Η μεγαλόσχημη μοναχή Ξένια (Καλίνινα)Για να στερεωνόμαστε στην πίστη μας, ο Κύριος μας στέλνει θεάρεστους ανθρώπους που αποτελούν ζωντανό παράδειγμα ταπείνωσης, υπομονής, αυταπάρνησης, αγάπης προς τον Θεό και τους πλησίον.
Ευτύχησα κι εγώ να συναντήσω τέτοιους ανθρώπους στον Ιερό Ναό του Αγίου Πρίγκιπα Αλεξάνδρου Νέβσκιϊ στην Τιφλίδα.
Όπως διηγούνταν παλαιές ενορίτισσες του Ιερού Ναού του Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκιϊ, στα χρόνια της Σοβιετικής Ένωσης λειτουργούσε εκεί κάτι σαν κρυφό μοναστήρι, όπου ασκήτευαν οι γέροντες της μονής Γκλίνσκαγια: ο Μητροπολίτης Ζηνόβιος (Μαζούγκα), ο αρχιμανδρίτης Ανδρόνικος (Λουκάς), ο αρχιμανδρίτης Βιτάλιος (Σιντορένκο) και πολλοί κρυπτομοναχοί και κρυπτομοναχές.
Τον Μητροπολίτη και τους γέροντες επισκέπτονταν συχνά για συμβουλές πνευματικά τους τέκνα από τη Ρωσία. Υπήρχαν φορές που στο αναλόγιο μαζεύονταν και έψελναν μόνο μοναχοί. Κάτι τέτοιες ιερές ακολουθίες ήταν αξέχαστες.
Τους ίδιους τους γέροντες δεν τους πρόλαβα, αλλά ο Κύριος με αξίωσε να επικοινωνώ με τους συνεχιστές τους, τα πνευματικά τους τέκνα. Είχαμε πολλά να μάθουμε από αυτούς.
Η μητερούλα Μαρία (Καλίνινα), η μετέπειτα μεγαλόσχημη μοναχή Ξένια, ήταν μια από αυτές.
Η μητερούλα ήταν πραγματικό τέκνο του πατέρα Βιταλίου. Μας μιλούσε πολλές φορές για αυτόν και για άλλους θαυμαστούς γέροντες, με τους οποίους είχε αξιωθεί να συναναστρέφεται.
Δυστυχώς, τότε δεν το είχα σκεφτεί να κρατάω σημειώσεις και τώρα που πέρασαν είκοσι χρόνια, θυμάμαι πολύ λίγα.
Τα νεανικά χρόνια της μητερούλας Μαρίας
Η μητερούλα Μαρία γεννήθηκε στη Ρωσία σε μια απλή αγροτική οικογένεια.
Οι γονείς της ήταν βαθιά πιστοί άνθρωποι και η ζωή τους συνέπεσε με τα σκληρά χρόνια των δοκιμασιών στην ιστορία της Ρωσίας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ήταν η εποχή που από τους αγρότες αφαιρούσαν τις περιουσίες τους, τα σπίτια τους, τα ζώα τους, τη γη τους, «τα περισσεύματα», όπως έλεγαν.
Και από την οικογένεια Καλίνιν είχαν πάρει όλα τους τα ζώα.
Ο πατέρας της ήταν αντίθετος στην «κολεκτιβοποίηση», ωστόσο, έγινε μέλος του κολχόζ και άρχισε να δουλεύει εκεί αποκλειστικά από συμπόνια προς τα ζώα.
Είπε: «Θα τα καταστρέψουν τα ζώα».
Η οικογένειά του πεινούσε. Πολλές φορές έτρωγαν μόνο ψωμί και νερό.
Ο πατέρας δικαιούταν λίγο γάλα και γιαούρτι. Αλλά πολύ συχνά αυτά τα τρόφιμα δεν προλάβαιναν να φτάσουν στο σπίτι.
