Μικρές ιστορίες καί ψυχωφελή παραμύθια | Η Νηστεία καί η…Αμαρτία!

-Παππού, φώναξε η Ελένη μόλις τον είδε να μπαίνει στο δωμάτιο, να σε ρωτήσω κάτι; 

Γιατί κάνουμε νηστεία παππού;

Όλα έστρεψαν το βλέμμα πάνω του, και η Ζωή ρώτησε με τη σειρά της:

-Παππού, γιατί λένε πως είναι αμαρτία αν τώρα φάμε κρέας;

Ο παππούς χαμογέλασε αμήχανα! Δεν ήταν προετοιμασμένος για ερωτήσεις τόσο άμεσες, τα εγγονάκια ήταν ακόμη μικρά και δεν ήταν σίγουρος αν όσα τους έλεγε θα κάλυπταν σωστά τις απορίες που είχαν!

Ήθελε να τους απαντά πάντοτε με σαφήνεια, το γνώριζαν και το ίδιο περίμεναν να κάνει και τώρα!

Αν και είχαν ξαναμιλήσει για θέματα πίστεως, θέλησε να δει πρώτα τι θυμόταν και πόσα γνώριζαν, γι αυτό και ρώτησε τη μεγάλη εγγονή:

-Εσύ Μαρία; Τι λες για όσα ρώτησαν η Ελένη και η Ζωή;

-Νηστεύουμε πριν από κάθε μεγάλη γιορτή, ή όταν θέλουμε να κοινωνήσουνε! Αλλά, παππού, κατέληξε με αφοπλιστική ειλικρίνεια η Μαρία, ούτε εγώ γνωρίζω γιατί πρέπει να κρατάμε τη νηστεία!

Ο μικρός Παναγιώτης που τόση ώρα ήταν γονατιστός στο τραπεζάκι και με χρωματιστά μολύβια τραβούσε ευθείες και καμπύλες γραμμές στο μπλοκ, δημιουργώντας το δικό του μοντέρνο έργο, σταμάτησε κι αυτός και κοίταξε τον παππού, περιμένοντας μάλλον έναν λόγο να γελάσει, όπως όλα τους γελούσαν και τις άλλες φορές!

Ο παππούς έξυσε αμήχανος το αριστερό φρύδι κι αφού έκαστε στον καναπέ, είπε:

-Καταλαβαίνω πως δεν ζητάτε το “πρέπει”, θέλετε να μάθετε το “γιατί πρέπει” να κάνουμε νηστεία πριν από κάθε μεγάλη γιορτή!

Τα παιδιά, αν και είχαν απορία με όσα είπε ο παππούς, τα λόγια τους κέντρισαν την περιέργεια κι έστρεψαν όλη τους την προσοχή σε όσα τώρα άκουγαν!

-Νηστεία είναι κυρίως η αποχή μας από κάποιες τροφές, όπως το κρέας και τα γαλακτοκομικά. Έτσι δεν είναι;

Τα παιδιά συμφώνησαν κουνώντας καταφατικά τα κεφαλάκια τους!

-Τρεφόμαστε, γιατί έτσι μόνον μπορούμε να ζούμε! Έχετε όμως αναρωτηθεί τι είναι αυτό που υπάρχει μέσα στις τροφές και μας δίνει ζωή;

Τα μικρά έμειναν με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.

-Το φαγητό που τρώμε μας δίνει την ζωή, απάντησαν όλα!

-Σωστά! Συμφώνησε ο παππούς. Το φαγητό μας προσφέρει τη ζωή! Όμως, ξαναρωτώ, ποια είναι η ζωή που μέσα της έχει η κάθε τροφή; Δεν μπορεί, ούτε και είναι λογικό όταν τρώμε κάτι νεκρό, αυτό να μας δίνει ζωή!”

“Τι πραγματικά είναι λοιπόν αυτό που δίνει τη ζωή σε όλα τα πράγματα;”

Τα παιδιά αν και σιωπηλά, στην σκέψη τους αναζητούσαν όλα την απάντηση, κι ο παππούς βλέποντας την απορία τους, συνέχισε:

-Έξω είναι τώρα νύχτα! Αν αύριο δεν ξημερώσει μια νέα μέρα, αν τη σημερινή νύχτα δεν τη διαδεχθεί το φως του Ήλιου, θα υπάρχει ζωή πάνω στην Γη;

Η ματιά τους έλαμψε κι όλα μαζί απάντησαν πως το Φως του Ήλιου δίνει την ζωή και μόνον ο μικρός Παναγιώτης είχε ακόμα απορία για όσα όλα μαζί φώναζαν και άκουγε!

-Πράγματι, αυτό που δίνει ζωή και την απαραίτητη θερμότητα σε όλα, είναι οι ζωογόνες ακτίνες του Ήλιου!”

“Όμως, πως οι άνθρωποι τρέφονται με το Φως του Ήλιου;”

Πάλι απορία στις ματιές των παιδιών.

Τότε η ματιά της Μαρίας άστραψε!

-Παίρνουμε ως τροφή το Φως του Ήλιου όσο τρώμε χόρτα, βλαστούς αλλά και καρπούς δέντρων, απάντησε χαρούμενα!

Ο παππούς χαμογέλασε και κοίταξε τα υπόλοιπα αν κι αυτά κατάλαβαν σωστά την απάντηση της Μαρίας και συνέχισε:

-Πράγματι, με φύλλα, με βλαστούς και καρπούς, όπως και με όλα τα κηπευτικά που τόσο ωραία μαγειρεύει η κάθε μαμά τρεφόμαστε και εμείς με το ζωογόνο Φως του Ήλιου!”

“Τα φυτά μας προσφέρουν όσα με τις ρίζες τους παίρνουν από τη Γη, αλλά κυρίως μας προσφέρουν το άφθονο Φως, που ασταμάτητα με τα φύλλα τους το μαζεύουν από τις ακτίνες του Ήλιου! Το Φως πρώτα βοηθά τα φυτά να μεγαλώνουν, αλλά και εμάς που τόσο πολύ το χρειαζόμαστε!”

“Τρώγοντας χόρτα, βλαστούς και καρπούς, με τα στοιχεία της Γης τρέφουμε το σώμα μας, επανέλαβε ο παππούς για το καταλάβουν καλά, και με το Φως τρέφομαι σωστά την Ψυχή και το Πνεύμα μας!”

“Το καταλάβατε;”

Μετά την κατάφαση απ’ όλα, ο παππούς συνέχισε:

-Όπως εμείς, έτσι και τα ζώα που τρέφονται με χόρτα και βλαστούς, παίρνουν κι αυτό το πολύτιμο Φως του Ήλιου! Αν εμείς τραφούμε με κρέας, βλέπουμε πως είναι τροφή δυνατή κυρίως για το σώμα, αφού έχει μέσα του όλα εκείνα που το φυτό είχε τραβήξει με τις ρίζες του από την Γη!”

“Στο κρέας δεν υπάρχει Φως για εμάς, αφού το Φως το είχε κράτησε το ζωντανό για τη δική του ψυχούλα!”

“Κι όταν είμαστε άρρωστοι, ο γιατρός τι λέει; Να φάμε κοτόσουπα ή κρέας, να δυναμώσει περισσότερο το σώμα μας!”

Ο παππούς σταμάτησε να μιλά. Ήθελε να καταλάβουν σωστά όσα είπε, αλλά και για όσα δεν είπε, για όσα άφησε ανάμεσα στις λέξεις να τα βρουν μόνα τους!

Η Μαρία, ως μεγαλύτερη απ’ όλα, κατάλαβε πρώτη τα όσα δεν είπε, που εξηγούσαν το γιατί νηστεύουν οι πιστοί πριν από κάθε μεγάλη γιορτή.

-Δηλαδή παππού, στη νηστεία τρώμε μόνον χόρτα και κηπευτικά, γιατί θέλουμε να δυναμώσουμε περισσότερο το Πνεύμα μας;

Αμέσως τα ματάκια της Ζωής και της Ελένης έλαμψαν! Κατάλαβαν γιατί στην νηστεία κάνουμε αποχή από κρέας και γαλακτοκομικά, το γιατί τρώμε μόνον χόρτα και κηπευτικά!

Ο παππούς ήταν τρισευτυχισμένος που τα εγγόνια καταλάβαιναν κάτι τόσο απλό μα και δύσκολο, που ακόμα και οι μεγάλοι αγνοούσαν και είχαν απορία, γιατί κάνουμε διαχωρισμό στις τροφές και ποιος είναι ο σκοπός της νηστείας!

Τα παιδιά όμως, αν και μικρά, δεν ξέχασαν την άλλη τους απορία:

-Ναι παππού, αλλά, γιατί είναι αμαρτία αν φάμε τώρα κρέας; Ρώτησε ξανά η Ζωή.

-Α! Το ξέχασα, είπε πονηρά ο παππούς και τα μικρά χαμογέλασαν! Για να δούμε, πόσα γνωρίζετε εσείς, κι όλα χάρηκαν, κατάλαβαν πως συμμετείχαν ενεργά σε ότι νέο μάθαιναν και το ενδιαφέρον ήταν και δυνατό και αμέριστο να ακούσουν τη συνέχεια!

-Τι εννοούμε με τη λέξη “αμαρτία”; Γνωρίζετε τι σημαίνει η λέξη “αμαρτία”;

-Αν πούμε ψέμματα, αν κλέψουμε, αν δεν ακούμε τους γονείς, αν, αν, …απάντησαν όλα κι η ένταση στις φωνές υψώθηκε!

-Μια στιγμή, είπε χαμογελώντας ο παππούς. Γιατί είναι αμαρτία το ψέμμα και η κλοπή;

Τα παιδιά σώπασαν με απορία πάλι έντονη στα ματάκια τους, γιατί όλα γνώριζαν και τις δέκα εντολές που ο Κύριος έδωσε στον Μωυσή.

-Όταν κάτι κάνουμε ενάντια στον νόμο, συνέχισε ο παππούς, είτε είναι νόμος του Θεού, είτε των ανθρώπων, δεν κάνουμε αμαρτία, αλλά ανομία, παρανομία ή και έγκλημα, αν κάνει κάποιος φόνο!

Τα παιδιά ήταν τώρα σιωπηλά. Κατάλαβαν τι τους είπε, αλλά είχαν λίγο μπερδευτεί.

-Για να καταλάβουμε τι πράγματι είναι η “αμαρτία” πρέπει πρώτα να θυμηθούμε τι είπε ο Κύριος όταν ήρθε στη Γη! Θυμάστε ποιους θεωρεί φίλους Του;

Άνοιξε την Αγία Γραφή κι αφού βρήκε το εδάφιο, το διάβασε φωναχτά:

“Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς. Ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με… ἀρνήσομαι αὐτὸν κἀγὼ…(Ματθ. 10, 32)”.

“Δηλαδή, “Όποιος ομολογήσει το όνομά μου μπροστά στους ανθρώπους, πως με θεωρεί φίλο του, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ ως φίλο μου εμπρός στον ουράνιο Πατέρα μου. Και όποιος με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ κι εγώ εμπρός στον ουράνιο Πατέρα μου.”

“Αυτό το το μικρό και τόσο ξεκάθαρο κείμενο, μας θυμίζει τη ζωή όσων αγίασαν; Τι έκαναν για να αγιάσουν; Έδωσαν όλοι τους πρώτα την καλή μαρτυρία!”

“Δεν Τον αρνήθηκαν, ομολόγησαν ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού! Έδωσαν δηλαδή πρώτα την καλή μαρτυρία , Μαρτύρησαν, δεν Α-μάρτησαν!”

“Το μικρό αυτό κείμενο παιδιά μου, μας λέει με πολύ καθαρό τρόπο πως όποιος μαρτυρήσει το όνομά Του αγιάζει, κι όποιος τον αρνηθεί κάνει αμαρτία!”

“Μαρτύρησε ή α-μάρτησε”

“Όταν κλέψουμε, αν και η πράξις ως προς το νόμο είναι ανομία, ως προς τον Κύριο που έδωσε την εντολή “ου κλέψεις”, όσο δεν τον υπακούμε, Τον αρνιόμαστε, δεν κάνουμε υπακοή, δεν δίνουμε την καλή μαρτυρία, κι αφού δεν μαρτυρεί, α-μαρτάνει ξανά!”

Τα παιδιά, αν και μικρά, καταλάβαιναν και μάλιστα πολύ περισσότερα από όσα νόμιζε ο παππούς κι αυτό φάνηκε από την επόμενη ερώτησή τους!

