ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΟΣ ΜΑΝΑΣ...

Η Μητέρα! Εκείνη που μας φέρνει την ζωή, η μεγάλη παιδαγωγός και η πηγή της δημιουργίας.

Αυτή η ΜΑΝΑ όλους μας αγγίζει και πλημμυρίζει την ψυχή μας με τα πιο όμορφα συναισθήματα. Γιατί ο νους μας ευλαβικά στρέφεται στην λατρεμένη οπτασία των παιδικών μας ονείρων, που καθοδήγησε τα πρώτα βήματα μας.

Στρέφεται στη μορφή εκείνης κι ο καθένας μας αισθάνεται την ανάγκη να πει μαζί με τον ποιητή. (σκέψεις του κ.Γ.Γιαννάκη, απο το ιστολόγιο 'e-ptolemeos.gr')

Ω! φωνή, ω Μητέρα!

ω! των πρώτων μου χρόνων

σταθερή παρηγοριά

όμματα όπου μ’ εβρέχατε

με γλυκά δάκρυα

Τί της πρωτο-αξίζει της ΜΑΝΑΣ; Ένας ελάχιστος φόρος τιμής και σεβασμού, προς το αιώνιο πανανθρώπινο σύμβολο ανιδιοτελούς αγάπης κι αφοσιώσεως;

Από τα πανάρχαια χρόνια ακόμα, στον εθνικό μας βίο, κυρίαρχη ήταν η Μορφή της Μητέρας. Στη μυθολογία είχε αναχθεί σε σύμβολο ιερό, με μυστηριακό χαρακτήρα συνυφασμένο με την ίδια τη γή, σαν πρωταρχικό αίτιο της δημιουργίας.

Στους ιστορικούς χρόνους το μητρικό δίκαιο, δημιούργησε τα πρώτα θεμέλια της οικογενείας. Στα μεγάλα αρχαία ιερά των πόλεων είχαν πάντα περίλαμπρο ναό αφιερωμένο στη λατρεία της Μητέρας, το Μητρώον, όπου φυλάγονταν οι νόμοι και τα αρχεία του Κράτους σαν το πιο άγιο τόπο. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε τον όρο Μητρώο.

Στην Σπάρτη έζησαν αγέρωχες γυναίκες, που σύμφωνα με την παράδοση θεωρούσαν πολύτιμα στολίδια τα καλά και ενάρετα παιδιά τους. Τα ίδια παιδιά είχαν το σθένος να τα στέλνουν στον πόλεμο, επιτάσσοντας το «Η ταν ή επί τάς».

Στην ένδοξη μας Μακεδονία, ο Μέγας στρατηλάτης Αλέξανδρος, χρωστούσε πολλά από το χαρακτήρα του στην αγωγή που έλαβε, από την αδάμαστη Μητέρα του Ολυμπιάδα.

Ο Χριστιανισμός ανήγαγε τη Μητέρα του Χριστού την Παναγία, σε πανάχραντο σύμβολο αγνότητος κι αγιοσύνης. Είναι η μεγάλη βασίλισσα των ουρανών, ο αντιλήπτορας και βοηθός των ανθρώπων που ενσαρκώνει όλο το φάσμα των πιο τρανών στιγμών της Μητρότητος.

«Ω! γλυκύ μου έαρ

γλυκύτατον του τέκνο

που έδυ σου το κάλλος».

Όμως πίσω από κάθε Άγιο της Ορθοδοξίας και Μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας, αχνοδιαγράφεται σεμνά η σεπτή μορφή μιας ενάρετης χριστιανής Μητέρας, που γαλουχεί τα παιδιά της όχι μόνο με τους χυμούς του σώματος της, μα και με τα Νάματα της ψυχής της.

Αλλά εκεί όπου καθρεπτίζεται όλη η στοργή, ο ίσκιος η γνώμη της Ελληνίδος Μάνας είναι το Δημοτικό τραγούδι που αποτελεί την άδολη έκφραση του ψυχισμού του λαού μας.

Παντού παρούσα στου πολεμιστή την ορμή, του ξενιτεμένου τον αβάστακτο πόνο και στου ταξιδευτή την κρυφή νοσταλγία. Σαν επίγειος άγγελος στέκεται δίπλα στην κούνια κι αφήνει στο τραγούδι της να ξεχυθεί η ανυπόκριτη ευτυχία της. Κι η αγάπη της γίνεται χείμαρρος κι επικαλείται θείες δυνάμεις, να σκέπουν τη μελλοντική προκοπή του τρυφερού της κλώνου.

«Έλα Χριστέ μου, πάρετο και σύρ’το στους μπαξέδες

γέμισε την ποδίτσα του λουλούδια μενεξέδες».

Ο ποιητής Αθάνας έλεγε: «Η Ελληνίδα Μάνα μαζί με το παιδί της λικνίζει στο μπεσίκι της το Έθνος μας ολόκληρο».

Ο λαός μας πιστεύει, ότι μέσα από τις δοκιμασίες σφυρηλάτησε την θυμοσοφία του, ξέρει πως η ελπίδα της πατρίδος στηρίζεται στα παιδιά, μα και το μέλλον κάθε παιδιού εξαρτάται από την αξία της μάνας.

