Οι αδικοχαμένοι Ήρωες «φρουροί του Αιγαίου»: Εκεί που Ισιώνει ο Αετός, οι Γλάροι δεν πετάνε!

Γράφει ο Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!!

Από την περασμένη εβδομάδα, όλη η Ελλάδα θρηνεί τον άδικο χαμό ενός ακόμη Ίκαρου μας.

Θρηνεί για τον αδόκητο θάνατο, εν ώρα καθήκοντος,  του Σμηναγού (Ι) Γιώργου Μπαλταδώρου, που ταξίδεψε για να κατοικίσει για πάντα στους ουρανούς της αιώνιας δόξας, και να συναντήσει όλους τους αδικοχαμένους συναδέλφους του, στο πάνθεον των Ηρώων.

Έπεσε υπέρ πίστεως και Πατρίδος μαχόμενος για την προάσπιση της Εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητας.

Κλήθηκε για πολλοστή φορά να αναχαιτίσει τουρκικά αεροσκάφη που παραβίασαν τον ελληνικό εθνικό χώρο.

Τα ατσάλινα φτερά του, όμως, το μεσημέρι της 12ης Απριλίου 2018, δεν άντεξαν την αρετή και τόλμη του μαχητή των αιθέρων και τον πρόδωσαν.

Από εκείνο το μεσημέρι, ο 33χρονος Σμηναγός, ένας από τους καλύτερους Έλληνες χειριστές πολεμικών αεροσκαφών που είχε ξεχωρίσει από την περίοδο που φοίτησε στη Σχολή Ικάρων για τις ικανότητες και την γενναιότητα του δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσα μας…

Κάθε φορά που ένας ακόμη χειριστής της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας χάνεται στον ακήρυκτο πόλεμο του Αιγαίου, ένας αφόρητος πόνος διαπερνά ακαριαία ολόκληρη την ύπαρξή  μας!

Είναι από τις περιπτώσεις που κλαίς αληθινά για ένα άνθρωπο που δεν έχεις δει ποτέ στη ζωή σου!

Γιατί οι ιπτάμενοι Ίκαροι μας αποτελούν ότι πιο σπουδαίο έχει να επιδείξει σήμερα το έθνος των Ελλήνων.

Είναι αυτοί που κινούνται στα όρια της αντοχής του ανθρώπου και των μηχανών, εκεί όπου οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε καν να συνειδητοποιήσουμε. Είναι αυτοί που όταν μπαίνουν στις μονάδες για να αναλάβουν υπηρεσία, σταθμεύουν τα αυτοκίνητά τους χωρίς να τα κλειδώνουν… με τα κλειδιά στη μηχανή…

Ώστε αν συμβεί το μοιραίο, κάποιος συνάδελφος να επιστρέψει το αυτοκίνητο στο σπίτι!

Είναι αυτοί που έχουν «συμφιλιωθεί» με το θάνατο για το καλό της πατρίδας!

Την ώρα που κάποιοι πολιτικοί προϊστάμενοι τους έχουν το θράσος να τους απαξιώνουν για κάτι πενταροδεκάρες με τις οποίες αμείβονται για τις επικίνδυνες αποστολές στις οποίες μετέχουν…

Θυμάμαι ακόμη με πολύ θυμό τον πρώην υπουργό Άμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο (που εξαγόρασε μέρος της στρατιωτικής του θητείας λόγω παχυσαρκίας και το πολύ μικρό διάστημα που υπηρέτησε ήταν έξω από το σπίτι του, ο οποίος κυκλοφορεί με αυτοκίνητο αξίες μερικών χιλιάδων ευρώ και έχει εισπράξει αμύθητο χρηματικό πόσο από το κράτος ως μόνιμος θαμώνας του Ελληνικού Κοινοβουλίου), να αφήνει υπονοούμενα για το πτητικό επίδομα αυτών των ημιθέων που να σημειωθεί ανέρχεται στο μυθικό ποσό των 250 ευρώ τον μήνα!

Τα σάντουιτς και οι καφέδες του Βενιζέλου στο καφενείο της Βουλής, έχω την εντύπωση πως στοιχίζουν πολύ περισσότερα!

Κάθε ανθρώπινη απώλεια στο ιπτάμενο προσωπικό της Πολεμικής Αεροπορίας είναι σίγουρα πολύ μεγάλη.

Γιατί οι Έλληνες χειριστές ακούραστοι, ακαταμάχητοι, απροσκύνητοι, ασυμβίβαστοι και άγρυπνοι φρουροί των Ελληνικών αιθέρων, διαθέτουν ένα απροσμέτρητο Μεγαλείο Ψυχής και μια αξιοζήλευτη περηφάνια.

Είναι αυτοί που καθημερινά δοκιμάζουν τις αντοχές τους στις εκπαιδευτικές πτήσεις και στο πεδίο μάχης στις αερομαχίες του Αιγαίου και ξεπερνούν τα όριά τους σε απίστευτα δύσκολες συνθήκες που το παραμικρό λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Και όλα αυτά μόνο για την πατρίδα!!

Την ίδια ώρα που οι πολιτειακοί άρχοντες (που πέφτουν στα πόδια μας για να υφαρπάξουν τη ψήφο του λαού), αμείβονται με προκλητικούς μισθούς και τυγχάνουν προνομιακής μεταχείρισης και πολλαπλών ωφελημάτων για να ψηφίζουν μνημόνια και να μειώνουν μισθούς και συντάξεις.

Σε αντίθεση με τους Ίκαρους μας που αμείβονται με ψίχουλα για να θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο την ζωή τους προκειμένου να κρατούν ελεύθερες τις Ελληνικές Θερμοπύλες.

