(Μνήμη!) ΤΟ ΥΠΕΡΑΙΩΝΙΟ ΚΑΙ ΦΘΟΝΕΡΟ ΜΙΣΟΣ ΤΗΣ ΦΡΑΓΚΙΑΣ/ΔΥΣΕΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ! (Δέν ξεχνάμε! Ιστορική ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ!)

ΕΤΣΙ 'ΔΙΑΓΡΑΦΟΤΑΝ' ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΝΔΟΞΗ ΕΠΟΧΗ, Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΗΓΕΜΟΝΙΩΝ...

Το φθονερό μίσος της Φραγκίας/Δύσεως προς την τότε Βασιλεύουσα και γενικότερα προς την Ελλάδα και την Ορθόδοξη Ανατολή, ήταν και παραμένει παρόν, άσβεστο και μάλιστα βαίνει επαυξάνον!

Όποιος διαβάσει προσεκτικά τα γεγονότα, τις πράξεις και τα απερίγραπτα αίσχη των δήθεν Σταυροφόρων, το 1204, κατά την Άλωση της Πόλεως από τους Φράγκους, μένει άναυδος και άλαλος περί της δήθεν πολιτισμένης Φραγκίας.

Η παπο-Δύση, μετά τον Καρλομάγνο (800 μ.Χ.), μετετράπη διαχρονικώς σε απάνθρωπη, στυγνή μηχανή μονόδρομης δημιουργίας πλούτου, με κάθε (!) αθέμιτο τρόπο και μέσο.

Η κλεμμένη «μαγιά», τα πλούτη και η περιουσία των Ορθόδοξων Ελληνο-Ρωμηών προπατόρων μας, το 1204: πράγματι, αποτέλεσε το «αρχικό κεφάλαιο», που δημιούργησε μετέπειτα τους γνωστούς μεγιστάνες και τραπεζίτες (...) της σημερινής Φραγκο-Δύσεως.

Εν τούτοις, τον ανεκτίμητο, μοναδικό και άϋλο θησαυρό της Ρωμανίας-Βυζαντίου, που κανείς ποτέ του δε μπόρεσε να κλέψει(!), τον περιγράφει και τον αποτυπώνει το παρακάτω πραγματικό γεγονός ή, δηλαδή, το πως ο Βλαδίμηρος, πρίγκιπας του Κιέβου, ενώ ήταν ακόμα ειδωλολάτρης, θέλησε να μάθει ποιά είναι η αληθινή θρησκεία…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ:

Το φθονερό μίσος της Δύσεως προς την Ιερή Πόλη, την Ορθόδοξη Ανατολή και ο σπουδαίος Δυτικός «πολιτισμός» των Φράγκων, φάνηκαν και εκδηλώθηκαν ιδιαιτέρως καθαρά το δυσώδες έτος 1204, κατά την Τέταρτη τότε παπικο-Φράγκικη Σταυροφορία. 

Οι κλέφτες Δυτικοί γέμισαν τα μουσεία, της βιβλιοθήκες, τους ναούς και τα σεντούκια των σπιτιών τους, με τους θησαυρούς, τα κειμήλια και τον αμύθητο πλούτο, που έκλεψαν από τους κατοίκους της Ρωμαιϊκής πρωτευούσης. 

Οι «πολιτισμένοι» παπό-Φραγκοι έδειξαν το ιδιαίτερο μεγαλείο τους, τα θαυμαστά προσόντα τους και τον καλύτερο εαυτό τους τόσο στο «θέρισμα» ανθρώπινων ζωών, όσο επίσης και στο αγαπημένο τους «άθλημα», την κλεψιά...

Οι τότε πρωτόγνωρες και απερίγραπτες λεηλασίες τους, καθώς και η μνημειώδης αγριότητά τους, έχουν και φέρουν μέχρι και σήμερα τα τραυματικά αποτυπώματά τους. Αυτά τα παγκόσμια σημάδια της παπο-Φραγκικής αγριότητος φαίνονται, μαρτυρούν και «συμβιώνουν» ολοζώντανα έως και αυτή την στιγμή. 

Για παράδειγμα, ο περίφημος Ναός του Αγίου Μάρκου στην Βενετία, με τους 4 αυτοκρατορικούς και κλεμμένους ίππους της Νέας Ρώμης στην κορυφή της εισόδου του, «καταμαρτυρά» από μόνος του το ήθος, τον πολιτισμό και την κοινωνική ποιότητα των παπο-Δυτικών. 

Και αυτό, χωρίς καν να χρειάζεται να αναφερθούμε έτι περαιτέρω, στα κλεμμένα μάρμαρα, τους κίονες και το Ρωμανικό διάκοσμο που βρίσκονται έως και σήμερα εντός του εν λόγω Ναού.

