστεύουμε στο Θεό ότι υπάρχει αιωνίως έτσι όπως μας αποκαλύφθηκε, ότι κυβερνά το σύμπαν και προνοεί για τη ζωή όλων μας αδιακρίτως), ως εμπιστοσύνη (με την έννοια ότι εμπιστευόμαστε στο Θεό όλη μας τη ζωή και όλη μας την ελπίδα) και ως πιστότητα (με την έννοια ότι μένουμε πιστοί στο Θεό και δεν προδίδουμε τη σχέση μας μαζί Του, αλλά εφαρμόζουμε όλα όσα μας ζητεί με το άγιο Ευαγγέλιο και τη διδαχή των Αγίων).
Με άλλα λόγια, η πίστη ως πεποίθηση-εμπιστοσύνη–πιστότητα είναι μια πραγμαστική και δραστική σχέση με το Θεό.
Αυτή τη σχέση ενισχύουν, τροφοδοτούν και επιβραβεύουν οι Άγιοι με τη μεσιτεία τους προς τον Χριστό μας και με τα θαύματά τους.
"Π α π α φ λ έ σ σ α ς"
Θαυμα!!!Θαυμα!! Μεγαλη η χαρη του!
ΑπάντησηΔιαγραφή