Περί μνησικακίας

• Οδοί μνησικάκων εις θάνατον. [Οι δρόμοι των μνησικάκων και εμπαθών ανθρώπων οδηγούν στον θάνατο.] (Παροιμίες 12,28)   
• 
  
• Όταν μνησικακείς, πρέπει να καταλάβεις ότι μνησικακείς εναντίον του εαυτού σου, όχι εναντίον άλλου. Ότι σφιχτοδένεις τα δικά σου αμαρτήματα και όχι του αδελφού σου. Διότι πως θα πετύχεις τη συγχώρεση, που εσύ δεν δίνεις στους άλλους; Ας μην σπρώχνουμε το ξίφος, κατά του εαυτού μας. 
• 
  
• 
  
• Γιατί όπως ακριβώς τους εαυτούς μας ευεργετούμε, όταν αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, έτσι ακριβώς τιμωρούμε τους εαυτούς μας, όταν μισούμε τους άλλους. (ΙερόςΧρυσόστομος)
• Μην σφάζουμε τον εαυτό μας με το να κρατούμε μέσα μας κακία. Γιατί ποιός νομίζεις πως μπορεί να σε λυπήσει τόσο θανάσιμα, όσο καταφέρνεις εσύ ο ίδιος, με το να έχεις μέσα σου μνήμη της οργής και έτσι να φέρνεις καταπάνω σου την καταδίκη του Θεού στην μέλλουσα κρίση;... Μην δικαιολογείσαι, ότι σε έβρισε κάποιος, ή σε συκοφάντησε, ή σου έκανε πολλά κακά. Όσα περισσότερα κακά αναφέρεις ότι σου προξένησε, τόσο περισσότερο ευεργέτης τελικά σου γίνεται. Γιατί σου έδωσε αφορμή να ξεπλύνεις τα δικά σου αμαρτήματα με την υπομονή και την ανεξικακία. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Τίποτε δεν ευχαριστεί τόσο πολύ τον Θεό, όσο το να μην είσαι μνησίκακος. Αυτό σου συγχωρεί τα αμαρτήματα. Αυτό σε απαλλάσσει από τις κατηγορίες. Αν όμως πολεμάμε τους άλλους και αντιμαχόμαστε, τότε απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Από την μνησικακία προέρχονται οι έχθρες και από τις έχθρες προέρχεται η μνησικακία. Κόψε βαθιά τη ρίζα και δεν θα υπάρχει ο σάπιος καρπός. (ΙερόςΧρυσόστομος)
• Οποιοδήποτε κακό και αν έπαθες, δεν είναι τόσο μεγάλο, όσο θα είναι το κακό που θα προξενήσεις στον εαυτόν σου, όταν διατηρείς στην ψυχή σου την μνησικακία. Διότι πως θα πετύχεις την συγχώρεση (από τον Κύριο), όταν εσύ δεν την δίνεις στους άλλλους. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Κανένα άνθρωπο δεν αποστρέφεται ο Θεός τόσο πολύ, όσο τον μνησίκακο, που κρατάει στην ψυχή του αδιάκοπα την έχθρα προς τον πλησίον του. Είναι προτιμότερο να υπάρχει μέσα στην καρδιά σου μια οχιά, παρά η μνησικακία! Γιατί είναι τόσο μεγάλη η ζημιά αυτής της αμαρτίας, ώστε ανακαλεί και την φιλανθρωπία του Θεού! (Ιερός Χρυσόστομος)
• Όποιος κρατάει κακία μέσα του και θέλει να έχει εχθρό, ποτέ δεν θα απολαύσει εχθρό, αφού συνεχώς οργίζεται και η ζάλη του αυτή, του αυξάνουν τους λογισμούς. Συνεχώς θα ενθυμείται τα λόγια και τις πράξεις του εχθρού του και θα νοιώθει αντιπάθεια. Ακόμα και το όνομα απλώς του εχθρού του να αναφέρεις, γίνεται θηρίο και υποφέρει ψυχικά. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Η εντολή του Θεού είναι να έχουμε μόνο έναν εχθρό: Τον διάβολο. Ποτέ, μα ποτέ να μην συμφιλιωθείς μαζί του! Προς τον αδερφό σου όμως, να μην έχεις βαρειά καρδιά. Και αν κάποτε συμβεί μια μικροψυχία, ας είναι παροδική. Να μην ξεπερνάει το διάστημα της ημέρας. Διότι λέει ο λόγος του Θεού: ''Η δύση του ηλίου, να μην σε βρει, οργισμένο με κάποιον'' (Εφεσ. 4,26). Αν προτού βραδυάσει συμφιλιωθείς, θα έχεις κάποια συγγνώμη από τον Θεό. Αν όμως εξακολουθείς να μνησικακείς, τότε η αποστροφή σου δεν προέρχεται από τον θυμό και την οργή της στιγμής, αλλά από κακία και βρώμικη ψυχή, που μελετά την κακία. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Εκείνος που έμαθε να ελεεί αυτόν που βρίσκεται σε συμφορά, θα μάθει και να μην μνησικακεί. Έχε τις αμαρτίες σου διαρκώς στην μνήμη σου και ποτέ δεν θα μνησικακήσεις κατά του πλησίον σου. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ας μην φροντίζουμε τίποτε άλλο τόσο πολύ, όσο να είμαστε καθαροί από την οργή, να συμφιλιωνόμαστε με όσους είναι δυσαρεστημένοι μαζί μας. Και να ξέρουμε, ότι ούτε η προσευχή, ούτε η ελεημοσύνη, ούτε η νηστεία, ούτε η Θεία Κοινωνία, ούτε τίποτα άλλο μπορεί να μας βοηθήσει εν ημέρα κρίσεως, αν μνησικακούμε. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Και αν ακόμα έχουμε αμέτρητες καλές πράξεις, αλλά είμαστε μνησίκακοι, όλα πάνε μάταια και άσκοπα. Από τις καλές μας πράξεις, δεν θα μπορέσουμε να κερδίσουμε καμμία ωφέλεια για την σωτηρία μας. Ούτε προσευχή, ούτε ελεημοσύνη, ούτε νηστεία, ούτε η Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων, ούτε τίποτε άλλο παρόμοιο, δεν θα μπορέσει να μας προστατεύσει, κατά την ημέρα της Μελλούσης Κρίσεως, εάν διατηρούμε την μνησικακία στην ψυχή μας. Δεν σφάλλει κανείς, εάν θεωρήσει την μνησικακία, ως την χειρότερη από κάθε άλλη αμαρτία. Διότι τίποτε δεν αποστρέφεται και δεν μισεί ο Θεός, όσο τον μνησίκακο άνθρωπο, ο οποίος διατηρεί την οργή στην ψυχή του. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Ο γνήσιος Χριστιανός δεν διατηρεί μνησικακία στην ψυχή του, διότι ο δρόμος των μνησίκακων, οδηγεί στον ψυχικό θάνατο. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Η μνησικακία προέρχεται από (προ)σχεδιασμένη πονηριά. (Ιερός Χρυσόστομος)
• Όπως δεν μπορεί να μετάσχει της Θείας Κοινωνίας ο πορνεύων και ο βλάσφημος, έτσι δεν μπορεί και όποιος κρατάει κακία σε άλλον. Πολύ περισσότερος αυτός! Διότι όποιος πόρνευσε και μοίχευσε, μαζί με την ικανοποίηση της επιθυμίας, τελείωσε και την πράξη της αματίας. Και αν θελήσει να ανανήψει και να σηκωθεί από την πτώση και μετανοήσει, έχει κάποια παρηγοριά. Όποιος όμως μνησικακεί κατ' εξακολούθηση, δουλεύει κάθε μέρα την αμαρτία. Και ποτέ δεν τελειώνει... (Ιερός Χρυσόστομος)
• Μνησικακία είναι το να θυμήσαι το κακό και να σκέφτεσαι να εκδικηθείς. Η μνησικακία είναι κακία και πάθος δεινόν, διότι διαφθείρει την ψυχή, σκοτίζει και ταράτει τον νού και την καρδιά. (Άγιος Νεκτάριος)
• Χαρακτηριστικό της μνησίκακης ψυχής είναι η εμπάθεια, η χαιρεκακία, η οργή, ο θυμός, η αδιαλλαξία και το μίσος. (ΆγιοςΝεκτάριος)
• Αν θυμάσαι το κακό και λυπάσαι, όταν αυτός που σου το έκανε πάει καλά, ή χαίρεσαι, όταν δεν πάει καλά, αυτό είναι μνησικακία. (Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)
• Το πάθος της μνησικακίας να είναι τελείως μακριά από την ψυχή σου, φιλόχριστε. Μη δώσεις καθόλου τόπο στην έχθρα. Σαν φωτιά κρυμμένη στην καλαμιά του λιναριού, έτσι είναι η μνησικακία που φωλιάζει στην καρδιά. Μάλλον να προσεύχεσαι θερμά για χάρη εκείνου που σε λύπησε και να τον ευεργετείς σε ό,τι μπορείς, για να σώσεις την ψυχή σου από τον θάνατο και για να μην είσαι χωρίς παρρησία στην προσευχή σου. (Άγιος Θεόδωρος Εδέσσης)
