Η δύση της Ε.Ε.

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης

Με αφορμή τα όσα γίνονται στη γειτονική μας Ιταλία όσον αφορά στο σχηματισμό κυβέρνησης και στον πανικό που έχει προκαλέσει στην ηγεσία της Ε.Ε. και στο φάσμα του Ευρώ, καλό είναι να ανατρέχουμε στην ιστορικότητα της δημιουργίας της Ε.Ε. και την εύθραυστη ύπαρξή της.

Με το ξέσπασμα δύο παγκόσμιων πολέμων που εκτυλίχτηκαν κυρίως στην Ευρώπη με εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπινες ζωές να χάνονται και τεράστιες καταστροφές σε υποδομές και εγκαταστάσεις αποτέλεσμα αφρόνων πολιτικών επιδιώξεων, κάποιοι που ξεχώρισαν και ανέλαβαν να κυβερνήσουν μετά τον πόλεμο προσπάθησαν να εμποδίσουν την επανάληψη των αιτίων που θα επαναλάμβαναν παρόμοιους ολέθρους.

Οι οραματιστές αυτοί ηγέτες εμπνεύστηκαν τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οραματίστηκαν μια Ευρώπη στην οποία θα κυριαρχεί η ειρήνη και η σταθερότητα, η ευημερία και η ασφάλεια των πολιτών. Από αντιστασιακοί μέχρι δικηγόροι, οι ιδρυτές της ΕΕ συνιστούσαν μια ποικιλόμορφη ομάδα ανθρώπων με κοινά ιδανικά: μια ειρηνική, ενωμένη και ευημερούσα Ευρώπη. Πέραν των ιδρυτών της ΕΕ, πολλοί άλλοι εργάστηκαν άοκνα και προσπάθησαν για το ευρωπαϊκό εγχείρημα.

Όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα οραματίστηκαν οι πρωτοπόροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι μεγαλόσχημες και ωραιοποιημένες ιδέες γρήγορα πήγαν περίπατο και η ένωση μεταβλήθηκε σε διαχωρισμό, σε Βόρειους και Νότιους όπως στην Αμερική πριν από χρόνια. Ο πλούσιος βοράς και ο φτωχός νότος. Ο αφέντης και ο δούλος. Η πλουτοκρατία να επιβάλλεται στην φτωχολογιά. 

Με ένα άκρατο ετσιθελισμό τα κράτη γίνανε προτεκτοράτα. Συντάγματα και νόμοι έπαψαν να ισχύουν είτε επειδή διεφθαρμένοι πολιτικοί τα έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους επιδεικτικά και απαξιωτικά χωρίς να δίνουν λογαριασμό, ενώ η δικαστική εξουσία αποποιήθηκε την ισχύ της (γιατί άραγε;;) να επιβάλλει την εφαρμογή των νόμων και έγινε υποχείριο αυτών των διεφθαρμένων εξουσιαστών, είτε γιατί επιβλήθηκαν κανόνες από τους επικυρίαρχους δανειστές ισχυρότεροι από τα Συντάγματα και τους Νόμους με την δουλοπρεπή αποδοχή και ανοχή κυβερνήσεων.

Κράτη έγιναν υποτελή και στερήθηκαν κυριαρχικά τους δικαιώματα όχι επειδή έχασαν σε πόλεμο, αλλά επειδή ετσιθελικά τους επιβλήθηκαν δυσβάσταχτοι όροι, υποκύπτοντας σε απαιτήσεις δανειστών, που όπως αποδείχτηκε είχαν το ίδιο ολέθριο αποτέλεσμα ενός πολέμου, όπου ενώ δημιουργήθηκαν εκατομμύρια θύματα με την εξαθλίωση, την φτωχοποίηση ακόμα και με την θανάτωση που τώρα προέκυψε από αυτοκτονίες πολιτών, οι δημιουργοί αυτών των συνθηκών υποτέλειας δεν έχασαν τίποτα, δεν χρειάστηκαν πολυδάπανες πολεμικές μηχανές, δεν έχασαν έμψυχο υλικό δεν ζημίωσαν σε υποδομές αλλά απλά δάνεισαν χρήμα. Χρήμα πραγματικό ή εικονικό δεν έχει σημασία, το ίδιο αποτέλεσμα έφερε αυτός ο δανεισμός.

