ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ «ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ» ΜΑΣ;

 

[Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΟΣ ΜΑΣ]

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

.                   «Ὅ,τι κάμομε, θὰ τὸ κάμομε μοναχοὶ καὶ δὲν ἔχουμε καμμιὰ ἐλπίδα ἀπὸ τοὺς ξένους», ἔλεγε ὁΚολοκοτρώνης. Ἔτσι καὶ τότε, πρὶν ἀπὸ τὴν «ἁγιασμένη Ἐπανάσταση», ἐλπίζαμε στοὺς ξένους νὰ μᾶς βοηθήσουν γιὰνὰ ἀποτινάξουμε τὸν ζυγό. 

Γιὰ ἀντιπερισπασμὸ οἱ λεγόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, ὄταν  ἀντιμάχονταν τοὺς Τούρκους, μᾶς ξεσήκωναν. 

Καὶ πάντα εὐκολόπιστοι, κατασκοτωνόμασταν καὶ ὀνειρευόμασταν. 

Ἐλπίζαμε σὲ ξανθὰ ἢ μελαχροινὰ γένη νὰ μᾶς ἐλευθερώσουν. 

Ὁ ἐπίλογος ἦταν ἐρείπια καὶ σφαγές, οἱ θηριωδίες τῶν Τούρκων κατὰ ἀνυπεράσπιστων γυναικῶν καὶ παιδιῶν. 

Ἀλλὰ «οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ». Συνειδητοποίησαν οἱ πρόγονοί μας ὅτι ἡ λευτεριὰ εἶναι κάστρο καὶ τὸ παίρνεις μὲ τὸ σπαθί σου.

«Ἄλλος σοῦ ἔκλαψε εἰς τὰ στήθια

Ἀλλ’ ἀνάσασιν καμμιὰ

Ἄλλος σοῦ ἔταξε βοήθεια

Καὶ σὲ γέλασε φρικτά», θρηνεῖ καὶ ὁ ἐθνικός μας ποιητής, γιὰ τὴν ἀδιαφορία καὶ ἀπονιὰ τῶν ξένων. Καὶ συμπληρώνει στὴν ἑπόμενη στροφὴ

«Σύρε νά ᾽βρης τὰ παιδιά σου

Σύρε, ἔλεγαν πολλοί». Ναί, μόνο μὲ τὰ παιδιά της, καὶ ἂς ἔχει ἄλλο νόημα ὁ στίχος, ἡ πατρίδα μπορεῖ νὰ ὑπερασπιστεῖτὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερά της.

.                   Δὲν περνᾶ ἡμέρα ποὺ δὲν ἐξεμοῦν οἱ Τοῦρκοι τὶς παρανοϊκὲς ἀπειλές τους. Μόνο ἡμερομηνία κηρύξεως τοῦ πολέμου δὲν προσδιορίζουν. Κακῶς ἀπαντοῦμε μέσῳ πολιτικῶν ἀνακοινώσεων. Ἕνας ψυχίατρος θὰ ἦταν καταλληλότερος. Μᾶς κατηγοροῦν γιὰ θηριωδίες!! Ποιοί; Ἡ ἐγκληματικότερη φυλὴ τῆς ἱστορίας…

.                   Καὶ ἂς σταματήσει ἐπιτέλους ἡ ἀποκοίμιση τοῦ λαοῦ μὲ τὸ ἠττοπαθὲς καὶ ἀνεπέρειστο ἐπιχείρημα πὼς ὅλα γίνονται γιὰ «ἐσωτερικὴ κατανάλωση». Δικτάτορας εἶναι, «ἀνὴρ λοιμός», ποὺ ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι καὶ ὅπως ὅλες οἱ μεγαλαυχεῖς καὶ πολεμοχαρεῖς «κουτσουλιὲς» τῆς ἱστορίας, θέλει νὰ τὴν κηλιδώσει, αἱματοκυλώντας λαοὺς καὶπρωτίστως τὸν δικό του, ποὺ εἶναι σίγουρο ὅτι κάποια στιγμὴ θὰ τὸν κρεμάσει ἀνάποδα.

.                   Τὸ λεξιλόγιό του, ἡ κατασυκοφάντηση τοῦ λαοῦ μας, παραπέμπει σὲ ἐποχὲς ποὺ κάποιος στρατὸς παρήλαυνε μὲ τὸ «βάδισμα τῆς χήνας». 

(Ἔχουμε προσέξει τί βῆμα χρησιμοποιοῦν οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες στὶς παρελάσεις τους καὶ τί σκηνικὰ τὶς περιβάλλουν; Παντοῦ σημαῖες, ἀκόμη καὶ στὰ κοτέτσια, καὶ ὄρθιος, ὁ Μπενίτο τῆς Ἄγκυρας, στὴν ἐξέδρα, νὰ ὀνειροφαντάζεται ὀθωμανικὲς αὐτοκρατορίες καὶ ζωτικοὺς χώρους. Ἂν στὴν θέση τοῦ«μισοφέγγαρου» βάλεις τὴν «σβάστικα», μεταφέρεσαι στὸ Βερολίνο τῆς δεκαετίας τοῦ ᾽30).

.                    Ἐθελοτυφλοῦν ὅσοι δὲν βλέπουν τὸν κίνδυνο ἤ, χειρότερα, περιμένουν ὅτι θὰ μᾶς σώσουν οἱ ξένοι. Τὸκρίσιμο ἐρώτημα εἶναι ποιὰ εἶναι ἡ «κόκκινη γραμμή» μας. 

Ποιὰ ἐνέργεια τῶν Τούρκων θὰ προκαλέσει τὴν ἀπὸμέρους μας συντριπτικὴ στρατιωτικὴ ἀπάντηση; Θυμίζω πὼς τὸ θλιβερὸ βράδυ τῶν Ὑμίων ὁ Σημίτης καὶ τὸτετρομαγμένο καὶ ψοφοδεὲς ἐκσυγχρονιστικὸ κηφηναριό, ἐκλιπαροῦσε τοὺς Ἀμερικανοὺς γιὰ μεσολάβηση. 

Ποιός ξεχνᾶ τὸ ἀτιμωτικὸ «εὐχαριστῶ τοὺς Ἀμερικανούς», ποὺ ψέλλισε ὁ Νενέκος ἀπὸ τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς;

.                   Αὐτὸ δὲν τὸν ξεχνοῦν καὶ οἱ Τοῦρκοι. Μία ἀπόβαση τῶν Τούρκων σὲ βραχονησίδα ἑλληνικὴ εἶναι αἰτία πολέμου γιὰ μᾶς; Ἐπαναλαμβάνω ποιές εἶναι «οἱ κόκκινες γραμμές»; Ξεκαθάρισε ποτὲ Ἕλληνας πρωθυπουργὸς τὰὅρια τοῦ κατευνασμοῦ μας; (Τὸ ρῆμα κατευνάζω παράγεται ἀπὸ τὸ κατὰ +εὐνή. 

Εὐνὴ σημαίνει κρεβάτι. Συνευνος εἶναι ὁ σύζυγος. Κατευνάζω σημαίνει βάζω κάποιον στὸ κρεβάτι γιὰ ὕπνο, καθησυχάζω. Εἴμαστε σίγουροι ὅτι κοιμᾶται ἤρεμος, ὁ λυσσασμένος… Ἐρντογρούλ, μετὰ ἀπὸ τόσο κατευνασμό;).

.                   Ἂν οἱ Τοῦρκοι καταρρίψουν ἑλληνικὸ πολεμικὸ ἀεροπλάνο ἢ χτυπήσουν ἕνα πλοῖο τοῦ Λιμενικοῦ, θὰἀνταποδώσουμε; Σὲ περίπτωση ποὺ ἐνσωματώσουν τὰ Κατεχόμενα, πῶς θὰ ἀντιδράσουμε; 

Ἂν στείλουν κάποιο ἐρευνητικὸ σκάφος, τὸ «Ὀροὺτς Ρέις» γιὰ παράδειγμα στὰ ἡμέτερα χωρικὰ ὕδατα (τῶν 6 ναυτικῶν μιλίων), τί πράττουμε; 

Τὸ βυθίζουμε ἢ σπεύδουμε, γιὰ παρηγορία,  μυξοκλαίγοντας στὸν ἀνεύθυνο ΟΗΕ ἢ στὸ ΝΑΤΟ τοῦτουρκόδουλου Στόλτενμπεργκ; 

Ἂν οἱ Τοῦρκοι ἀποστείλουν τηλεσίγραφο, ποὺ θὰ χρήζει ψυχιατρικῆς, ὅπως προεῖπα, ἀναλύσεως, γιὰ ἀποστρατιωτικοποίηση τῶν νησιῶν ἐντὸς ἑνὸς μηνός, γιὰ παράδειγμα, τί ἀποκρινόμαστε; 

Καὶ τί θὰγίνει μὲ τοὺς χιλιάδες λαθρόβιους Μωαμεθανούς, κυρίως Πακιστανούς, οἱ ὁποῖοι προέρχονται ἀπὸ κράτος ἐμφανῶς ἐχθρό τῆς Ἑλλάδας;

Οἱ Ἀμερικανοί, ὅταν βομβάρδισαν οἱ Ἰάπωνες τὸν στόλο τους στὴν Χαβάη, στὸ Πὲρλ Χάρμπορ, στὶς 7 Δεκεμβρίου τοῦ 1941, συνέλαβαν ὅλους τοὺς ἰαπωνικῆς καταγωγῆς πολίτες τους, δικαίους καὶ ἀδίκους, καὶ τοὺς ἔκλεισαν σὲ στρατόπεδα, γιὰ νὰ ἀποφύγουν δολιοφθορὲς ἀπὸ τὴν Πέμπτη Φάλαγγα. 

