Ὁ Ἅγιος Πολύευκτος ὁ Μάρτυρας
Ὁ Πολύευκτος, οὗ πάθος τομὴ Λόγε,
Πολλῆς δι᾽ εὐχῆς, εἶχε σοῦ παθεῖν χάριν.
Ἀμφ' ἐνάτην Πολύευκτε τομὴ μέγα δῶκέ σου εὖχος.
Πολλῆς δι᾽ εὐχῆς, εἶχε σοῦ παθεῖν χάριν.
Ἀμφ' ἐνάτην Πολύευκτε τομὴ μέγα δῶκέ σου εὖχος.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Πολύευκτος ἔζησε κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν αὐτοκρατόρων Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.) καὶ Οὐαλεριανοῦ (251 – 259 μ.Χ.). Ὅταν κηρύχθηκε ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν Χριστιανῶν καὶ αὐτοὶ διετάχθησαν νὰ ἐπιστρέψουν στὴν εἰδωλολατρία, ὑπῆρξε ὁ πρῶτος ποὺ μαρτύρησε γιὰ τὸν Χριστὸ στὴ Μελιτηνὴ τῆς Ἀρμενίας, ὅπου ἐκτελοῦσε τὰ στρατιωτικά του καθήκοντα.
Ὁ Ἅγιος Πολύευκτος, χωρὶς νὰ δειλιάσει, διεκήρυξε μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ μὲ Πνευματικὴ ἀνδρεία συνέτριψε τὰ εἴδωλα ποὺ λάτρευαν οἱ ἐθνικοί. Οἱ παραινέσεις τοῦ πεθεροῦ του, καθὼς καὶ οἱ θρηνώδεις κραυγὲς τῆς γυναίκας του, δὲν τὸν κλόνισαν καθόλου. Παρέμεινε σταθερὸς στὴν ὁμολογία του, γεγονὸς ποὺ ἐπιβεβαίωσε καὶ στὸν Μάρτυρα Νέαρχο, τὸν φίλο του, ποὺ φοβόταν μήπως ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Ἅγιος Πολύευκτος μαρτύρησε διὰ ξίφους.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου ἐτελεῖτο στὸ σεπτὸ ναὸ ποὺ ἀνήγειραν οἱ πιστοὶ στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, ποὺ ἔκειτο κοντὰ στὴν περιοχὴ τοῦ Φιλαδελφίου καὶ τοῦ Ταύρου Κωνσταντινουπόλεως.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Μυηθεῖς οὐρανόθεν εὐσεβείας τὴν ἔλλαμψιν, ὤφθης στρατιώτης γενναῖος, τοῦ Σωτῆρος Πολύευκτε· καὶ ξίφει ἐκτμηθεὶς τὴν κεφαλήν, Μαρτύρων ἠριθμήθης τοῖς χοροῖς, μεθ’ ὧν πρέσβευε θεόφρον διὰ παντός, ὑπὲρ τῶν ἐκβοώντων σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ διὰ σοῦ, πᾶσι τὰ κρείττονα.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τοῦ Σωτῆρος κλίναντος ἐν Ἰορδάνῃ, κεφαλὴν ἐθλάσθησαν, αἱ τῶν δρακόντων κεφαλαί· τοῦ Πολυεύκτου ἡ κάρα δέ, ἀποτμηθεῖσα τὸν δόλιον ᾔσχυνε.
Μεγαλυνάριον.
Πολύευκτον χάριν ἐπιποθῶν, πολύευκτον πίστιν, προσελάβου ὡς νουνεχής· ὅθεν πολυεύκτου, τρυφῆς κατηξιώθης, Πολύευκτε τρισμάκαρ, ἀθλήσας ἄριστα.
