«ἐάν οὗτοι σιωπήσωσιν οἱ λίθοι κεκράξονται»
Εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους ὅτι, ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἐγκατέλειψε φανερὰ τὴν ὑψηλὴ ἀποστολή της, τὴν διδασκαλία δηλαδή, τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, καὶ συμβιβάστηκε μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ σύγχρονου «Καίσαρα» ἐπιβάλλοντας στοὺς πιστούς, ξένες πρὸς τὴν Ἱερὰ Παράδοση διδασκαλίες.
Αὐτὴ τὴν γραμμή, δυστυχῶς, ἀκολουθοῦνε πολλὲς Μητροπόλεις, ὅπως καὶ ἡ Ι.Μ.Φ.Ν.Θ. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι γνωρίζουν πώς, πλῆθος πιστοῦ λαοῦ ἀντιδρᾶ σὲ αὐτὲς τὶς καινοτομίες καὶ τοὺς νεωτερισμούς, στὶς Παραδόσεις μας, ὅπως εἶναι καὶ ἡ ἐπιβολή τῆς μάσκας ἐντός τῶν ἱερῶν ναῶν, ἕνα θέμα δογματικὸ ποὐ, συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν ὀρθόδοξη λατρεία καὶ τὴν ὀρθόδοξη ζωή.
Δὲν διστάζουν, λοιπόν, νὰ διώχνουν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τὸν κόσμο ποὺ ἀντιστέκεται, καὶ μάλιστα, μὲ τὸν πιὸ αὐταρχικὸ τρόπο.
Συγκεκριμένα, σὲ γνωστὸ μοναστήρι τῆς Μητροπόλεως, διωχθήκαμε ἐπανειλημμένως ἀπὸ τὸν ἡγούμενο τῆς Μονῆς, ὅλοι ἐμεῖς ποὺ μὲ εὐλάβεια τρέχαμε ἐκεῖ, νὰ βροῦμε παρηγοριά, καὶ ἀντικατασταθήκαμε ἀπὸ πό πιστούς, οἱ ὁποῖοι ἔκαναν «ὑπακοὴ» καὶ ὑποτάχθηκαν στὶς ἀσεβεῖς παραινέσεις τῶν πνευματικῶν τους.
Πόσο χριστιανικό εἶναι αὐτό, ἆραγε…
Νὰ μᾶς διχάζουνε καὶ νὰ μᾶς πετᾶνε ἐκτὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ μὲ ἀπειλές, οἱ ἴδιοι οἱ ἱεράρχες μας, οἱ ἐντεταλμένοι τους νὰ μᾶς φωνάζουν : « ἔξω, ἔξω, ἔξω !» ἐκείνοι ποὺ παλαιότερα μᾶς μιλοῦσαν γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, νὰ ἀρνοῦνται νὰ ξεκινήσουν τὴν Θεία Λειτουργία, ἐὰν πρῶτα δὲν ὑποταχθοῦμε στὴν βλάσφημη μασκοφορία, νὰ μᾶς δείχνουν τὴν ἔξοδο καὶ νὰ μᾶς προτρέπουν νὰ ἀπομακρυνθοῦμε…
Δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ οἱ Ἅγιοι;
Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ἐκεῖ βιώνουμε τὶς ἄκτιστες ἐνέργειες τῆς Θείας Χάριτος;
Λησμονοῦνε τὸν Μέγα ὑπέρμαχο τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας, τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ἀπέκρουσε τὶς πλάνες τοῦ δυτικοῦ Βαρλαάμ, ποὺ εἶναι καὶ πλάνες τοῦ παπισμοῦ, καὶ κατοχύρωσε τὴν διδασκαλία γιὰ τὴν δυνατότητα τῆς μετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στὶς ἄκτιστες ἐνέργεις τοῦ Θεοῦ ;2 Ὅτι, στοὺς χώρους, ὁποὺ κατ’ ἐξοχὴν διὰ τῶν Μυστηρίων καὶ τῆς κοινῆς προσευχῆς ἐνεργεῖ, ἡ Θεία Χάρις ;