• Μνησικακία σημαίνει κατάληξη του θυμού, φύλακας των αμαρτημάτων, μίσος της δικαιοσύνης, απώλεια των αρετών, δηλητήριο της ψυχής, σαράκι του νου, εντροπή της προσευχής, εκκοπή της δεήσεως, αποξένωση της αγάπης, καρφί μπηγμένο στην ψυχή, αίσθηση δυσάρεστη που αγαπάται μέσα στην γλυκύτητα της πικρίας της, συνεχής αμαρτία, ανύστακτη παρανομία, διαρκής κακία... (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
• Τότε θα καταλάβεις ότι έχεις απαλλαγεί από την μνησικακία, όταν μάθεις, ότι εκείνος που σε λύπησε, του συνέβη κάποια συμφορά, ψυχική ή σωματική και εσύ πονέσεις και κλάψεις, σαν να επρόκειτο για τον εαυτό σου. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
• Η ανάμνηση των παθημάτων του Χριστού, θα θεραπεύσει την ψυχή που μνησικακεί, διότι θα αισθάνεται υπερβολική ντροπή, ενώ θα αναλογίζεται την ανεξικακία του Χριστού απέναντι στους Σταυρωτές του. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
• Ο μνησίκακος που πιστεύει ότι πράττει το αγαθό, ονειρεύεται έχοντας ανοιχτά τα μάτια. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
• Όποιος κατέπαυσε την οργή, αυτός φόνευσε την μνησικακία, διότι για να γεννηθούν τέκνα, πρέπει να ζει ο πατέρας. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)
• Την προσευχή που μας παρέδωσε ο Ιησούς (το ''Πάτερ ημών''), δεν μπορούμε να το πούμε, εάν μνησικακούμε. (Άγιος Ιωάνης της Κλίμακος)
• Η κακία, όταν τη μελετάει κανείς με τη σκέψη του, αποθρασύνει την καρδιά του. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
• Ο μνησίκακος προς τον πλησίον του, ουδέποτε προσευχήθηκε καθαρά στον Θεό. (Άγιος Μάρκος ο Ασκητής)
• Εκείνος που κρύβει την μνησικακία μέσα στην καρδιά του, μοιάζει με εκείνον που τρέφει ένα φίδι στον κόρφο του. (ΆγιοςΕφραίμοΣύρος)
• Αν κρύψεις μέσα στην καρδιά σου το πάθος της μνησικακίας, θα γίνεις κατοικία του θυμού και της αγνοίας και συνάμα κατοικία της λύπης και το βλέμμα σου θα αλλοιωθεί. (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
• Ο θυμός και η μνησικακία μοιάζουν με δηλητήριο φαρμακερών φιδιών, γιατί και την όψη αλλοιώνουν και τον νου ταράζουν και τα νεύρα παραλύουν και αδυναμία για εργασία προκαλούν, ενώ η πραότητα και η αγάπη, όλα αυτά τα περιφρονεί... (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)
• Εκείνος που από πονηριά σωπαίνει όταν ελέγχεται, κρύβει μνησικακία στην καρδιά του. Εκείνος όμως που με ειρήνη και πραότητα ελέγχεται, είναι αμνησίκακος. (ΆγιοςΕφραίμοΣύρος)
• Η μνησικακία είναι λέπρα της ψυχής και έρχεται στην ψυχή ή από προσβολή, ή από κάποια ζημιά, ή από λογισμούς υποψίας. Αμνησίκακος είναι εκείνος, που προσεύχεται για εκείνον που τον λύπησε. Και ελευθερώνεται από τη μνησικακία εκείνος που ευεργετεί. (Όσιος Θαλάσσιος)
• Όπως δεν μπορείς να βρεις αρώματα στο βόρβορο, έτσι και στην καρδιά του μνησικάκου, δεν μπορείς να βρεις ευωδία αγάπης. (Όσιος Θαλάσσιος)
• Όσοι σωριάζουν λύπες και μνησικακίες μέσα τους, μοιάζουν μ'αυτούς, που βγάνουν νερό από το πηγάδι και το αδειάζουν σε τρύπιο πιθάρι. (Άγιος Νείλος ο Ασκητής)