«Η ψυχή μου αναγαλλιάζει

πως ο κόσμος κάθε μιας

γλυκοβύζαχτο ετοιμάζει

γάλα ανδρείας και λευτεριάς».

Ολόκληρη αλυσίδα οι Μάνες της Ρωμιοσύνης, έλαμψαν σαν μελισσολόγι προκοπής αλτρουϊσμού και αγάπης, κάτω από την προστατευτική φτερούγα φιλανθρωπικών σωματείων, για να γίνουν παρηγορήτρες Παναγίες, ή και μυροφόρες ηρώων παλληκαριών...

Μάνα δεν είναι μόνο εκείνη που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί. Μάνα είναι και εκείνη που με τη μεγάλη της καρδιά, αγκαλιάζει με μητρική στοργή τον ανθρώπινο πόνο. Μάνα εκείνη, που αφιερώνει τη ζωή της στην πραγμάτωση υψηλών ανθρωπιστικών ιδανικών.

Μητέρες της Ρωμιοσύνης αναδείχθηκαν οι Δυτικομακεδόνισσες του 1940 και οι Ηπειρώτισσες, οι θρυλικές ηρωίδες της Πίνδου, που ξεπέρασαν κατά πολύ τις αρχαίες Σπαρτιάτισσες. Δεν έστειλαν μόνο τα παιδιά τους στον πόλεμο, αλλά πήγαν και οι ίδιες. Αγκάλιασαν με στοργή και αγάπη όχι μόνο τα Ελληνόπουλα, αλλά ακόμα και τους αιχμαλώτους εχθρούς. Γιατί μπροστά στον ανθρώπινο πόνο η μητρική καρδιά δεν κάνει διακρίσεις.

Μητέρες της Ρωμιοσύνης αναδείχθηκαν και οι εθελόντριες αδελφές, που πλάϊ στο προσκεφάλι του πληγωμένου αντικατέστησαν την γλυκιά παρουσία της φυσικής του Μητέρας.

Όμως και στις άλλες, τις λιγότερο ηρωϊκές στιγμές τις καθαρά ανθρώπινες, κυρίαρχη είναι η παρουσία της Ελληνίδος Μητέρας.

Στο γάμο η μάνα είναι η αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια που χαίρεται και πονά για τον αποχωρισμό της κόρης, ωστόσο βρίσκει κουράγιο και την ξεπροβοδίζει με ευχές.

Άσπρη νυφούλα μυγδαλιά στόλιζε την αυλή μου

Τη σκάλιζα την πότιζα κι είχα χαρά μεγάλη.

Η έγνοια της μητρικής αγάπης σφραγίζει τα τραγούδια της ξενιτιάς. Ο νους της Μάνας, παραδέρνει ανήσυχος και παρακαλεί την ξενιτιά, που την φαντάζεται σαν ξεπλανεύτρα μάγισσα.

«Παρακαλώ σε ξενιτιά και προσκυνώ σε πόλη

Αυτόν τον γυιό που σου ‘στειλα καλά να τον φυλάξεις.

Μα η κορυφαία τραγική ώρα της Μάνας είναι ο θάνατος του παιδιού της. Καμμιά χαρά δεν τη συγκινεί πια. Κι ο πόνος της γίνεται σπαρακτικό μοιρολόγι.

«Εσύ παιδί μου κίνησες να πας στον κάτω κόσμο

Κι αφήνεις τη Μανούλα σου πικρή χαροκαμένη».

Αυτή υπήρξε η Ελληνίδα μάνα ανάμεσα στους αιώνες. Ένα οριακό σύμβολο αγάπης, ελπίδος, τρυφερότητος και θυσίας.

Από το λίκνο ως το φέρετρο. Απ’ το νανούρισμα και το μοιρολόγι στην καθημερινή ζωή και τις μεγάλες ιστορικές στιγμές, που δοκιμάστηκαν οι αξίες του Έθνους μας.

Η Μάνα είναι έννοια ταυτόσημη με την εθελοθυσία, με την ανάλωση σώματος και ψυχής για 365 μέρες το χρόνο.

Ίσως πέρα από τα όμορφα λόγια, θα ήταν πιο θετικό όλοι μας να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας απέναντι στη μητρότητα και να αναλογισθούμε. Οι Μητέρες, το πόσο σεβόμαστε τις δικές μας μητέρες. 

Οι πολίτες και οι κρατικοί λειτουργοί, τι πράττουμε για τη Μάνα γενικά, αυτή την ηρωΐδα της ζωής, την εργαζόμενη, τη μικρομάνα, την πολύτοκο, την αγρότισσα, την υπερήλικη.

Κι αν όλοι πράξουμε ό,τι μας προστάζει η συνείδηση μας σύμφωνα με τον ηθικό νόμο, τότε σίγουρα η Ελληνίδα Μητέρα πάλι θα πάρει τη θέση που της αρμόζει στην ανθοδέσμη των αξιών, κατά πως το θέλει η λαϊκή θυμοσοφία.

«Απ’ όλα τα μυρωδικά κάλλιο μυρίζει η Μάνα»!