Εἶναι δυνατόν, ἐκεῖ ποὺ λαμβάνει χώρα, τὸ μεγαλύτερο Μυστήριο, τὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ὅπου ὁ ἄρτος καὶ τὸ κρασί γίνονται Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, νὰ φοβόμαστε νὰ μὴν κολλήσουμε μικρόβια;
Δὲν συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι βλασφημία στὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ὅπου, διηνεκῶς κατοικεῖ μέσα στὸ Ναὸ καὶ ἀποτρέπει τὴν μετάδοση ἀσθενειῶν; διότι μᾶς εἰσάγει ἔτσι τὴν ἀμφιβολία ὅτι μπορεῖ, κάποιος ἐκεῖ, στὸν Οἶκο τοῦ Θεοῦ, νὰ μολυνθεῖ;
Δὲν ξέρουν ὅτι εἶναι ἀπαξίωση τοῦ κατ’ εἰκόνα, κάλυψη τῆς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ ποὺ κατ’ ἐξοχὴν φανερώνεται στὸ πρόσωπό μας;
Δὲν μποροῦν νὰ συλλάβουν πὼς αὐτὸ ποὺ μᾶς ζητᾶνε εἶναι παραβίαση τοῦ 62ου Κανόνος τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου3, ποὺ ἀπαγορεύει νὰ φορᾶμε προσωπεῖα, καὶ μᾶς λέει «ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ» νὰ λατρεύουμε τὸν Θεό, καὶ νὰ βλέπουμε τὴν Δόξα Του, κοινωνῶντας, πρόσωπο πρὸς πρόσωπο, μὲ τὸν Κύριο καὶ τοὺς ἀδελφούς μας;
Δὲν βλέπουν πὼς αὐτὸ εἶναι παραβίαση τῶν ἐντολῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅπου σύμφωνα μὲ τὴν Ζ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὅποιος δὲν ἀσπάζεται τὶς Ἅγιες εἰκόνες μὲ τὰ χείλη του, νὰ ἀφορίζεται ;4 Δὲν κατανοοῦν πὼς πλήττεται ἡ εὐλάβεια καὶ πὼς ἡ Θεία Λατρεία, θυμίζει καρναβάλι;
Δὲν ἔχουν ἀκούσει τὸν ψαλμὸ τοῦ Δαβίδ νὰ λέει: «Κύριε, μὲ φίμωτρο θὰ σφίξεις τὰ σαγόνια αὐτῶν ποὺ δὲν σὲ πλησιάζουν»;5
Τόσα χρόνια μᾶς ἐδίδασκαν πὼς ὁ Χριστός, εἶναι Ἀγάπη, πὼς ποτὲ δὲν διώχνει τὸ πλάσμα Του, ὅσο ἁμαρτωλὸ καὶ ἄν εἶναι. «Τὸν ἐρχόμενον πρὸς με οὐ μὴ ἐκβάλλω ἔξω»6, λέει ὁ Χριστός μας.
Μᾶς ἔλεγαν πὼς ὁ Χριστὸς εἶναι Ἐλευθερία, δὲν ἀναγκάζει κανέναν μὲ τὴν βία νὰ κάνει κάτι ποὺ δὲν θέλει.
Πῶς μπορεῖ νὰ μὴν σέβονται τὴν ἐλευθερία αὐτή, πού, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, μᾶς χάρισε; Τί ἔγινε τώρα καὶ ἄλλαξαν; Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔχουμε διδαχθεῖ ἀπὸ τοὺς Πατέρες μας, ἔχουν διαστρεβλωθεῖ στὸ ὄνομα μιᾶς ψευδοϋπακοῆς, σὲ κακούς, ἀλλοτρίους ποιμένες…
Καὶ ἐνῶ γνωρίζουμε πὼς Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνο ὁ ἑκάστοτε Ἐπίσκοπος, Ἀρχιεπίσκοπος ἢ ἡ πλειοψηφία τῶν Ἐπισκόπων ἀλλὰ εἶναι κλῆρος καὶ λαός, καὶ εἶναι πρωτίστως οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας.
Μόνο ὅταν αὐτὰ ποὺ μᾶς λένε νὰ πράξουμε εἶναι «ἐπόμενα τοῖς Ἁγίοις Πατράσι» καὶ μόνο ἄν συμφωνοῦνε μὲ τοὺς Κανόνες καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τότε καὶ μόνον γίνονται ἀποδεκτά.