Και όπως πολύ εύστοχα έγραψε σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος» Θεσσαλίας, πριν μερικά χρόνια ένας περήφανος αεροπόρος:

«…. Εγώ κάθομαι, σκέπτομαι, μελετάω και περιμένω τον Τούρκο…

Μπορεί και εγώ να μην έχω να πληρώσω τα κοινόχρηστα αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει, μπορεί να μην έχω να πληρώσω το χαράτσι στο Πατρικό του χωριού μου, αλλά εσάς δεν σας ενδιαφέρει…

Ούτε και πρέπει!

Εγώ όμως πρέπει να αδειάσω το μυαλό μου να κλειδώσω το υποσυνείδητο, να μην σκεφτώ ότι με περιμένουν και εμένα στο σπίτι μου, όπως τόσους και τόσους άλλους που δεν γύρισαν ποτέ πίσω από μια ακόμη καθημερινή αποστολή…

Ίσως και κάποιοι να πουν ότι τα ήθελε και να έπαθε!  

Εγώ όμως δεν πετάω για αυτούς, πετάω για τον Πατέρα μου που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι όταν περνούν τα μαχητικά μας, για το παιδί στη Φλώρινα που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολειό του, για τον Παπά μας  που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς!

Πετάω για το ψαρά που βγήκε 4 το πρωί με τη ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του, το δασκαλάκο που πληρώνει από την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας… 

Για αυτούς πετάω…

Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα ζωντανή! 
Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες γιορτές και Κυριακές, γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου! 

Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με τη ψυχή τους, ζούνε για μια στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλήν αντάμωση!

Ίσως κάποιο πρωί όταν κοιτάξεις ψηλά θα με δεις γιατί… 

Εκεί που Ισιώνει ο Αετός… Οι Γλάροι δεν πετάνε!

Αγαπητοί μου Κύριοι και Κυρίες: Χωρίς ίχνος υπερβολής, όσο ακόμη απέμεινε από την περηφάνια μας το χρωστούμε σε αυτούς τους αετούς των ελληνικών αιθέρων.

Και είναι αυτό που κάνει την ελευθερία τόσο γλυκιά, τόσο ακριβή, τόσο αφόρητη και συνάμα τόσο γοητευτική!

Μια ελευθερία που κάποιες δουλόφρονες ψυχές ήταν πάντα έτοιμες να την εκχωρήσουν για μιαν αύξηση μισθού, ενώ οι άριστοι χωρίς αυτήν θα μπορούσαν να πεθάνουν…

Αυτό ακριβώς που κάνουν οι Έλληνες Ίκαροι αδιαλείπτως εδώ και παρά πολλά χρόνια!!!

Και όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Αναστάσιος Μητρόπουλος, Συνταγματάρχης ε.α.: «Οι Ίκαροι δεν πεθαίνουν, απλά απογειώνονται χωρίς να ξαναπροσγειωθούν!

Αυτοί που προτού ανέβουν στο αεροπλάνο, κοιτάζονται μεταξύ τους με ένα βλέμμα που κανένας άλλος εκτός από αυτούς δε μπορεί να το ζήσει, να το νοιώσει και να το ερμηνεύσει. Αυτοί που προτού καθίσουν στο «κόκπιτ» του αεροπλάνου, κάνουν το σταυρό τους να επιστρέψουν ζωντανοί, να δουν την οικογένειά τους, τους συναδέλφους.

Είναι αυτοί που αγάπησαν τόσο πολύ τους ουρανούς, που κάποιους από αυτούς, οι ουρανοί τους ανταποδίδουν την αγάπη, αρπάζοντάς τους στην αγκαλιά τους πολύ νωρίτερα…». Είναι αυτοί που έχουν κουβαλήσει στους ώμους τους φέρετρα συναδέλφων τους, με δάκρυα στα μάτια, μην ξέροντας αν την επόμενη μέρα θα κουβαλούν αυτούς άλλοι συνάδελφοί τους.

Είναι αυτοί οι απλοί άνθρωποι που όταν δεν πετάνε στους ουρανούς με 8 και 9 G,  θα τους δούμε ανάμεσά μας στο δρόμο, ήρεμους, πράους και ταπεινούς, με ένα παιδικό χαμόγελο, σαν να μας λένε : “να είστε ήσυχοι εδώ κάτω όσο θα πετάμε εμείς ψηλά…. ακόμα και αν δε μας δείτε αύριο να περπατάμε σ’ αυτό το δρόμο, μην ανησυχείτε, υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί  που θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο στη θέση μας…”».

Συνταρακτική σίγουρα, χωρίς καμιά δόση υπερβολής, η πιο πάνω περιγραφή.

Όπως και ο αποχαιρετιστήριος λόγος του συναδέλφου και στενού φίλου του αείμνηστου Σμηναγού (Ι) Γιώργου Μπαλταδώρου, Σμηναγού (Ι) Σπύρου Καρέλη: «Αγάπησες κάθε σημείο της πονεμένης αυτής γης, της οποίας η τελευταία πλαγιά είναι ποτισμένη με αίμα.

Πάλεψες παλικαρίσια και παλικαρίσια έφυγες με χαμόγελο. Σε φοβόταν ο ουρανός σε ζήλευε η θάλασσα..

Η 114 Πτέρυγα Μάχης θα σε διαφυλάττει πάντοτε στη μνήμη της. Η Πατρίδα μας σε κατατάσσει μεταξύ των ηρώων.

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου εκεί που δεν υπάρχει πόνος. Η οικογένεια σου θα είναι οικογένεια μας…..».

Δρ. Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή

Επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας

[Πηγή]https://hellasjournal.com/

«Τριβέλι Πᾶνος»