Γιατί δηλαδή να ξεκινήσει κατακτητικό πόλεμο η Γερμανία όπως είχε κάνει ο Χίτλερ που στο τέλος έχασε και τη ζωή του και καταστράφηκαν οι πόλεις της από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων όταν σήμερα μπορεί  να επιβληθεί στους ευρωπαίους με την οικονομική της ισχύ και να τους γονατίσει  πιο άμεσα και αποτελεσματικά;

Και το κυριότερο, με το χαμόγελο στα χείλη, με χαιρετούρες και χτυπήματα στην πλάτη των προσκυνημένων ηγετών, ωραιοποιώντας την καταστροφή του και την υποδούλωσή τους σε βάθος δεκαετιών.

Οι όποιες βιομηχανίες υπήρχαν στις μικρές χώρες που παρήγαγαν, απασχολούσαν εργαζόμενους, έκαναν εξαγωγές προϊόντων και ενίσχυαν τον κρατικό προϋπολογισμό έκλεισαν αδύναμοι να ανταγωνιστούν τους γερμανικούς κολοσσούς και το γύρισαν στις «εισαγωγές» με συνέπεια την επιβάρυνση του εμπορικού ισοζυγίου.

Ασχολούμενοι οι δυτικές ηγεσίες με τις οικονομικο-πολιτικές διεργασίες και την προσπάθειά τους να δημιουργήσουν τεράστια αποθεματικά οι μεν και λύσεις επιβίωσης οι δε, αγνοούν τα μαύρα σύννεφα που συσσωρεύονται στον ευρωπαϊκό και κατ επέκταση τον δυτικό ουρανό, σύννεφα που δημιουργούνται από την άγρια εξάπλωση της απειλής της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης των λαών και ενώ οι ευημερούσες χώρες πλούτισαν τα θησαυροφυλάκια τους με απίθανα πλεονάσματα οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου παρήγαγαν αντίστοιχα ελλείμματα.

Ερώτημα κρίσιμο παραμένει, πόσο ακόμα θα αντέξουν οι λαοί σ αυτή την καταδυνάστευση των ισχυρών, αυτών που το δόγμα της λιτότητας έχει γίνει εμμονή για την «επιβίωση» τους αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες υφίστανται οι πολίτες των χωρών. Σίγουρα, όταν εκδηλωθούν οι όποιες αντιδράσεις δεν θα είναι ούτε μεμονωμένες, ούτε αναίμακτες, ούτε μικρής διάρκειας.

Σε όλα αυτά δε, ήρθε να προστεθεί και ο κίνδυνος του ισλαμοφασισμού.

Ενοχλήθηκε η Δύση από την ύπαρξη των Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, του Μουαμάρ Καντάφι στη Λιβύη και του Μπασάρ Άσαντ στη Συρία και αποφάσισε να τους εξουδετερώσει εξαπολύοντας πόλεμο κατά των καθεστώτων τους, για να επιβληθεί –λέει- η Δημοκρατία στις χώρες αυτές.

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και τα ζούμε καθημερινά, αφού δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο και στις τρεις αυτές χώρες όπου συνεχίζονται ακόμα οι ταραχές με εκατοντάδες θύματα αμάχων και χιλιάδες εκτοπισμένων.

Καταλήγοντας, βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχουν πολλές εστίες αναταραχών στη Δύση, ακόμα και στην γειτονιά μας, που στο βάθος κρύβουν επί πλέον μια ύπουλη, σοβαρή και μοναδική αιτία, αυτή του θρησκευτικού φανατισμού. Ενός φανατισμού που στην ολοκλήρωσή του κρύβει ζωώδη και απάνθρωπα ένστικτα που αλλοίμονο αν εκραγούν και δεν καταλαγιάσουν.

Πάλι καινούργιος μεσαίωνας ανατέλλει στον ιστορικό ορίζοντα. Και ως γνωστόν όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται καταλήγει σε φάρσα ενώ στη συγκεκριμένη περίπτωση θα είναι και απέραντη τραγωδία.

Καιρός είναι να αντιληφθούν οι «τρανοί» της Ε.Ε. την κρισιμότητα των καταστάσεων που έχουν δημιουργήσει και να πάρουν τα μέτρα τους γιατί δεν κινδυνεύει μόνο η ενότητα της Ε.Ε. αλλά πολλά περισσότερα.

[Πηγή]http://koukfamily.blogspot.com/

«Τριβέλι Πᾶνος»