Ὁ Ἅγιος Πολύευκτος, χωρὶς νὰ δειλιάσει, διεκήρυξε μὲ παρρησία τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ μὲ Πνευματικὴ ἀνδρεία συνέτριψε τὰ εἴδωλα ποὺ λάτρευαν οἱ ἐθνικοί. Οἱ παραινέσεις τοῦ πεθεροῦ του, καθὼς καὶ οἱ θρηνώδεις κραυγὲς τῆς γυναίκας του, δὲν τὸν κλόνισαν καθόλου. Παρέμεινε σταθερὸς στὴν ὁμολογία του, γεγονὸς ποὺ ἐπιβεβαίωσε καὶ στὸν Μάρτυρα Νέαρχο, τὸν φίλο του, ποὺ φοβόταν μήπως ἀπὸ τὰ βασανιστήρια ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ἔτσι, λοιπόν, ὁ Ἅγιος Πολύευκτος μαρτύρησε διὰ ξίφους.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου ἐτελεῖτο στὸ σεπτὸ ναὸ ποὺ ἀνήγειραν οἱ πιστοὶ στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, ποὺ ἔκειτο κοντὰ στὴν περιοχὴ τοῦ Φιλαδελφίου καὶ τοῦ Ταύρου Κωνσταντινουπόλεως.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Μυηθεῖς οὐρανόθεν εὐσεβείας τὴν ἔλλαμψιν, ὤφθης στρατιώτης γενναῖος, τοῦ Σωτῆρος Πολύευκτε· καὶ ξίφει ἐκτμηθεὶς τὴν κεφαλήν, Μαρτύρων ἠριθμήθης τοῖς χοροῖς, μεθ’ ὧν πρέσβευε θεόφρον διὰ παντός, ὑπὲρ τῶν ἐκβοώντων σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ δωρουμένῳ διὰ σοῦ, πᾶσι τὰ κρείττονα.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τοῦ Σωτῆρος κλίναντος ἐν Ἰορδάνῃ, κεφαλὴν ἐθλάσθησαν, αἱ τῶν δρακόντων κεφαλαί· τοῦ Πολυεύκτου ἡ κάρα δέ, ἀποτμηθεῖσα τὸν δόλιον ᾔσχυνε.
Μεγαλυνάριον.
Πολύευκτον χάριν ἐπιποθῶν, πολύευκτον πίστιν, προσελάβου ὡς νουνεχής· ὅθεν πολυεύκτου, τρυφῆς κατηξιώθης, Πολύευκτε τρισμάκαρ, ἀθλήσας ἄριστα.
Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος ὁ Θαυματουργός
Κἂν Εὐστρατίου πνεῦμα λαμβάνῃ πόλος,
Τὸ σῶμα τῇ γῇ θαυμάτων βλύζει χάριν.
Τὸ σῶμα τῇ γῇ θαυμάτων βλύζει χάριν.
Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος καταγόταν ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Ταρσίας (Ταρσὸς Βιθυνίας στὴ Μικρὰ Ἀσία), ἡ ὁποία ἀνῆκε στὴ μεγάλη διοικητικὴ περιφέρεια τῶν Ὀπτημάτων καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὴν κωμόπολη ποὺ ἔφερε τὸ ὄνομα Βιτζιανὴ καὶ ἔζησε τὸν 9ο αἰώνα μ.Χ. Οἱ γονεῖς του, Γεώργιος καὶ Μεγεθώ, ἦταν εὐσεβεῖς καὶ εὔποροι. Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος ἀνατράφηκε μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου καὶ οἱ γονεῖς του φρόντισαν καὶ γιὰ τὴν ἐκπαίδευσή του. Ὅταν συμπλήρωσε τὸ εἰκοστὸ ἔτος τῆς ἡλικίας του ἡ καρδιά του κυριεύθηκε ἀπὸ Θεῖο ἔρωτα. Τότε ἄφησε τοὺς γονεῖς του καὶ μετέβη στὸν Ὄλυμπο, στὸ Μοναστήρι τοῦ Αὐγάρου, στὸ ὁποῖο μόναζαν οἱ θεῖοι του, ἀπὸ τὴ μητέρα του, Γρηγόριος καὶ Βασίλειος. Ἐκεῖ λοιπόν, ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τοὺς θείους του καὶ ἀκολούθησε καὶ αὐτὸς τὴν ἐπίπονη καὶ σκληρὴ ζωὴ τοῦ μοναχοῦ.
Ὁ Ὅσιος καθημερινὰ διακονοῦσε τοὺς πάντες μὲ πρόθυμη καρδιὰ καὶ ταπεινὸ φρόνημα. Δὲν ἐνδιαφερόταν γιὰ τίποτε ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου. Δὲν εἶχε τίποτε στὴν κατοχή του, παρὰ μόνο ἕνα τρίχινο ἔνδυμα καὶ ἕνα ὕφασμα ἀπὸ μαλλὶ προβάτου. Δὲν εἶχε οὔτε τόπο ὁρισμένο γιὰ νὰ κοιμᾶται. Λένε μάλιστα, ὅτι ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε μοναχός, στὰ ἑβδομήντα πέντε τοῦ ἀσκητικοῦ του βίου, δὲν κοιμήθηκε ποτὲ ὕπτιος ἢ μὲ τὸ ἀριστερὸ πλευρό.