«Διότι, ὅποιος λέει νὰ πράξουμε ἀλλιώτικα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ Κανόνες καὶ οἱ Σύνοδοί μας λένε, νὰ μὴν τὰ δεχόμαστε, οὔτε νὰ τὸν θεωροῦμε μέλος τῆς Ἐκκλησίας»7.
Παρ’ ὅλα αὐτά, οἱ ποιμένες αὐτοί, άντὶ νὰ κάνουν ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, κάνουν ὑπακοὴ στὸν Καίσαρα καὶ σὲ ὅσους ὑποτάσσονται σὲ αὐτόν, καὶ ἀντὶ νὰ θυσιαστοῦνε γιὰ τὸ ποίμνιο, θυσιάζουν τὴν Ἀλήθεια, διώκουν τοὺς ἱερεῖς ποὺ ἀγωνίζονται, σφαλίζουν τὴν θύρα τῶν προβάτων καὶ μᾶς ἀφήνουν στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
«Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων.Ὁ βοσκὸς ὁ καλός, θυσιάζει τὴν ζωή του γιὰ τὰ πρόβατα.
Ὁ μισθωτός, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι βοσκός, καὶ τὰ πρόβατα δὲν εἶναι δικά του, βλέπει τὸν λύκο νὰ ἔρχεται καὶ ἀφήνει τὰ πρόβατα καὶ φεύγει, καὶ ὁ λύκος τὰ ἁρπάζει καὶ τὰ σκορπίζει, διότι εἶναι μισθωτός, καὶ δὲν τὸν μέλει γιὰ τὰ πρόβατα»8. Ὁ βοσκὸς ὁ καλός, ψάχνει νὰ βρεῖ καὶ τὸ τελευταῖο πρόβατο γιὰ νὰ μὴν χαθεῖ, αὐτοὶ ὅμως, δὲν ἐνδιαφέρονται ἄν χαθοῦμε ἢ σωθοῦμε.
Ἐμεῖς, βέβαια, ἐλπίζουμε εἰς τὸν Κύριον, ἔχοντας βαθιά τὴν πεποίθηση ὅτι δὲν θὰ μᾶς ἐγκαταλείψει ποτέ, διότι ὁ διωγμὸς αὐτὸς εἶναι ἄδικος.
«Ἀλλά, εἶναι ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, νὰ μὴν σιωποῦμε, ὅταν ἡ Πίστη κινδυνεύει»( Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης).
Γιὰ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς ἀντιστεκόμαστε σὲ αὐτοὺς τοὺς ποιμένες, ποὺ βλάπτουνε σοβαρὰ τὴν πίστη μας, καὶ καταγγέλλουμε αὐτὰ τὰ δυσάρεστα γεγονότα, ποὺ συμβαίνουν τὸν τελευταῖο καιρό.
Δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε κάτι ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ διαμαρτυρηθοῦμε, καὶ νὰ ἐκφράσουμε τὴν ἔντονη δυσαρέσκειά μας.
«Ἔχουν αὐτοί τοὺς οἴκους, ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε τὸν Ἕνοικο»9. Εὐχόμαστε σύντομα ὁ Θεὸς νὰ ἐπέμβει, νὰ λάμψει ἡ Ὀρθοδοξία μας, νὰ μετανοήσουν αὐτοὶ ποὺ τώρα μᾶς κυνηγοῦν καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ βιώνουμε, νὰ γίνουν παρελθόν.
Εἶναι πολὺ λυπηρὸ νὰ ἔχουμε τόση ἀνάγκη Θείας παρηγοριᾶς, ἀλλά, ἀντὶ αὐτῆς, νὰ εἰσπράττουμε ἀπὸ τὴν ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας, διωγμὸ καὶ ἀπόρριψη.
Μὲ πόνο ψυχῆς
(Ἔπονται 100 καὶ πλέον ὑπογραφὲς)
1 Λουκ. ιθ΄ 40.
2 Ὑπὲρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων 31, 34, ἐκδ. Π. Χρήστου, τόμ. Α’, σ. 646.
