ΝΟΣΗΡΑ φαινόμενα Σοβιετικής Ενώσεως καί ΕΔΩ!.....

 

Γι’ αυτό στην πατρίδα μας κυριαρχεί ένας κομφορμιστικός αντικομφορμισμός.

 

Πολυπαραγοντικό φαινόμενο η βία σύμφωνα με τον κύριο Υπουργό Δικαιοσύνης. Άρα δύσκολο να επιλυθεί. 

Γι’ αυτό όμως η κυβέρνηση ελέγχει όλα τα υπουργεία, γι’ αυτό υπάρχουν και οι κοινές υπουργικές αποφάσεις.

Θα μπορούσαμε να δώσουμε το δικαίωμα με συνοπτικές διαδικασίες να αποβάλλονται δια παντός από τα σχολεία βάνδαλοι και κακοποιά στοιχεία, όπως οι νεαροί που με καπνογόνο διέκοψαν το μάθημα σε σχολείο των Τρικάλων, στέλνοντας συμμαθητές τους στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα, οι οποίοι όμως τιμωρήθηκαν μόνο με ....δύο ημέρες αποβολή.

Η πρόταση δεν είναι δική μου αλλά έγκριτου δημοσιογράφου, ο οποίος όμως παρέλειψε να αναφέρει το τι θα συνέβαινε στον διευθυντή ή τη διευθύντρια του εν λόγω σχολείου αν επέβαλε την εσχάτη των σχολικών ποινών. 

Καθηγητές και διευθυντές έχουν διωχθεί για πολύ ελαφρύτερες ποινές που επέβαλαν σε βιαιοπραγούντες μαθητές. 

Η ατιμωρησία κάνει τον θρασύδειλο πιο δειλό και πιο θρασύ. 

Γι’ αυτό στην πατρίδα μας κυριαρχεί ένας κομφορμιστικός αντικομφορμισμός. 

Γεμίσαμε επαναστάτες χωρίς αιτία για πολλές αιτίες. Η ατιμωρησία είναι μία από αυτές. 

Η κυβέρνηση φοβάται να τα βάλει με ισχυρούς παράγοντες που υποθάλπουν τη βία, οι γονείς με τα παιδιά τους, οι καθηγητές με την mater Graeca. 

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό αλλά όχι το θεριό τον Γιάννη. 

Πόσοι και πόσοι συλληφθέντες ταραχοποιοί αφήνονται ελεύθεροι; 

Το να συλλαμβάνεις είναι άσκηση ματαιότητας.

Το αποτέλεσμα θα είναι αργά ή γρήγορα οι πολίτες να ζητήσουν ακραίες ποινές ή να καταφύγουν στην αυτοδικία. 

Στήν Σοβιετική Ένωση, μετά την Οκτωβριανή (ψευδοεπανάσταση μέ εισαγώμενα τεράστια κεφάλαια $ από Νέα Υόρκη...)  και τον Εμφύλιο δεκάδες χιλιάδες παιδιά είχαν γίνει αλήτες, μέλη συμμοριών ανηλίκων, μάστιγα για τους πολίτες και πρόβλημα δυσεπίλυτο για το καθεστώς. 

Τα έλεγαν «Μπεσπρισόρνυ» που σημαίνει άστεγοι - πλάνητες.

Το κομμουνιστικό καθεστώς τα χρησιμοποίησε στην προπαγάνδα του ότι η αλλαγή στην κοινωνία μπορεί να προκαλέσει και αλλαγή στο άτομο. Βγήκαν και ταινίες (Ο δρόμος προς τη ζωή) που έδειχναν ότι τα παιδιά αυτά μπορούσαν να επανέλθουν στην ευθεία οδό με εργασιοθεραπεία, πειθώ, συλλογική ζωή, χωρίς εξαναγκασμό, βία ή τιμωρία. 

Το 1934 το σχέδιο εγκαταλείφθηκε, αφού οι Μπεσπρισόρνυ, αντί να μειωθούν, αυξήθηκαν και φτάνουμε στο 1935, 18 χρόνια μετά την επανάσταση, που η θανατική ποινή επεκτάθηκε σε παιδιά μέχρι 12 ετών. 

Αυτά γράφει ο Άρθουρ Καίστλερ στό βιβλίο του «Κομισσάριος καί Γιόγκι».

Μέτρο, λοιπόν. 

Ούτε ατιμωρησία και χάιδεμα, ούτε βία και φυλάκιση. 

Ποινές κατά προτίμηση κοινωνικής εργασίας, αλλά ποινές που επιβάλλονται άμεσα και παραδειγματικά. Και στην περίπτωση ανηλίκων, ποινές και στους γονείς. 

Διότι παρατηρούμε και μιαν ακόμα αναλογία μεταξύ των 'Μπεσπρισόρνυ' και των σημερινών παιδιών της απωλείας.

Τα πρώτα ήσαν ορφανά, γιατί οι γονείς τους ήταν νεκροί, τα δεύτερα είναι επίσης «ορφανά», γιατί οι γονείς τους είναι απόντες.

Το παρών θυμούνται να δώσουν κάποιοι από αυτούς μόνο όταν κάποιος άλλος θεσμός, σχολείο ή δικαιοσύνη, πάει να σωφρονίσει τα έρημα τέκνα τους.

Λυπάμαι τα 'μπεσπρισόρνυ' - με ή χωρίς γονείς -, αλλά περισσότερο λυπάμαι τα θύματά τους που οι γονείς τους για να τα δουν, πρέπει να κλείνουν τα μάτια.

Γιάννης Σ.Καργάκος

https://proskynitis.blogspot.com/2022/02/blog-post_49.html