Της γιαγιάς μου, για παράδειγμα, ένα παλιό, ξύλινο, είχε όλη ημέρα το σχοινί έξω απ' την πόρτα, που το τραβούσες, άνοιγες κι έμπαινες, όποιος κι αν ήσουν.
Εμείς, στο διαμέρισμα, είχαμε το κλειδί έξω απ' την πόρτα.
Επίσης όποιος ήθελε έμπαινε.
Τα σπίτια είχαν πάντα κόσμο, που περνούσε για μια καλημέρα, έναν καφέ, μια κουβέντα.
Όταν τα σπίτια ήταν φωταγωγημένα, ήξερες πως κάποιος γιορτάζει.
Στις γιορτές πηγαίναμε απρόσκλητοι.
Με κάνα γλυκό, καμιά γλαδιόλα, καμιά κολόνια, κάτι για το καλό.
Τώρα ζούμε στην εποχή με τα κλειδωμένα σπίτια , τα κλειδωμένα κινητά, τους κλειδωμένους τοίχους, τις κλειδωμένες αναρτήσεις - μόνο για φίλους, τα κλειδωμένα μυαλά, τις κλειδωμένες ψυχές.
Όλα λειτουργούν με pin.
Ανταλλάσσουμε καλημέρες στο 'φβ' και απαντούμε με 'λάϊκ'.
Στις γιορτές στέλνουμε ευχές στους τοίχους γνωστών και αγνώστων και μας απαντούν με 'λάϊκ'.
Ούτε μια γλαδιόλα, ούτε μια πάστα 'σεράνο', ούτε μια κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα κοίταγμα στα μάτια, ένα χαζολόγημα, μια πόρτα ανοιχτή....
ΠΟΣΟ ΠΙΣΩ ΠΗΓΑ ΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΑΣ..ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ΠΑΙΔΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΕ..ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ..ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ..ΚΑΠΟΥ ΔΙΑΒΑΔΑ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΑΘΕΣΩ ΕΔΩ..ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΟΙ ΣΤΕΓΕΣ ΤΩΝ ΣΠΙΤΙΩΝ ΗΡΘΑΝ ΚΟΝΤΑ ΟΙ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΗΚΑΝ..ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή