Από μικρός έμεινε ορφανός και σε ηλικία 9 ετών οι συγγενείς του τον έστειλαν στις Κυδωνιές της Μικράς Ασίας όπου µε τη φροντίδα του Σχολάρχη Αρχιµανδρίτη Γρηγορίου Σαράφη, ενός ενάρετου και λόγιου ανθρώπου, ενεγράφη στην εκεί Σχολή.
Στην Σχολή αυτή φοίτησε για πέντε χρόνια και αποφοίτησε με άριστα.
Εκεί γνώρισε τον περίφηµο Ιερομόναχο Δανιήλ από τη Ζαγορά.
Το 1815 τον ακολούθησε ως υποτακτικός στο Άγιο Όρος, όπου και εκάρη µοναχός µε το όνομα Αρσένιος.
Κατά την εξαετή παραµονή του στον Άθωνα έδωσε τον εαυτό του ως πρότυπο µοναχού.
Αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος, παρ’ότι ο ίδιος δεν ήθελε, γιατί από μεγάλη ταπείνωση δεν θεωρούσε ικανό τον εαυτό του.
Ακολουθώντας τον Γέροντά του Δανιήλ πήγε στην Ιερά Μονή Πεντέλης και στην συνέχεια στην Πάρο στις Ιερές Μονές Λογγοβάρδας και Αγίου Αντωνίου Μαρπήσσης και κατόπιν στα νησιά Σίκινο και Φολέγανδρο.
Εκεί διορίστηκε ελληνοδιδάσκαλος ωφελώντας πολλαπλά και τα µέγιστα στην πνευµατική, ηθική, κοινωνική και εθνική εξύψωση του επιπέδου του λαού.
Στη Φολέγανδρο παρέµεινε αρκετά χρόνια, εργαζόµενος άοκνα ιεραποστολικώς.
Μετά την κοίµηση του Γέροντός του Δανιήλ και παρά τις αvτιδράσεις των Φολεγανδρίων, ανεχώρησε µε το σκεπτικό να επανέλθει στο Άγιο Όρος.
Όµως, διερχόµενος από την Πάρο προκειμένου να αποχαιρετήσει τους Πατέρες, ο Ηγούμενος του μονυδρίου του Αγίου Γεωργίου π. Ηλίας Γεωργιάδης από τους Φραγγάδες Ζαγορίου, Ιεροκήρυκας Κυκλάδων και άνθρωπος σοφίας και αρετής, παρακάλεσε τον Αρσένιο να µη µεταβεί στον Άθωνα, αλλά να παραµείνει στην Πάρο, πράγµα και που έπραξε.
Στην Μονή Αγίου Γεωργίου Πάρου διέπρεψε στους πνευµατικούς αγώνες.
Η ζωή του ήταν ζωή άκρας ασκήσεως. Έτρωγε ελάχιστα μια φορά την ημέρα και κοιμόταν μόνο 3-4 ώρες αφού τις περισσότερες φορές αγρυπνούσε προσευχόμενος.
Οι Πατέρες, βλέποντας την υποµονή, την ταπείνωση, την πραότητα, την ευσέβεια και αγιότητά του, του πρότειναν να χειροτονηθεί Πρεσβύτερος, μα ο Αρσένιος από πολλή ταπείνωση και από επίγνωση του ύψους της Ιεροσύνης, δεν δεχόταν.
Παρά ταύτα, κατόπιν πολλών πιέσεων και τη προτροπή του τότε Μητροπολίτη Κυκλάδων Δανιήλ που τον κάλεσε στη Σύρο προκειμένου να τον πείσει, δέχθηκε αφήνοντας διαχρονικό υπόδειγµα υπακοής και Ιεροσύνης.
Διακρίθηκε σε όλες τις αρετές και ανεδείχθη ισάξιος των παλαιών κορυφαίων του Μοναχισµού.
Όσο ελάχιστοι, τίµησε την ιδιότητα του Ιερέως και την ιδιότητα του Μοναχού.
Η φήμη του ως Αγίου είχε ήδη περάσει στον κόσμο ενώ ακόµα βρισκόταν εν ζωή και ήταν ο λόγος που πλήθη πιστών απ’όλα τα μέρη της πατρίδος μας, πήγαιναν να εξομολογηθούν και να ωφεληθούν πνευματικά ώστε να βρουν λύση στα προβλήματά τους.
Το 1861 ο Ηγούμενος π.Ηλίας εκοιμήθη και οι αδελφοί της Μονής εξέλεξαν Ηγούμενο της Μονής Αγίου Γεωργίου τον Όσιο.
Επειδή όµως καθηµερινά πλήθη πιστών τον ζητούσαν για εξομολόγηση, αναγκάσθηκε να παραιτηθεί από τις διοικητικές µέριµνες για να ασχολείται απερίσπαστα στο πνευµατικό έργο.
Παράλληλα εκάλυπτε και τις λειτουργικές και πνευµατικές ανάγκες των µοναζουσών της Μονής Χριστού Δάσους Πάρου.