-Παππού, ρώτησε η Μαρία, αφού είπε πως αν ομολογούμε το δικό Του όνομα εμπρός στους ανθρώπους αγιάζουμε, γιατί σε όσους παππού αγαπούν τον Χριστό και μαρτυρούν το όνομά Του, πρέπει και να εξομολογούνται;”

Ο παππούς ξαφνιάστηκε από την αμεσότητα που είχαν οι απλές ερωτήσεις που τα μικρά του εγγονάκια έκαναν, σημάδι πως πρόσεχαν πολύ καλά ότι τους έλεγε!

-Σήμερα μου βάζετε δύσκολα παραδέχτηκε, αλλά έχετε τη διάθεση να μάθετε κι αυτό, συν Θεό, βοηθά να ξεπεράσουμε όλες τις δυσκολίες!”

“Είναι πολύ σπουδαία ερώτηση και είμαι γεμάτος χαρά που θα μιλήσουμε γι αυτό!”

“Είπαμε πως τρέφουμε το σώμα με ότι με τις ρίζες του τραβά το φυτό από την Γη !”

“Είπαμε πως Ψυχή και Πνεύμα το τρέφουμε με το Φως που τα φυτά μαζεύουν για εμάς από τις χρυσές ακτίνες του Ήλιου!”

“Έτσι, όσο και οι πράξεις μας θα είναι σωστές και σύμφωνες με τον νόμο Θεού και των ανθρώπων, και η ζωή μας θα είναι συνεχώς φωτεινή και χαρούμενη!”

“Μέσα θα υπάρχει παντού και μόνον το Φως!”

“Μόλις όμως κάνουμε κάτι ενάντια στον νόμο, κάτι που δεν είναι σωστό, τότε το Φως που μέσα μας έχουμε, παύει να μας φωτίζει! Μέσα μας τότε θα υπάρχει σκιά, σκοτεινά και παγωνιά!”

“Ούτε το σκοτάδι, ούτε η παγωνιά είναι κάτι ευχάριστο μέσα μας! Μας ενοχλεί λίγο ή πολύ, ανάλογα με το πόσο μεγάλη ήταν η απρέπεια που πράξαμε!”

“Η ψυχή μας δεν νοιώθει τότε καλά, γίνετε ανήσυχη, αναζητά και πάλι το Φως που έχασε!”

“Γι αυτό ο Κύριος έδωσε το μυστήριο της εξομολόγησης! Εμπρός στον πνευματικό μόλις ομολογήσουμε ότι άσχημο κάναμε και μας ενοχλεί, διαβάζοντας μας την εξομολογητική ευχή της συγχώρησης, κάνει τότε χρήση του δικαιώματος που θεραπευτικά του δόθηκε από τον Θεό!”

“Κι όπου πριν λόγω κάποιου λάθους υπήρχε σκοτάδι, τώρα ξαναέρχεται το δικό Του Φως κι ο κάθε πιστός επανέρχεται στην προηγούμενη υγιή του κατάσταση!”

Έμειναν όλοι για λίγο σιωπηλοί!

Τα παιδιά, αν και σωστά κατάλαβαν ότι με απλό τρόπο ο παππούς τους εξήγησε, πάλι τον ξάφνιασαν με νέα και απρόβλεπτη ερώτηση!

-Παππού, στο σχολείο έρχεται μία ψυχολόγος και η δασκάλα είπε πως όποιο παιδί έχει κάτι που το ενοχλεί, μπορεί να της μιλήσει! Είναι παππού το ίδιο πράγμα με τον πνευματικό;”

Ο παππούς έμεινε για λίγο άφωνος! Μέσα του είχε χαρά που τα μικρά του εγγονάκια δεν άφηναν τίποτε να τους ξεφύγει και αναζητούσαν στιβαρές απαντήσεις σε όλα!

Καταλάβαινε όμως πως έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός, να μην τα φέρει σε αντίθεση με όσα ως διδασκαλεία μάθαιναν στο σχολείο!

“Κανείς άνθρωπος παιδιά μου δεν αγαπά να έχει μέσα του σκοτάδι! Όλοι θέλουμε το Φως, αλλά, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πως να το διορθώσουν, πολλές φορές μας εμποδίζει ο εγωισμός, άλλες φορές μία λάθος σκέψη, να μην γίνουν φανερά και σε άλλους τα λάθη μας, να μην τα εξομολογηθούμε, ούτε να ζητήσουν βοήθεια από Εκείνον που είναι όλος Φως!”