Λόγω της απέραντης καλοσύνης του δεν μπορούσε να τα αρνηθεί στους απεγνωσμένους αγρότες με τα πεινασμένα παιδιά.
Η γυναίκα του μερικές φορές τού παραπονιόταν: «Τα δικά σου παιδιά δεν έχουν να φάνε τίποτα εκτός από ψωμί».
Και αυτός της εξηγούσε ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν ούτε αυτό, θα πεθάνουν από την πείνα και έλεγε:
«Δεν πειράζει, ας κάνουμε υπομονή, ο Θεός δε θα μας αφήσει». Όταν ο πατέρας πέθανε, σχεδόν όλο το χωριό μαζεύτηκε στην κηδεία. Οι άνθρωποι έκλαιγαν, οδύρονταν: «Χάσαμε τον ευεργέτη μας!»
Η μητερούλα σε όλη τη ζωή της ήταν πολύ ελεήμων και ασκήτρια, έχοντας κληρονομήσει αυτές τις αρετές από τους γονείς της
Και τα παιδιά κληρονόμησαν από τους γονείς τους τη σταθερή πίστη και το παράδειγμα της ακτημοσύνης.
Η μητερούλα Μαρία σε όλη τη ζωή της ήταν πολύ ελεήμων και ασκήτρια.
Δε θυμάμαι πόσο μεγάλη ήταν η οικογένειά της. Ξέρω σίγουρα ότι είχε έναν αδελφό και μια αδελφή.
Τότε που είχαμε τακτική επικοινωνία, τη δεκαετία του 1990, η αδελφή της μητερούλας Μαρίας – ηλικιωμένη μεγαλόσχημη μοναχή – ζούσε στη Μόσχα με μια βοηθό της και ήταν πνευματικό τέκνο του γέροντα Κύριλλου (Πάβλοβ).
Στο μοναστήρι
Όταν ήταν νεαρή, η μητερούλα Μαρία έκανε προσκυνήματα στους αγίους τόπους. Της άρεσε πολύ η ζωή στα μοναστήρια. Σε ένα από αυτά έμεινε και εκάρη μοναχή.
Μια φορά, η ηγουμένη, που χρειάστηκε να απουσιάσει για δουλειές, άφησε στη θέση της τη μητερούλα Μαρία. Η διοικητική θέση δεν άλλαξε τον απλό τρόπο ζωής της μητερούλας Μαρίας.
Σε αυτό το μοναστήρι έφτασε ένας προσκυνητής, ένας άρρωστος άνθρωπος. Τον δέχτηκαν στη μονή και η μητερούλα η ίδια του έφερνε φαγητό και του μιλούσε. Από πειρασμό οι αδελφές της μονής έβλεπαν με καχυποψία την συμπεριφορά της μητερούλας.
Όταν επέστρεψε η ηγουμένη, οι αδελφές της μονής συκοφάντησαν τη μητερούλα Μαρία.
Την κατηγόρησαν για σαρκική αμαρτία και την έδιωξαν από το μοναστήρι. Ήταν χειμώνας τότε και έκανε κρύο.
Η μητερούλα έψαχνε για να διανυκτερεύσει, τη μια στο ένα σπίτι, την άλλη στο άλλο.
Αλλά πουθενά δεν την δεχόντουσαν. Οι άνθρωποι φοβούνταν τις Αρχές, καθώς ήταν επικίνδυνο να δέχεσαι μοναχούς στο σπίτι σου.
Η μητερούλα αναγκάστηκε για κάπου τρείς μέρες να κρύβεται και να διανυκτερεύει κάτω από ένα μεγάλο πεύκο. Από το κρύο πρήστηκαν τα πόδια της, δυσκολευόταν να περπατάει. Μια καλόκαρδη κυρία που την βρήκε σε αυτήν την ελεεινή κατάσταση, την πήρε στο σπίτι της και την φρόντισε. Στη συνέχεια, η μητερούλα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σπίτι εκείνης της γυναίκας.