Ὅταν πέθαναν οἱ πρὸ αὐτοῦ ἡγούμενοι τῆς μονῆς, οἱ πατέρες ἐμπιστεύθηκαν στὸν Ὅσιο τὴ διοίκηση τῆς μονῆς καὶ τὸν ἀνέδειξαν ἡγούμενο.
Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἐπέστρεψε νικητὴς ἀπὸ τὸν πόλεμο κατὰ τῶν Βουλγάρων, ὁ εἰκονομάχος Λέων ὁ Ε’ (813 – 820 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀνέτρεψε τὸν εὐσεβέστατο αὐτοκράτορα Μιχαήλ. Ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας ἄρχισε νὰ φουντώνει. Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος, μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τοῦ Ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ Μεγάλου († 4 Νοεμβρίου), ἄφησε τὴ Μονὴ καὶ ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του. Μόλις ὅμως ἔγινε ἡ ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὁ Ὅσιος ἐπανῆλθε στὸ μοναστήρι του. Ἡ μέρα περνοῦσε μὲ Πνευματικὰ γυμνάσματα καὶ ἄσκηση καὶ ἡ νύκτα μὲ ἀγρυπνίες καὶ γονυκλισίες. Ἡ μονολόγιστη ἐλπίδα, ἡ εὐχὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἦταν στὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη του. Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
Ὁ Ἅγιος προεῖδε, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸ θάνατό του. Λίγο πρὶν ἀπέλθει ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή, κάλεσε τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς εἶπε : «Ἀδελφοί, ὁ χρόνος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μου ἔφθασε στὸ τέλος του. Λοιπόν, τέκνα μου ἀγαπητά, νὰ φυλάξετε τὴν παρακαταθήκη ποὺ παραλάβατε, γιατί τὰ πράγματα τῆς παρούσας ζωῆς εἶναι πρόσκαιρα καὶ μάταια, ἐνῶ τῆς μέλλουσας ζωῆς εἶναι ἄφθαρτα καὶ αἰώνια». Μόλις τελείωσε τὰ σύντομα αὐτὰ λόγια, τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς σφράγισε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Ἔπειτα, ἀφοῦ ὕψωσε τὸ βλέμμα του στὸν οὐρανό, εἶπε, «Κύριε, εἰς τὰς χείρας σου παραδίδω τὸ πνεῦμά μου».
Ἔτσι ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ ἡλικία 95 ἐτῶν.
Ὁ Ὅσιος καθημερινὰ διακονοῦσε τοὺς πάντες μὲ πρόθυμη καρδιὰ καὶ ταπεινὸ φρόνημα. Δὲν ἐνδιαφερόταν γιὰ τίποτε ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου. Δὲν εἶχε τίποτε στὴν κατοχή του, παρὰ μόνο ἕνα τρίχινο ἔνδυμα καὶ ἕνα ὕφασμα ἀπὸ μαλλὶ προβάτου. Δὲν εἶχε οὔτε τόπο ὁρισμένο γιὰ νὰ κοιμᾶται. Λένε μάλιστα, ὅτι ἀπὸ τότε ποὺ ἔγινε μοναχός, στὰ ἑβδομήντα πέντε τοῦ ἀσκητικοῦ του βίου, δὲν κοιμήθηκε ποτὲ ὕπτιος ἢ μὲ τὸ ἀριστερὸ πλευρό.
Ὅταν πέθαναν οἱ πρὸ αὐτοῦ ἡγούμενοι τῆς μονῆς, οἱ πατέρες ἐμπιστεύθηκαν στὸν Ὅσιο τὴ διοίκηση τῆς μονῆς καὶ τὸν ἀνέδειξαν ἡγούμενο.
Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ἐπέστρεψε νικητὴς ἀπὸ τὸν πόλεμο κατὰ τῶν Βουλγάρων, ὁ εἰκονομάχος Λέων ὁ Ε’ (813 – 820 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀνέτρεψε τὸν εὐσεβέστατο αὐτοκράτορα Μιχαήλ. Ἡ αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας ἄρχισε νὰ φουντώνει. Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος, μετὰ ἀπὸ προτροπὴ τοῦ Ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ Μεγάλου († 4 Νοεμβρίου), ἄφησε τὴ Μονὴ καὶ ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του. Μόλις ὅμως ἔγινε ἡ ἀναστήλωση τῶν ἁγίων εἰκόνων, ὁ Ὅσιος ἐπανῆλθε στὸ μοναστήρι του. Ἡ μέρα περνοῦσε μὲ Πνευματικὰ γυμνάσματα καὶ ἄσκηση καὶ ἡ νύκτα μὲ ἀγρυπνίες καὶ γονυκλισίες. Ἡ μονολόγιστη ἐλπίδα, ἡ εὐχὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἦταν στὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη του. Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας.
Ὁ Ἅγιος προεῖδε, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸ θάνατό του. Λίγο πρὶν ἀπέλθει ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή, κάλεσε τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς εἶπε : «Ἀδελφοί, ὁ χρόνος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μου ἔφθασε στὸ τέλος του. Λοιπόν, τέκνα μου ἀγαπητά, νὰ φυλάξετε τὴν παρακαταθήκη ποὺ παραλάβατε, γιατί τὰ πράγματα τῆς παρούσας ζωῆς εἶναι πρόσκαιρα καὶ μάταια, ἐνῶ τῆς μέλλουσας ζωῆς εἶναι ἄφθαρτα καὶ αἰώνια». Μόλις τελείωσε τὰ σύντομα αὐτὰ λόγια, τοὺς εὐλόγησε καὶ τοὺς σφράγισε μὲ τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Ἔπειτα, ἀφοῦ ὕψωσε τὸ βλέμμα του στὸν οὐρανό, εἶπε, «Κύριε, εἰς τὰς χείρας σου παραδίδω τὸ πνεῦμά μου».
Ἔτσι ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ ἡλικία 95 ἐτῶν.
Ὁ Ἅγιος Πέτρος Ἐπίσκοπος Σεβαστείας
Ὁ Ἅγιος Πέτρος γεννήθηκε στὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας τὸ 349 μ.Χ. Ὁ πατέρας του Βασίλειος, ἦταν ρήτορας, ἐγκατεστημένος στὴ Νεοκαισάρεια τοῦ Πόντου καὶ ἦταν υἱὸς τῆς Μακρίνης, ἡ ὁποία ὑπέστη πολλὰ μετὰ τοῦ συζύγου της κατὰ τὸν διωγμὸ τοῦ Μαξιμίνου γιὰ τὴν πίστη τους στὸν Χριστό.
Ἡ μητέρα τοῦ Ἁγίου Πέτρου ὀνομαζόταν Ἐμμέλεια, καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία, ἦταν θυγατέρα Μάρτυρος, εὐλαβέστατη καὶ πολὺ φιλάνθρωπη. Ἀπὸ τὸν γάμο της μὲ τὸν Βασίλειο γεννήθηκαν ἐννέα παιδιά, ἀπὸ τὰ ὁποία τὰ τέσσερα ἦταν ἀγόρια. Τὸ πρωτότοκο παιδί τους ἦταν ἡ Μακρίνα ἡ ὁποία μετὰ τὸν θάνατο τοῦ μνηστήρα της, ἐπιδόθηκε στὴν ἄσκηση. Πρὸ τοῦ Πέτρου γεννήθηκε ἡ Θεοσεβία. Ἀπὸ τὰ τέσσερα ἀγόρια, τρεῖς ἔγιναν Ἐπίσκοποι, ὁ Βασίλειος στὴν Καισάρεια, ὁ Γρηγόριος στὴ Νύσσα καὶ ὁ Πέτρος στὴ Σεβαστεία. Ὁ Ναυκράτιος πέθανε νέος, σὲ ἡλικία 27 ἐτῶν.
Ὁ Ἅγιος Πέτρος ἔγινε ἡγούμενος τῆς μονῆς ποὺ ἵδρυσε ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος τὸ ἔτος 370 μ.Χ. τὸν χειροτόνησε πρεσβύτερο καὶ τὸ 380 μ.Χ., Ἐπίσκοπο Σεβαστείας τῆς Μ. Ἀρμενίας. Ἔλαβε μέρος στὴν Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ κοιμήθηκε εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 392 μ.Χ.
