Ο αδιάφορος με την Εκκλησία νέος που αποφάσισε να εκκλησιαστεί εν μέσω απαγόρευσης!

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΛΑΒΑΝ ΧΩΡΑ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Ο φίλος μου ο Δημήτρης πάντα ήταν ανήσυχο πνεύμα. Ο υψηλός δείκτης ευφυΐας του, οι σπουδές του αλλά και το πάθος του για την μελέτη του χαρίζουν μια ιδιαίτερη αντίληψη για τα πράγματα. Αγαπά ιδιαίτερα και διαβάζει την ιστορία ελληνική και παγκόσμια γεγονός που του προσδίδει το προνόμιο να έχει βαρύνουσα άποψη επί πολλών θεμάτων.  

Είναι άνθρωπος ασύμβατος γενικώς και ίσως γι΄αυτό έντονα επιφυλακτικός με την Εκκλησία. Δεν την πολεμούσε αλλά ταυτοχρόνως ως γνήσιος ορθολογιστής αδυνατούσε να αποδεχθεί τον μυστηριακό της χαρακτήρα. 

Πολύ σπάνια εκκλησιαζόταν κι αυτό από συνήθεια ή «για το καλό»! Άκουγε συχνά-πυκνά για κληρικούς εμπλεκομένους σε σκάνδαλα και γινόταν όλο και περισσότερο απόμακρος από την Εκκλησία. Το Άγιον Όρος το επισκέφτηκε μια φορά αλλά ούτε αυτό τον βοήθησε να προσεγγίσει βαθύτερα την πίστη.

Τις προάλλες, όπως συχνά συνηθίζαμε, σχολιάζαμε με ζωντάνια την επικαιρότητα με έμφαση στα έκτακτα μέτρα για τον κορωνοϊό. Δεν μπορούσε να κατανοήσει την έκδηλη ανησυχία του πιστού λαού για την καθολική απαγόρευση της θείας λειτουργίας κι εν γένει των ακολουθιών. 

Η λογική του θεωρούσε δεδομένη την λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων (άρα και την καθολική απαγόρευση του εκκλησιασμού) για την προστασία της δημόσιας υγείας. Γνωρίζοντας τις θέσεις μου περί του θέματος προσπάθησε με τις ερωτήσεις που μου έκανε να λάβει απαντήσεις που θα τον έπειθαν. Η συζήτηση μαζί του ήταν όπως πάντα γλαφυρή και έντονη.

Του μίλησα με πλήρη ειλικρίνεια και ευθύτητα. Πρωταρχική αποστολή της Εκκλησίας είναι η επιτέλεση των Μυστηρίων και ειδικά της Θείας Ευχαριστίας. Μόνο δια των Μυστηρίων σώζεται η ψυχή του πιστού. Όλη η εκκλησιολογία μας περιστρέφεται γύρω από τις ακολουθίες και επ’ ουδενί για την Εκκλησία δεν μεταδίδεται νόσημα από την μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων. 

Αντιθέτως κατά την ορθόδοξη θεολογία η θεία κοινωνία συνιστά «φάρμακον αθανασίας». Σε έκτακτες περιστάσεις ανέκαθεν η Εκκλησία ενέτεινε έτι περαιτέρω τις ακολουθίες και ποτέ δεν σταματούσε να επιτελεί τον κυρίαρχο αποστολή της. Αν τυχόν δεχτούμε ως πλήρωμα Της ότι σε κρίσιμες περιστάσεις μένει αδρανής παράμερα διακόπτοντας την αγιαστική της δράση στην πραγματικότητα δεχόμαστε την αυτοαναίρεση και αυτοακύρωσή Της.

Με άκουσε προσεκτικά. Ήταν πάντα καλός ακροατής με σεβασμό στον συνομιλητή του παρά τον εκρηκτικό και δυναμικό του χαρακτήρα. Έδειξε ότι κατανοεί τα λεγόμενά μου.

Πέρασαν μερικές ημέρες χωρίς να έχω νέα του. Ξαφνικά καθώς ξεκουραζόμουν ένα βράδυ λαμβάνω τηλεφώνημά του.

–          Γιώργο, μου λέει, θα εκκλησιαστείς την Κυριακή; Θα βρεις κανέναν ναό που έστω στα κρυφά θα τελέσει λειτουργία; Λογικά εσύ θα πας!

