Η Προσευχή του Στρατιώτη και η Αράχνη....

Κατα την διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ένας στρατιώτης έχασε τη μονάδα του μέσα στον χαμό των εκρήξεων και τον πυροβόλων. Εψαξε για τους συμπολεμιστές του, αλλά προς μεγάλη του θλίψη δεν μπόρεσε να τους βρει.

Είχε μείνει μόνος του σε κείνο το τόπο. Ακουγε τους εχθρούς να έρχονται κατα το μέρος του. Απεγνωσμένα έψαχνε για καταφύγιο και κάποια στιγμή το μάτι του έπεσε σε κάποιες σπηλιές στα αντυκρινά βράχια. Γρήγορα σκαρφάλωσε και χώθηκε σε μια από αυτές. 

Παρ΄ότι ήταν για την ώρα ασφαλής, διαπίστωσε οτι οι εχθροί δεν θα αργούσαν να σκαρφαλώσουν κι αυτοί, να ψάξουν τις σπηλιές να τον βρούν και να τον σκοτώσουν.

Οση ώρα περίμενη προσευχήθηκε στο Θεό!

«Σε παρακαλώ Θεεέ μου, αν θέλεις προστάτεψε με. Παρόλα αυτά ό,τι είναι θέλημα σου σε αγαπώ και σε εμπιστεύομαι».

Οταν τέλειωσε τη προσευχή του ξάπλωσε ήρεμος και άκουγε τους εχθρούς που πλησίαζαν. 

Σκέφτηκε

«Οπως βλέπω ο Θεός δεν πρόκειται να με βοηθήσει να γλυτώσω αυτή τη φορά».

Τότε παρατήρησε μια αράχνη που ξεκίνησε να υφαίνει τον ιστό της στην είσοδο της σπηλιάς.

«Χα!» σκέφτηκε «Αυτό που θέλω είναι πέτρες και τούβλα και ο Θεός μου έστειλε μια αράχνη και τον ιστό της. 

Μα τη πίστη μου ο Θεός έχει χιούμορ!»

Καθώς πλησίαζε ο εχθρός απο τη σκοτεινή μεριά της σπηλιάς έβλεπε τους στρατιώτες που εξερευνούσαν την μια σπηλιά ύστερα από την άλλη. 

Οταν έφτασαν στη δική του ήταν έτοιμος να δώσει την τελευταία του μάχη. Ομως προς μεγάλη του έκπληξη οι στρατιώτες έρριξαν μόνο μια ματιά μέσα και συνέχισαν στην επόμενη.

Ξαφνικά συνειδητοποίησε οτι με τον ιστό στην είσοδο της σπηλιάς φαινόταν οτι ήταν κλειστή εδώ και πάρα πολύ καιρό.

¨Θεέ μου, συγχώρεσε με» είπε ο νεαρός στρατιώτης «Είχα ξεχάσει οτι ο ιστός της αράχνης είναι πιο δυνατός από ένα τοίχο φτιαγμένο από τούβλα»!

Δημήτρης Καραβασίλης (FB)

http://istologio.org/?p=8607&utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+istologio+%28Alive+blog%29

"Π Α Π Α Φ Λ Ε Σ Σ Α Σ"