Ἡ μεγίστη ἀπειλή καί ὁ Σταυρός

 

Σήμερα, που ακόμα και τα φυσικά φαινόμενα οφείλουν να ακολουθούν τα διατάγματα των χυδαίων, ημιπαραφρόνων εγκαθέτων, που χειραγωγούμενοι μας γενοκτονούν, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχουμε είναι η αφαίρεση του Σταυρού από την σημαία μας. Ο μακρυσμός του ξεκίνησε ήδη, υπονομευτικά και υποθηκευτικά, στην παρωδία εορτασμού της παραπαίουσας κυβερνήσεως, για τα 200 χρόνια από την ιερά Επανάσταση του 1821, που οδήγησε στην Παλιγγενεσία του Έθνους μας. Οι Ελληνομάχοι, αφαίρεσαν τον ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ,  βάσει νόμου (Νόμος 851/1978. ΦΕΚ Α – 233/22-12-1978. Άρθρο 1.) ευρισκόμενο στην κορυφή του κοντού, Σταυρό. Κάποιες ελάχιστες φωνές που το παρετήρησαν, πνίγηκαν στην αγανάκτηση για τα αληθινά, τα ουσιαστικά μας προβλήματα, όπως είναι η γενοκτονία που υφιστάμεθα, ο εποικισμός, η Απαιδεία, ο αφελληνισμός, η ανεργία,η ανυπαρξία προοπτικής, ο εγκλεισμός.

Ε λοιπόν, αυτά ακριβώς υποδεικνύει και αναδεικνύει ο Σταυρός, υπενθυμίζοντάς τα και προστατεύοντάς τα με την απεικόνισή του. Όταν θα φύγει και από την Σημαία μας (η πρώτη θρασύτατη και χυδαία προσπάθεια, έγινε από μία κυρία, με μέγιστο επίτευγμα τον πολλαπλασιασμό των ονομάτων της) θα έχουν διαπεραιωθεί τα «αληθινά» μας προβλήματα και εμείς, θα είμαστε μιά «πιθανή» αναφορά ενός λαού που «ίσως» υπήρξε κάποτε.

Ο Σταυρός είναι το απόλυτο σύμβολο της υπάρξεώς μας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το μίσος που τρέφουν οι μισέλληνες στο αντίκρυσμά του. Όσο για τους βαθύτροπους, που απευθυνόμενοι στους ανενημέρωτους και αμαθείς πτυχιούχους και μη ΄Έλληνες, μιλούν για το ασυμβίβαστο Χριστιανικής Πίστεως και Ελληνικότητος, ας ανατρέξουν στον Πλάτωνα και στους Νόμους του. Εκεί, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την οργή του ανθρώπου, που ο Χρόνος παραμερίζει στην σοφία του, για τους άθεους ασεβείς. Γιατί αντιτίθενται στην λογική, όσοι αρνούνται την υπερβατικότητα της Υπάρξεώς μας. Οι ίδιοι άθεοι που αυτοπροσδιορίζονται ως Πυθαγόριοι και λένε πως ο Σταυρός στην Σημαία είναι δικό τους σύμβολο, που αντιπροσωπεύει τα 4 στοιχεία της φύσεως, παραβλέπουν αν δεν αγνοούν, ότι ο Πυθαγόρας πίστευε πως η ψυχή είναι αθάνατη και θεία, όπως ακριβώς δίδασκαν και οι Ορφικοί.

΄Άρα ο Σταυρός στην Σημαία μας, όπως και να τον προσεγγίσεις, διαλαλεί το Θείον της υπάρξεώς μας. Αυτής που καθαγιάστηκε μέσ‘ από το Σταυρικό μαρτύριο του Θεανθρώπου.

Είναι ο Σταυρός που κραυγάζει πως σε ένα αμιγώς Ορθόδοξο Χριστιανικό Έθνος όπως είναι το δικό μας, το Ελληνικό, δεν χωρούν οι αλλόθρησκοι, βάρβαροι, παρασιτικοί έποικοι.

Η παιδεία μας, χωρίς την αυστηρότητα, την επιείκεια και το έλεος, την ηθική υπόσταση της Πίστεώς μας δηλαδή, ανισχυροποιείται. Κι επειδή πρώτη φορά στην ιστορία μας απαξιώσαμε και λοιδορήσαμε τόσο απροκάλυπτα την Πίστη μας, γι αυτό και πρώτη φορά ζούμε, εν καιρώ ειρήνης, την φρίκη των αστέγων συμπολιτών μας, την οδύνη τόσων απελπισμένων ανθρώπων, τραγικών κι ανήμπορων να ζήσουν ή να πεθάνουν. Γιατί, όπως είπε ο Πλάτων «Πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη [247a] δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται». Αφήσαμε λοιπόν τον Χριστό και γίναμε πανούργοι και τώρα μαστιζόμαστε από την εφάμαρτη και απερίσκεπτη επιλογή.

Σαφέστατα ο αφελληνισμός μας ακουμπά πάνω στην κατάργηση της Ορθοδοξίας μας. Κανείς δεν μεγαλούργησε ποτέ, δεν νίκησε ανθρώπινα θεριά και στοιχεία, στον βωμό υλικών απολαβών. Μόνον ο αγώνας για την πραγματοποίηση των ιερών «εκ των ων ουκ άνευ»  είναι ανίκητος. ΜΕ του Χριστού την Πίστη την αγία, πολέμησαν ΓΙΑ του Χριστού την Πίστη την Αγία οι παππούδες μας και έφεραν την Ελευθερία στην Πατρίδα μας.

Όσον αφορά την έλλειψη προοπτικής στην ζωή μας, εμείς της κάναμε χώρο να θρονιαστεί, παραγκωνίζοντας την Αρετή για την οποία έλεγε ο Αντισθένης ότι είναι όπλο αναφαίρετο. Η Πίστη μας είναι η λεπίδα αυτού του Όπλου. Η υλική μας ύπαρξη  είναι πιο απαιτητική και επιδεικτική, αλλά ακριβώς γι‘ αυτό είναι και πιο χυδαία. Μόνον η πνευματική μας υπόσταση της δίνει ποιότητα και προοπτική.

Και βέβαια αναφερόμενοι στον εγκλεισμό, σαφώς είναι δική μας η επιλογή και δικός μας ο εξευτελισμός, αν τον διαπραγματευόμαστε. ΄Ένας άνθρωπος που υπακούει στους σαδιστές παράφρονες που του απαγορεύουν να αναπνέει, να έχει αισθήματα και να τα εκφράζει, έχει απεμπολίσει τον παρήγορο και ζωοδότη φόβο Θεού και φοβούμενος τους άψυχους και άτολμους, είναι έτοιμος για τον ταπεινωτικό αφανισμό του.

Οφείλουμε να γνωρίζουμε, ότι πάντοτε οι δυνάστες αφαιρούσαν τα σύμβολα, πριν αφαιρέσουν αυτό που αντιπροσωπεύουν.

Όσο πιο στέρεο λοιπόν κρατήσουμε τον Σταυρό στην Σημαία μας, τόσο πιο ασφαλής και ελεύθερη θα είναι η επιβίωσίς μας, ως Έθνους. Γιατί, όπως είπε και ο ΄Άγιος Παΐσιος: «Ο Θεός ποτέ δεν μας αφήνει. Εμείς τον αφήνουμε».

Δώρα Δάνα

https://doradana.wordpress.com/2021/04/23/η-μεγίστη-απειλή-και-ο-σταυρός/