Περιφερόταν, διανυκτέρευε στο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου την βρήκε ο γέροντας Βιτάλιος και την πήρε μαζί του.
Η άφιξη στην Γεωργία
Με την ευλογία των γερόντων της Μονής Γκλίνσκαγια, η μητερούλα ήρθε στην Τιφλίδα. Εκεί, στον Ιερό Ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκιϊ, άρχισε να διακονεί στο αναλόγιο.
Στην αρχή, όταν ήρθε στη Γεωργία, της έλειπε πολύ η Ρωσία. Όλο και προσπαθούσε να φύγει. Ζήτησε την ευλογία από τον γέροντα Βιτάλιο. Αυτός της απάντησε με ένα λογοπαίγνιο: «Μαρία, όποιος πιει νερό από τον ποταμό Κουρά, δε φεύγει από δω». Τελικά, δεν την ευλόγησε να φύγει.
Η διορατική παρηγορήτρια μητερούλα
«Μην θλίβεσαι, Νίκα, όλα θα είναι καλά, θα είσαι εδώ και αναγνώστρια και χοράρχης». Μετά από ένα-ενάμιση χρόνο, επαληθεύτηκαν τα λόγια της μητερούλας
Στην αρχή, όταν διακονούσα στο αναλόγιο, μου ήταν πολύ δύσκολο να καταλάβω τη σειρά των ιερών ακολουθών και να μάθω τους ύμνους. Και θλιβόμουν για αυτό. Η μητερούλα τότε άρχισε να με παρηγορεί με συμπόνια: «Μην θλίβεσαι, Νίκα, όλα θα είναι καλά, θα είσαι εδώ και αναγνώστρια και χοράρχης».
Μέσα μου σκέφτηκα: «Τι καλή που είναι η μητερούλα, τα λέει αυτά απλώς για να με παρηγορήσει». Ήμουν σίγουρη ότι ποτέ δε θα μπορέσω να τα καταλάβω και να τα θυμάμαι όλα.
Όμως, με τη βοήθεια του Θεού και με τις προσευχές του πνευματικού μου πατέρα Βιατσεσλάβ (Βελίτσκο), σιγά-σιγά άρχισα να τα βγάζω πέρα και, μετά από ένα-ενάμιση χρόνο, επαληθεύτηκαν πράγματι τα λόγια της μητερούλας Μαρίας: με τοποθέτησαν στη θέση της αναγνώστριας και του χοράρχη.
Η υπηρεσία της μητερούλας στην εκκλησία
Μερικές φορές συμβαίνει, ο άνθρωπος, στην αρχή της διακονίας του, να μπαίνει στο ναό με φόβο Θεού και να τα βλέπει όλα με ευλάβεια.
Όμως, στη συνέχεια συνηθίζει, καθώς όλα γίνονται πλέον ρουτίνα.
Έτσι, χάνει την ευλαβική κατάσταση της ψυχής του, αρχίζουν οι ανώφελες συζητήσεις, γέλιο, αστεία κατά τη διάρκεια της ιερής ακολουθίας και άλλα.
Η μητερούλα Μαρία σε όλα τα χρόνια παραμονής της στο ναό δε έχασε το φόβο του Θεού και ήταν για μας ζωντανό παράδειγμα της ευλαβικής συμπεριφοράς.
Η μητερούλα μας είχε διηγηθεί ένα περιστατικό. Σε όραμα βλέπει τον εαυτό της στο κέντρο του ναού. Οι πύλες του ιερού άνοιξαν και είδε τον Σωτήρα Εσταυρωμένο.
Ξαφνικά άρχισαν να αιμορραγούν οι πληγές στα χέρια και στα πόδια Του.