“Όσοι δεν γνωρίζουν την πραγματική αξία της εξομολόγησης, αναζητούν βοήθεια άλλων ανθρώπων που έχουν σπουδάσει την τέχνη της ψυχολογίας. Ζητούν να τους βοηθήσουν όσο μέσα τους έχουν ταραγμένο τον ψυχικό τους κόσμο!”

“Οι άνθρωποι όμως έχουν περιορισμένη δύναμη! Δεν γνωρίζουν τον τρόπο να διώξουν το σκοτάδι από μια ψυχή, ούτε το πως θα τη γεμίσουν και πάλι με Φως!”

“Γι αυτό και για μήνες ή και χρόνια κάνουν πολλές συνεδρίες, έτσι ονομάζουν τις συναντήσεις ασθενών και ψυχολόγου, αντί των ελάχιστων λεπτών της ώρας που παίρνει η άφεση από τον Πνευματικό Ιερέα.”

“Οι ψυχολόγοι, βοηθούν όσο μπορούν τους ασθενείς, αλλά, ο παππούς ανασήκωσε αμήχανα τους ώμους του, όσο δεν γνωρίζουν τον τρόπο να επαναφέρουν το Φως μέσα στις ταραγμένες τους ψυχούλες, κάτι που μόνον ο ίδιος ο Δημιουργός που έφτιαξε το Φως μπορεί να το κάνει, βοηθούν όσο μπορούν, μα τελικά αυτό που καταφέρνουν τις περισσότερες φορές, είναι να “σπρώξουν” όλα τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι της ψυχής τους, κι εκεί να τ’ αφήσουν!”

“Γι αυτό, αν κάτι ξανασυμβεί, αμέσως όλα όσα προσπαθούν να ξεχάσουν, ζωντανεύουν ξανά μέσα τους και τους τυραννούν τώρα διπλά κι επίπονα!”

“Ενώ στον πνευματικό μας, για λίγο γονατίζουμε εμπρός στο τετριμμένο του πετραχήλι, κι αν με ειλικρίνεια πούμε όσα μας ενοχλούν, μόλις διαβάζει την συγχωρητική ευχή, φεύγουμε ανάλαφροι και κυρίως γεμάτοι και πάλι με Φως!”

Τα παιδιά έμειναν για λίγο σιωπηλά.

Ο μικρός Παναγιώτης, που δεν καταλάβαινε τίποτε απ’ όσα έλεγαν, πετάχτηκε πάνω στον καναπέ κι αφού χοροπήδησε γεμάτος χαρά, άρχισε να απαγγέλλει το ποίημα για τον Άι Βασίλη που του εμπιστεύτηκε η δασκάλα στα προνήπια:

Έπεσα από ψηλά

με δύναμη μεγάλη

και τώρα που επέζησα

πονάει το κεφάλι!

Τα ρούχα μου, περίεργα

κι ώρα περασμένη

τι τάχα να γυρεύω εδώ

μια απορία μένει!

Όση ώρα έλεγε χοροπηδώντας το ποίημα, όλοι γελούσαν, όχι τόσο με τα λόγια που εξιστορούσαν το πάθημα του Άι Βασίλη, που έπεσε όσο μοίραζε τα δώρα, αλλά από την χροιά της αλλοίωσης των λέξεων, που με τόσο ιδιαίτερο τρόπο απήγγειλε ο μικρός Παναγιώτης!

Τα πηδήματα στο καναπέ μεγάλωναν όσο η απαγγελία πήγαινε από στίχο σε στίχο, όταν το ένα του πόδι βρέθηκε στο κενό και πριν ολοκληρώσει το Χριστουγεννιάτικο ποίημα, σωριάστηκε φαρδύς πλατύς στο χοντρό χαλί!

Το ξύλινο πάτωμα διαμαρτυρήθηκε μάλλον και στο άκουσμα του κρότου, η μαμά του Παναγιώτη φάνηκε τρομαγμένη στο κατώφλι της πόρτας!

Τότε συνέβη κάτι που συγκίνησε πολύ τον παππού!

Μπρούμυτα ακόμη, μόλις είδε τη μαμά ανάστατη και τρομαγμένη στην πόρτα, με τα δύο του χεράκια ανασήκωσε το σώμα του και κοιτάζοντας την φώναξε δυνατά:

-Καλά είμαι!