Ὑπάρχει κάποια πρόβλεψη γι’ αὐτὸ τὸ κρισιμότατο θέμα;

.                   Εἶναι γνωστὸ πὼς σὲ περίπτωση πολεμικῆς συρράξεως δὲν πολεμοῦν μόνο οἱ ἔνοπλες δυνάμεις,  ἀλλὰ καὶὁ ἀπόλεμος λαός. Ἂν ὑπάρχει ἀνασφάλεια στὰ μετόπισθεν, μεταφέρεται καὶ στὴν γραμμὴ πυρός, στὸ πεδίο, πράγμα καταστροφικὸ γιὰ τοὺς μάχιμους.

.                    Στὴν γιγαντομαχία τοῦ ’40, συμμετεῖχε, κυρίως μὲ τὸ σθένος, τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ τὴν πίστη στὴν νίκη, ἑνωμένο ὁλόκληρο τὸ ἔθνος, πράγμα ποὺ εἶχε θετικότατο ἀντίκτυπο στὸ μέτωπο καὶ ἀναπτέρωνε τὸ ἠθικό.  Τὸἔχω ξαναγράψει, ἀλλὰ τὸ μεταφέρω καὶ πάλι. Εἶναι ἀπὸ τὸ πιὸ ἡρωικὰ γεγονότα, ποὺ ἔχω διαβάσει τῆς ἱστορίας μας. Γιὰ νὰ ἀνασάνουμε λίγο…

.                   Στὸν πανηγυρικὸ λόγο ποὺ ἐκφώνησε στὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, στὶς 27 Ὀκτωβρίου τοῦ 1960, ὁ μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατὴς Μυριβήλης, μεταξὺ τῶν ἄλλων σπουδαίων ἀνέφερε καὶ ἕνα συγκλονιστικὸ γεγονός.

«Εἶχε ὀργανωθεῖ, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἀγώνα ὑπηρεσία μεταγγίσεως αἵματος, ἀπ’ τὸν Ἐρυθρὸ Σταυρὸ τῆς Ἑλλάδος. 

Εἶχα καὶ ἕνα φίλο γιατρό, σ’ αὐτὴ τὴν ὑπηρεσία, λοιπὸν πήγαινα κάπου-κάπου νὰ τὸν δῶ καὶ νὰ τὰ ποῦμε. Ὁ κόσμος ἔκαμε οὐρὰ κάθε μέρα, γιὰ νὰ δώσει τὸ αἷμα του γιὰ τοὺς τραυματίες μας.

 Ἦταν ἐκεῖ νέοι, κοπέλες, γυναῖκες, μαθητές, παιδιὰ ποὺ περίμεναν τὴ σειρά τους. 

Μία μέρα, λοιπόν, ὁ ἐπὶ τῆς αἱμοδοσίας φίλος μου γιατρός, εἶδε μέσα στὴν σειρὰτῶν αἱμοδοτῶν ποὺ περίμεναν, νὰ στέκεται καὶ ἕνα γεροντάκι.

-Ἐσύ, παππούλη, τοῦ εἶπε ἐνοχλημένος, τί θέλεις ἐδῶ;

Ὁ γέρος ἀπάντησε δειλά:

-Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νὰ δώσω αἷμα.

Ὁ γιατρὸς τὸν κοίταξε αὐστηρὰ μὲ ἀπορία καὶ συγκίνηση. Ὁ γέρος παρεξήγησε τὸ δισταγμό του. 

Ἡ φωνή του ἔγινε πιὸ ζωηρή.

-Μὴ μὲ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι γερός, τὸ αἷμα μου εἶναι καθαρό, καὶ ἀκόμα ποτές μου δὲν ἀρρώστησα. Εἶχα τρεῖς γιούς. 

Σκοτώθηκαν καὶ οἱ τρεῖς ἐκεῖ πάνω. Χαλάλι τῆς πατρίδας. 

Ὅμως μοῦ εἶπαν πὼς οἱ δύο πῆγαν ἀπὸαἱμορραγία. 

Λοιπόν, εἶπα στὴ γυναίκα μου, θά ᾽ναι κι ἄλλοι πατεράδες, ποὺ μπορεῖ νὰ χάσουν τὰ παλληκάρια τους, γιατί δὲ θά ᾽χουν οἱ γιατροί μας αἷμα νὰ τοὺς δώσουν. 

Νὰ πάω νὰ δώσω κι ἐγὼ τὸ δικό μου. Ἄιντε, πήγαινε, γέρο μου, μοῦ εἶπε, κι ἂς εἶναι γιὰ τὴν ψυχὴ τῶν παιδιῶν μας. 

Κι ἐγὼ σηκώθηκα κι ἦρθα». («Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940», πανηγυρικοὶ λόγοι ἀκαδημαϊκῶν, ἐπιμέλεια Πέτρος Χάρης, Ἀθήνα 1978, σ. 322).

.             Καὶ ἕνα τελευταῖο ἐρώτημα: Εἴμαστε σήμερα τέτοιος λαός;

Δημήτρης Νατσιὸς

δάσκαλος-Κιλκὶς

https://christianvivliografia.wordpress.com/2022/10/03/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b5%cf%83-%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%bf%ce%ba%ce%ba%ce%b9%ce%bd%ce%b5%cf%83-%ce%b3%cf%81%ce%b1%ce%bc%ce%bc%ce%b5%cf%83-%ce%bc%ce%b1%cf%83/