Ἡ μητέρα τοῦ Ἁγίου Πέτρου ὀνομαζόταν Ἐμμέλεια, καταγόταν ἀπὸ τὴν Καππαδοκία, ἦταν θυγατέρα Μάρτυρος, εὐλαβέστατη καὶ πολὺ φιλάνθρωπη. Ἀπὸ τὸν γάμο της μὲ τὸν Βασίλειο γεννήθηκαν ἐννέα παιδιά, ἀπὸ τὰ ὁποία τὰ τέσσερα ἦταν ἀγόρια. Τὸ πρωτότοκο παιδί τους ἦταν ἡ Μακρίνα ἡ ὁποία μετὰ τὸν θάνατο τοῦ μνηστήρα της, ἐπιδόθηκε στὴν ἄσκηση. Πρὸ τοῦ Πέτρου γεννήθηκε ἡ Θεοσεβία. Ἀπὸ τὰ τέσσερα ἀγόρια, τρεῖς ἔγιναν Ἐπίσκοποι, ὁ Βασίλειος στὴν Καισάρεια, ὁ Γρηγόριος στὴ Νύσσα καὶ ὁ Πέτρος στὴ Σεβαστεία. Ὁ Ναυκράτιος πέθανε νέος, σὲ ἡλικία 27 ἐτῶν.
Ὁ Ἅγιος Πέτρος ἔγινε ἡγούμενος τῆς μονῆς ποὺ ἵδρυσε ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ὁποῖος τὸ ἔτος 370 μ.Χ. τὸν χειροτόνησε πρεσβύτερο καὶ τὸ 380 μ.Χ., Ἐπίσκοπο Σεβαστείας τῆς Μ. Ἀρμενίας. Ἔλαβε μέρος στὴν Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο καὶ κοιμήθηκε εἰρηνικὰ τὸ ἔτος 392 μ.Χ.
Ἡ Ἁγία Ἀντωνίνα ἡ Μάρτυς
Ἡ Ἁγία Ἀντωνίνα καταγόταν ἀπὸ τὴν Νικομήδεια καὶ τελειώθηκε στὴ θάλασσα.
Ὁ Ἅγιος Λαυρέντιος ὁ Μάρτυρας
Ὁ Ἅγιος Λαυρέντιος εἶναι ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς καὶ στὰ Μηναῖα. Μνημονεύεται στὸ Λαυριωτικὸ Κώδικα Γ’ 24 φ. 112α, ὅπου ἀναφέρεται ὅτι μαρτύρησε σὲ στάδιο ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες.
Μνήμη Μεγάλου Σεισμοῦ
Σύμφωνα μὲ τὸ Συναξάρι, τὴν ἡμέρα αὐτὴ ἔγινε ὁ μεγάλος καὶ φρικωδέστατος σεισμός, στὴν ἀρχὴ τῆς βασιλείας τοῦ αὐτοκράτορα Βασιλείου (867 μ.Χ.), κατὰ τὴν ὁποία κατέπεσε καὶ ὁ μεγάλος τροῦλος τοῦ ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τοῦ Στίγματος καὶ τῆς Θεοτόκου τοῦ Φόρου. Τὸ γεγονὸς τοῦ μεγάλου σεισμοῦ ἀναφέρεται καὶ στὸν κώδικα 1578 τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης τῶν Παρισίων, ἀλλὰ στὶς 10 Ἰανουαρίου.
Άγιος Φίλιππος Μητροπολίτης Μόσχας και πάσης Ρωσίας
Ο Άγιος Ιερομάρτυρας Φίλιππος, κατά κόσμο Θεόδωρος Στεπάνοβιτς Κολύσεφ, γεννήθηκε στη Ρωσία το έτος 1507 μ.Χ. από ευσεβείς γονείς, τον Στέφανο και την Βαρβάρα, που αργότερα έγινε μοναχή με το όνομα Βαρσανουφία. Η αγάπη του προς την μοναχική πολιτεία και το ασκητικό ήθος, οδήγησε τα βήματά του στη Μονή Σολόβκι, στον Παγωμένο Ωκεανό, όπου άρχισε να διδάσκεται τα της μοναχικής πολιτείας και να διέρχεται το βίο του με προσευχή και νηστεία. Στη συνέχεια διετέλεσε ηγούμενος της μονής.