3 Τὰς οὕτω λεγομένας Καλάνδας, καὶ τὰ λεγόμενα Βοτά, καὶ τὰ καλούμενα Βρουμάλια, καὶ τὴν ἐν τῇ πρώτῃ τοῦ Μαρτίου μηνὸς ἡμέρᾳ ἐπιτελουμένην πανήγυριν, καθάπαξ ἐκ τῆς τῶν πιστῶν πολιτείας περιαιρεθῆναι βουλόμεθα. Ἀλλὰ μὴν καὶ τὰς τῶν γυναίων δημοσίας ὀρχήσεις, ὡς ἀσέμνους, καὶ πολλὴν λύμην καὶ βλάβην ἐμποιεῖν δυναμένας, ἔτι μὴν καὶ τὰς ὀνόματι τῶν παρ᾿ Ἕλλησι ψευδῶς ὀνομασθέντων θεῶν ἢ ἐξ ἀνδρῶν, ἢ γυναικῶν γινομένας ὀρχήσεις, καὶ τελετάς, κατά τι ἔθος παλαιόν, καὶ ἀλλότριον τοῦ τῶν Χριστιανῶν βίου, ἀποπεμπόμεθα, ὁρίζοντες, μηδένα ἄνδρα γυναικείαν στολὴν ἐνδιδύσκεσθαι, ἢ γυναῖκα τὴν ἀνδράσιν ἁρμόδιον. Ἀλλὰ μήτε προσωπεῖα κωμικά, ἢ σατυρικά, ἢ τραγικὰ ὑποδύεσθαι· μήτε τὸ τοῦ βδελυκτοῦ Διονύσου ὄνομα, τὴν σταφυλὴν ἐκθλίβοντας ἐν ταῖς ληνοῖς, ἐπιβοᾶν· μηδὲ τὸν οἶνον ἐν τοῖς πίθοις ἐπιχέοντας γέλωτα ἐπικινεῖν, ἀγνοίας τρόπῳ ἢ ματαιότητος, τὰ τῆς δαιμονιώδους πλάνης ἐνεργοῦντας. Τοὺς οὖν ἀπὸ τοῦ νύν τι τῶν προειρημένων ἐπιτελεῖν ἐγχειροῦντας, ἐν γνώσει τούτων καθισταμένους, τούτους, εἰ μὲν κληρικοὶ εἶεν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν· εἰ δὲ λαϊκοί, ἀφορίζεσθαι.
4 Βλ. καὶ Τριώδιον, γ ἐκδ. ’Αποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι 2010, σσ.329-334.
5 Ψαλμ. λα΄ 9: «ἐν κημῷ καὶ χαλινῷ τὰς σιαγόνας αὐτῶν ἄγξαις τῶν μὴ ἐγγιζόντων πρὸς σέ.».
6 Ἰωάν. στ΄ 37.
7 ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΣΤΟΥΔΙΤΟΥ, Ἐπιστολὴ ΚΔ΄ Θεοκτίστῳ μαγίστρῳ, ΕΠΕ 18Β, 118: «Παραγγελίαν γὰρ ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἀποστόλου, παρ’ὅ παρελάβομεν, παρ’ὅ οἱ κανόνες τῶν κατὰ καιροὺς συνόδων καθολικῶν τεκαὶ τοπικῶν, ἐάν τις δογματίζῃ ἤ προστάσσῃ ποιεῖν ἡμᾶς, ἀπαράδεκτον αὐτὸν ἔχειν, μηδὲ λογίζεσθαι αὐτὸν ἐν κλήρῳ ἁγίων‧».
8 Ἰωάν. ι΄ 11-13:«ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. ὁ δἑ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων.».
9 Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος ΛΓ΄Πρὸς Ἀρειανοὺς καὶ εἰς ἐαυτὸν, ΕΠΕ 73, 116:«Ἔχουσιν οὗτοι τοὺς οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον·».
Δυστυχώς δεν αντιλαμβάνονται τίποτε διότι τυφλώθηκαν από την απιστία τους. Όταν όμως έρθει η ώρα τις κρίσης τους από τον Χριστό θα"δυσκολευθούν πολύ"............
ΑπάντησηΔιαγραφή