Ο Κύριος ζωντάνεψε και της απευθύνθηκε με τα ακόλουθα λόγια (δε το θυμάμαι κατά λέξη, αλλά το νόημα ήταν το εξής): «Βλέπεις, Με σταυρώνουν πάλι οι άνθρωποι. Μίλησαν στο ναό – έβαλαν ένα καρφί. Γέλιο και αστεία – ακόμα ένα καρφί. Μάλωσαν – ακόμα ένα καρφί…»
(και συνέχισε να απαριθμεί τις αμαρτίες που γίνονται στην εκκλησία).
Η μητερούλα Μαρία ξύπνησε με τρόμο. Τόσο πραγματική ήταν η αίσθηση που είχε από αυτά που είδε. Η μητερούλα ήταν πολύ σοφή πνευματικά και αντιμετώπιζε τα οράματα με επιφυλακτικότητα.
Πήγε να συμβουλευτεί τον Αρχιμανδρίτη Ραφαήλ (Καρέλιν). Ο παππούλης επιβεβαίωσε ότι ήταν σημάδι από τον Θεό.
Οι ψάλτριες του Ιερού Ναού του Αγίου Αλέξανδρου Νέβσκιϊ στην Τιφλίδα
Η διήγησή της μας προκάλεσε πολύ μεγάλη εντύπωση. Μετά βάλαμε στο αναλόγιο πινακίδα (για να μην το ξεχνάμε) με τα λόγια του Οσίου Αμβροσίου της Όπτινα: «Όταν μιλάμε στην εκκλησία, ο Κύριος επιτρέπει να πέφτουμε σε σκληρούς πειρασμούς» (εννοούνται οι συνομιλίες κατά τη διάρκεια των ιερών ακολουθιών).
Η μητερούλα διηγούταν: «Όταν οι γέροντες της Μονής Γκλίνσκαγια τελούσαν τη Λειτουργία, ξεχνούσαμε το χρόνο, δε νιώθαμε την κούραση, λες και ήμασταν στον Ουρανό».
Η μητέρα Μαρία για πολλά χρόνια διακονούσε στο αναλόγιο. Λέγανε ότι είχε πολύ όμορφη φωνή, όταν ήταν νέα.
Εγώ πρόλαβα τη μητερούλα, όταν ήταν ήδη ηλικιωμένη και η φωνή της είχε αρχίσει να σπάει.
Πήγαινε κάθε μέρα στην εκκλησία για ιερές ακολουθίες. Ήταν πολύ τυπική με την ώρα. Μπορούσες να την εμπιστεύεσαι, δεν υπήρχε περίπτωση να σε αφήσει ξεκρέμαστη. Πάντα έτρεχε πρώτη για βοήθεια.
Τον περισσότερο χρόνο της τον περνούσε στη σιωπή. Όμως, η σιωπή της δεν ήταν σκυθρωπή
Τον περισσότερο χρόνο της τον περνούσε στη σιωπή. Όμως, η σιωπή της δεν ήταν σκυθρωπή.
Ήταν πάντα πρόσχαρη και καλοπροαίρετη. Αν έμπαινε σε συζήτηση, δεν αργολογούσε, αλλά διηγούταν κάτι το ψυχωφελές.
Ωστόσο, ο τόνος της φωνής της δεν είχε κάτι το δασκαλίστικο ή νουθετικό. Η επικοινωνία μας είχε χαρακτήρα εμπιστευτικής φιλικής συζήτησης.
Στον ελεύθερο χρόνο της, η μητερούλα καθόταν στο αναλόγιο στη γωνία και τραβούσε το κομποσκοίνι ή διάβαζε το Ψαλτήρι. Σχεδόν όλο το χρόνο τον διέθετε στην προσευχή. Ήταν ήσυχη και απαρατήρητη.
12/14/2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ἐνημερώνουμε τοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες μας, ὅτι σχόλια, τὰ ὁποῖα ἐμπεριέχουν προσβλητικοὺς χαρακτηρισμούς, διαφημίζουν κόμματα ἢ εἶναι γραμμένα μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες (γκρήκλις), θὰ διαγράφωνται ἄνευ προειδοποιήσεως!