Το έτος 1566 μ.Χ., επί βασιλείας Ιβάν Δ’ Βασίλιεβιτς (του Τρομερού), εξελέγη, μετά το θάνατο του Μητροπολίτη Αθανασίου (1564 - 1566 μ.Χ.), Μητροπολίτης Μόσχας, αλλά απομακρύνθηκε. Όταν, το 1565 μ.Χ., ο Κούρβσκι ήθελε να ανατρέψει το θρόνο της Ρωσίας, ο τσάρος Ιβάν θεώρησε όλους τους άρχοντες κρυφούς εχθρούς του και κατέφυγε στην πόλη Αλεξάνδροβσκ, προτιθέμενος να παραιτηθεί της εξουσίας. Η αγγελία αυτή κατέπληξε τη Μόσχα, διότι η αναρχία φαινόταν φοβερότερη από την τυραννία, και ο λαός ζήτησε την επάνοδο του τσάρου. Ο Ιβάν επέστρεψε στη Μόσχα στις 2 Φεβρουαρίου 1565 μ.Χ. Την επομένη συνεκάλεσε σύνοδο και αποφάσισε τη σύσταση της Οπρίτσνινα, σωματοφυλακής για την ασφάλεια του ίδιου και της επικράτειας. Η σωματοφυλακή αυτή που ήταν τυφλό όργανο του τσάρου, κατατρομοκράτησε τη χώρα.
Ο Άγιος Φίλιππος αρνήθηκε να ευλογήσει τον τσάρο και αντιτάχθηκε στην βασιλική αυθαιρεσία και τις βδελυρές πράξεις με αποτέλεσμα να εκθρονισθεί, να εγκλειστεί στη μονή Οτρότς του Τβερ και να δολοφονηθεί στις 23 Δεκεμβρίου 1569 μ.Χ. από άνθρωπο του τσάρου.
Το τίμιο λείψανό του βρέθηκε άφθορο και το έτος 1652 μ.Χ. ο τσάρος της Ρωσίας Αλέξιος Μιχαήλοβιτς το εναπέθεσε στον καθεδρικό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μόσχας, στο Κρεμλίνο.
Η μνήμη του Αγίου Φιλίπου, εορταζόταν στις 23 Δεκεμβρίου την ημέρα του θανάτου του αλλά το 1660 μ.Χ. μεταφέρθηκε στις 9 Ιανουαρίου.
Το έτος 1566 μ.Χ., επί βασιλείας Ιβάν Δ’ Βασίλιεβιτς (του Τρομερού), εξελέγη, μετά το θάνατο του Μητροπολίτη Αθανασίου (1564 - 1566 μ.Χ.), Μητροπολίτης Μόσχας, αλλά απομακρύνθηκε. Όταν, το 1565 μ.Χ., ο Κούρβσκι ήθελε να ανατρέψει το θρόνο της Ρωσίας, ο τσάρος Ιβάν θεώρησε όλους τους άρχοντες κρυφούς εχθρούς του και κατέφυγε στην πόλη Αλεξάνδροβσκ, προτιθέμενος να παραιτηθεί της εξουσίας. Η αγγελία αυτή κατέπληξε τη Μόσχα, διότι η αναρχία φαινόταν φοβερότερη από την τυραννία, και ο λαός ζήτησε την επάνοδο του τσάρου. Ο Ιβάν επέστρεψε στη Μόσχα στις 2 Φεβρουαρίου 1565 μ.Χ. Την επομένη συνεκάλεσε σύνοδο και αποφάσισε τη σύσταση της Οπρίτσνινα, σωματοφυλακής για την ασφάλεια του ίδιου και της επικράτειας. Η σωματοφυλακή αυτή που ήταν τυφλό όργανο του τσάρου, κατατρομοκράτησε τη χώρα.
Ο Άγιος Φίλιππος αρνήθηκε να ευλογήσει τον τσάρο και αντιτάχθηκε στην βασιλική αυθαιρεσία και τις βδελυρές πράξεις με αποτέλεσμα να εκθρονισθεί, να εγκλειστεί στη μονή Οτρότς του Τβερ και να δολοφονηθεί στις 23 Δεκεμβρίου 1569 μ.Χ. από άνθρωπο του τσάρου.
Το τίμιο λείψανό του βρέθηκε άφθορο και το έτος 1652 μ.Χ. ο τσάρος της Ρωσίας Αλέξιος Μιχαήλοβιτς το εναπέθεσε στον καθεδρικό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μόσχας, στο Κρεμλίνο.