Μήπως προσέτι και η σημερινή «άρχουσα τραπεζική τάξη» της Δύσεως, δηλαδή, οι σημερινοί μεγαλο-τραπεζίτες της Νέας Τάξεως των αδιστάκτων τοκογλύφων, δεν έχει και αυτή την δική της αφετηρία στη χρηματο-οικονομική «μαγιά», που απέκτησαν οι Φράγκοι από τους κλεμμένους, αμύθητους θησαυρούς της τότε Βασιλευούσης; 

Ναι, όντως, αυτή η κλεμμένη «μαγιά», τα πλούτη και η περιουσία των Ορθόδοξων Ελληνο-Ρωμηών προπατόρων μας, πράγματι, αποτέλεσε το «αρχικό κεφάλαιο», που δημιούργησε μετέπειτα τους γνωστούς μεγιστάνες και τραπεζίτες της σημερινής Δύσεως. Τους, κατά τα άλλα, καθ’ όλα "εντίμους" και "μεγαλο-νοικοκυραίους" πια της σημερινής Φραγκίας. Η ίδια κλεμμένη Ρωμανική «μαγιά», χρησιμοποιήθηκε και για την μετέπειτα ίδρυση και του επίγονου καπιταλιστικού συστήματος των παπο-Δυτικών.

Δυστυχώς, η ίδια κλεμμένη «περιουσία-μαγιά» των Ελληνο-Ρωμηών της Ορθοδόξου Νέας Ρώμης είναι, επίσης, το θεμέλιο, το αρχικό κεφάλαιο της δημιουργίας των πανίσχυρων σήμερα Σιωνιστικών κεφαλαίων. Η ανταλλαγή, η μεταπράτηση και γενικότερα η εμπορία των ιερών κειμηλίων και των λοιπών θησαυρών των Ρωμηών προγόνων μας, έγινε καθημερινό αντικείμενο και πρακτική της τότε υλιστικής Δύσεως. 

Ως καθημερινό γεγονός, για εκείνη την εποχή, διαμόρφωσε στην συνέχεια και τη χρυσή πολιτική «ευκαιρία-πλατφόρμα», επάνω στην οποία στήθηκε η φιλοσοφική θεωρία περί της σπουδαιότητος της υπάρξεως της ελευθέρας και ασύδοτης αγοράς.

Ναι, πράγματι, η αρχικώς άγρια, ακαλλιέργητη και βαρβαρική παπικο-Δύση έγινε μετέπειτα η «άκρως πολιτισμένη» και προς μίμηση γεωγραφική ενότητα, αφού η ίδια πρώτα φρόντισε να σκοτώσει, να καταστρέψει, να κατατροπώσει, να καταληστέψει και να καταβροχθίσει την Ορθόδοξη Ρωμανία των Ελληνο-Ρωμηών προγόνων μας. Ωστόσο, εδώ κρύβεται η πιο σημαντική λεπτομέρεια: οι Ρωμηοί πρόγονοί μας είχαν ως μόνο, σίγουρο και αληθινό θησαυρό τους αυτό που ποτέ του δεν μπορεί να κλαπεί. Από κανέναν.

Είχαν το μεγαλύτερο, τον πολυτιμότερο και τον πραγματικό θησαυρό: Την βαθιά πίστη τους στον Άγιο Τριαδικό Θεό. Αυτός ο θησαυρός ήταν και είναι απολύτως μοναδικός, προσωπικός και δεν μπορεί να γίνει, με κανένα τρόπο αντικείμενο κλοπής, εμπορικών πράξεων, ή να κατατεθεί στις υπερ-τράπεζες των Δυτικών. Αυτός ήταν ο πιο βαρύτιμος και ευεργετικός θησαυρός που είχε ιστορικά στην κατοχή της η Ελληνορωμαίϊκη Εθναρχία. Το γένος των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Αυτόν τον ανεκτίμητο, μοναδικό και άϋλο θησαυρό της Ρωμανίας-Βυζαντίου τον περιγράφει και τον αποτυπώνει πολύ καλά και το ακόλουθο πραγματικό γεγονός ή ιστορική αφήγηση: «Υπάρχει μια ιστορία στο Πρώτο Ρωσικό χρονικό, για το πως ο Βλαδίμηρος, πρίγκιπας του Κιέβου, ενώ ήταν ακόμα ειδωλολάτρης, θέλησε να μάθει ποιά είναι η αληθινή θρησκεία και γι’ αυτό έστειλε τους ακολούθους του να επισκεφθούν τις διάφορες χώρες του κόσμου με την σειρά.