• Αν εσύ έχεις μνησικακία εναντίον άλλου, να προσεύχεσαι γι' αυτόν και σταματάς την κίνηση του πάθους, αποχωρίζοντας με την προσευχή τη λύπη από την θύμηση του κακού που σου έκανε. Όταν αποκτήσεις αγάπη και φιλανθρωπία, θα εξαφανίσεις εντελώς το πάθος από την ψυχή σου. Αν άλλος μνησικακεί εναντίον σου, γίνε ευεργετικός και ταπεινός προς αυτόν και να του φέρεσαι με καλούς τρόπους και με αυτά τον ελευθερώνεις από το πάθος. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)
• Αν ενθυμούμαστε το κακό που μας προξενούν οι άνθρωποι, καταστρέφουμε μέσα μας την δύναμη της μνήμης του Θεού. Αν όμως δεν ενθυμούμαστε το κακό που υποφέρουμε, τότε θα παραμείνουμε ανίκητοι από τους δαίμονες. (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος)
• Ο γνωστικός δεν μνησικακεί ποτέ. Δεν μισεί κανέναν, έστω και αν ο άλλος είναι άξιος να μισείται, μ' αυτά που κάνει. (Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας)
• Όπως ένας σεμνός άνθρωπος αποφεύγει ένα αισχρό καταγώγιο, έτσι και ο Θεός αποφεύγει την ψυχή του μνησίκακου ανθρώπου. Και όπως ο καπνός ενοχλεί τα μάτια, έτσι και η μνησικακία ενοχεί τον ανθρώπινο νου την ώρα της προσευχής. (Άγιος Αντίοχος του Πανδέκτη)
• Το πιο βαρύ αμάρτημα απ' όλα είναι η μνησικακία. Γιατί ο θυμός διαλύεται σαν τον καπνό, που θολώνει για λίγο την ψυχή, η μνησικακία όμως σαν μόνιμη κατάσταση εξαγριώνει την ψυχή περισσότερο και από θηρίο. Και ο σκύλος, όταν χτυπήσει κάποιον με μανία, με λίγη τροφή μαλακώνει, όπως και τα άλλα θηρία, που πραϋνονται με την αγάπη. Εκείνος όμως, που κυριεύεται από μνησικακία, ούτε με παρακλήσεις αλλάζει, ούτε με τροφή μαλακώνει, ούτε με τον χρόνο, που μεταβάλλει τα πάντα, μπορεί να θεραπευτεί. Οι μνησίκακοι είναι οι πιο ασεβείς και παράνομοι απ' όλους, γιατί δεν υπακούουν στα λόγια του Χριστού που λέει: «Ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου και ούτω προσάγαγε το δώρον» (Ματθ. 5,24) και «μη επιδυέτω ο ήλιος επί τω παροργισμώ υμών» (Εφεσ. 4,26). (ΟσίαΣυγκλητική)
• Πρέπει να προσέχουμε την μνησικακία. Απ' αυτήν γεννιούνται πολλά κακά, όπως ο φθόνος, η λύπη και η καταλαλιά. Η ζημιά που κάνουν, αν και φαίνεται μικρή, όπως τα λεπτά βέλη του εχθρού, είναι θανατηφόρα. Πολλές φορές τα τραύματα, που προξενεί ένα δίκοπο μαχαίρι, ή ένα μεγάλο ξίφος, όπως είναι η πορνεία, η πλεονεξία και ο φθόνος, μπορούν να θεραπευτούν με το σωτήριο φάρμακο της μετανοίας. Η υπερηφάνεια όμως, η μνησικακία και η κατάκριση, επειδή θεωρούνται μικρά βέλη, ξεφεύγουν από την προσοχή και πληγώνουν την ψυχή θανατηφόρα, στα πιο σπουδαία μέρη. (ΟσίαΣυγκλητική)
• Γέννημα της οργής είναι η μνησικακία. Μνησικακία είναι η συντήρηση της οργής, μια διαρκής κακία, σαράκι της ψυχής, ένα καρφί μπηγμένο μόνιμα στην ψυχή, φονευτής της αγάπης, της προσευχής, της μετανοίας και όλων των αρετών. Αν θέλεις να νικήσεις την μνησικακία, πολέμησε το πάθος της οργής, που την γεννά. Αν θέλεις όμως να τη φονεύσεις, τότε πρέπει πρώτα να παλαίψεις, για την απόκτηση της αγάπης και της ταπεινώσεως. Μέχρι τότε, χρησιμοποίησε σαν προσωρινό βάλσαμο για την κατασίγασι του πάθους, την ανάμνηση των παθημάτων του Κυρίου Ιησού Χριστού. Η ανάμνηση των φρικτών παθών και του σταυρικού Του θανάτου θα μαλακώσει την ψυχή σου που μνησικακεί, γιατί θα αισθανθείς υπερβολική ντροπή, αναλογιζόμενος τη δική Του ανεξικακία. (Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ)