Η μνήμη του Αγίου Φιλίπου, εορταζόταν στις 23 Δεκεμβρίου την ημέρα του θανάτου του αλλά το 1660 μ.Χ. μεταφέρθηκε στις 9 Ιανουαρίου.
Ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς Ἡγούμενος Καντουαρίας
Ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀφρικὴ καὶ ἔγινε Ἡγούμενος τῆς μονῆς Νερίντα, ποὺ ἦταν στὴ Νεάπολη τῆς Ἰταλίας. Ὁ Πάπας Βιταλιανὸς (657 – 672 μ.Χ.) τοῦ πρότεινε δύο φορὲς νὰ ἀναλάβει τὴ χηρεύουσα Ἀρχιεπισκοπὴ Καντουαρίας, δὲ διαδοχὴ τοῦ Θεοδοσίου, ἀλλὰ ἐκεῖνος ἀρνήθηκε καὶ ὑπέδειξε ὡς κατάλληλο πρόσωπο τὸν Ἕλληνα μοναχὸ Θεόδωρο ἀπὸ τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας († 19 Σεπτεμβρίου). Ὁ Πάπας συμφώνησε ὑπὸ τὸν ὄρο ὅτι ὁ Ἅγιος θὰ μετέβαινε μὲ τὸν Θεόδωρο στὴ Βρετανία ὡς συνεργάτης αὐτοῦ.
Ὅταν ἔφθασαν ἐκεῖ, ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς διορίσθηκε ὡς διευθυντὴς τῆς σχολῆς τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου Καντουαρίας καὶ συνετέλεσε στὴν ἀνύψωση τῆς σχολῆς. Προσείλκυσε κοντά του πλῆθος μαθητῶν στοὺς ὁποίους δίδασκε Θεολογία, Ἑλληνικά, Λατινικά, Ποίηση καὶ Ἀστρονομία.
Ὁ Ἅγιος, διακρινόμενος γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ τὴν πνευματικότητά του, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 710 μ.Χ.
Ὅταν ἔφθασαν ἐκεῖ, ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς διορίσθηκε ὡς διευθυντὴς τῆς σχολῆς τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου Καντουαρίας καὶ συνετέλεσε στὴν ἀνύψωση τῆς σχολῆς. Προσείλκυσε κοντά του πλῆθος μαθητῶν στοὺς ὁποίους δίδασκε Θεολογία, Ἑλληνικά, Λατινικά, Ποίηση καὶ Ἀστρονομία.
Ὁ Ἅγιος, διακρινόμενος γιὰ τὶς ἀρετὲς καὶ τὴν πνευματικότητά του, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 710 μ.Χ.
Ὁ Ἅγιος Brithwald
Ὁ Ἅγιος Brithwald διαδέχθηκε στὸν θρόνο τὸν Ἅγιο Θεόδωρο τὸν ἐκ Ταρσοῦ († 19 Σεπτεμβρίου). Ἦταν ἄριστος γνώστης τῶν Γραφῶν καὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Στὸν Ἀρχιεπισκοπικὸ θρόνο τῆς Καντουαρίας ἀνῆλθε τὸ ἔτος 693 μ.Χ. Ὑπῆρξε καλὸς ποιμένας καὶ κανόνας πίστεως καὶ ἀρετῆς.
Ὁ Ἅγιος Brithwald κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 731 μ.Χ.
Ὁ Ἅγιος Brithwald κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 731 μ.Χ.
Ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς ὁ Γέροντας
Ὁ Ὅσιος Ἰωνᾶς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ρωσία καὶ ἀσκήτεψε στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος Κιέβου, ὅπου κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1902.
Οἱ Ὅσιοι Βασίλειος καὶ Γρηγόριος οἱ Θαυματουργοί
Οἱ Ὅσιοι Βασίλειος καὶ Γρηγόριος ἦταν θεῖοι τοῦ Ἁγίου Εὐστρατίου καὶ ἔζησαν τὸν 9ο αἰώνα μ.Χ. Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ἀσκήτεψε στὴ Μονὴ τῶν Αὐγάρων. Καὶ οἱ δυὸ ἀξιώθηκαν νὰ λάβουν ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας καὶ κοιμήθηκαν μὲ εἰρήνη.
[Πηγὴ]http://www.saint.gr/01/09/index.aspx
http://www.synaxarion.gr/gr/m/1/d/9/sxsaintlist.aspx
«Τριβέλι Πᾶνος»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!