Ο παππούς, αν και κανείς δεν το πρόσεξε, δάκρυσε όσο έβλεπε αυτή την υπέροχη σχέση του μικρού που δεν ήθελε να στεναχωρήσει τη μαμά του!

Αφού καθησύχασε την ανησυχία της, η μαμά έφυγε στην κουζίνα με τη γιαγιά κι ο μικρός έκατσε δίπλα στον παππού!

Με το χεράκι του άρχισε απαλά να τρίβει το δεξί του γόνατο!

Ο παππούς, φανερά συγκινημένος από όσα έβλεπε, έσκυψε και χαμηλόφωνα τον ρώτησε αν πονά!

Ο μικρός Παναγιώτης κούνησε καταφατικά το κεφαλάκι του κι ο παππούς προσφέρθηκε να δώσει ένα γιατρικό φιλί στο γόνατό που είχε λίγο κοκκινίσει!

Η Ελένη είδε το ερεθισμένο γόνατο και του πρότεινε να πάει να το πει στη μαμά, αλλά ο μικρός δεν ήθελε! Τα παιδιά άρχισαν όλα να λένε χαμηλόφωνα τη γνώμη τους!

Ο παππούς έμεινε αμέτοχος. Ήθελε να δει την λύση που μόνα τους τα παιδιά θα έδιναν σε ένα απλό καθημερινό πρόβλημα!

Τελικά, ο μικρός Παναγιώτης συμμορφώθηκε και δίχως να πει λέξη πήγε στην κουζίνα, όπου η φροντίδα μαμάς και γιαγιάς έκαναν το δικό τους θαύμα!

Ο παππούς δεν θέλησε να αφήσει ανεκμετάλλευτη την ευκαιρία να αποκομίσουν κάτι παραπάνω στα παιδιά μέσα από την καθημερινότητά τους!

-Ξέρετε τι είναι αυτό που τώρα έκανε ο Παναγιώτης; Που δεν έκρυψε, αλλά έκανε φανερό στην μαμά πως χτύπησε;

Τα παιδιά, αν και με τη ματιά τους αναζήτησαν στην έκφραση του παππού κάτι να προϊδεάζει τι ήταν αυτό που ήθελε να τους πει, έμειναν με την απορία!

-Εξομολόγηση! Αυτό κάνει τώρα ο Παναγιώτης! Αν και δεν ήθελε να στενοχωρήσει άλλο τη μαμά του, αν και μπορούσε, δεν το κράτησε κρυφό! Είναι προς τιμή του, αλλά κυρίως προς όφελός του που το εξομολογείτε στην μαμά!

Βλέποντας πως δεν το κατάλαβαν σωστά, συνέχισε:

-Αν και αύριο πονούσε το πόδι του, η μαμά θα ανησυχούσε όσο δεν θα γνώριζε πως ίδιος είναι ο πόνος απ’ το σημερινό χτύπημα. Θα αγωνιούσε έως ότου τον πάει στον γιατρό!”

“Τώρα όμως που της το έκανε φανερό, θα γνωρίζει, κι αν αύριο πονά στο γόνατο, χωρίς περιττή ανησυχία θα ξέρει τι πρέπει να κάνει για το καλό όλων μας, αλλά κυρίως για τον Παναγιώτη!”

“Υπάρχει παιδιά κάτι ακόμη πολύ ποιο σημαντικό!”

“Και ο Παναγιώτης τώρα που θα “εξομολογηθεί” το πρόβλημά του στην μαμά, θα έχει βγάλει από μέσα του ότι τον ενοχλεί, γι αυτό θα είναι και πάλι χαρούμενος και ανάλαφρος!”

Εκείνη τη στιγμή τρέχοντας φάνηκε στο κατώφλι ο μικρός Παναγιώτης και γελώντας ανέβηκε ξανά στον καναπέ!

Αφού τον “έστρωσε” με λίγα πηδήματα, συνέχισε με την τρίτη στροφή από το ποίημά με τον Άι Βασίλη, που περιγράφει το πως κι εκείνος έπεσε και κτύπησε στο δικό του κεφάλι!

Ωχ, έσπασε το κεφάλι μου

πονάει και πλάτη

δεν ξέρατε να πάρετε

πιο άνετο …κρεββάτι;

https://sparmatseto.gr/2019/12/20/mikres-istories-kai-psyxofelh-paramythia-h-nhsteia-kai-h-amartia/