• Η μνησικακία είναι η πρώτη νίκη του διαβόλου πάνω μας. Ο διάβολος δεν χαίρεται για τίποτε άλλο τόσο, όσο για μια καρδιά, που τρέφει μέσα της κακία. Γιατί, εκείνος που κρατάει κακία, δεν λαμβάνει συγχώρηση από τον Θεό· επειδή και ο ίδιος δεν συγχωρεί. Αυτά διδάσκει ο Χριστός: "Εάν μη αφήτε τους ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών" (Ματθ. 6,15). Και πώς θα προσευχηθείς στον Θεό λέγοντας: "Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών", εάν εσύ ο ίδιος δεν συγχωρείς; (Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ)
• Συμβαίνει πολλές φορές ν' αποδίδει κανείς κακό αντί για κακό, όχι μόνο με πράξη, αλλά και με λόγο και με τη στάση του. Και παρουσιάζεται εξωτερικά, ότι δεν ανταπέδωσε με πράξη το κακό, αλλά βλέπει, ότι το ανταπέδωσε με λόγο ή, όπως είπα, με την συμπεριφορά του. Γιατί πολλές φορές κάνει κανείς ένα μορφασμό ή μια κίνηση ή ρίχνει ένα βλέμμα και ταράσσει τον αδελφό του. Γιατί μπορεί κανείς και με ένα βλέμμα και με μια κίνηση να πληγώσει τον αδελφό του. Και είναι και αυτό ανταπόδοση κακού αντί κακού. Άλλος προσπαθεί να μην ανταποδώσει το κακό ούτε με πράξη, ούτε με λόγο, ούτε με μορφασμό ή με κίνηση. Λυπάται όμως στην ψυχή του για τον αδελφό του και στενοχωριέται μαζί του. Βλέπετε πόση διαφορά καταστάσεων! Άλλος πάλι δεν τρέφει καμμιά λύπη για τον αδελφό του. Αν όμως ακούσει ότι κάποτε κάποιος τον στενοχώρησε ή τον έβρισε, ευχαριστιέται που τα ακούει και βρίσκεται και αυτός στην κατάσταση να αποδίδει κακό αντί για κακό μέσα στην καρδιά του. Άλλος, ούτε κακία κρατάει, ούτε χαίρεται όταν ακούει κακολογία γι' αυτόν που τον έθλιψε, αλλά στενοχωριέται βαθιά αν εκείνος λυπηθεί. Δεν αισθάνεται όμως ευχάριστα αν του συμβεί κάτι καλό, αλλά αν τον δει να δοξάζεται ή να αναπαύεται, στενοχωριέται. Και είναι και αυτό ένα είδος μνησικακίας, ελαφρότερο. Πρέπει να χαίρεται κανείς για το καλό του αδελφού του και να κάνει τα πάντα για να τον εξυπηρετήσει και με καθετί να φροντίζει να τον τιμάει και να τον αναπαύει. (Αββάς Δωρόθεος)
• Πώς θες να σε συγχωρέσει ο Κύριος, ενώ μέσα σου βράζει το καντήλι της μνησικακίας; Τί νομίζεις, πως ο Κύριος δεν βλέπει τι έχεις μέσα στην ψυχή σου; (Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης)
• Αν θέλεις να μνησικακείς, να μνησικακείς εναντίον των δαιμόνων. (ΕίπεΓέρων)
• Αυτός που διατηρεί μνησικακία στην ψυχή του, είτε τρώει, είτε πίνει, είτε κοιμάται, είτε περπατάει, σαν δηλητήριο τον κατατρώει η μνησικακία. Επομένως την αμαρτία δεν την αποχωρίζεται ποτέ. Η προσευχή του γίνεται κατάρα για τον ίδιο και όλος ο κόπος που κάνει και αν ακόμη χύσει το αίμα του για τον Χριστό, δεν θα είναι δεκτός από τον Θεό. (ΕίπεΓέρων)
• Αυτοί που παραμένουν μνησίκακοι, έστω και αν έχουν δίκαιο, δεν έχουν σχέση με τον Θεό. (Παναγόπουλος)
• Αν δεν είχες μέσα σου κακία, δεν θα ένιωθες μνησικακία. (Πετράτος)
• Ο ΌσιοςΤίτοςγεννήθηκε στη Ρωσία και ασκήτευεστηΛαύρατωνΣπηλαίωντουΚιέβου. Η ιερατική του βιοτή ήταν θεοφιλής και ισάγγελη, ενώ η αγάπη του προς όλους τους αδελφούς ανιδιοτελής και ανυπόκριτη.