Η συνεχής καταπόνηση, η σκληρή άσκηση και η σωµατική και πνευµατική κόπωση, υπέσκαψαν την υγεία του.
Ο Κύριος τον πληροφόρησε πως θα τον έπαιρνε μαζί Του και ο Όσιος το ανακοίνωσε στα πνευματικά του τέκνα κατά την εορτή του Μ.Βασιλείου την 1η Ιανουαρίου του 1877.
Εκείνη την ημέρα ένοιωσε τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν και τις επόμενες μέρες αδυνατούσε να περπατήσει και να κινηθεί. Στην εορτή των Θεοφανείων, πήγε στο Ναό και μετά από μεγάλη προσπάθεια τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και τον Μέγα Αγιασμό.
Τελειώνοντας γύρισε στο κελλί του και είπε στις παριστάμενες μοναχές:
«Αυτή, παιδιά µου, είναι η τελευταία Λειτουργία που ετέλεσα.
…Υπερευχαριστώ τον Δημιουργόν και Πλάστην μου, τον χορηγόν των απείρων δωρεών, ευλογιών και χαρίτων και αγαθών, α δέδωκέ μοι.
Ουδέν άλλο θέλω, ουδέν άλλο επιθυμώ, ουδέν άλλο ζητώ ει μη να συγχωρήση τας πολλάς μου αμαρτίας και να παραλάβη την ψυχήν μου».
Οι μέρες περνούσαν νουθετώντας τους αδελφούς, τις αδελφές και τους πιστούς που τον είχαν επισκεφθεί.
Κάποια μέρα ζήτησε και του έκαναν Άγιο Ευχέλαιο και την επόμενη ημέρα μετάλαβε τα Άχραντα Μυστήρια.
Ευχαρίστησε τον Κύριο, έκανε θερμή δέηση, ύψωσε τα χέρια του προς τον ουρανό και είπε:
«Κύριε, στα χέρια σου παραδίδω το μικρό τούτο ποίμνιο, το οποίο ενεπιστεύθης και το πνεύμα μου το οποίον Συ μου έδωσες. Σος είμι εγώ Κύριε, σώσον με ότι τα δικαιώματά σου εξεζήτησα».
Μόλις τελείωσε τα λόγια του έκλεισε τα μάτια και παρέδωσε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού. Ήταν 31 Ιανουαρίου του 1877.
Όταν μαθεύτηκε η κοίμησή του στην Πάρο και στα γύρω νησιά υπήρξε μεγάλο πένθος.
Όλοι έσπευσαν να αποχαιρετήσουν τον Άγιο, τον Προστάτη τους, τον πνευµατικό τους οδηγό.
Το ιερό του λείψανο τέθηκε επί τρεις µέρες σε λαϊκό προσκύνηµα.
Οι εκδηλώσεις ευλαβείας του λαού ήταν απερίγραπτες.
Ο Όσιος είχε κάνει πολλά θαύματα και ο λαός της Πάρου τον θεωρούσε Άγιο και πριν την κοίμησή του.
Η Εκκλησία µας, τον Ιούνιο του 1967 και επίσημα τον ανακήρυξε Άγιο.
Είναι πάρα πολλά τα θαύματα που έκανε ο Άγιος Αρσένιος και εν ζωή αλλά κυρίως μετά την κοίμησή του τα οποία ο κόσμος γνωρίζει και διηγείται.
Με την θερμή προσευχή του σε καιρό ανοµβρίας, έφερνε βροχή ευεργετική και μαζί της τη σωτηρία απ’ την πείνα στους ανθρώπους και στα ζώα.
Θεράπευσε και θεραπεύει πάρα πολλούς αρρώστους από ανίατες ασθένειες, διέσωσε από κινδύνους, αποµάκρυνε δαιµόνια, επίλυσε προβλήµατα της ζωής και µε κάθε τρόπο δείχνει την παρουσία του στους πιστούς χριστιανούς που θα τον επικαλεστούν.
Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη του στις 31 Ιανουαρίου, ενώ στις 18 Αυγούστου εορτάζεται η ανακομιδή του ιερού λειψάνου.
Τα ιερά λείψανά του φυλάσσονται με ευλάβεια στη Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Πάρου.
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Της Ηπείρου την δόξαν και της Πάρου το καύχημα,
Της Μονής του Δάσους Προστάτην σε τιμώμεν,
Αρσένιε ως άγγελος γας ώφθης επι γης ασκήσει ουρανίων αρετών,
Δια τούτο εδοξάσθης παρά Θεού θαυμάτων Πάτερ χαρίσει.
Δόξα το σε δοξάσαντι Χριστώ,
Δόξα το σε θαυμαστώσαντι,
Δόξα τω δωρησάμενω σε ημίν
Πρέσβην ακοίμητον
"Π Α Π Α Φ Λ Ε Σ Σ Α Σ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!