Πρώτα πήγαν στους μουσουλμάνους Βούλγαρους του Βόλγα, αλλά παρατηρώντας πως αυτοί όταν προσεύχονταν κοιτούσαν γύρω τους σα δαιμονισμένοι, οι Ρώσοι συνέχισαν ανικανοποίητοι το δρόμο τους. «Δεν υπάρχει χαρά ανάμεσα τους», έστειλαν αναφορά στο Βλαδίμηρο, «μόνο θλίψη και δυσωδία· και δεν υπάρχει τίποτε το καλό στο σύστημά τους».

Ταξιδεύοντας κατόπιν στην Γερμανία και στην (παλαιά) Ρώμη βρήκαν τη λατρεία πιο ικανοποιητική, παραπονέθηκαν όμως πως κι εδώ δεν υπήρχε ομορφιά. Τελικά, έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη κι εδώ, επί τέλους, καθώς παρακολουθούσαν τη Θεία Λειτουργία στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας, ανακάλυψαν αυτό που ποθούσαν. 

«Δεν ξέραμε αν βρισκόμαστε στη γη, ή στον ουρανό, γιατί, σίγουρα, τέτοια λαμπρότητα και ομορφιά δεν υπάρχουν πάνω στη γη. 

Δεν μπορούμε να το περιγράψουμε: μόνο αυτό ξέρουμε, πως ο Θεός κατοικεί εκεί ανάμεσα στους ανθρώπους και πως η λατρεία τους ξεπερνά τη λατρεία όλων των άλλων λαών. Γιατί δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εκείνη την ομορφιά».

Στην ιστορία αυτή μπορούμε να δούμε πολλά χαρακτηριστικά της Ορθοδόξου Χριστιανοσύνης. Είναι πρώτα απ’ όλα η έμφαση στη θεϊκή ομορφιά: «Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εκείνη την ομορφιά: φαίνεται σε πολλούς πως το ιδιαίτερο δώρο των Ορθοδόξων λαών – και ιδιαίτερα του (Ρωμανικού) Βυζαντίου και της Ρωσίας – είναι αυτή η δύναμη να συλλαμβάνουν την ομορφιά του πνευματικού κόσμου και να εκφράζουν αυτή την ουράνια ομορφιά στη λατρεία τους».

Είναι δε χαρακτηριστικό το ότι οι Ρώσοι είπαν: «Δεν ξέρουμε αν βρισκόμαστε στον ουρανό, ή στην γη». Η λατρεία για την Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο «ουρανός επί γης». Η Θεία Λειτουργία είναι κάτι που αγκαλιάζει δυο κόσμους συγχρόνως, γιατί και στον ουρανό και στην γη, η Λειτουργία είναι η ίδια -ένας βωμός, μια θυσία, μια παρουσία. Σε κάθε τόπο λατρείας, όσο ταπεινή κι αν είναι η εξωτερική του εμφάνιση, ενώ οι πιστοί συναθροίζονται για να εκτελέσουν την θεία Ευχαριστία, ανυψώνονται σε «ουράνιους χώρους».

Σε κάθε τόπο λατρείας, όταν προσφέρεται η θεία θυσία, δεν παρευρίσκεται μόνο το τοπικό εκκλησίασμα, αλλά ολόκληρη η Εκκλησία – οι άγιοι, οι άγγελοι, η Μητέρα του Θεού και ο Χριστός ο ίδιος: – Νυν αι δυνάμεις των ουρανών συν ημίν αοράτως λατρεύουσιν». «Αυτό ξέρουμε, ότι ο Άγιος Τριαδικός Θεός κατοικεί εκεί ανάμεσα στους ανθρώπους».

«Οι Ορθόδοξοι, εμπνευσμένοι απ’ αυτό το όραμα του “ουρανού επί γης”, πάσχισαν να κάνουν τη λατρεία τους σε εξωτερική λαμπρότητα και ομορφιά εικόνα της μεγάλης Λειτουργίας στον ουρανό. 

Το έτος 612 μ.Χ. στο προσωπικό της Αγίας Σοφίας άνηκαν 80 ιερείς, 150 διάκονοι, 40 διακόνισσες, 70 υποδιάκονοι, 160 αναγνώστες, 25 ψάλτες και 75 φύλακες! 

Αυτό δίνει μια αμυδρή ιδέα του μεγαλείου της Λειτουργίας, που παρακολουθούσαν οι ακόλουθοι του Βλαδίμηρου». 

[Πηγή: Η Ορθόδοξη Λατρεία: Ο Επίγειος Ουρανός. Μητροπολίτης Διοκλείας Καλλίστου Ware, Καθηγητού Ορθοδόξου Θεολογίας Πανεπιστημίου Οξφόρδης].

ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ: «ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: ΙΣΤΟΡΙΚΟ-ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ-ΑΝΑΒΙΩΣΗ»

http://logia-tou-aera.blogspot.gr/2017/04/blog-post_27.html]

"Π  Α  Π  Α  Φ  Λ  Ε  Σ  Σ  Α  Σ"