  Τότε ζούσε στη Λαύρα και ένας διάκονος, που ονομαζόταν Ευάγριος. Ο μισόκαλος διάβολος, που πάντοτε σπείρει ζιζάνια, έσπειρε έχθρα ανάμεσα στον Όσιο Τίτο και το διάκονο Ευάγριο. Και ενώ πρώτα έτρεφαν ο ένας για τον άλλο βαθιά αμοιβαία αγάπη, έφθασαν τώρα να μην θέλουν, ούτε να ιδωθούν. Τόσο πολύ μάλιστα τουςσκότισεηοργήκαιημνησικακία, ώστε, όταν θυμίαζε ο ένας στο ναό, ο άλλος έφευγε. Και αν δεν έφευγε, ο πρώτος τον προσπερνούσε χωρίς να τον θυμιάσει!...
  Κάποτε ο Όσιος Τίτος αρρώστησε πολύ σοβαρά. Είχα μάλιστα φθάσει στα πρόθυρα του θανάτου, όταν άρχισε ξαφνικά να κλαίει και να θρηνεί για την αμαρτία του. Αμέσως παρακάλεσετουςμοναχούςνακαλέσουντονΕυάγριο, γιανασυγχωρεθούν. Εκείνοςόμως, όχιμόνοδενδέχθηκενασυγχωρέσειτονετοιμοθάνατοαδελφό, αλλάάρχισενατονκαταριέται.
  Τότε τον άρπαξαν και τον έφεραν διά της βίας στον Όσιο, για να ειρηνεύσουν. Μόλις τον είδε ο Όσιος Τίτος ανασηκώθηκε με δυσκολία και τον ικέτευσε κλαίγοντας να τον ευλογήσει.
  ΟανελέητοςΕυάγριοςαποστράφηκε άσπλαχνα τον Όσιο και δήλωσεμπροστάσεόλους, ότιποτέδενπρόκειταινασυμφιλιωθείμαζίτουούτεστηνπαρούσαζωήούτεστηνάλλη. Δενπρόλαβεόμωςνατελειώσειτονλόγοτουκαιέπεσεκάτω! Οι πατέρες έτρεξαν να τον σηκώσουν, αλλά διαπίστωσαν πως ήταννεκρός!...Το σώμα του αμέσως πάγωσε σαν μάρμαρο. ΤηνίδιαστιγμήοΌσιοςΤίτοςσηκώθηκεόρθιος, εντελώςυγιής, σανναμηνείχεαρρωστήσειποτέ! Με φρίκη και δέος αντίκρισαν όλοι τον άδοξο θάνατο του μνησίκακου Ευαγρίου και την θαυματουργική ίαση του Αγίου.
  Ο Όσιος Τίτος, μετά την συγκλονιστική αυτή εμπειρία, απομάκρυνεγιαπάντααπότηζωήτου, όχιμόνοτηνεξωτερικήοργή, αλλάκαικάθεκακόλογισμόγιαοποιονδήποτεαδελφό, μέχρι την ημέρα που κοιμήθηκε ειρηνικά και παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό. Ήταν το έτος 1190 μ.Χ.
• 
  

https://isychastis7.webnode.gr/peri-mnisikakias/