–          Ναι, του απαντώ. Έχω κάποιους ιερείς υπόψη μου που θα τελέσουν λειτουργίες αλλά θα γνωρίζω με βεβαιότητα το Σάββατο. Αλλά γιατί ρωτάς;

–          Θέλω να έρθω μαζί σου!

–          Ανήκουστο! Πώς κι έτσι; Το παίζεις κι εσύ αντάρτης; Πώς και μου ζητάς εσύ να εκκλησιαστείς υπ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες; Εσύ ο ίδιος μου έχεις πει ότι σπάνια εκκλησιάζεσαι. Δεν έρχεσαι όταν επικρατούν ειρηνικές συνθήκες, θα έρθεις τώρα; Μήπως με κοροϊδεύεις;

–          Όχι, αυτή την φορά θα έρθω οπωσδήποτε μαζί σου! Δεν γίνεται να λείψω αυτή την φορά!

–          Δημήτρη, με ξαφνιάζεις! Πως είναι δυνατόν εσύ να μου ζητάς κάτι τέτοιο; Το ξέρεις ότι απαγορεύεται; Ξέρεις ότι η τέλεση των ακολουθιών ποινικοποιήθηκε;

–          Κοίταξε Γιώργο… Κάθισα και σκέφτηκα αυτές τις μέρες όσα συζητούσαμε τις προάλλες. Βρήκα αφορμή να μελετήσω λίγο και μερικά κείμενα θεολογικά περί της θείας λειτουργίας και – δόξα τω Θεώ – βρήκα εξαιρετικά χωρία των Πατέρων. Ξέρεις πόσο διαβάζω… 

Η αλήθεια είναι ότι λίγα πρόλαβα να μελετήσω αλλά μου έδωσαν να καταλάβω την σπουδαία σημασία που έχουν για εσάς τους συνειδητούς χριστιανούς τα μυστήρια και ειδικά η συμμετοχή στην θεία κοινωνία. Ε, λοιπόν, μου γύρισαν τα μυαλά! Αδυνατώ πλέον να κατανοήσω ότι σας απαγορεύτηκε κάτι τόσο υπαρξιακό! 

Γι΄ αυτό θέλω να έρθω! Θέλω να αντιδράσω δια της παρουσίας μου στη λειτουργία σε αυτή την προσβολή!

–          Δημήτρη, με συγκινείς! Τέτοια λόγια δεν έχω ακούσει ούτε από ανθρώπους που χρόνια αγωνίζονται μέσα στην Εκκλησία. Είσαι όμως σίγουρος;

–          Απολύτως! Αυτή την φορά δεν μου επιτρέπεται να λείψω! Περιμένω νέα σου το Σάββατο! Την Κυριακή το πρωί θα πάμε μαζί! Καλό βράδυ!

Έμεινα αποσβολωμένος να σκέφτομαι τα λόγια του φίλου μου! Ρίγη συγκίνησης με διακατείχαν από την αγαθή του προαίρεση! Η στάση του με έλεγξε πολύ! 

Τον θεωρούσα μονοκόμματο και συνάμα ανένδοτο στον έντονο σκεπτικισμό του απέναντι στην Εκκλησία. Τόσα χρόνια που τον γνώριζα τον είχα «δικάσει» και τον είχα κατατάξει… Κι όμως! 

Η καλή του διάθεση τον βοήθησε σε ελάχιστο χρόνο να αντιληφθεί όσα εμείς επί χρόνια προσπαθούμε… Κι όχι μόνον αυτό… Να προχωρήσει στην πράξη εν μέσω δυσμενών συνθηκών!

Και αναρωτήθηκα: πόσοι ακόμα τέτοιοι νέοι άνθρωποι θα έλαβαν τόσο γενναίες αποφάσεις; Κύριος οίδε! Και μόνον για τέτοιες ψυχές ο Θεός θα μας δείξει έλεος στην δοκιμασία που περνάμε! Και ίσως η Ελπίδα είναι ότι μέσω αυτή της δυσκολίας θα αναδειχτούν πολλοί Δημήτρηδες γεμάτοι αγωνιστικότητα και πίστη σταθερή! Είθε…

https://enromiosini.gr/arthrografia/%CE%BF-%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CF%80/

"Π Α Π Α Φ Λ Ε Σ Σ Α Σ"